206 คำขอของซิลเลน、คำขอของเนีย・ลิสตัน
” ――นี่คือคำสั่ง！ เปิดทางซะ！”
โอ้
หลังจากฉันถูกนำตัวเข้าห้องสอบสวน ค่อนข้างเร็วเลย
เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาใกล้ห้องสอบสวนนี้ พร้อมแสดงตัวอย่างรุนแรงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“นี่คือคำสั่ง！ จงเปิดประตูซะ ――หรือหาไม่ฉันก็จะเปิดมันเอง！”
ประตูที่ถูกล็อคไว้เป็นทางเข้าออกทางเดียว ถูกเปิดออกจากด้านนอก ――และมีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามา
แน่นอนว่าเป็นอาคาชิ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าตอนนี้จะดึกล้ว แต่เธอก็ยังสวมเครื่องแบบโรงเรียนทหารจักรกล
และ รอยยิ้มขี้เล่นตามปกติของเธอจางหายไป มีเพียงความเยือกเย็นและมั่นคง
“พวกคุณทำอะไรลงไปกันห๊า！”
“อะ คุณคือผู้คุ้มกันของซิลซามะ……..”
“พวกเรารู้สถานการณ์หมดแล้ว！ จงปล่อยเนีย・ลิสตันทันที！ เร็วเข้าเซ๊！”
อืม
“อาคาชิ”
“เนียจัง ขอโทษ ตอนนี้ ――”
“สายไปแล้วล่ะ ดังนั้นหยุดพยายามโน้มน้าวฉันแล้วกลับไปซะ”
“……..！ ดะ เดี๋ยว เนียจัง！ ได้โปรด ขอร้องล่ะ！”
“ฉันยกโทษให้แล้วจริงไหม? หลายต่อหลายครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มาเวเลียก็ไม่หยุดจริงไหม”
“ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก！”
ฉันยิ้มให้อาคาชิที่คว้าไหล่ และขอร้องฉันอย่างสิ้นหวัง
“นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ ฉันไม่รู้สึกที่จะตำหนิคุณ ทว่าการตอบสนองของประเทศนี้แย่มาก ดังนั้นแล้ว ฉันมีคำแนะนำพิเศษอย่างหนึ่งสำหรับคุณ”
“คำแนะนำ…………..?”
” ――หากคุณมีอะไรจะถามฉัน ก็ช่วยถามอย่างซื่อสัตย์ แม้ว่าจะทำผิดพลาดก็ตาม อย่าทำให้ฉันโกรธไปมากกว่านี้เลย”
เมื่อฉันตบมือเธอเบา ๆ เธอก็ปล่อยมือที่เกาะอยู่บนไหล่ของฉัน
“ต่อจากนี้ จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“คุณเก่งเรื่องการสืบสวนจริงไหม? ไม่ต้องทำตัวไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”
“…………..”
อาคาชิกำลังคิดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าจริงจังที่ไม่เหมาะกับเธอ ――จากนั้นก็โค้งคำนับและออกจากห้องสอบสวน
――ถ้าฉันพูดกับริโนกิส เธอคงบอกประมาณว่า「ถึงยังไงก็ไร้เดียงสาค่ะ」
แต่ก็ช่วยไม่ได้จริงไหม
คุณไม่สามารถปฏิบัติต่อผู้ที่ห่วงใยประเทศของตนอย่างแท้จริงโดยไม่เคารพได้
การสอบสวนยังดำเนินต่อไป แต่ไม่มีอะไรให้พูดคุยเป็นพิเศษ
ฮาเดนคอยถามฉันเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายเงิน และอาณาจักรอาร์ตัวร์อยู่เรื่อย ๆ แต่ฉันไม่สนใจเขา
“……..กำลังมองหาอะไรกัน?”
“ไม่นิ? ฉันแค่คิดว่าเวลาแบบนี้น่าจะเป็นหน้าที่ของฝ่ายบทเลวที่จะลงมือได้แล้ว แต่หลังจากที่เขาขอโทษไป ก็ดูเป็นผู้ใหญ่เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นเลยน๊า”
“แก………”
เจ้าหน้าที่สารวัตรทหารหนุ่มที่เกือบแขนหัก ตั้งแต่ที่ขอโทษฉันไป เขาก็เงียบสนิท ฉันสงสัยว่าเขาจะมีประโยชน์อะไรในการอยู่ที่นี่
ม๊า ฉันก็ล้อเลียนเขาเป็นครั้งคราว
“เธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับอาคาชิ? ทำไมเธอถึงมาที่นี่?”
