ตอนที่ 5
ผมเดินที่ย่านที่อยู่อาศัยในตอนกลางคืนขณะที่จับมืออาซาฮินะที่เดินโซเซ
มันเป็นซักพักแล้วที่ผมเห็นข้างในของผู้ชาย ดังนั้นผมคิดจะใช้ตัวของอาซาฮินะเพื่อกำจัดภาพคาตาแต่ผมมีเวลาที่ยากลำบาก
เธอมีค่าเกินไปที่จะโยนทิ้ง แต่เธออาจจะไม่มาโรงเรียนถ้าผมลงมือกับเธออีก, นั่นจะเป็นการพัฒนาที่แย่ที่สุด ที่จะเกิดขึ้น
นั่นมันน่าเสียได้ ผมควรจะตัดเธออย่างสมบูรณ์และโยนเธอทิ้งไป นั่นเป็นความลับของการเอาตัวรอด ในโลกที่โหดร้ายนี้
「อึน?」
ระหว่างเดินทำสมาธิ, มือของผมถูกดึง
เมื่อผมถามว่าอะไรอยู่ในหัวตอนนี้, อาซาฮินะหยุดระหว่างที่จับมือผม
「มีอะไร?」
มันเป็นเรื่องประหลาด ที่นักข่มขืนเป็นห่วงคนที่โดนข่มขืน แต่มีหลายความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เมื่อผมตัดสินใจจะโยนเธอทิ้ง
ลาก่อน อาซาฮินะ เธอน่ะตายไปแล้ว นั่นทำไมผมถึงจะอ่อนโยนกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
นั่นคือความรู้สึกผม
「…ติม」
「อ๋า?」
อาซาฮินะพึมพำมองไปข้างล่างขณะที่ประสานมือกับผมและยืนตรงๆ
「…ศ…ครีม」
「อ๋าน?」
อะไร ศ…ครีม? อะไรคือศครีม? ภาษาต่างชาติเหรอ? ผมไม่อยากจะอวดแต่ผมไม่เก่งภาษาต่างชาติ เพราะผมเป็นคนญี่ปุ่น หรือว่า, เสียงของเธอนั้นเล็กเกินไป ผมไม่ได้ยินเธอ
「ชั้นบอกว่าชั้นอยากกินไอศครีม」
「หาา?」
อาซาฮินะมองขึ้นมาและส่งเสียงขณะที่จ้องผม
เอ๋? ไอติม เอ๋? อา, ไม่ー
「ธ-เธอแค่อยากกินใช่มั้ย?」
ยังไงซะ, มันโอเคถ้าเธอแค่อยากกิน กินโดยไม่มีผม ถ้าเธอมาเรียกร้องกับผม, ผมจะมีปัญหา
「ฮึ่มม」
หน้าของอาซาฮินะโค้งขึ้น มันดูค่อนข้างทะลึ่ง
「นายจะให้ชั้นจ่ายเหรอ!?」
「หาา!?」
อาซาฮินะตะโกนจากนั้นพองแก้มของเธอ
“นายจะให้ชั้นจ่ายเหรอ”? นั่นมันไม่ชัดเจนหรือไง? เธอบอกเธออยากกิน ดังนั้นเธอก็เป็นคนจ่าย
「ชั้นไม่เอาแบบนี้!」
「เรื่องอะไรล่ะ!?」
ผมไม่เข้าใจเว้ยว่าเธอจะพูดอะไร เธออยากจะพูดอะไรวะ?
