ปาจรีย์เห็นเธอเข้าใจ ก็ไม่พูดอะไรมาก หยิบหนังสือออกแบบข้างๆขึ้นมาเตรียมไปที่แผนกตัดเย็บสักหน่อย
งานออกแบบในไตรมาสใหม่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว การตัดชุดจากแผนกตัดเย็บนั้น ยังต้องคอยจับตาดู
ปาจรีย์ไปแล้ว วารุณีก็นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน เริ่มทำงานของตัวเองขึ้นมา
ยุ่งอยู่ทั้งวัน จู่ๆก็มีโทรศัพท์โทรมา เลขาฯ เสกข์ผู้ติดตามคุณจรณ์ผู้ลึกลับคนนั้น“สวัสดีครับคุณวารุณี เกี่ยวกับเรื่องต้นฉบับ คุณจรณ์ของพวกเราดูแล้ว บอกว่าไม่มีปัญหา”
“เหรอคะ งั้นก็ดีจัง”ใบหน้าวารุณีมีรอยยิ้มปีติขึ้นมา จากนั้นถามอีกว่า“ฉันขอเจอคุณจรณ์ได้ไหมคะ เกี่ยวกับเรื่องออกแบบต่อไป ฉันมีหลายจุดที่อยากปรึกษาเขา อยากรู้สไตล์ที่เขาชอบ”
“ไม่ได้หรอกครับ ช่วงนี้ประธานจรณ์ของพวกเราอยู่ต่างประเทศ แต่ว่าประธานจรณ์บอกแล้วว่า ทุกอย่างให้เอาตามสไตล์ของคุณวารุณี”เลขาฯ เสกข์พูด
เชื่อใจเธอขนาดนี้เลย？
วารุณีเลิกคิ้วขึ้น“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
“งั้นผมวางก่อนนะครับ”เลขาฯ เสกข์พูดจบ ก็ตัดการสื่อสาร
วารุณีวางโทรศัพท์ลงด้วยรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ได้ หยิบดินสอขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วทำงานต่อ
ตอนบ่าย วารุณีได้รับแจ้งเตือนข้อความของสมาคมว่า ต้องไปเอาเลขแข่งขัน
คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ที่ไป จะมีอีกหนึ่งข่าวดี นั่นก็เพราะว่าความสัมพันธ์ของBath fire rebirth เธอสามารถได้บายการแข่งขันเล็กน้อย โดยไปเริ่มการแข่งขันจากอันดับสิบหกได้เลย
ต้องบอกว่า สมาคมยอมรับเธอจริงๆ
วารุณีถือบัตรเข้าร่วมการแข่งขันหมายเลขสิบหกพลางหัวเราะออกมา แล้วก็เตรียมกลับไป
แต่ตอนนี้เอง จู่ๆในห้องประชุมก็เกิดน้ำเสียงสงสัยขึ้นมาอย่างกะทันหัน“นี่ไม่ยุติธรรมเลย！”
ทันใดนั้นในห้องประชุมก็เงียบลง ทุกคนต่างมองไปที่คนที่พูด
วารุณีเก็บรอยยิ้มที่ใบหน้า มองไปด้วยเช่นกัน มองพิชญาที่อยู่สามแถวข้างหน้าตรงกลาง แล้วหรี่ตาลง
เธอรู้ว่าแค่มีพิชญาอยู่ในที่นั้นด้วย ก็ไม่มีทางที่จะสงบสุขได้
“ไม่ยุติธรรมตรงไหน？”เลขาฯของประธานวรวีที่เป็นพิธีกรจับฉลาก มองพิชญาที่ก่อความวุ่นวายในพิธีจับฉลาก ใบหน้ามีความไม่พอใจนัก
สงสัยการจับฉลากที่ไม่ยุติธรรมของพวกเขาต่อที่สาธารณะแบบนี้ นี่ไม่ใช่ว่าตบหน้าสมาคมเหรอ？
“แน่นอนว่าระบบการแข่งขันของเธอไม่ยุติธรรม เรื่องอะไรที่พวกเราทุกคนต้องเริ่มแข่งจากรอบน็อคเอาท์แรกสุด ส่วนเธอเข้าไปติดสิบหกอันดับแรกเลยได้ล่ะ”พิชญาชี้วารุณีด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
มีคนส่วนหนึ่งที่รู้สึกไม่ยุติธรรมตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ไม่ท้วงติงมาโดยตลอด พอเห็นพิชญาออกหน้า ก็ค่อยๆมองไปที่วารุณีอย่างไม่พอใจ เหมือนว่าวารุณีแย่งสิ่งของอะไรพวกเขาไปอย่างนั้น
วารุณียกมุมปากขึ้นด้วยรอยยิ้มเย็นชา ไม่พูด
