บทที่ 48 ออกเดินทาง
อเลนได้เป็นคนรับใช้ฝึกหัดของตระกูลแกรนเวล ถึงจะใกล้ค่ำแล้ว แต่ถูกบอกมาว่าไม่จำเป็นต้องมาคอยบริการก็ได้ แถมยังบอกอีกว่าจะออกจากหมู่บ้านเที่ยงพรุ่งนี้ เมื่อถึงตอนนั้นให้อเลนไปที่อาณาจักรแกรนเวลพร้อมกัน
พอกลับมาถึงบ้าน โรดันได้บอกเรื่องที่ได้เป็นคนรับใช้ฝึกหัดกับเทเรเซีย ทำให้เธอพูดดีใจออกมาอย่างเศร้าๆ
และพอเช้าวันรุ่งขึ้นได้บอกว่า วันนี้ผมจะไปตักน้ำให้เอง เนื่องจากนอนไม่ค่อยหลับ
สายตาของทาสติดที่ดินซึ่งมาตักน้ำนั้นดูอ่อนโยน เหล่าทาสติดที่ดินซึ่งพบหน้ากันมาตลอด 8 ปี
จากรางวัลของเจ้าเมือง ทำให้เหล่าทาสติดที่ดิน 20 คนที่ล่าหมูป่าอย่างต่อเนื่อง รวมไปถึงภรรยาและลูกๆได้เลื่อนขั้นเป็นประชาชน เพียงแค่คืนเดียวประกาศนี้ก็กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ซึ่งมีทาสติดที่ดินหลายคนตัดสินใจเป็นประชาชนทันที
“โอ้! อเลน ได้ไปทำงานที่บ้านของขุนนางสินะ เยี่ยมไปเลย!!”
“ขอบคุณมากครับ”
เหล่าทาสติดที่ดินที่ตักน้ำอยู่พูดแสดงความยินดีออกมา
ในระหว่างที่กลับบ้านและเอาน้ำใส่ตุ่ม มัชชูผู้เป็นน้องชายยังคงหลับอยู่ ไหนจะบอกว่าคงเหงาถ้าอเลนไม่อยู่ อเลนเองถ้าเป็นไปได้ ปีหน้าก็อยากจะไปเป็นสักขีพยานในพิธีประเมินของมัชชู
ทำการกินอาหารเช้า และจัดเตรียมสัมภาระ และเหน็บดาบไม้ที่ใช้ประจำไว้ตรงเอว
“เอานี่ไปด้วยสิ”
“เมื่อคืนก็บอกไปแล้วนี่ ว่าไม่เป็นไร”
ปฏิเสธถุงผ้าเล็กที่โรดันยื่นมาให้ ข้างในใส่เหรียญเงินเอาไว้ เหรียญเงินเกินกว่า 300 เหรียญที่สะสมมาจากการกำจัดอัลบาเฮรอน อเลนคิดว่าคงได้เงินจากตระกูลบารอน เลยบอกไปว่าอยากจะให้พ่อเก็บไว้เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน
“เอาไปเถอะน่า!”
“เข้าใจแล้ว”
โรดันน้ำเสียงดุดันขึ้น ทำให้อเลนแบ่ง 100 เหรียญมาใส่ถุงเล็กๆอย่างเลี่ยงไม่ได้
เนื่องจากไม่ได้เอาอะไรไปมาก ทำให้เตรียมตัวเสร็จแล้ว ทั้งหมดอยู่ในถุงผ้าเล็กๆ
“โอ้! ยังอยู่เหรอ”
ตอนที่กำลังจะออกไปเกลด้าก็มาหา ข้างๆมีมิทิลด้า คุเรนะ แล้วก็ลีลี่อยู่ด้วย ว่าจะแวะไปหาระหว่างเดินทางไปเขตที่อยู่อาศัย แต่ดูเหมือนจะตั้งใจมาส่งเองเลย
คุเรนะดูเศร้าๆ
“จะไปจริงเหรอ?”
“อืม คุเรนะเองก็ร่าเริงเข้าไว้นะ?”
“……”
คุเรนะได้ยินจากเกลด้าว่าอเลนจะออกไปจากหมู่บ้าน เลยทำได้แค่ก้มหน้าฟังคำพูดของอเลนไม่ตอบอะไร ในมือยังถือดาบไม้เหมือนอย่างทุกที
“เอาละ มาเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินกัน”
“เอ๊ะ? เล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน”
“อือ”
“อือ!”
