ณัฐณิชาคอตก ค่อนข้างหมดอาลัยตายอยากและผิดหวังเล็กน้อย แต่การอยู่บ้านทุกวันมันน่าเบื่อจริงๆ แต่ความคิดของธราเทพก็ไม่ใช่ว่าไร้เหตุผล เธอเป็นผู้หญิงของท่านประธานธราเทพ ใครจะกล้าใช้ ใครจะจ่ายไหว
ขณะที่คิดแบบนี้ ธราเทพก็เริ่มทำงานไปแล้ว ณัฐณิชาจึงได้แต่นอนคว่ำหมดเรี่ยวหมดแรงบนโซฟา
ธราเทพเป็นคนบ้างาน เมื่อเขาทำงานเขาจะมีออร่าที่แผ่ออกมาให้คนแปลกหน้าไม่รบกวน ทั้งตัวเหมือนจะมีรัศมีจางๆ พาให้ละสายตาไม่ได้
ณัฐณิชายืดคอขึ้นมองเขาสักพัก พบว่าปริมาณงานของธราเทพนั้นเยอะมากจนน่าตกใจ!
ระหว่างนี้ฐิติกานต์เข้ามารายงานกำหนดการอยู่หลายครั้ง ณัฐณิชาค่อนข้างเบื่อหน่าย จึงตามฐิติกานต์ออกไปสูดอากาศ ฐิติกานต์เห็นเธอดูเบื่อๆ จึงพูดยิ้มๆ ว่า “นายหญิง ห้องนั่งเล่นมีเครื่องเล่นเกม คุณไปเล่นที่นั่นสักพักก็ได้นะคะ”
“อย่าเลยๆ ฉันไม่ค่อยสนใจเกมเท่าไร”
ณัฐณิชารีบโบกมือ
ฐิติกานต์พยักหน้า ก่อนจะมองขึ้นๆ ลงๆ มองรอบตัวณัฐณิชา
แม้วันนี้เธอจะค่อนข้างแต่งตัวเป็นผู้หญิง แต่เสื้อผ้าบนตัวราคาถูกมาก หรือว่า…เธอไม่ชอบเครื่องประดับและเสื้อผ้าราคาแพง หรือว่าท่านประธานไม่ได้ชอบเธอมากอย่างที่เห็น
“นายหญิง ที่นี่มีพวกนิตยสาร ยังมีเสื้อผ้าและเครื่องประดับบางส่วนจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้วย ถ้าคุณอยู่ว่างๆ แล้วเบื่องั้นไปดูกับฉันดีกว่าไหมคะ”
“ได้สิ” ยังไงก็ว่างอยู่แล้ว และผู้หญิงก็ชอบของอะไรที่แพรวหูแพรวตา ณัฐณิชาก็ไม่ยกเว้น!
แต่ณัฐณิชาไม่ได้สังเกตว่าฐิติกานต์แอบมีแววตาเย้ยหยันขึ้นมาชั่วแวบ
จะเป็นซินเดอเรลล่าหรือว่าเป็น……ลองดูเดี๋ยวก็รู้
เห็นณัฐณิชาเดินหน้าไปโดยไม่เอะใจ ฐิติกานต์เดินตามไป และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ปณิดา ฝ่ายประชาสัมพันธ์ส่งแบบเสื้อผ้ามาให้เราแล้วไม่ใช่เหรอ คุณไปเก็บแล้วเอาทั้งหมดออกมา ตอนนี้ฉันกับนายหญิงท่านประธานกำลังไปตรวจสอบดู”
ณัฐณิชาตามฐิติกานต์ไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น และขอคำแนะนำจากฐิติกานต์
เธอเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ว่าอะไรก็สนอกสนใจไปเสียทุกอย่าง
“ตัวอย่างเหล่านี้คือของที่แบรนด์ต่างๆ ส่งมา โดยทั่วไปจะมีการตรวจสอบโดยเจ้าหน้าที่ระดับผู้อำนวยการ ถึงจะสามารถส่งโรงงานไปดีไซน์แบบได้ ธุรกิจของแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปเกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ การลงทุนในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ รวมถึงเสื้อผ้าและแบรนด์แฟชั่นอื่นๆ และเพิ่งเริ่มพัฒนาอุตสาหกรรมอินเทอร์เน็ตและอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์เมื่อเร็วๆ นี้ในปีนี้ และยังเฟื่องฟูเจริญรุ่งเรืองอีกด้วย”
ฐิติกานต์อธิบาย ณัฐณิชาพยักหน้าอย่างเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ
เธอรู้แค่ว่าธราเทพยุ่งมากทุกวัน แต่กลับไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร ทั้งสองคนเดินคุยกันไปจนถึงมุมหนึ่งแล้ว ห้องที่อยู่ตรงหน้าดูใหญ่มาก ประตูเปิดอยู่ ฐิติกานต์ส่งสัญญาณเชิญเธอ
ณัฐณิชาเดินเข้าไปก่อน เห็นพนักงานหลายคนกำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง ห้องประมาณร้อยเมตร ชั้นวางของข้างกำแพงเต็มไปด้วยเสื้อผ้าต่างๆ เสื้อผ้าทั้งหมดถูกคลุมด้วยถุงใส คาดว่าใช้เพื่อป้องกันฝุ่น ในตู้ยังเต็มไปด้วยเครื่องประดับเช่น สร้อยข้อมือ สร้อยคอ ต่างหูผู้หญิง และยังมีผ้าพันคอด้วย นาฬิกาและเนคไทซึ่งเป็นของผู้ชายใช้ก็มีพร้อมสรรพ
“นายหญิง ที่นี่เป็นห้องที่เชื่อมต่อกันห้าห้อง โดยทั่วไปทางแบรนด์จะส่งตัวอย่างเสื้อผ้ามาทุกวันจันทร์ เพื่อให้พวกเราตรวจสอบ”