「นายบอกชั้นว่าให้ชั้นทำตามใจใช่มั้ย!? แต่ชั้นไม่ต้องการนั่น! นั่นทำไมชั้นขอให้นายเลี้ยงไอติมชั้น!」
「อะไร!?」
อาซาฮินะเลี่ยงสายตาเธอระหว่างที่เบ้ปาก ตะโกนและอารมณ์บูดจากนั้นจ้องผม ไม่พอใจ
เธอจะทำทุกอย่างแลกกับไอติม? อะไร? หือห์? หรือว่า, สาวคนนี้กลับมาแล้ว
อาซาฮินะจ้องผม ตาของเธอที่จ้องผมที่มันควรจะสูญเสียแสงไปแล้ว แต่มันได้แสงมันกลับมาก่อนผมจะสังเกต
「แค่ไอติม! นายจะทำอะไรที่นายต้องการกับอาซาฮินะ ยูคนนี้ได้! นั่นไม่ใช่ข้อเสนอที่ดีเหรอ?」
อาซาฮินะตะโกนขณะที่จ้องผม, จับหน้าอกที่เล็กของเธอข้างบนชุดจากนั้นดันมาหาผม
ผมดึงตัวเองออกด้วยสัญชาติญานและยืนยืนข้างในอาซาฮินะขณะที่งงงวย
หัวใจที่ควรจะเต้นอย่างไม่พอใจและมืดมน ตอนนี้เต้นอย่างรุนแรงเหมือนจะระเบิด, มันส่งเลือดใหม่ๆไปสู่ทั้งตัวของอาซาฮินะ มันไม่มีความรู้สึกเหมือนโดนบังคับเลยแม้แต่น้อย
「มานี่!」
「เอ๋?」
「ชั้นรู้จักร้านไอติมอร่อยๆที่นี่!」
「เอ๋, ด-เดี๋ยวー」
ผมไม่สามารถไล่ตามความคิดของอาซาฮินะที่เปลี่ยนกระทันหัน ดังนั้นมือของผมถูกดึงโดยอาซาฮินะและเธอได้เริ่มเดิน
อะไรของขนมปัง ขนมปังมันเกิดอะไรขึ้น ผมไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น
อาซาฮินะไปที่สวนสาธารณะใหญ่ มันมีรถมินิแวนที่จอดอยู่ติดกับสนามหญ้าของสวนー รถมีงานสีที่ฉูดฉาดและมีแถวที่ยาวอยู่ที่นั่น ด้านข้างของรถได้เปิด และมีผู้หญิงที่ดูเหมือนเป็นแม่ค้าอยู่ข้างใน
นั่นคือที่เธอบอกเหรอ?
「ม-มันดูเหมือนว่าแถวจะยาว…」
ผมชี้ว่าแถวมันยาว กับอาซาฮินะ
「ไม่ใช่ว่านั่นมันถูกแล้วเหรอ? ทั้งหมดเพราะมันอร่อยไง!」
อาซาฮินะตะโกนมาหาผมระหว่างที่จ้องเขม็ง, จากนั้นเดินขณะที่ดึงมือผมอย่างบังคับ และเธอไม่ลังเลที่จะต่อคิวไปที่ท้ายแถว
ทำไมเราต้องต่อแถวเพื่อซื้อไอติมด้วย? เราซื้อไอติมจากร้านสะดวกซื้อไม่ได้เหรอ
「ส้นตีน…」
เมื่อผมพึมพำนั่นขณะที่เกาหัว, อาซาฮินะหน้าแดงซักพักหนึ่งและจ้องผมเหมือนจะฆ่าผม
ผมชะงักด้วยสัญชาติญาน จากนั้นอาซาฮินะที่กำลังจะตะโกนได้ทุกเมื่อ เลี่ยงหน้าของเธอ
「ชั้นแค่ไม่ต้องการแบบนี้ แค่ได้โปรด, เลี้ยงไอติมชั้น จากนั้น, ชั้นจะทำทุกอย่าง…」
อาซาฮินะพึมพำขณะที่เลี่ยงหน้าของเธอ
แม้ว่าเธอจะหันไปทางอื่น, ตาผมไม่สามารถหลอกได้ อาซาฮินะ สั่นทั้งน้ำตา
「ยังไงซะ, ก็ได้ถ้ามันแค่ไอติม…」
ถ้ามันเพียงพอที่จะให้อาซาฮินะยอมกับแค่ไอติม นั่นมันเป็นข้อเสนอดีที่ราคาถูก แล้ว, อาซาฮินะได้ฟื้นฟูกลับมาเมื่อผมคิดจะโยนเธอทิ้ง
มันเสียดายที่จะโยนบางคนอย่างอาซาฮินะ อาซาฮินะเป็นสาวน่ารัก, มากกว่านั้น, เธอเป็นบ้ากามที่ชอบเล่นกับตูดเธอ มันช่วยผมถ้าเธอฟื้นฟูกลับ
แต่ทำไมเธอฟื้นฟูกลับกระทันหัน? ผมคิดว่ามันมีบางอย่างที่เปลี่ยนความคิดของอาซาฮินะ แต่มันเป็นไปได้เหรอที่มนุษย์จะฟื้นฟูจากสภาพแตกหักได้เร็วขนาดนี้?