(เอาละๆ อยากให้มาส่งครั้งสุดท้ายด้วยรอยยิ้มมากกว่า)
คุเรนะพอได้ยินว่าเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินก็ร่าเริงขึ้นมาทันที แต่ที่สวนตอนนี้กำลังทำการแปรรูปอัลบาเฮรอน 20 ตัวอยู่ทำให้ใช้ไม่ได้ เลยออกไปข้างนอกสวน ซึ่งครอบครัวของทั้งคู่ก็เฝ้ามองอยู่
เธอทำการกำดาบไม้ และพูดคำพูดที่คุ้นเคยมากกว่า 5 ปีออกมา
“ชื่อของข้าคืออัศวินคุเรนะ! มาตัดสินแพ้ชนะกัน!!”
พอได้ฟังอีกครั้งก็รู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา
“ข้าอเลน คนรับใช้ฝึกหัดของตระกูลบารอนแกรนเวล มาเลยยอดนักดาบคุเรนะ”
คุเรนะทำหน้าตาสงสัยออกมา เพราะบอกชื่อต่างจากทุกที แล้วไม่ได้เรียกว่าอัศวินคุเรนะแต่เรียกว่ายอดนักดาบคุเรนะ
โรดันเสี่ยงชีวิตล่าหมูป่าเมื่อ 13 ปีก่อน และจากรางวัลนั้นมให้อเลนได้ไปทำงานที่บ้านของขุนนาง อเลนกล่าวชื่ออันหนักอึ้งจากการที่พ่อเสี่ยงชีวิตจนได้รับมา
เป็นอะไรไป? ไม่มาเหรอ? พออเลนถามไป คุเรนะก็บอกว่า จัดไป
เริ่มการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน ครอบครัวของอเลนและคุเรนะมองการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินที่เคยเห็นมาตลอด การเหวี่ยงดาบที่รุนแรง กับความเร็วที่ไม่น่าใช่ของเด็กอายุ 8 ขวบ
“ลากันด้วยการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินเหรอ”
“นั่นสินะ ก็ดีแล้วนี่”
โรดันกระซิบออกมา ซึ่งเกลด้าก็ตอบกลับมาว่าสมกับที่เป็นอเลนและคุเรนะ
แต่ครอบครัวที่เฝ้าดูการต่อสู้ รู้สึกถึงความผิดแผกทันที ตลอดมาทุกคนเห็นว่าคุเรนะเป็นฝ่ายจัดการอเลน ด้านคุเรนะแข็งแกร่งกว่าจะเป็นฝ่ายกดดันในการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน แต่วันนี้ฝ่ายอเลนกับเป็นฝ่ายกดดันคุเรนะ
”เอ๊ะ?”
“เป็นอะไรไป ยอดนักดาบคุเรนะ แค่นี้เองเหรอ!”
คุเรนะที่โดนยั่วยุโถมแรงเข้าไป แต่โดนอาวุธของอเลนที่หลบกดดันกลับมา ทำให้คุเรนะได้แต่ตั้งรับฝ่ายเดียว
เมื่อวาน พออเลนได้ยินว่าต้องลาจากกับทุกคน เลยตัดสินใจว่าจะลาจากด้วยการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน
และตัดสินใจว่าจะชนะการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน
“หา!? เอ๊ะ ทำไมกัน?”
