“เป็น เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง……” ภัทรินพึมพำกับตัวเอง กอดรเณศอย่างรู้สึกผิดทันที “สามี เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉัน มันเป็นเพราะนังชั้นต่ำภัทรินนั่น งานไม่สำคัญหรอก เราหาใหม่ก็ได้ดีไหม”
“ปล่อยผม ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะคุณยั่วยวนผม ผมจะไม่มีทางเลิกกับณิชาเด็ดขาด”
รเณศพูดจบ เหมือนว่าจะง่วงมาก จึงสัปหงกไป
ภัทรินมองดูเขาที่นอนหลับกรนเสียงดัง แล้วพลันเผยสีหน้าดุร้าย
ณัฐณิชา ทั้งหมดเป็นเพระเธอ
ทำไมเธอถึงมีชีวิตที่ดีกว่าฉัน ฉันไม่ยอม!
“ฮัดชิ่ว——”
ณัฐณิชาจามออกมาอย่างทนไม่ไหว เธอยังจับไหล่ของธราเทพ รองเท้าส้นสูงสิบเซนติเมตรบนเท้า ทำให้เดินตุปัดตุเป๋ไม่มั่นคง โชคดีที่มีธราเทพเป็นไม้เท้า ไม่อย่างนั้น เธอล้มไปตั้งนานแล้ว
เข้าไปในห้องทำงาน ณัฐณิชาแทบรอไม่ไหวที่จะถอดรองเท้าส้นสูงออก ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน “เฮ้อ เหนื่อยจัง”
ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าหลายๆ คนที่ใส่รองเท้าส้นสูงทั้งวันผ่านมันไปได้อย่างไร
“เหนื่อยเหรอ งั้นผมจะให้คุณนอน ต่อไปยังต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกมาก”
“ยังมีอีกเหรอ!”
“ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วจะยังไง” ธราเทพยิ้มเล็กน้อย ณัฐณิชามองรอยยิ้มของเขา ทันใดนั้นหัวใจพลันเต้นรัว ได้ยินธราเทพพูดต่อไปว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าผมจะให้คุณทำอะไร แน่นอนว่าต้องใช้มารองรับเหตุการณ์ต่างๆ อยู่แล้ว”
ณัฐณิชาน้ำตาตกใน แต่โชคดี ที่เปลี่ยนทิศทางการรับรู้และความคิดเห็นของมหาชนได้แล้ว
ณัฐณิชาลูบข้อเท้าที่เจ็บ พลางมองไปยังธราเทพ “ท่านประธานธราเทพ ฉันสมัครงานได้ไหม”
ธราเทพวางแฟ้มเอกสารในมือลง พูดอย่างชัดเจนว่า “ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
ณัฐณิชาขมวดคิ้ว จ้องธราเทพอย่างโกรธๆ นานวันยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าเหมือนพวกหน้าเลือดอย่างไรอย่างนั้น!
“คุณต้องการเงินเหรอ” ธราเทพหยิงกระเป๋าตังค์ของตัวเองบนโต๊ะขึ้นมา ดึงแบล็คการ์ดออกมาจากข้างใน แล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไป “นี่คือบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน สามารถใช้ได้ทุกที่ที่ไป”
“ฉัน……” คิดว่าอยากได้เงินคุณเหรอ
ณัฐณิชาอดไม่ได้ที่จะกลอกตา
เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา เอาแขนหนุนนอนมองธราเทพที่อยู่ที่โต๊ะทำงาน ดวงตาเล็กราวกระต่ายสอดส่ายไปมา ทำให้ธราเทพวางเอกสารในมือลงทันที
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ ว่าทำไมพวกเพื่อนๆ ถึงเริ่มมีความรักตั้งแต่เนิ่นๆ
“ไม่พอ?”
เขาเพิ่งพูดจบ ณัฐณิชาก็คืนการ์ดให้เขา ถึงแม้เธอจะค่อนข้างยากจน แต่เป็นคนที่แม้ยากจนก็ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร!
จะซื้อด้วยเงินได้ยังไง
ดังนั้นณัฐณิชาจึงตัดสินใจด้วยอารมณ์และเหตุผล “ฉันออกไปทำงาน ก็เป็นการพิสูจน์ได้ว่านายหญิงของท่านประธานธราเทพไม่ได้ไร้ความสามารถไม่ใช่เหรอ ฉันรู้จักพัฒนาขนาดนี้ คุณควรรู้สึกภูมิใจไม่ใช่หรือไง”
“ภูมิใจเหรอ” ธราเทพราวกับได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก หรี่ตามอง ร่างกายแผ่ออร่าแห่งความสูงส่ง “ผู้หญิงของฉัน ยังต้องออกไปทำงานด้วยเหรอ”
“……ฉันเถียงคุณไม่ได้”