เธอไม่ทำเหมือนแตกสลายด้วย แม้ว่าเธอจะทำเนียนผิวเผินโดยการแสดง, ข้างในตัวเธอจะไม่
มันจริงที่อาซาฮินะได้แตกหักไปแล้ว และมันก็จริงที่ว่าตอนนี้เธอแสดงท่าทีจะฟื้นฟูกลับ ทั้งสองอย่างมันสุดโต่งในเรื่องจิตใจ ถ้ามันมีอะไรที่ต้องนึกให้ออกー
คือผมได้ซัดรุ่นพี่เละ
ผมคิดว่าสิ่งที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำให้อาซาฮินะเปลี่ยน, มันมีสองเหตุผลสำหรับการฟื้นฟูกลับของอาซาฮินะที่ผมคิดได้
อย่างแรก คืออาซาฮินะเข้าใจมันผิดไป ผมซัดเซ็นไปเละเพราะผมไม่สนใจที่จะมอบอาซาฮินะ ให้ผู้ชายคนอื่น
แต่อาซาฮินะอาจคิดว่าผมช่วยเธอ
ความเป็นไปได้ที่สองคือ อาซาฮินะจะเริ่มใช้ผม อาซาฮินะ ทะลึ่งและหยิ่ง สั้นๆก็คือ, เธอปรารถนาบางคนที่แข็งแกร่ง มนุษย์ที่เหนือกว่าและมีอำนาจ อาซาฮินะเรียนรู้ความแข็งแกร่งของผม และเธออาจพยายามจะใช้ผม ให้ได้มาซึ่งพลัง
อย่างที่สองมันน่าจะใช่ อาซาฮินะพังลงเมื่อผู้ชายที่ข่มขืนเธอเป็นลูกกระจ๊อกที่เธอมองต่ำ แต่ผู้ชายที่ข่มขืนเธอได้แข็งแกร่งมากกว่าที่เธอคาด ถูกกระทำชำเรามันเป็นการสูญเสียไปแล้ว แต่ถ้ามันมีพลังที่ยิ่งใหญ่มันต้องมีความเป็นไปได้ที่จะหาสิ่งตอบแทนโดยพลังนั้น
เธอไม่สนถ้าผมเป็นคนที่ข่มขืนเธอ
อาซาฮินะอาจจะได้ข้อสรุปนั้น
ถ้าเป็นแบบนั้น, ผมต้องระวังตัว เพื่อได้มาซึ่งสิ่งตอบแทน, มันมีความเป็นไปได้ที่อาซาฮินะจะข่มขู่ผม
ถ้าอย่างนั้น, มันอันตรายที่จะให้อาซาฮินะรู้เกี่ยวกับความสามารถของผม เธออาจจะใช้ผมมากกว่าเดิมถ้าเธอเรียนรู้ความสามารถพิเศษของผม, อย่างไรก็ตาม, ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องเลี้ยงไอติมเธอ
ถ้าเธอพยายามจะใช้ผมถ้างั้นเธอพยายามจะล่อลวงผมเหรอ? หรือเธอมั่นใจในการข่มขู่ผม ผมสงสัยว่ามันคืออันไหน
ถูกเลี้ยงไอติม มันคิด-น้อยไป
มันถึงตาเราสั่งก่อนที่ผมจะรู้ตัว ขณะที่ผมกำลังห่วง
「ทริปเปิลหนึ่ง สตรอว์เบอร์รี วานิลลา และช็อกโกแลต」
「ทริปเปิล!?」
ผมส่งเสียงของผมโดยสัญชาติญานที่อาซาฮินะสั่ง
ทริปเปิลหมายถึงสามใช่มั้ย? เธอกินไอติมสามลูกได้เหรอ? ท้องเธอไม่มวนเหรอ?