คุเรนะกำลังสับสน เพราะโดนอเลนที่ไม่เคยชนะได้เลยสักครั้งกดดัน ไม่ใช่การเคลื่อนไหวอย่างทุกที เป็นความเร็วที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในช่วง 5 ปี ครอบครัวของอเลนและคุเรนะได้แต่มองด้วยความประหลาดใจ
อเลนเปลี่ยนการ์ด 20 ใบให้กลายเป็นสายนกอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ผลสรุปนั้นทำให้เร่งความเร็วออกมาได้
[ชื่อ] อเลน
[อายุ] 8
[อาชีพ] นักอัญเชิญ
[เลเวล ] 7
[พลังกาย] 152 (190)
[พลังเวท] 208 (260) + 200
[พลังโจมตี] 75 (94)
[ความทนทาน] 75 (94)
[ความว่องไว] 144 (181) + 200
[ความฉลาด] 216 (270) + 200
[โชค] 144 (181) + 200
[สกิล] อัญเชิญ <4>, สร้าง <4>, ผสม<4>, เสริมความแข็งแกร่ง<4>, ขยาย <3>, จัดเก็บ, ลบล้าง, วิชาดาบ <3>, ขว้าง <3>
[ค่าประสบการณ์] 0 / 7,000
・ เลเวลสกิล
[อัญเชิญ] 4
[สร้าง] 4
[ผสม] 4
[เสริมความแข็งแกร่ง] 4
・ ค่าประสบการณ์สกิล
[สร้าง] 47,946 / 1,000,000
[ผสม] 47,900 / 1,000,000
[เสริมความแข็งแกร่ง] 47,640 / 1,000,000
・สัตว์ที่สามารถอัญเชิญได้
[แมลง] EFGH
[สัตว์] EFGH
[นก] EFG
[พืช] EF
[หิน] E
・ถือครอง
[แมลง]
[สัตว์]
[นก] E 20 ใบ
[พืช] E 20 ใบ
[หิน]
ค่าความสามารถความเร็วของนักอัญเชิญอยู่ที่ระดับ A เดิมที่ความเร็วก็เติบโตค่อนข้างสูงอยู่แล้ว ตอนเลเวล 6 และมีการ์ดนกระดับ E 20 ใบความเร็วก็ทะลุ 300 ไปแล้ว
คุเรนะที่เลเวลยังไม่เพิ่มไม่สามารถรับมือได้ จนโดนไล่ต้อนทันที ดาบไม้ของอเลนจ่ออยู่ตรงคอของคุเรนะ
“แพ้ซะแล้ว”
“ฟู่ เสมอกับยอดนักดาบคุเรนะสินะ”
(เอาละ ถึงจะใช้หินเวทไปเกือบหมดแต่ก็ช่างเถอะ)
”เอ๊ะ?”
สำหรับคุเรนะถือว่าแพ้โดยสมบูรณ์ ครอบครัวของอเลนกับคุเรนะเองก็เห็นว่าอเลนชนะ
“นี่คือการเสมออย่างแน่นอน”
“เสมอ?”
เธอเอียงคอทำหน้าตาสงสัยออกมาว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น
“อือ เสมอไง จะรอให้ถึงวันที่ตัดสินแพ้ชนะกันครั้งถัดไปนะยอดนักดาบคุเรนะ”
“เอ๊ะ?”
“ยังตัดสินผลแพ้ชนะไม่ได้ ดังนั้นตอนที่พบกันครั้งถัดไปค่อยมาตัดสินแพ้ชนะกันนะ คุเรนะ”
กลับมาเรียกคุเรนะเหมือนเดิม เป็นสัญญาว่าไว้โตขึ้นแล้วค่อยพบกันใหม่
“อือ ตอนที่พบกันครั้งหน้าฉันจะชนะให้ได้เลย! อเลน!!”
คุเรนะถือดาบไม้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม อยากจะเห็นใบหน้าอย่างนี้แหละ
อเลนรู้อยู่ ถ้าคุเรนะอายุ 12 ปีจะไปเมืองแห่งการศึกษาที่เมืองหลวง หลังจากนั้นคงทำงานให้กับเชื้อพระวงศ์ ทั้งฐานะและจุดยืนมันแตกต่างกัน อาจจะไม่ได้พบกันอีกก็ได้ ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่ได้พบกันอีก ถึงกระนั้นอยากจะจบการเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวินนี้ด้วยตัดสินผลไม่ได้ เพราะอย่างนั้นทำให้ใช้หินเวทที่สะสมมาจนเกือบหมด
การเล่นติ๊ต่างเป็นอันวินจบลง แล้วบอกลาทุกคนว่าไปก่อนนะ เทเรเซียเข้ามากอด และบอกว่าขอให้แข็งแรงจนน้ำตาเกือบไหล แต่จะร้องไห้ไม่ได้
มัชชูที่ร้องไห้ก็เข้ามาหาด้วย
“มัชชู จงแข็งแกร่งขึ้นแล้วปกป้องมูระด้วย!”