เพราะเธอรู้ว่า ยังไม่ต้องให้ตัวเองออกหน้า เลขาฯ ภูมิก็จะช่วยเธอโต้กลับ
อย่างที่คิดไว้ เลขาฯ ภูมิตบโต๊ะประชุมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง“เสียงดังอะไรกัน？ผมไม่ได้บอกชัดเจนแล้วเหรอ เหตุผลของคุณวารุณีนั่นก็เพราะว่าBath fire rebirth ดังนั้นมือวางอันดับต้นๆ ถึงได้เข้าไปสิบหกอันดับแรก แล้วพวกคุณล่ะ？”
สายตาคมกริบของเขามองคนข้างล่างไปรอบหนึ่ง“พวกคุณมีความสำเร็จอะไร？งานออกแบบของพวกคุณเทียบกับBath fire rebirthของคุณวารุณีได้ไหม？ถ้าเทียบได้ก็หยิบออกมา ถ้าผมคิดว่าไม่แย่ ผมก็สามารถจัดได้บายให้พวกคุณได้ แต่ว่าพวกคุณมีไหม？”
ท่ามกลางคนส่วนหนึ่งที่รู้สึกไม่พอใจนั้น มีบางกลุ่มที่รู้ตัวเองดี ก็ก้มหน้าลงอย่างละอาย ไม่พูดจา
แต่ยังมีบางกลุ่มที่ยังไม่พอใจ แต่ก็ได้แค่กล้าพูดในใจ ไม่ส่งเสียงใดๆออกมาจากปาก
เห็นแบบนี้ สีหน้าของเลขาฯ ภูมิก็ดีขึ้นเยอะ กำลังเตรียมจะประกาศว่าจับฉลากต่อ พิชญาก็ถือไม้เท้ายืนขึ้น“ใครว่าไม่มี ฉันมี！”
ได้ยินคำนี้ วารุณีก็เลิกคิ้ว หัวเราะทันที
พิชญามี？ล้อลเนอะไรกัน คิดว่าเธอไม่เคยเห็นเหรอ？
พูดบางคำที่ฟังดูแย่หน่อย พิชญาไม่มีพรสวรรค์ในการออกแบบเลย ผลงานออกแบบของพิชญาที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทุกแผ่นที่พิชญาทำ ล้วนแต่อาศัยการลอกเลียนแบบจากดีไซเนอร์จำนวนมาก ทำไมถึงกล้ามีหน้ามาพูดว่ามีได้
“คุณมีเหรอ？”เลขาฯ ภูมิไม่ค่อยมั่นใจกับระดับที่แท้จริงของพิชญา มองท่าทางของเธอแล้ว ก็คิดว่าจริง กำจัดความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะออก ลงจากเวทีลงไปหาเธอ “งั้นคุณเอางานออกแบบมาให้ผมดูหน่อย”
“ฉันไม่ได้เอามาด้วย แต่ว่าเลขาฯ ภูมิคุณไปดูในเว็บไซต์ทางการของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำได้ ฉันคือผู้ชนะของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำนี้”พิชญาเงยคางขึ้น เหลือบมองวารุณีด้วยสายตาเย่อหยิ่ง
วารุณีโมโหมาก
ผู้ชนะรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ？พิชญากล้าพูดนะ！
แต่ว่าพิชญากลับเตือนเธอ เธอเกือบจะลืมเรื่องรางวัลการออกแบบขนนกทองคำนี้แล้ว
ทุกคนไม่รู้ว่าในใจวารุณีกำลังคิดอะไร ตอนนี้ต่างรู้สึกช็อกกับคำพูดของพิชญา
“ที่แท้คุณพิชญาก็เป็นแชมป์รางวัลการออกแบบขนนกทองคำ ผมคิดว่าเป็นคุณวารุณีเสียอีก”เลขาฯ ภูมิพูดอย่างแปลกใจ
“ใช่ ฉันก็คิดว่าเป็นคุณวารุณี การออกแบบขั้นสุดท้ายของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำฉันเห็นแล้ว น่าทึ่งมาก ไม่ด้อยไปกว่า Bath fire rebirthของคุณวารุณีเลย เรียกได้ว่าทั้งสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน งั้นแบบนี้ คุณพิชญาก็สามารถแข่งกับคุณวารุณีได้จริงๆ”
ได้ยินคำประจบสรรเสริญจากผู้คน ในใจพิชญาก็เต็มไปด้วยความภูมิใจ สายตาที่มองวารุณี เต็มไปด้วยความยั่วยุ“เลขาฯ ภูมิ คุณพูดแล้ว แค่เอาผลงานที่โดดเด่นออกมา ก็สามารถได้บายเหมือนกับวารุณีใช่ไหม？”