「แล้วก็ เครป กล้วย-ช็อกโก หนึ่ง」
「เอ๋!?」
เครป? ผมคิดว่ามันแค่ไอติม? ผมไม่ได้สมัครมาเอาสิ่งนี้นะ!
「อะร่ะ?」
อาซาฮินะจ้องผมอย่างโมโหจากนั้นเลี่ยงหน้าของเธอ
「ขอบคุณที่รอค่ะ! สตรอว์เบอร์รี, วานิลลา, ช็อกโกแลต ทริปเปิล และ เครป กล้วย-ช็อกโกได้แล้วค่ะ」
พนักงานที่เสนอออเดอร์ของอาซาฮินะยิ้ม
มีไอติมสามลูกซ้อนกันในโคนเดียว และมีเครปที่หนากว่าที่คาด
เธอจะกินหมดนั่นเหรอ? นั่นเป็นไปไม่ได้
「เค้าเป็นคนจ่าย」
รับออเดอร์ของเธอ, อาซาฮินะบอกพนักงานอย่างคมคายจากนั้นมองผมและหันหนีไป, แล้วเธอได้ออกจากฉากอย่างเร็ว ช่างเป็นท่าทีที่หยิงยโส มากกว่านั้น, เธอไม่พูดขอบคุณด้วยซ้ำ เธอมีนิสัยส่วนตัวที่แย่จริงๆ
「นั่น 950 เยน」*
「เอออออ๋?」
TLN* เกือบ300บาท
พนักงานนำบิลออกมาระหว่างที่ยิ้ม
950เยน? สำหรับไอติมและเครปนั่น, ไอติมนั่นควรจะประมาน 100
「950 เยน…?」
「ค่ะ!」
เมื่อผมพึมพำระหว่างที่รู้สึกเหมือนสูญเสียเลือดไป, พนักงานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
เงินเก็บของผม…
「แฟนเธอน่ารักมากเลยนะ ไม่ใช่เหรอ?」
นำกระเป๋าออกมาจากกระเป๋ากางเกง, พนักงานกระซิบหาผมผู้ที่มึนงงอยู่ข้างใน
ไม่, เธอไม่ใช่แฟนผม
เหี้ยเอ๊ย, เงินผมได้แค่ 5000 ต่อเดือน แม้กระนั้น 1/5ของมันหายไปกับไอติมและเครป…
「ง-งั้น…1000 เยน」
ผมนำออกมาพันเยนอย่างไม่เต็มใจและมอบมันให้พนักงานอย่างไม่เต็มใจ
「ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ!」
พนักงานได้เอา 1000 เยนที่สำคัญของผมไปอย่างโหดร้าย ระหว่างที่ยิ้มดั่งปีศาจ
โอ้, 1000 เยนชั้น ซื้อไก่ในร้านสะด้วยซื้อได้มากแค่ไหนด้วยนั่น? แม้ว่ามันเป็นความสุขเล็กๆทีจะซื้อไก่จากร้านสะด้วยซื้อเมื่อกลับบ้านจากโรงเรียน…
ผมห้อยหัวและเดินโซเซ แม้ว่าแบงค์ 1000 เยนจะไม่มีน้ำหนัก, ผมรู้สึกว่ากระเป๋าตังในกระเป๋ากางเกงได้เบาขึ้น
มันต้องหนักเพราะผมรับ50เยนมาเป็นเงินทอน
「นี่!」
มองดูไปที่เสียงที่เรียก, ผมเห็นอาซาฮินะนั่งบนม้านั่ง เธอถือไอติม3ชั้นด้วยมือขวาและเครปด้วยมือซ้าย