“อะ อือ”
เขาพูดอย่างนั้นพร้อมกับกอดอย่างแรงแทนการร่ำลา เพื่อน้องชายคนเป็นพี่จะร้องไห้ไม่ได้
มุ่งหน้าไปที่ประตูหมู่บ้านพร้อมกับโรดัน ถึงจะไม่ได้พูดกันแต่คิดว่าอย่างนั้นแหละดีแล้ว
พอไปถึงเขตที่อยู่อาศัย ก็เห็นเด็กหนุ่มคุ้นหน้าอยู่ตรงลานกว้าง โดโกร่าที่หน้าเป็นกระ ข้างๆนั้นมีเปโรมูสอยู่ และวิ่งมาหาหาอเลนโดยถืออะไรบางอย่างมาด้วย
“นี่ อเลน”
การเรียกของโดโกร่า เปลี่ยนจากเจ้าผมดำเป็นอเลนก่อนหน้านี้นานแล้ว
“เอ้า นี่”
ทำการยื่นสิ่งที่เหมือนกับท่อนไม้มาให้อย่างไม่ค่อยเป็นมิตร
“หือ? เอ๊ะ? จะดีเหรอ?”
โดโกร่าลูกชายเจ้าของร้านอาวุธ มอบดาบสั้นให้กับอเลน ดาบสั้นเหมือนเคยเห้นที่ไหนมาก่อน
(นี่มันดาบสั้นที่ตรวจสอบราคาเมื่อ 2 ปีก่อนนี่ รู้สึกจะ 50 เหรียญเงิน ทำให้ไม่ได้ซื้ออยู่หรอก)
ตัดสินใจแล้วว่าจะใช้เงินที่สะสมได้จากอัลบาเฮรอนเพื่อครอบครัว ดาบสั้นที่อยากจะได้แต่ก็ไม่ได้ซื้อ โดโกร่าคงจำเรื่องนี้ที่เคยฟังจากพ่อได้มาโดยตลอด
“ขอบใจมาก จะใช้อย่างดีเลย”
“ให้แล้วนะ ถ้างั้นโชคดี!”
เขาพูดอย่างนั้นก่อนจะวิ่งไปอย่างอายๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันมาแค่ 2 ปี แต่ก็เป็นเพื่อนของอเลนแน่ๆ ก่อนจะเหน็บดาบสั้นไว้ข้างดาบไม้แล้วเดินต่อไป
ชาวบ้านส่งเสีงยมาว่าขอให้โชคดีนะ ดูเหมือนเรื่องที่จะไปทำงานให้กับตระกูลบารอนจะกระจายไปทั่วเขตที่อยู่อาศัยแล้ว ทำให้ดวงตาเริ่มรู้สึกร้อนขึ้น
“ที่นี่ คือหมู่บ้านที่ลูกเกิดมานะ”
“ครับคุณพ่อ”
โรดันที่เงียบมาตลอด พูดกับอเลนตอนที่เริ่มเห็นประตูเมือง
“ลูกคงไม่จบอยู่ที่คนรับใช้ฝึกหัดแน่ๆ ตั้งใจทำหน้าที่ให้สำเร็จ จนกว่าจะถึงตอนนั้นไม่ต้องติดต่อมาก็ได้”
คงอยากจะบอกว่า ไม่จำเป็นต้องฝืนติดต่อมาก็ได้ การที่ทาสติดที่ดินได้ทำงานรับใช้ตระกูลบารอนถือเป็นโชคอย่างมากอย่าได้ปล่อยโอกาสนี้ไป
“อือ จะพยายามครับ”
พอพูดอย่างนั้นพร้อมกับลาโรดันที่หน้าประตู
ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว และโดนบอกให้ขึ้นไปบนรถม้า อเลนจ้องมองหมู่บ้านที่เลี้ยงตัวเองมาตลอด 8 ปีผ่านหน้าต่างของรถม้า และพอรถม้าเริ่มเคลื่อนตัวภาพทิวทัศน์นค่อยๆเล็กลง จนมองไม่เห็นโรดัน และออกห่างจากหมู่บ้านไป
น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมา
เพียงเท่านี้อเลนก็ออกจากหมู่บ้านคุเรนะ และไปใช้ชีวิตที่อาณาจักรแกรนเวล
เกิดมาเป็นทาสติดที่ดิน 8 ปีในที่สุดก็ได้กลายเป็นประชาชน และเป็นคนรับใช้ฝึกหัดที่ตระกูลของบารอนแกรนเวล
จบเล่ม 1 ทาสติดที่ดินแห่งหมู่บ้านบุกเบิก