203 เมื่อฉันโดนลากเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง
“――ค๊า จบแล้ว”
ฉันไดยินมาก่อนแล้วว่าพวกแมลงไร้ความรู้สึก แต่ดูแล้วถ้าจะจริง
แม้ว่ามดที่อยู่หน้าฉันจะตายลงรวดเร็วยิ่งกว่าการกระพริบตา แต่ตัวอื่น ๆ ก็ยังวิ่งกรูดาหน้าเข้ามาโดยไม่เกรงกลัว
จนท้ายสุดก็ไม่มีการวิ่งหนีหรือหลบเลี่ยงแต่อย่างใด
แม้ว่าฉันจะนำทางพวกมันเข้ามาในทิศทางของฉันด้วย「คิยั่วยุ」แต่มันก็เป็นเพียงเหมือนกับการชักชวนเท่านั้น ไม่ได้มีพลังในการบังคับอะไร
……..ม๊า ไม่เป็นไร
เพราะพวกมันมีเยอะมาก เลยทำให้รู้สึกสนุกนิดหน่อย
“ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักนะคะ คุณหนู”
แต่ฉันก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรเป็นพิเศษอยู่ดี ทั้งหทดจบลงในเวลาไม่นาน
“จำนวน มีอยู่เท่าไหร่งั้นเหรอคะ?”
“ซ้า…….พูดตามตรง ฉันทำให้พวกมันกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยได้เร็วกว่าที่จะนับน่ะ”
จริงนะ
ฉันเหมือนจะนับไปได้ถึงประมาณสามร้อยตัว แต่หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้นับต่อ เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการปลดปล่อยความรุนแรง
“――นะ นี่เธอเป็นอะไรกันแน่！？”
อะ รองผู้บัญชาการอิลก์ลงมาจากทหารจักรกล
“นี่มัน………ไม่ใช่เรื่องโกหกใช่ไหม！？ นี่เธอทำอะไรลงไปถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้กัน！？”
จะมาพูดอะไรแบบนั้นกันน๊า ก็ได้เห็นต่อหน้าต่อตาแล้วไง
“ก็แค่ต่อย แค่เตะ ตามปกติเองค่ะ?”
“ปกติมันไม่มีทางทำได้หรอก！”
“คุณหนูค่ะ เรื่องนี้ดิฉันเองก็รู้สึกเหมือนกับเขาค่ะ”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะน๊า
――เมื่อฉันหันกลับไป บริเวณด้านหน้าของฉันก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เคยเป็นเปลือกนอกของมด และของเหลวจากในร่างกาย ม๊า พูดง่าย ๆ ก็คือ มดที่ฉันเรียกออกมากลายเป็นพรมไปแล้ว
ฉันคิดว่าทำได้อลังการเลยล่ะ
แต่ว่า ถึงแม้จะทำได้อลังการ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย ก็มันอ่อนแอมาก
“รองผู้บัญชาการ”
“อะ อะไร！？”
“ฉันอาจจะฆ่าตัวที่ใหญ่ที่สุดไปในการโจมตีครั้งแรก…….บางทีราชินีมดอาจจะถูกฆ่าไปแล้ว รวมถึงมดคุ้มกันที่อยู่รอบ ๆ ด้วยค่ะ”
ฉันรู้สึกได้ว่าเป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุด ทว่านั้นคือ เมื่อเทียบกับมดทั่วไปล่ะนะ
ฉันบดขยี้พวกมันตั้งแต่การโจมตีครั้งแรก
เพราะอย่างงั้นพวกมดถึงออกมาโจมตีทันที
เพื่อสังหารศัตรูที่บดขยี้ราชินีของตนเอง ความโกรธเกรี้ยว
……..อะเร๊ะ?
ถ้าเป็นแบบนั้น พวกแมลงก็ต้องมีความรู้สึกนะสิ？ หรือบางทีอาจเป็นพฤติกรรมตามธรรมชาติอะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง？
“การโจมตีครั้งแรก? ……..ไหน?”
อะ เพราะว่า「คิเค็น・ค้นปฐพี」ดูธรรมดามาก เขาเลยไม่รู้สินะ
จริง ๆ 「ถ้าเหยียบให้ดี」ก็สามารถทำให้อลังการได้ ม๊า ยังไงก็ค่อนข้างธรรมดาอยู่ดี
“ตอนที่เหยียบพื้นนั่นสินะคะ ใช้『คิ』จำนวนมากขนาดนั้น…….คุณหนูไม่แข็งแกร่งเกินไปหรือคะ?”