แม่ว่าเธอมีหน้าอกเล็ก, ทำไมเธอกินมากขนาดนั้น
ผมเดินโซเซไปห้าอาซาฮินะระหว่างที่ความโกรธและเศร้ามาคู่กันอยู่ในใจ
「นั่นสูง…」
ผมยืนตรงหน้าอาซาฮินะและพึมพำอย่างเย็นชาขณะที่มองลงไป
「มันอร่อย ดังนั้นมันต้องสูงสิ」
อาซาฮินะส่งเสียงจากจมูกขณะที่เธอพูดสิ่งนั้นจากนั้นนำลิ้นที่แดงของเธอออกมา และเริ่มเลียไอติม
「มันอร่อยจริงๆ ♡」
เธอยิ้มระหว่างที่แก้มเธอแดงและเธอเลียไอติม
「อย่าทิ้งซักหยดเลยนะ กินมันให้หมด ชั้นจะไม่ยกโทษให้เลยถ้าเธอทิ้งมันอ่ะ」
ผมนั่งต่อจากอาซาฮินะและบอกเธอระหว่างที่ระงับความโมโหอย่างสิ้นหวัง
「…มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกินมันทั้งหมด」
‘แน่นอนชั้นจะกินมันให้หมด!’ เมื่อผมคิดว่าเธอจะพูดสิ่งนั้น
อาซาฮินะพึมพำด้วยหน้าที่เกร็ง
「…เฮ้」
‘มันเป็นไปไม่ได้’? เธอ, เธอสั่งแม้ว่าเธอกินมันไม่หมด? ผมเสีย 1000 เยนที่ผมรักไป
「อ-อยากกินมั้ย?」
อาซาฮินะเสนอไอติมให้ผมระหว่างที่มีรอยยิ้มที่เกร็ง ผมสู้สึกว่ามีเส้นเลือดปูดออกมาที่กระหม่อม
「ม-มันเป็นจูบทางอ้อมนะรู้มั้ย? เธอสามารถมีจูบทางอ้อมกับอาซาฮินะ ยูนี่ได้! ไม่ดีใจเหรอ?」
กระอักกระอ่วนนิดหน่อยแต่อาซาฮินะมองผมระหว่างที่มีอากาศของคนที่เหนือกว่า, จากนั้นเธอเงียบลงและเลียไอติม
「ธ-เธอกำลังเดทกับอาซาฮินะ ยูดังนั้นดีใจซักหน่อยซิ」
อาซาฮินะกระซิบคำพึมพำออกมา
มันแปลก มันแปลกในทุกทาง ผมไม่รู้สึกถึงความพยาบาทจากท่าทีของอาซาฮินะ
ผมคือผู้ชายที่ข่มขืนเธอ มากกว่านั้น, ผมแข็งแกร่ง แม้เป็นแบบนั้น, ทำไมอาซาฮินะถึงทำผมให้โกรธ?
「ม-มันจริงนะที่ชั้นบอกว่าจะทำทุกอย่างที่นายพูด…」
มองลงข้างล่างระหว่างที่เลียไอติมเธอ, แก้มอาซาฮินะแดงขึ้นและเธอกระสิบอย่างสั่นเทา
「ยังไงก็ตาม, ยังไงก็ตาม…ฟังข้อเรียกร้องของชั้นแค่ข้อนึง」
ข้อเรียกร้อง? อีเวร, กูไม่ได้ยินเกี่ยวกับข้อเรียกร้องเลย งั้นอะไรคือที่มึงแดกอยู่ล่ะ? มันคือไอติมที่กูซื้อ มันเป็น 1000เย็นที่มีค่าสูญไปกับการซื้อไอติมให้มึง กระนั้น มึงยังจะรีดไถกูอีกเหรอ?
