ตั้งแต่ต้นจนจบ สาวน้อยคนนี้เอาแต่รีบเดิน ดูเหมือนไม่อยากช้อปปิ้งกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
“ไม่ใช่ว่าทรมาน” ณัฐณิชามองเขาอย่างจริงจัง “แต่อึดอัดมาก หรือว่าคุณไม่รู้สึก ตั้งแต่เราเข้าห้างฯ มา มีแต่คนมองคุณไม่หยุด แถมยังถ่ายรูปพวกเราด้วย”
เธอหมายถึงว่าไม่ชอบถูกห้อมล้อมเหมือนเป็นแพนด้ายักษ์
“……มีเหรอ ทำไมผมไม่สังเกตเลย”
ธราเทพไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด บางทีอาจเพราะเคยประสบกับสถานการณ์นี้มามาก จึงไม่ได้สังเกต
แต่ในเมื่อเธอไม่ชอบเป็นจุดสนใจ เช่นนั้นคราวหน้าจะแต่งตัวให้โดดเด่นน้อยลงหน่อย
ธราเทพพาเธอตรงไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย หาคนที่เชี่ยวชาญการใส่กรอบภาพอักษร และสั่งทันทีว่า “เสร็จแล้วส่งกลับที่บ้านผม”
“ได้ครับ”
ธราเทพจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว ณัฐณิชามองเขาอึ้งๆ “เมื่อครู่คุณพาฉันเดินอ้อมเหรอ”
ห้างสรรพสินค้าที่ธราเทพพามา เดินวนไปเวียนมาก็หาที่ที่เหมาะสมไม่ได้ ณัฐณิชาคิดว่าคงไม่ได้ที่ที่เหมาะสมแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่า ที่ไม่เจอที่ไหนเลย เป็นเพราะธราเทพจงใจพาเธอวนรอบห้างฯ!
แม้ว่าเธอจะไม่ได้เกลียดการเดินช้อปปิ้งก็เถอะ…
“ก็แค่เดินเล่นช้อปปิ้งเป็นเพื่อนคุณ”
ธราเทพไม่เคยเดินเล่นกับผู้หญิง แต่เห็นณัฐณิชามีท่าทางตื่นเต้น ก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจ อดไม่ได้ที่จะเดินเป็นเพื่อนเธอสักพัก สำหรับร้านที่เหมาะสม โดยธรรมชาติแล้วใจเขาย่อมรู้จัก
แต่ณัฐณิชากลับสงสัยในคำพูดนี้ ปกติเขามักจะยุ่งไม่ใช่เหรอ ทำไมว่างมาเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอได้
“พวกผู้ชายไม่ชอบเดินช้อปปิ้งไม่ใช่เหรอ”
“คุณเคยเดินช้อปปิ้งกับผู้ชายหลายคนเหรอ” ธราเทพลองเชิงถามกลับ สีหน้าเย็นชาลงฉับพลัน
ณัฐณิชากุมหน้าผาก “ไม่ได้หลายคน……”
“หืม?”
“ฉันหมายถึงว่า ฉันอ่านจากในหนังสือ ยังไงก็ขอบคุณคุณสำหรับวันนี้นะ”
ณัฐณิชาลอบถอนหายใจ ตัวเองถูกไอ้คนนี้ทำเสียใจจนพูดจามั่วซั่วไปหมด เอาเข้าจริง เธอยังไม่เคยเดินช้อปปิ้งกับผู้ชายด้วยซ้ำ
ธราเทพหรี่ตามอง “จะขอบคุณผมก็เอาแบบที่เป็นรูปธรรมหน่อย”
ณัฐณิชากะพริบดวงตากลมโตปริบๆ ยังคงประมวลผลว่าการขอบคุณที่เป็นรูปธรรมหมายถึงอะไร ธราเทพส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก้มตัวลงเล็กน้อย จูบลงบนแก้มของเธอ
ณัฐณิชาหน้าแดงทันที “คุณ……คุณทำอะไร……หลายคนกำลังมองอยู่นะ……”
ไม่ใช่แค่นั้น นอกจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาซึ่งอดไม่ได้ที่จะมองชายหญิงหน้าตาสวยหล่อ ยังมีพวกปาปารัสซี่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกำลังแอบถ่ายอยู่
“กลัวอะไร พวกเราเปิดเผยตรงไปตรงมา เป็นกิ่งทองใบหยก จะมองก็มองไปสิ”
“…….”
ไอ้คนนี้ปกติดูเย็นชา ทำไมถึงกะล่อนขนาดนี้นะ……
แต่ตอนนี้แก้ปัญหาเรื่องภาพอักษรแล้ว ธราเทพยังต้องกลับไปทำงานที่บริษัท จึงบอกคนขับรถให้ไปส่งณัฐณิชากลับบ้าน ส่วนเขาไปบริษัทเอง เพียงแต่ ก่อนที่ธราเทพจะไปได้สั่งสิ่งที่อยากทานตอนเที่ยงเป็นพิเศษให้กับณัฐณิชาด้วย……
เผด็จการกดขี่!
ทั้งๆที่มีคนรับใช้มากมายคอยเป็นธุระให้ แต่กลับให้ตนไป!
หลังจากณัฐณิชากลับบ้าน แม่บุญสิตาได้เตรียมอาหารสีสันหน้าทานและกลิ่มหอมเอาไว้เสร็จแล้ว
เนื่องจากความล่าช้าในการเดินทาง ณัฐณิชาเอากล่องอาหารไป ไม่มีเวลาแต่งหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า ตรงไปยังทวีศักดิ์ทินโชติกรุ๊ปด้วยหน้าสด
ทันทีที่ณัฐณิชาเข้าบริษัท ก็เดินไปใช้ลิฟต์ของประธานอย่างเคยชิน แต่ทุกคนที่อยู่ข้างหลังมองพฤติกรรมของเธออย่างตกใจ
“สวรรค์! นี่……พวกคุณเห็นหน้าเธอไหม นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่งานแถลงข่าววันนั้นเหรอ”
“หรือว่าเธอคือนายหญิงของประธานของพวกเรา”