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดเลยจริงไหม? อยู่ด้วยกันมานานแล้วแท้ ๆ แค่เชื่อก็พอแล้ว ……..ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว เพราะว่ายังไงก็คงไม่เชื่อกันอยู่ดี！
“ก่อนอื่น สำหรับวันนี้ ฉันกำจัดมดส่วนใหญ่ไปแล้ว ถ้ารีบไปจัดการกับไข่ตอนนี้เลย อย่างน้อยพวกมดก็น่าจะหมดไปล่ะคะ”
ดูเหมือนว่าเมื่ออากาศเย็นลง พวกแมลงก็จะหยุดเคลื่อนไหลกัน
หากต้องการกำจัดให้สูญพันธุ์ การจัดการหลังจากนี้จะมีความสำคัญเป็นอย่างมาก
――อะ แย่แล้ว
“ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเธอเป็นชิโชวของฉัน ส่วนฉันเป็นลูกศิษย์ของเธอ ดังนั้นเธอแข็งแกร่งกว่าฉันเน๊ะ”
“ห๊ะ！？ …….นะ นั่นคือสิ่งจะพูดเรอะ…….. ！”
“……..ค๊า ม๊า”
ตามที่คาดไว้ ริโนกิสเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกซับซ้อนที่โดนพูดแบบนั้นต่อหน้าพวกมดที่ถูกกวาดล้าง
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจำเป็นต้องถูกมองว่าเป็นลูกศิษย์ของริโนกิส และกำลังอยู่ในระหว่างการฝึกฝนอยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาไงล่ะ
“……..หืม? แต่ที่ยังมองมาอยู่นั่น คงมีเรื่องที่อยากจะพูดสินะ…….”
“ฉันจะขอฝากให้คุณทำความสะอาดที่นี่ได้ไหมคะ?”
เขาเริ่มคิดถึงที่ไม่จำเป็น ฉันจึงตัดสินใจทำให้คิดถึงเรื่องที่ต่างออกไปแทน
“ความสะอาด……….อ้า งั้นเหรอ ตัวเลขที่คาดไว้………..”
อืม
หากเป็นปริมาณที่เล็กน้อยก็สามารถปล่อยกลับคืนสู่ดินได้ แต่ปริมาณที่มากเกินไปหากปล่อยไว้ก็คงถูกทิ้งไว้ทั้งอย่างงั้น
แล้วก่อนที่มันจะกลับคืนสู่ดิน แมลงอื่น ๆ ก็จะโผล่มาแทนที่
นอกจากนี้
“หินเวทมนตร์ จะรวบรวมให้ใช่ไหมคะ?”
หินเวทย์มนตร์ เป็นหินที่มีพลังคล้ายกับพลังเวทมนตร์ไหลเวียนอยู่ ซึ่งด้วยเหตุผลบางประการจึงมีอยู่ในสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่ง
ว่ากันว่ามันอยู่ในผู้คนที่มีพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเช่นกัน แต่นี่เป็นกรณีที่หายากมาก
ท่ามกลางเศษซากของมดที่ถูกเป่าเป็นชิ้น ๆ อย่างละเอียด สามารถมองเห็นหินเวทมนตร์ได้อย่างชัดเจนในบางจุด เนื่องจากเป็นทรัพยากรที่มีคุณค่า เราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรวบรวมมัน
“จะทำให้ แต่พอคิดถึงจำนวนแล้ว…………”
“ก็มีอยู่ไม่ใช่เหรอคะ คนที่ทำได้”
“คนจากป้อม? ไม่ว่าชิโชวของเธอต่อย………ไม่ ไม่มีอะไร ทุกคน ที่นั่น กำลังพักฟื้นกันอยู่……..”
งั้นเหรอ ………ไม่สิ
“ก็มีอยู่ไง พวกผู้ชายเปลือยที่พวกฉันพามาด้วย”
มีโจรบางส่วนที่ถูกจับได้ระหว่างทางมาที่นี่ แค่ปล่อยให้พวกเขาทำก็พอ
“พวกนี้ดูกลัวจนน่าสงสารเลยล่ะค่ะ”
อื~ม
“ฉันน่ากลังขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรที่จะถูกหวาดกลัว
แต่ว่า ฉันคงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย หากพวกเด็ก ๆ รู้สึกหวาดกลัวและเกลียดฉันล่ะ
“ไม่น่ากลัวเลยคะ น่าร๊ากมาเลยค๊า”
อ้า เหรอ ……..ฉันไม่อยากได้ความน่ารัก แต่เป็นให้เกียรติ！ เคารพ！！ ต่อชิโชว！！ การบอกน่ารักต่อชิโชวหมายความว่าไงกัน！！
ฉันเฝ้าดูพวกโจรทำงานโดยไม่แสดงความโกรธภายในออกมา
――เมื่อฉันถามโจร พวกเขาให้คำตอบมาสองข้อ หรือต้องบอกว่า ส่วนใหญ่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเริ่มทำงานทันที
ม๊า ถึงจะมีบางคนที่ลมทันที เมื่อเห็นซากมด
แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันเก่งในเรื่องการทำให้คนอื่นหลับไป แต่ฉันก็ปลุกคนที่นอนอยู่เก่งมากเช่น แค่ฉันปล่อย「คิ」ใส่ทันทีก็ปลุกได้แล้ว
ทุกคนเชื่อฟังและทำงานหนักมากจนฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาเป็นโจรกัน ก็เห็นรักการทำงานมากจนถึงกับร้องไห้เลยนิหน่า งั้นเหรองั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นหลังจากนี้ก็หวังว่าจะใช้ชีวิตอย่างเหมาะสมกันน๊า
“คุณหนูคะ หลังจากนี้จะทำอะไรต่อไปคะ?”
