เฉินฮวนฮวนรู้สึกสงสัย
แต่เธอก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะไม่คิดอะไรมาก เธอหยิบชุดสามชุดออกมาและกำลังจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ออกไป แต่จู่ๆประตูห้องน้ำเปิดออกมาอย่างกะทันหัน
ชายร่างหนาออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับพันผ้าขนหนูแค่ช่วงล่างออกมา กล้ามหน้าท้องเซ็กซี่ของเขาและผมที่เปียกโชกมีหยดน้ำเกาะตามร่างกายของเขา กลิ่นของเขาพุ่งตรงเข้ามาจนทำให้เธอได้กลิ่น
“พรึ่บ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
ชุดทั้งสามในมือของเฉินฮวนฮวนพร้อมกับไม้แขวนเสื้อร่วงหล่นจากมือของเธอและตกลงไปกองอยู่ที่พื้น
เธอถึงกับผงะ เธอก้มลงและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เธอก้มตัวและโค้งคำนับแล้วรีบขอโทษ: “อาสาม ฉันขอโทษ ฉันปล่อยเสื้อผ้าของคุณตกลงบนพื้น ฉันขอโทษ … ”
เหตุผลหลักก็คือตอนนี้เธอรู้สึกตกใจเพราะจู่ๆเฟิงหานชวนก็ออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งมันค่อนข้างที่จะเปิดเผย
แม้ว่าคืนแรกที่เธอเข้ามาที่บ้านของตระกูลเฟิงเธอจะเห็นกล้ามท้องของเฟิงหานชวนไปแล้ว แต่ครั้งนี้ …
เมื่อเห็นท่าทางที่หลบหลีกของผู้หญิงตรงหน้าเขา พอเขาก้มมองลงสภาพตอนนี้ของเขา เฟิงหานชวนก็รู้เลยว่าเพราะอะไรเธอถึงดูลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ เขากระแอมไอและพูดเบาๆว่า: “ในห้องน้ำไม่มีเสื้อคลุมอาบน้ำ ดังนั้น… เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก”
“อื้ม” เฉินฮวนฮวนทำหน้าบูดบึ้ง เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกระซิบบอก: “อาสาม ถ้าอย่างนั้นฉันจะเอาเสื้อผ้าของคุณไปไว้ที่ห้องคุณนะ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”ในขณะที่พูดเฟิงหานชวนก็เดินตรงไปที่เฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนหลับตาและไม่กล้าสบตากับผู้ชายตรงหน้าเธอ เธอส่งเอาเสื้อผ้าให้เฟิงหานชวน
“นี่ค่ะอาสาม”เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูด
เมื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของผู้หญิงตรงหน้า จู่ๆเฟิงหานชวนก็รู้สึกจุกในลำคอ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนที่เธอร้องไห้ในขณะที่กอดเขาอยู่ที่ข้างถนนในตอนนั้น
“อืม”เฟิงหานชวนตอบและกำลังจะออกไป
ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไป เฉินฮวนฮวนรวบรวมความกล้าของเธอและเรียกเขา:”อาสาม!”
“มีอะไรเหรอ?”เฟิงหานชวนมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“เอ่อ ฉันเห็นว่า …ในตู้เสื้อผ้าดูเหมือนจะมีแต่เสื้อผ้าของคุณ … ” เธอกระอึกกระอั่กเล็กน้อย สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรเขาต่อ
ดวงตาของเฟิงหานชานเปลี่ยนไปทันทีเพราะดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะระวังตัวดีเหลือเกิน
ทันใดนั้นความสงสารที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็หายไปในพริบตา
“อาเหยี่ยนไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี่ ที่นี่เป็นห้องหอชั่วคราวที่จัดไว้ให้เขา ผมเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน”หลังจากตอบเฟิงหานชวนก็หันหลังเดินกลับไปที่ประตู
เฉินฮวนฮวนคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้
เธอพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่เธอกำลังเงยหน้าขึ้นมองเธอก็พบว่าเฟิงหานชวนได้เดินไปแล้ว เมื่อเธอมองไปที่ด้านหลังของเขาเธอก็สังเกตเห็นว่าหลังของเขามีรอยแผลเต็มไปหมด
“ว๊าย!” เธอตะโกน
เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เธอกอดเขาไว้ตรงริมถนนแล้วไม่ยอมปล่อยเขา จนทำให้ชายโรคจิตคนนั้นก็ใช้กิ่งไม้ฟาดเข้าไปที่หลังของเฟิงหานชวนอย่างแรง
มันต้องเป็นแผลเป็นที่เกิดจากสิ่งนี้แน่นอน
นั่นคือความรับผิดชอบของเธอ!
“เป็นอะไรไป?”เฟิงหานชวนหันมาอย่างเหลืออด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
จู่ๆเธอก็ตะโกนร้องใส่เขา แต่พอหันกลับไปกลับก็เห็นเธอยืนตัวแข็งทื่อ
เธอทำบ้าอะไร?