「เธอ, เธอประเมินชั้นต่ำไปเหรอ?」
ทำไมไม่เลียควยกูแทนที่จะเป็นไอติมล่ะ? แต่ไม่จะไม่จบแค่เลียนะ
「ม-มันไม่ใช่อย่างนั้น」
อาซาฮินะมองผมระหว่างที่เพิ่มเสียงของเธอ
「น-นี่คือ, เธอเห็นมั้ย…」
เธอดึงสายตาเธอไปอย่างฉุกละหุก จากนั้นอาซาฮินะส่งเสียงที่อ่อนแอ
「ชั้นไม่เคยเที่ยวกับผู้ชายมาก่อน ชั้นรู้ว่าที่ชั้นต้องการมันสูงไป ชั้นได้ถูกสารภาพโดยชายที่ใกล้กับที่ชั้นต้องการ กระนั้น, ชั้นไม่รับมัน…」
ผมรู้สึกเต็มกับสิ่งนี้ ที่อาซาฮินะพูดถึงอะไรบางอย่าง
อา, ใช่ ใช่ , เธอมันเป็นที่นิยม ผมมันไม่เป็นที่นิยมเลย ผมถูกไม่ชอบมากกว่าจะเป็นที่นิยม
「นายรู้ถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถเที่ยวได้ใช่มั้ย?」
อาซาฮินะมองผมขณะที่เสียงเธอสั่น, หูของเธอแดง
เหตุผลที่ไม่เที่ยวกับผู้ชาย ยังไงซะ, นั่นก็เพราะเธอเป็นบ้ากามโดยธรรมชาติที่เล่นกับตูดของเธอ ออกไปกับผู้ชาย, เธอไม่สามารถบอกผู้ชายที่เธอชอบได้แหละถ้าพูดสั้นๆ, ดังนั้นเธอทิ้งความคิดที่จะออกไป
「มันเป็นเพราะเธอบ้ากาม」
ผมรำคาญดังนั้นผมจึงโยนลูกตรงใส่อาซาฮินะ
「อืน, ใช่ เพราะชั้นมันบ้ากาม…」
ผมคิดว่าเธอจะโมโหแต่อาซาฮินะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จังหวะได้เสียไปเพราะสิ่งนั้น
「ชั้นไม่เคยเดทกับใครมาก่อน ดังนั้น, ชั้นอยากจะลองเดทแม้มันแค่เป็นการเล่นละคร ก่อนที่ชั้นจะแปดเปื้อน…」
อาซาฮินะพึมพำจากนั้นมองมาที่ผม
「ชั้นจะทำตามที่นายบอกจริงๆ ชั้นไม่ถือถ้าจะโดนทำเหมือนทาส แต่ก่อนหน้านั้น ชั้นอยากจะเดทในฐานะผู้หญิงเพื่อความแตกต่าง」
ตาของอาซาฮินะที่มองผมตรงๆ ไร้ความรู้สึกที่ไม่เป็นจริงเลยซักนิด ผมสามารถรู้สึกถึงความตั้งมันที่ไม่ธรรมดาของเธอจากหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง
เธอพูดจริงเหรอ? เธอจะมาเป็นทาสผมจริงเหรอ? ไม่ใช่แค่โดนผมใช้ แต่เธอจะโดนใช้โดยใจของเธอเองเหรอ?
ในการแลกเปลี่ยน, เธออยากจะให้ผมฟังข้อเรียกร้องของเธอ?