โอะ เป็นคำถามที่มาจากอีกด้านหนึ่ง
เป็นฉันก็คงพยายามคาดเดาถึงเรื่องอาคาชิที่พึ่งมาเมื่อกี้ เหมือนอย่างที่ฮาเดนทำเหมือนกัน
“อาจเป็นเพราะซิลเลนซามะกำลังสนใจฉันอยู่ บางทีเธอคงได้ยินเข้าเกี่ยวกับการกักขังที่ไม่ยุติธรรมนี้ อาจมาจู่โจมเองก็ได้”
“ไม่มีทางที่จะมาหรอก ถึงจะมา นี่ก็ไม่ใช่การกักขังที่ไม่ยุติธรรม”
“เหรอ? ถ้าคุณพูดอย่างนั้นก็อาจจะเป็นแบบนั้น หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ………แต่คุณคงต้องเริ่มคิดในเร็ว ๆ นี้แล้วจริงไหม? หากสิ่งต่าง ๆ ยังดำเนินไปเช่นนี้ จะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ตอนนี้ ฉันคิดว่าตัวได้ทำสิ่งที่เลวร้ายลงไปจริง ๆ แล้ว”
“…………”
ฮาเดนจ้องตรงมาที่ฉัน มีเครื่องหมายคำถามอย่างเห็นได้ชัด
“สายไปแล้วล่ะ”
เพราะอย่างงั้น คำเดียวกันที่ฉันพูดกับอาคาชิ คราวนี้ใช้เพื่อพูดกับฮาเดน
“ต่อให้ฉันได้รับการปล่อยตัวในตอนนี้ ฉันก็จะไม่ให้อภัยพวกคุณ และจะไม่แสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้น ทำไมพวกคุณไม่แค่ปกปิดหลักฐานการกระทำผิดของคนพวกนี้นโดยไม่ทำอะไรแบบนี้กันน๊า? อะ ยังไงถึงเวลาอีกเหรอ คุณเห็นสีหน้าขี้เล่นของอาคาชิได้ชัดเจนใช่ไหม?”
เอาล่ะเอาล่ะ จะเกิดอะไรต่อจากนี้กันนะ
ฉันต้องคิดถึงข้อกำหนดของฉันด้วย
“――โอะ โอ้ย！？ โอ้ย ยัยเด็กเวร！ โอ๊ย！”
หืม?
ฉันถูกย้ายจากห้องสอบสวนมายังห้องขังใต้ดิน และเป็นเจ้าหน้าที่สารวัตรทหารหนุ่มที่เป็นคนพาไปที่นั่น มันมืดมากจนมองแทบไม่เห็น แต่ฉันสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนอยู่ มีลูกค้าค่อนข้างน้อยน๊า
“――โอ๊ย ยัยเด็กเวร！ เฮ้ โอ๊ย！”
ราวกับว่าพวกเขามองเห็นฉันจากอีกด้านหนึ่ง แขนอันแข็งแกร่งยื่นออกมาจากห้องที่มีลูกกรงเหล็กหลายซี่ และโบกมือมาที่ฉัน
“เงียบโว๊ย！”
สารวัตรทหารหนุ่มตะโกนเสียงดัง และแขนก็หดกลับเข้าไป ……..อะไร? ใคร?
เจ้าหน้าที่สารวัตรทหารหนุ่มจับฉันเข้าห้องขังโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้วรีบกลับขึ้นไปชั้นบน ดูเหมือนเขาจะไม่อยากคุยกับฉันด้วยซ้ำ เดาว่าบางทีฉันคงล้อเล่นมากเกินไปหน่อย
ยังไงก็ตาม ถึงแม้ว่าฉันพูดเป็นเรื่องตลก แต่ก็ถูกย้ายไปยังห้องขังเดี่ยวทันที ฮาเดนน่าจะใช้โอกาสนี้ทำลายหลักฐานการฉ้อโกงอยู่ล่ะมั้ง รู้สึกว่าน่าจะใช่เลย
“――โอ๊ย！ โอ๊ย ยัยเด็กเวร！ เนีย・ลิสตัน！ ข้าเอง ข้าเองไง！”
อะ เสียงเมื่อกี้
“ใครกันคะ?”
ฉันไม่น่าจะรู้จักใครในสถานที่แบบนี้………อะ บางทีอาจรู้จักอยู่ก็ได้ จริง ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ หากพวกผู้ชายที่ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ของฉันจะอยู่ที่นี่ตอนนี้
“ข้าเอง！ เก็นไดนักวิวาทไง！ เก็นไดที่โดนเธอจัดการในหมัดเดียวก่อนหน้านี้ไง！”
…………..อ้า
ฉันจำชื่อ หรือหน้าตาของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่จำความเป็นนักสู้ของเขาได้
“เก็นได ผู้ไม่แพ้ในการวิทาท?”
“ใช่ นั่นแหละข้าเอง
อะฮา หมอนั่นเอง ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับคนรู้จักในสถานที่แบบนี้ ม๊า ถึงแม้จะไม่แปลกใจที่ได้เจอกันก็ตาม ฉันแน่ใจว่ามีคนมากมายที่รู้จักฉัน แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่พูด
“โล่งอกไปที！ ข้าคิดว่าจะไปหาเจ้าตอนที่ออกจากคุกแล้ว！ เนีย・ลิสตัน ให้ข้าได้เป็นคนรับใช้ของเจ้าที！”
ห๊ะ?