“อาสาม หลังของคุณ….”เฉินฮวนฮวนก้าวไปหาเขา เธอกุมมือเล็กๆทั้งสองข้างของตัวเองเบาๆและเม้มริมฝีปากของเธอแน่น เธอเอ่ยออกมาออย่างรู้สึกผิดว่า: “คุณมีแผลหลายแผลเลยที่หลังของคุณ เป็นเพราะไอ้โรคจิตนั่นใช้ไม้ตีคุณ ฉันต้องรับผิดชอบ”
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเพราะแผลที่หลังของเขา
ตอนที่เขากำลังอาบน้ำเขาก็เห็นผ่านกระจกว่ามีรอยช้ำยาวๆหนึ่งแผลเพราะโดนกิ่งไม้ฟาด
สำหรับรอยขีดข่วนอื่นๆ น่าจะเป็นเพราะหลิ่วเยว่เอ่อร์ได้ข่วนหลังของเขาด้วยเล็บของเธอในคืนนั้น
“ขอโทษนะอาสาม ตอนนั้นฉันกลัวมากเลยไม่ยอมปล่อยคุณ คุณเลยต้องมาถูกไม้ฟาดเข้าที่หลังแบบนี้ ดูเหมือนจะมีกล่องยาอยู่ในตู้เสื้อผ้า ให้ฉันทายาให้คุณนะ? “เฉินฮวนฮวนถามอย่างระมัดระวัง
เฟิงหานชวนอยากจะตอบว่าไม่ แต่เป็นเพราะอะไรเข้าสิงเขาไม่รู้ถึงตอบคำว่า “ได้” ออกไป
“อาสาม งั้นนั่งบนเตียงก่อนนะ ฉันจะไปเอายามาให้”ขณะพูดเฉินฮวนฮวนก็เดินไปที่ตู้และหยิบยาออกมา
ตอนที่เธอเข้ามาใหม่ๆแล้วจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ เธอสังเกตเห็นว่ามียาอยู่ในตู้
เฉินฮวนฮวนเอายาหยดลงบนสำลีและเริ่มทายาให้เฟิงหานชวน
เธอมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มพลางถอนหายใจ เฟิงหานชวนรูปร่างไม่ธรรมดาจริงๆ รู้สึกว่าจะเพอร์เฟ็คกว่าพวกนายแบบด้วยซ้ำ
เฟิงหานชวนไม่ได้พูดอะไรและปล่อยให้เฉินฮวนฮวนช่วยเขาทายา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและเริ่มรู้สึกเพลินไปกับมัน
ในขณะที่เฉินฮวนฮวนกำลังทายาให้เขาอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นต่อมาก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคำ
แต่ตอนที่เธอทายาแล้วพบว่ารอยแผลเป็บนหลังของเฟิงหานชวนดูเหมือนจะไม่ได้เกิดจากไอ้โรคจิตนั่นเพียงอย่างเดียว
มีรอยช้ำเป็นทางยาวซึ่งดูเหมือนว่าจะเกิดจากกิ่งไม้ แต่ก็ยังมีรอยขีดข่วนมากมายที่เหมือนเกิดจากรอยเล็บของคน
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่เฟิงหานชวนไปปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัย A เพื่อไปส่งแฟนสาวของเขาในคืนนี้ มาส่งกันซะดึกขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องอย่างว่ากันมาหรอ?
ตามพวกนิยายโรแมนติกชอบเขียนว่าตอนที่ผู้ชายและผู้หญิงทำเรื่องอย่างว่ากัน เมื่อผู้หญิงรู้สึกเจ็บก็จะข่วนไปที่ด้านหลังของผู้ชาย
จู่ ๆเฉินฮวนฮวนก็หวนนึกถึงคืนในวันศุกร์อีกครั้ง
ผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นอุ้มเธอไปที่โซฟา ในตอนนั้นเธอทำได้แค่ใช้เล็บจิกและข่วนไปที่หลังของชายคนนั้น
เรื่องคืนนั้นมันเป็นเงาที่ติดตามชีวิตเธอจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถลืมมันได้เลย ไม่ว่าจะอย่างไรความรู้สึกของการอยู่บนเส้นชีวิตและความตายนั้นสร้างความหวาดกลัวให้กับหัวใจของเธอเป็นอย่างมาก
การกระทำของหญิงสาวหยุดลงอย่างกะทันหัน เฟิงหานชวนหันมามองและเห็นว่าเฉินฮวนฮวนกำลังดูสับสนและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้
เขานึกถึงตอนที่เธอสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ตอนนั้นร่างเล็กๆของเธอกอดเขาไว้แน่น
“หยุดทำไม?”เฟิงหานชวนอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป
ทันใดนั้นความคิดของเฉินฮวนฮวนก็ถูกดึงกลับมอีกมาอีกครั้ง เธอเพิ่งเห็นว่าเฟิงหานชวนหันหน้ามาหาเธอ เธอเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือของเธอโดยไม่รู้ตัวแล้วรีบพูดออกไปว่า: “ขอโทษนะอาสาม ฉันแค่มึนๆนิดหน่อย ฉันยังทายาไม่เสร็จเลย คุณหันกลับไปเร็ว! ”
“ถ้ามีปัญหาอะไรเธอสามารถบอกฉันได้”เมื่อมองไปที่ท่าทางที่บอบบางของเธอ เฟิงหานชวนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่เขาอยากจะรู้จริงๆ
“เปล่า ไม่ได้มีปัญหาอะไร”เฉินฮวนฮวนส่ายหัวและมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าของเธอ
ท่าทางน่าสงสารของเธอทําให้เฟิงหานชวนรู้สึกร้อนผุดขึ้นมาทั่วทั้งร่าง เขากลืนน้ำลายไปหนึ่งครั้งและจ้องไปที่เฉินฮวนฮวน
เมื่อเฉินฮวนฮวนต้องเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่ร้อนแรงของเฟิงหานชวน ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันที เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เธอรู้สึกว่าสายตาของเฟิงหานชวนดูแปลก ๆ มันเหมือนกับ …เหมือนอยากจะกินเธออย่างนั้นแหละ
เฟิงหานชวนมองไปที่เธอและมองไปที่ริมฝีปากของเธอ
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หลังจากนั้นก้มหน้าลงไปและปิดปากของร่างบางทันที …