ผมอ่านใจไม่ได้ ดังนั้นผมไม่รู้ว่าเจตนาที่แท้จริงของอาซาฮินะคืออะไร นี่ทำไม มันถึงอันตรายที่จะสรุปมัน แต่มันไม่ใช่ข้อตกลงที่แย่ ถ้าเธอเป็นทาสด้วยใจของเธอเอง
「เธอต้องการอะไร? ชั้นจะฟังแค่เพื่อฟังมัน พูดมา」
ผมข่มขู่อาซาฮินะได้ด้วยภาพ แต่ถ้าภาพนั่นถูกทำให้เป็นสาธารณะ ผมจะเสี่ยงมากกว่าอาซาฮินะ นั่นทำไม, ผมถึงอยากจะมั่นใจที่จะเลี่ยงไม่ให้ภาพนั่นเป็นสาธารณะมากกว่าอาซาฮินะ
โดยไม่เปิดเผยเจตนา, ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้าสังเกตอาซาฮินะ
「นายไม่ใช่นิสัยดีเลย」
「ใช่」
「นายเป็นตัวร้ายที่ข่มขืนชั้นอย่างใจเย็น」
「ใช่」
「มากกว่านั้น ชั้นขอร้องไม่ให้เธอแตกข้างในแต่เธอก็ทำ, ใช่มั้ย?」
「…ใช่」
อาซาฮินะจ้องผมและผมมองไปทางอื่นอย่างไม่ตั้งใจ
นั่น เอ่อ, นั่น…ผมทำเกินไปนิด
「พิษของเธอแรงมาก」
「พิษ?」
「มันเป็นพิษที่ถึงชีวิต แต่พิษนั้นไม่แพร่มากเกินไป มันเป็นพิษที่เงียบ นั่นทำไมมันถึงแข็งแกร่ง」
แสงยามค่ำสีส้ม, ไอติมที่ละลายไหลผ่านมือเธอ อาซาฮินะพูดอย่างไม่ใยดีโดยไม่ห่วงมัน
「แม่ว่ามันจะเป็นยาพิษที่ไร้ความพิเศษ, มันมีคนโง่ที่ไปแพร่พิษนั้น ชั้นอยากให้นายทำลายพิษที่ห่วยนั้นให้สิ้นซาก ด้วยพิษที่ถึงตายของนาย」
อาซาฮินะมองแสงส้มยามค่ำจากนั้นเธอมองผมมาตรงๆระหว่างที่พูดสิ่งนั้น
「ยูกะไม่ใช่เด็กที่ทำเรื่องแบบนั้น ชั้นรู้ว่านิสัยชั้นแย่สุดๆ แต่ยูกะไม่ สาวนั่นเป็นเด็กดี ชั้นมันใจว่ามันมีสาเหตุที่เธอทำแบบนั้น ชั้นจะไม่ยกโทษให้คนที่บังคับทำสิ่งนั้นกับยูกะ」
ยูกะ? โอ้, หีกระป๋องของพวกนั้นน่ะเหรอ
ยังไงซะ, มันก็จริง, ยูกะนั้นต้านพวกนั้นข้างในตัวเธอ ผมคิดว่าเธอขายตัวเธอเพราะต้องการอำนาจ แต่มันก็มีความเป็นไปได้ที่เธอติดกับอยู่
「มันเป็นพิษที่ห่วยแต่พวกนั้นมันฝังรากลึก มันไม่ใช่บางอย่างที่ทำสะอาดได้ด้วย เซงิ โนะ มิกาตะ*อย่างไรก็ตาม」
TLN* Seigi no Mikata ฮีโร่แห่งความยุติธรรม
「มันเป็นไปได้ที่จะทำลายพิษห่วยๆให้สิ้นซากได้ด้วยพิษที่ถึงตาย」
「นั่นใช่แล้ว ถ้าเธอมอบสิ่งที่ชั้นเรียกร้อง ชั้นโอเคที่จะเป็นทาสเธอ」
อาซาฮินะพยักหน้า
มันไม่ใช่ควบคุมพิษด้วยพิษมันเป็นการทำลายพิษที่ห่วยด้วยพิษที่ถึงตาย