“หรือจะให้ข้าเป็นลูกสมุนก็ได้！ ข้าอยากเรียกเจ้าว่าลูกพี่หญิง！”
ฮ๊า ลูกพี่หญิง
“ฉัน อายุน้อยกว่าน๊า”
ฉันเพิ่งอายุครบสิบขวบเมื่อไม่นานมานี่เอง
“อายุไม่สำคัญหรอก！ สิ่งที่สำคัญคือ เจ้าแข็งแกร่งกว่าข้า！ ทั้งยั้งแข็งแกร่งกว่าอย่างล้นหลาม！ ไม่ใช่เส้นกั้นบาง ๆ หรือความแตกต่างแค่เล็กน้อย แต่เป็นล้นหลาม！”
ในตอนนั้นเอง ใครบางคนในห้องขังอื่นก็ระเบิดเสียงออกมา
“มึงส่งเสียงมาสักพักแล้วนะโว๊ยไอ้โง่！ มึงพูดจาไร้สาระอะไรกับอีนังเด็กนี้กันว๊ะ！”
ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน และเขาก็หัวเราะให้ด้วย
มีแต่คนที่รู้จักฉันเท่านั้นที่ไม่ตลกไปด้วย
ดูเหมือนว่าในห้องขังบางห้องจะถูกครอบครองโดยเหล่าชายที่ถูกจับขังในคฤหาสน์ของฉัน และพวกเขาก็ไม่ค่อยยิ้มแย้มแจ่มใส อันที่จริงดูเหมือนว่าจะยังกลัวฉันอยู่
“อยากจะพูดอะไรก็ตามใจเลยโว๊ย หัวเราะตามที่ชอบไปเลย ข้าไม่สนใจหรอกว่าแกจะมองเห็นแค่เด็กผู้หญิง หรือยัยเด็กเวร แต่ข้าพบเจ้านายของตัวเองแล้ว ก็แค่ยังเป็นยัยเด็กเวรเท่านั้นเอง
…………
ดูเหมือนจะมีผู้ชายเจ้าปัญหามาชอบฉันโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว เจ้านายบ้าอะไรกันย๊ะ
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันถูกย้ายมายังห้องขังเดี่ยว
อาจจะเร็ว หรืออาจจะช้า
ยังไงก็ตาม พวกเธอมากันแล้วในขณะที่ยังเป็นเวลากลางคืนอยู่
” ――เนีย・ลิสตัน”
เป็นอาคาชิ ที่คราวนี้พาซิลเลนมาด้วย
“สายัณห์สวัสดิ์ ซิลเลนซามะ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรจะมาเลยนะคะ”
ฉันที่กำลังนอนอยู่บนเตียงหินแข็ง ลุกขึ้นยืน และเผชิญหน้ากับเธอผ่านลูกกรง ――ยังไงก็ตาม ก่อนอื่นฉันบอกให้นักวิวาทว่า「ไปนอนเงียบ ๆ ซะ」ซึ่งเขาก็เงียบตามสั่ง ฉันกังวลเพราะดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาหรือคนรับใช้แล้ว
แต่ นอกเหนือจากนั้น
“เนีย・ลิสตัน เรามีเรื่องที่อยากขอร้องท่าน”
จากนั้น ซิลเลนกับอาคาชิก็คุกเข่าลงกับพื้น
” ――ได้โปรด ให้เราได้ขอยืมพลังของท่านด้วย เรายอมทำทุกอย่าง”
และจากนั้นเธอก็ก้มหัวติดพื้น
…………
“คุณไม่ใช่คนที่ฉันต้องการให้มาทำแบบนี้นะคะ”
แก๊ง
เมื่อฉันคว้าซี่ลูกกรงเหล็อ โลหะก็ส่งเสียงกรีดร้อง
เพียงโค้งงอซี่ลูกกรงแท่งเดียว ก็เกิดช่องว่างกว้างพอให้ออกไปได้
“แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่สำคัญ “
ฉันคุกเข่าลงหน้าซิลเลน และยกร่างกายส่วนบนของเธอซึ่งยังคงก้มหัวลงขึ้นมา
ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเธอที่ดูจะแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันออกมาจากห้องขัง ก่อนที่ฉันจะพูดว่า
” ――ฉันขอเรียกร้องเงินจำนวน ห้าหมื่นล้านครัม เพื่อเป็นค่าชดเชยค่าใช้จ่าย และรางวัลสำหรับการทำตามคำขอ อาจจะมีเพิ่มขึ้นกว่านี้ จะไม่ลดลงแน่นอน”
“ห้า…….. ！”
ฉันหันหลังให้ซิลเลนกับอาคาชิที่พูดอะไรไม่ออก และกลับเข้ามาในห้องขัง ก่อนดันซึ่กรงเหล็กให้ตรงเหมือนเดิม
“ลองปรึกษากับท่านพ่อของคุณดูนะคะว่าจะยอมจ่ายไหม ฉันจะพูดอีกครั้ง อาจจะมีเพิ่มขึ้นกว่านี้ และจะไม่ถอยแน่นอน”
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณK***a Va***yu
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