เลขาฯ ภูมิลูบจมูกแล้วพยักหน้า“ครับ”
“งั้นก็ดี ฉันก็อยากได้บาย”
“ครับ ผมจะปรึกษากับนายกเรื่องนี้”เลขาฯ ภูมิพยักหน้า
พิชญาจึงนั่งกลับไปด้วยความพอใจ และก่อนนั่งกลับไป เธอยังไม่ลืมที่จะยกมุมปากขึ้นอย่างอวดดีไปทางวารุณี
วารุณีละสายตาลง ปกปิดความหม่นหมองในดวงตา
ผ่านไปสักพัก พิธีจับฉลากก็จบลง หลังจากรอผู้คนออกไปได้พอประมาณแล้ว วารุณีจึงลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้องประชุม
พอเดินออกไปนอกประตู ก็ถูกพิชญาเรียกไว้“หยุด”
วารุณีหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปเล็กน้อย ถามนิ่งๆ“เธอมีอะไรอีกหรือเปล่า？”
พิชญาควบคุมรถเข็นมาตรงหน้าเธอ“เป็นไง ตะลึงมากเลยใช่ไหม เธอไม่ได้พิเศษอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่นี้ไป ฉันก็เป็นดีไซเนอร์ที่น่าจับตามองของสมาคมเหมือนกัน”
“ทำไม เธอเรียกฉันไว้ เพราะอยากให้ฉันยินดีกับเธอเหรอ？ถ้าใช่ล่ะก็ งั้นก็ยินดีกับเธอด้วยนะ”วารุณีถือป้ายเลขไว้ในมือ พูดอย่างขอไปที
ไม่รู้จริงๆว่ายัยขี้เลียนแบบอย่างพิชญา ทำไมถึงได้กล้ามาโอ้อวดต่อหน้าเธอที่เป็นต้นฉบับได้
ฟังคำเหยียดหยามเบาๆในน้ำเสียงของวารุณีออก สีหน้าพิชญาก็เหยเกเล็กน้อย มือที่วางบนที่วางมือของรถเข็น ก็กำแน่นขึ้นมา“หึ ไม่ต้องให้เธอมายินดีหรอก ฉันก็แค่อยากบอกเธอว่า มีฉันอยู่ เธอไม่ได้โควตาของการแข่งขันระดับนานาชาติแน่！”
ได้ยิน วารุณีก็หัวเราะออกมา“เธอแน่ใจขนาดนี้เชียวว่าฉันจะไม่ได้？”
“ใช่ เพราะว่าสุดท้ายผู้ชนะต้องเป็นฉัน！”พิชญาเงยคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง“สรุปคือ ฉันรอที่จะดูเธอตกรอบ”
พูดคำนี้จบ เธอก็ควบคุมรถเข็น ออกไปจากอีกด้านของทางเดิน
วารุณีหรี่ตาลงมองแผ่นหลังของเธอ บนใบหน้าเล็กๆมีความเย็นชา
มองความทะเยอทะยานของพิชญาแล้ว คงไม่ใช่ว่าล็อกเป้าหมายที่จะคัดลอกของใครอีกแล้วนะ？แต่ไม่ว่าเป็นใคร เธอก็ไม่มีทางให้พิชญาเอาความยากลำบากของคนอื่นไปแลกกับเกียรติยศได้แล้ว
ที่จริงตอนที่รางวัลการออกแบบขนนกทองคำเสร็จสิ้น เธอควรจะแฉพิชญา แต่เนื่องจากยุ่งเรื่องอื่นอยู่ตลอดเลยลืม ตอนนี้คิดดูแล้ว เธอจะปล่อยพิชญาไปอีกไม่ได้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ให้พิชญาดีใจไปก่อนวันนี้ รอถึงตอนที่แข่งขันช่วงชิงโควตา ก็จะเป็นวันจบของพิชญา
คิดไป วารุณีก็เม้มริมฝีปาก เดินออกไปทางตรงข้ามกับพิชญา
ออกไปจากอาคารสมาคม วารุณีก็ขับรถของนัทธีมาที่ใต้ตึกบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหานัทธี
แป๊บเดียวโทรศัพท์ก็ถูกรับ เสียงทุ้มๆของนัทธีดังเข้าแก้วหูของเธอ จนเธออดไม่ได้ที่จะหดตัว“โทรหาผมมีอะไรเหรอ？”
วารุณีกลืนน้ำลาย จัดการสถานะของตัวเองแล้วตอบไปว่า“ประธานนัทธี ฉันมาคืนรถค่ะ ฉันอยู่ด้านนอกประตูบริษัท”
“อือ ผมเข้าใจแล้ว คุณรอก่อนแป๊บหนึ่ง”นัทธีพูดจบ ก็ตัดสายไป
ก่อนที่สายจะตัดไป วารุณีก็ได้ยินเสียงขยับเก้าอี้
เขาคงไม่คิดจะลงมารับกุญแจเองหรอกนะ？