ผมไม่ได้ช่วยอาซาฮินะ, แต่มันจริงที่ว่าผมซัดเซ็นไปพวกนั้น ถ้ามันมีบางคนที่แข็งแกร่งกว่าที่หนุนหลังพวกนั้น ผมมั่นใจว่ามันจะออกมาตอบโต้ นั่นทำไมผมถึงจะขยี้พวกมันแม้ว่าอาซาฮินะ จะไม่ได้ถามผม แต่ในเมื่อมันหายาก, ผมต้องการคำขอบคุณจากเธอ แต่ผมจะไม่จับมันทันที ผมจะเพิ่มความหวังเธอนิดหน่อย
อาซาฮินะอาจจะหยิ่งถ้าเธอคิดว่าผมเป็นผู้ชายง่ายที่จะทำเมื่อถาม
「ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน」
ผมยืนขึ้นระหว่างที่พูดสิ่งนั้น, จากนั้นเริ่มเดินโดยทิ้งอาซาฮินะไว้ข้างหลัง
「ชั้นแค่รู้สึกเหมือนอยากทำ!」
เท้าผมหยุดจากเสียงร้องของอาซาฮินะจากข้างหลัง
「ยูกะ, ชั้นรังแกเด็กคนนั้น เธอเป็นมนุษย์ที่อยู่ในโลกที่ต่างจากชั้น ชั้นมันคนบนเมฆและยูกะเป็นมดที่คลานอยู่บนพื้น มันเรื่องเล็กถ้านายขยี้มด นั่นทำไมชั้นถึงปล่อยเธอโดยไม่ดูแล แต่ชั้นช่วยเธอเพราะชั้นรู้สึกแบบนั้น มันเพราะแค่ชั้นรู้สึกแบบนั้นจริงๆ กระนั้น, เด็กคนนั้น…」
เสียงของเธอเริ่มเล็กและสั่น, จากนั้นเธอปล่อยเสียงร้องไห้เล็กๆออกมา
「ชั้น, กับชั้นที่แย่ที่สุด, เธอมอบคำขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอพูดว่า ‘ชั้นจะมั่นใจที่จะคืนการสนับสนุนต่ออาซาฮินะ-ซักวันหนึ่ง’ ชั้นคิดว่าเธอเป็นแค่คนโง่แต่…」
「หืมมม」
ผมหยุดฟังและเริ่มเดินอย่างรวดเร็ว
ยูกะนั่นเป็นหีกระป๋องของเซ็นไป, เธอต้องโดนข่มขืนอย่างแย่เมื่อนึกถึงจำนวนของผู้ชาย
ผมไม่สนใจหีที่ใช้แล้ว
「ชั้นจะทำทุกอย่าง! ชั้นจะทำทุกอย่างจริงๆ ดังนั้น! ชั้นไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวชั้น! นั่นทำไม ได้โปรด! ชั้นขอร้องเธอ! ช่วยยูกะ! ซูซูฮาระ-คุง」
ผมไม่สนใจและออกมาจากที่ที่เสียงของอาซาฮินะลอยมา
ผมไม่มีความสนใจในของใช้มือสอง ผมไม่สนใจแต่มันไม่สนุก
ยูกะนั่นค่อนข้างน่ารัก มากกว่านั้น นมใหญ่
ผมไม่สนใจของมือสองแต่มันเสียดายของถ้าทำของเล่นให้หนอนดิน*, มันทำผมโมโห ผมคิดว่าผมจะใช้ความสามารถผมแค่กับสิ่งลามก ผมไม่คิดจะแหย่เข้าไปนั้นสิ่งที่มีปัญหามาก มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ผมอยากจะมีความคิดที่หวานแต่ー
*TLN คำพูดญี่ปุ่น
「ชั้นรู้สึกว่าชั้นอยากอาละวาดนิดหน่อย」
ข้างในตัวผม, ความรู้สึกประหลาดที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนเด้งขึ้นมา
มันแค่นานๆครั้งที่ผมปล่อยความสามารถอย่างเต็มที่ ดังนั้นการอาละวาดก็ไม่แย่ด้วย, ผมเดาว่า
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน