ยิงทั้งสามนัด โดนทั้งสามนัด!
ไม่ช้า จานร่อนอีกแผ่นก็พุ่งออกมาด้วยความเร็วสูง แต่ทว่า ไหวพริบและความเร็วของเสี่ยวเฉิงก็ทำให้ทุกคนที่กำลังยืนมองดูอยู่พูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง ในระหว่างที่จานร่อนพุ่งออกมาจากพื้น เสี่ยวเฉิงก็พลันลั่นไก แต่คราวนี้ เขายิงออกไปสองนัดภายในหนึ่งวินาที!
เมื่อมองไปยังเครื่องจักร ตัวเลขก็พุ่งขึ้นมาเป็นห้าในทันที!
“เกิดอะไรขึ้นกัน?” คู่หูของชิเหวินปินพลันเบิกตากว้าง “นี่ไม่ใช่แผ่นที่สี่รึ? ทำไมตัวเลขถึงแสดงเป็นห้าล่ะ?”
“หือ? ทำไมตัวเลขถึงเป็นแบบนั้นล่ะ? เครื่องเสียหรือเปล่า?” ท้ายที่สุด ชิเหวินปินก็พลันกล่าวคำพูดออกมาเพื่อปลดเปลื้องตัวเองออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี้
หลังจากนั้นไม่นาน หวังหยิงก็พลันกล่าวคำพูดออกมา “ไม่ได้ยินหรือยังไงว่ากระสุนถูกยิงออกไปสองนัดน่ะ? นั่นหมายความว่าเสี่ยวเฉิงยิงถูกเป้าทั้งสองนัดเลยยังไงล่ะ เพราะแบบนั้นแหละ ตัวเลขเลยเพิ่มขึ้นอีกสอง!”
ในตอนนี้ ชิเหวินปินและคู่หูพลันตกตะลึงไม่น้อยทันทีที่มองไปยังเสี่ยวเฉิง
ในระหว่างที่จานร่อนแผ่นที่ห้าพุ่งออกมา หวังหยิงก็เอาแต่จ้องมองไปยังนิ้วของเสี่ยวเฉิงที่อยู่บนไกปืน เธอพลันรู้สึกว่ามันยากไม่น้อยเลยที่จะมองการเคลื่อนไหวของนิ้วเสี่ยวเฉิงภายในหนึ่งวินาทีว่ามันขยับหรือไม่ และในระหว่างนั้น กระสุนอีกสามนัดก็ถูกยิงออกไปติดต่อกันอีกครั้ง!
หวังหยิงพลันมองไปยังหน้าจอแสดงผล ตัวเลขบนหน้าจอคือแปด! เธอพลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจในทันใด
ทั้งชิเหวินปินและคู่หูที่ยืนอยู่ข้างกายต่างก็อ้าปากค้าง พวกเขาพลันตัวแข็งทื่อทันทีที่เห็นตัวเลขบนหน้าจอ
ดูเหมือนว่าสถานการณ์ในตอนนี้ดูจะน่าอึดอัดมากกว่าเดิม ไม่ช้า เสี่ยวเฉิงก็เผยยิ้มและกล่าวคำอธิบายออกมา “นี่ไม่ใช่ปืนจริงสักหน่อย ถ้ามันเป็นปืนจริง ฉันก็คงจะยิงรัวแบบนั้นไม่ได้แน่”
ชิเหวินปินพลันบ่นพึมพำในใจราวกับต้องการให้เสี่ยวเฉิงหยุดพูด ถึงกระนั้น ยิ่งเสี่ยวเฉิงอธิบายมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องปืนจริงปืนปลอมเลย ว่าแต่ไอ้บ้าคนไหนกันที่สามารถยิงกระสุนออกมาสามนัดได้ภายในหนึ่งวินาที?
และคำอธิบายของเสี่ยวเฉิงกำลังเบี่ยงประเด็น อันที่จริง เสี่ยวเฉิงควรจะต้องอธิบายมากกว่าว่าทำไมเขาถึงสามารถยิงรัวออกมาได้ตั้งสามนัด?!
ในตอนนี้ ชิเหวินปินแทบอยากจะร้องไห้ออกมา เพราะกว่าจะยิงจนได้สถิติที่สูงสุดในกองทัพ เขาถึงกับต้องฝึกฝนตัวเองอย่างหนักหน่วง แต่ทว่า เสี่ยวเฉิงกลับได้คะแนนแปดแต้มภายในการยิงเพียงแค่ห้าครั้งเท่านั้น! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะทำคะแนนได้สามสิบแต้มในการยิงสิบครั้งเลยไหมนะ?!
ยิ่งชิเหวินปินคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตั้งคำถามกับชีวิตของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น หากแต่ละคนมีความเก่งและความถนัดที่แตกต่างกัน เขาก็คงจะปลอบใจตัวเองได้ แต่ทว่า ความแตกต่างระหว่างตนกับเสี่ยวเฉิงนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเดือดดาลไม่น้อย! อันที่จริง ชิเหวินปินในตอนนี้แทบอยากจะขุดหลุมฝังศพตัวเองอยู่แล้ว
ในตอนนั้นเอง เสี่ยวเฉิงก็พลันกล่าวคำพูดออกมา “ของแบบนี้คงทดสอบเรื่องความเร็วแล้วก็ไหวพริบของฉันไม่ได้หรอก ฉันว่าเรามาเปลี่ยนไปฝึกอย่างอื่นกันเถอะ”
เอ่อ…
คำพูดของเสี่ยวเฉิงนั้นทำให้ทั้งชิเหวินปินและคู่หูแทบจะกระอักเลือดตาย
ถึงกระนั้น สำหรับเสี่ยวเฉิงแล้ว ทุกอย่างก็คงจะเป็นเรื่องง่ายราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก
มันให้ความรู้สึกราวกับว่า… เหมือนมีใครสักคนทำในสิ่งที่คุณไม่เคยทำมาก่อนได้ แล้วเขาก็หันมาพูดกับคุณว่า “ฉันยังไม่ได้อุ่นเครื่องเลยด้วยซ้ำ” อะไรทำนองนั้น
สำหรับตอนนี้ ชิเหวินปินก็พลันคิดว่าเสี่ยวเฉิงโชว์เทพออกมามากพอแล้ว เพราะยิ่งเสี่ยวเฉิงพูดมากเท่าไหร่ ชิเหวินปินก็เจ็บใจมากขึ้นเท่านั้น!
ไม่นานนัก เสี่ยวเฉิงก็หันกลับมาและกล่าวคำพูดกับคู่หูของชิเหวินปิน “นายช่วยไปหาผ้าปิดตามาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
ทันทีที่พูดจบ อีกสามคนก็พลันจ้องกลับไปที่เสี่ยวเฉิงแทบจะในทันที ไม่ช้า คู่หูของชิเหวินปินก็พลันกล่าวคำพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “นะ-นายอยากจะลอง… ปะ-ปิดตายิงงั้นเหรอ?”
เสี่ยวเฉิงพลันพยักหน้า
เอ่อ…
ในตอนนี้ ทั้งชิเหวินปินและเพื่อนรักก็แทบจะอยากเอาหัวกระแทกเสาให้ตายอยู่แล้ว…
นี่คงจะตรงกับสำนวนที่ว่า… ‘หัวเราะทีหลังดังกว่า’ สินะ?!
ให้ตายเถอะ! ถ้าเทียบกับไอ้ตัวประหลาดตรงหน้าแล้ว เราสองคนเป็นตัวอะไรกันแน่?
บัดซบ…