บทที่ 77: ราชาก็ยังคงเป็นราชา!
การแสดงออกของผู้เข้าสอบที่พยายามจะลอบโจมตีหวังเต็งเปลี่ยนไปเมื่อมันสังเกตเห็นว่าปฏิกิริยาของหวังเต็งนั้นรวดเร็วเพียงใด ในขณะที่หวังเต็งหลบเลี่ยงการโจมตีของมัน หวังเต็งก็ได้แอบเข้าไปในพุ่มไม้และวิ่งเข้าหามันโดยใช้พุ่มไม้เป็นที่กําบัง
ถอย!
ผู้เข้าสอบหันหลังและวิ่งหนีไปโดยไม่ลังเล
เทคนิคการต่อสู้ขั้นพื้นฐานที่เขาฝึกฝนคือทักษะธนูขั้นพื้นฐาน มันเหมาะสําหรับการโจมตีระยะไกลไม่ใช่ระยะประชิด ดังนั้นมันจึงพยายามรีบหนีออกห่างจากหวังเต็งให้เร็วที่สุด
หวังเต็งกระโจนเข้าไปในปา การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลราวกับงู และเบาราวกับปุยเมฆ ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงทําให้อีกฝ่ายไม่สามารถล็อคเป้าไปที่เขาได้
กล้าดียังไงมาลอบโจมตีฉัน!
แกคิดว่าฉันรังแกง่ายอย่างงั้นหรอ?
การแสดงออกของหวังเต็งดูเย็นชาขณะที่เขาเพิ่มความเร็วจนถึงขีดสุด เขาพุ่งไปหาผู้เข้าสอบอีกคนในทันที
“ ไอ้บ้าเอ้ย!”
ผู้เข้าสอบอีกคนตกใจเมื่อเห็นหวังเต็งวิ่งเข้ามา “ นี่เขาสามารถวิ่งเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?”
ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองนั้นเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่ชายคนนั้นวิ่งหนีไป มันก็ยังคงยิงธนูไปข้างหลังมัน มันหวังว่ามันจะสามารถขัดขวางหรือไม่ก็ลดความเร็วของหวังเต็งได้
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าลูกธนูที่เขายิงจะทําให้เกิดอุปสรรคต่อหวังเต็ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทําให้ความเร็วของหวังเต็งลดลงเลยแม้แต่น้อย
ความเร็วของหวังเต็งนั้นเร็วกว่ามันมากและลูกธนูของมันก็เกือบจะหมดแล้ว!
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองก็น้อยกว่า 30 เมตร
“ ตาย!”
หวังเต็งเหยียบลงบนพื้น และพื้นดินด้านล่างเขาก็แตกร้าว ร่างกายของเขาพุ่งออกไปราวกับหมีที่บ้าคลั่ง ดาบของเขาตวัดโค้งในอากาศในขณะที่เขาเหวี่ยงมันลงบนตัวผู้เข้าสอบอีกคน
ผู้เข้าสอบตกตะลึง มันยกธนูขึ้นเหนือศีรษะเพื่อป้องกันการโจมตีนี้
เปล้ง!
เมื่อคันธนูและดาบปะทะกัน เสียงสั่นของโลหะก็ดังขึ้น
การแสดงออกของผู้เข้าสอบเปลี่ยนไป มันรู้สึกได้ถึงพลังอันน่าทิ้งที่ปะทะเข้ากับมัน มันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และกระเด็นถอยหลังออกไป
ปัง!
มันกระแทกกับพื้นอย่างแรง เลือดสดไหลออกมาจากมุมปากของมัน มันตะโกนไปทางป่าข้างๆมัน “ ทําไมพวกแกถึงยังไม่เคลื่อนไหว? รอสวรรค์วิมานอะไร???”
“ ฮืม!” หวังเต็งเย้ยหยัน เขาโวยวายใส่ผู้สอบ
“ อย่าเข้ามา!”
การแสดงออกของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปเป็นครั้งที่ร้อย มันคลานขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วและถอยกลับไป
หวังเต็งต่อยเขาโดยไม่ยอมให้มันพูดอะไร
“หยุด!” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากปาข้างหลังเขา ลมกระโชกแรง มันมีการโจมตีโผล่ออกมาจากด้านหลังของหวังเต็ง
หวังเต็งหลบการโจมตีราวกับว่าเขามีตาอยู่ที่ด้านหลังของเขา ในเวลาเดียวกัน หมัดเหล็กพิทักษ์คุณธรรมของเขาก็ยังซัดเข้าไปที่ใบหน้าของผู้เข้าสอบอีกคนอย่างไม่หยุดยั้ง
แตก! ดั้งจมูกของอีกฝ่ายหัก เสียงนั้นค่อนข้างชัดเจน เลือดไหลกระเซ็นออกมาจากจมูกของมัน และชายคนนั้นก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ครั้งนี้หวังเต็งกวาดขาของเขาออกไปที่ลําตัวของมัน ผู้เข้าสอบรู้สึกวิงเวียนจากการชกอยู่แล้ว และตอนนี้วิสัยทัศน์ของมันก็เปลี่ยนเป็นสีดํา และมันก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้อีกต่อไปในชั่วพริบตา ร่างของมันก็ลอยออกไปอีกครั้งเพราะการเตะ
ทักษะธนขั้นพื้นฐาน *10
พรสวรรค์ธนขั้นเริ่มต้น *3
ห้ะ? ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย คุณสมบัติพรสวรรค์
ค่าคุณสมบัติที่ผู้เข้าสอบรายนี้ดรอปออกมานั้นค่อนข้างน่าประทับใจ
เขาเก็บมันขึ้นมา
ผู้เข้าสอบสองคนที่เพิ่งเดินออกไปจากปาไม่ได้ปกป้องเพื่อนของพวกมันเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกมันกลับดูหวังเต็งทําร้ายมันโดยไม่ทําอะไรเลย จากนั้นการแสดงออกของพวกมันก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด
“ หวังเต็ง แกจะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เราทุกคนเป็นผู้เข้าสอบนะ แกคิดจะฆ่าพวกเรายังไง?!” ผู้เข้าสอบคนหนึ่งชี้ไปที่หวังเต็งและตะโกน
“ ฉันก็นึกสงสัยว่ามันเป็นใคร มันคือแกนี่เอง คุณชายหลี่” หวังเต็งหันกลับมาและมองดูผู้คนที่เพิ่งปรากฏตัว
หนึ่งในนั้นคือคนแปลกหน้าสําหรับเขา เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น อย่างไรก็ตาม อีกคนก็คือเพื่อนเก่า หลี่หลงเฉิง!
“ ทําไม? คิดจะมาแก้แค้นฉันแล้วกอบกู้ชื่อเสียงกากๆของแกที่ถูกฉันย่ำยีไปอย่างงั้นหรอ?” หวังเต็งยิ้มให้มันอย่างคลุมเครือ “ แล้วแกไปเอาไอ้เด็กโง่สองตัวนี้มาจากไหนกัน? แกนี่มันใจร้ายจริงๆที่หลอกพวกมันมาตาย”
การแสดงออกของหลี่หรงเฉิงแย่ลงไปอีกเมื่อหวังเต็งพูดออกมา
หวังเต็งได้ต่อต้านมันหลายครั้งและทําให้มันต้องเสียหน้าทุกครั้ง นอกจากนี้มันก็ยังรู้อีกด้วยว่าสาเหตุที่มันถูกลากไปทุบตีที่ผับกุหลาบปานั้นเป็นเพราะหวังเต็ง!
ไอ้นี่มันร้ายกาจ!
นอกจากนี้ ในระหว่างการตรวจสอบระดับ หวังเต็งก็ยังแสดงความสามารถของศิษย์ชั้นยอดและเขาก็ทําให้ฝูงชนรู้สึกประหลาดใจและอิจฉาเป็นพิเศษ
ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงหลอกศิษย์นักขั้นสูงสองคนจากโรงเรียนอื่นให้มาเข้าร่วมกับมันและวางแผนที่จะขับไล่หวังเต็งออกจากการประเมินการต่อสู้จริง
แน่นอน หลี่หรงเฉิงสามารถโน้มน้าวศิษย์สองคนนี้ได้เพราะมันรู้จักกับพวกมันมาก่อน นอกจากนี้มันก็ยังให้สิ่งของตอบแทนเล็กๆน้อยๆแกพวกมัน
แต่น่าเสียดายที่ราชาก็ยังคงเป็นราชา!