“ที่ถัดไป………ก็อยากจะไปนะ แต่ว่าดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว”
ท้องฟ้ายังสดใส แต่พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว
หากพวกเราไม่เริ่มกลับไปที่เมืองหลวงของมาเวเลียในเร็ว ๆ นี้ ก็จะกลับไปไม่ทันก่อนกลางคืน
“หลังทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปถึง จะเป็นยังไงต่อคะ?”
เป็นไงต่อ? ………..อืม ถ้าเป็นเรื่องนั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน
“ทำเรื่องนั้นแล้วกัน ไปทำให้ลิวิเซลต้องก้มหัวให้ดีไหม”
“คะ?”
“ฉันจะขอให้พวกเขามากับพวกเราในปฏิบัติการกำจัดแมลงครั้งต่อไป ฉันรู้สึกว่าถ้ายอมให้มาด้วยฉันก็จะให้อภัยเขาในเรื่องนั้นได้ล่ะ ――ยกเว้นว่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดนิดหน่อยเกิดขึ้นล่ะนะ”
และ ฉันมองไปที่รองผู้บัญชาการอิลก์ซึ่งอยู่ในระหว่างการควบคุมกลุ่มโจร
“ยังมีนักบินที่ยังไม่ตกต่ำอยู่ ในช่วงเวลาอันสั้นซึ่งไม่นานกว่าวัน ฉันคิดว่าตัวเองได้ไปเหยียบย่ำความภาคภูมิใจของผู้ที่เสี่ยงชีวิตมาหลายร้อยปี และความภาคภูมิใจในบรรพบุรุษที่เสียสละชีวิตในการต่อสู้
แต่ ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว
ฉันต้องการที่จะตอบสนองอย่างภาคภูมิใจ ต่อนักรบที่ภาคภูมิใจ ถึงจะดูแตกต่าง แต่พวกเราก็คือนักสู้”
แต่ลิวิเซลที่เป็นแบบนั้น นั่นผิดอย่างสิ้นเชิง
แต่ ฉันไม่ได้เกลียดรองผู้บัญชาการอิลก์ และเหล่าภาคีนักรบประจำป้อมด้วย
“……..นั่นสินะคะ แม้ว่าพวกเราจะเหยียบย่ำความหยิ่งยโสของพวกเขา บางทีก็คงไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยค่ะ”
อืม ฉันก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน
จริง ๆ เลย นี่เป็นความผิดของลิวิเซลทั้งหมด ฉันแค่อยากให้เขารู้สึกขอบคุณเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจริง ๆ
“――กลับกันเถอะ ยังไงเดี๋ยวก็ต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งอยู่ดีล่ะ”
เมื่อพิจารณาถึงการต่อสู้เพื่อกวาดล้างรังมดในอนาคต เราต้องการกำลังคนเพิ่มมากขึ้น
หลังจากพูดอย่างงั้น ฉันก็ฝากพวกโจรไว้กับรองผู้บัญชาการอิลก์ ส่วนฉัน ริโนกิส และโซเบลซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับ ก็เดินทางกลับไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้
“――กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！”
“――ม๊ายยยยยย！ ม๊ายยยยยยยยยยยยยย！ มาแล้วววววว！！”
“――โกหกโกหกโกหกโกหกโกหกโกหก………”
ระหว่างทางกลับเอง ฉันก็ยังคงจับกลุ่มโจรได้อีก
ฉันฆ่าสัตว์อสูรจำนวนหนึ่งที่มีค่าหัวแถวนั้นไปพร้อมกันด้วย
แล้วตื่นตาตื่นใจไปกับทิวทัศน์อันงดงามของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ คินเซริน แห่งมาเวเรียซึ่งกำลังอาบแสงตะวันที่กำลังตกดิน
ฉันสะสมของที่ระลึกมากมายไว้บนแท่นบรรทุกของเรือเดี่ยวขนาดใหญ่ และกลับมาถึง/เมืองหลวงของมาเวเลียในตอนค่ำเล็กน้อย
“――เนีน・ลิสตัน！ เจ้าถูกจับในข้อหาปล้น ขู่กรรโชก และพยายามฆ่า！！”
และฉันก็ถูกจับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณTIN***IT CHAI
ขอบคุณ คุณเกียรติ*******ภัทร
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