ผู้เข้าสอบที่พยายามลอบโจมตีหวังเต็งแต่ไม่สําเร็จถูกทุบตีราวกับหมาข้างถนน มันนอนอยู่บนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก
ตอนนี้มันกลัวความสามารถของหวังเต็งแล้ว และนี่ก็ทําให้มันก็เหลือเพียงหลี่หรงเฉิงและศิษย์นักสู้ขั้นสูงอีกคนหนึ่งเท่านั้น และโอกาสในการชนะของพวกมันก็ยิ่งน้อยลง
เมื่อเขาได้ยินคําพูดของหวังเต็ง ศิษย์นักสู้ขั้นสูงอีกคนหนึ่งก็เหลือบมองไปที่หลี่หรงเฉิง การจ้องมองของมันทําให้หัวใจของหลี่หรงเฉิงเต้นแรงขึ้น
“ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วงั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดแล้ว มา มาสู้กันไปเลย”
ศิษย์นักสู้ขั้นสูงอีกคนรู้ดีว่าหลี่หรงเฉิงกําลังคิดอะไร อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันได้ไปสร้างความขุ่นเคืองให้กับหวังเต็งแล้ว ดังนั้นมันจึงรู้ดีว่าแม้มันจะขอความเมตตายังไงมันก็คงจะไม่รอดอยู่ดี ดังนั้นสู้ให้มันร่วมมือกับหลี่หรงเฉิงแล้วจัดการกับหวังเต็งซะยังจะดีกว่า
“ ก็ได้” หลี่หรงเฉิงกัดฟันและไม่พูดอะไรมาก มันกํามีดในมือแน่นแล้วพุ่งเข้าหาหวังเต็ง
เมล็ดพันธุ์แห่งความกลัวได้ถูกปลูกไว้ในใจของพวกมันแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกมันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทํางานร่วมกันในตอนนี้ พวกมันจะต้องแสดงความสามารถทั้งหมดที่พวกมันมี
ตามที่คาดไว้ เมื่อศิษย์นักสู้ชั้นสูงเห็นหลี่หรงเฉิงเริ่มโจมตีก่อน ความประหม่าของมันก็ลดลงเล็กน้อย จากนั้นมันก็เข้าร่วมการโจมตีหวังเต็ง
มันถือคทาที่ใหญ่และหนักเอาไว้ในมือ ขณะที่มันโบกคทาไปรอบๆ
หลี่หรงเฉิงเองก็ใช่ทักษะมีดของมัน ในการโจมตีหวังเต็ง
การโจมตีของศิษย์นักสู้ขั้นสูงทั้งสองนั้นเป็นสิ่งที่ยากจะต่อกร และแม้แต่ศิษย์ชั้นยอดก็ยังต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลําบาก
อย่างไรก็ตาม หวังเต็งก็ไม่ใช่ศิษย์ชั้นยอด แต่เขาเป็นนักสู้
ไม่เพียงเท่านั้น เทคนิคการต่อสู้ทั้งหมดของเขาก็ยังอยู่ในขั้นผู้รู้แจ้ง และพูดกันตามตรง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้เทคนิคการต่อสู้ แต่เขาก็ยังสามารถเอาชนะศิษย์นักสู้ขั้นสูงทั้งสองได้อยู่ดี
หวังเต็งใช้ฟุคเวิร์คของเขาเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อหลบการโจมตี มันน้อยซัจนราวกับว่าหวังเต็งไม่ได้ขยับไปไหน
ด้วยเหตุนี้เอง ใบมีดของหลี่หรงเฉิงจึงไม่สามารถสัมผัสเสื้อผ้าของหวังเต็งได้
“ ฟุตเวิร์คขั้นผู้รู้แจ้ง!”
หลี่หรงเฉิงตกตะลึง
ในเวลานี้ คทาโลหะของศิษย์นักสู้ขั้นสูงอีกคนก็ได้มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว ในเวลาเดียวกันรอยยิ้มที่ดูเย็นชาก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของหวังเต็ง
เขาปล่อยหมัดออกไปปะทะเข้ากับคทา!
หวังเต็งสวมนวมชกมวย ดังนั้นมือของเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ในทางกลับกัน คู่ต่อสู้ของเขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ขณะที่มือที่ถือคทาของมันก็ยังคงสั่นเทา
คทาเกือบจะหลุดออกจากมือของมัน
หวังเต็งยังคงไล่ตามไป และในทันใดนั้น เขาก็ไปปรากฏตัวต่อหน้าหลี่หรงเฉิงในพริบตา ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของมัน หวังเต็งก็ปล่อยหมัดออกไป
หลี่หรงเฉิงต้องการหลบเลี่ยง แต่ในวินาทีนั้นมันก็ตระหนักได้ว่าร่างกายของมันนั้นไม่สามารถตามความคิดของมันได้ทัน มันพ่ายแพ้ไปในกระบวนท่าเดียว!
“ ทําไม ทําไมมันถึงเป็นแบบนี้”
หัวใจของมันเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ มันจําการต่อสู้ครั้งก่อนที่พวกมันสู้กันในสนามกีฬาของโรงเรียนได้ และความขมขืนอันรุนแรงก็ท่วมท้นเข้ามาในจิตใจของมัน
เมื่อศิษย์นักสู้ขั้นสูงคนนั้นเห็นว่าหลี่หรงเฉิงไม่สามารถรับมือกับการโจมตีจากหวังเต็งได้แม้แต่ครั้งเดียว ศิษย์นักสู้คนนั้นก็กัดฟันและควบคุมมือที่สั่นเทาของมัน อย่างไรก็ตาม ในขณะที่มันกําลังจะยกคทาขึ้น หมัดเหล็กคู่หนึ่งก็ได้เข้ามาทักทายมันแล้ว
บู้มมม!
หมัดนี้กระทบเข้ากับหน้าอกของมัน และแรงที่ทรงพลังก็ส่งมันกระเด็นกลับไปด้านหลัง
“ มันเป็นไปได้ยังไงกัน?” ในทันทีที่มันกระเด็นออกไป ความคิดที่นึกไม่ถึงก็ได้ปรากฏขึ้นในหัวใจของมัน