ตอนที่ผมกำลังทำอาหาร ผมมองไปที่โอโตซากิ ที่กำลังดูทีวีอยุ่
บนหน้าจอ กำลังถ่ายถอดสดของ มิวสตาร์ แต่ดูเหมือนจะเป็นรายการที่บันทึกไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว
และการถ่ายถอดสดนี้ก็ดูเหมือนใช้เพื่อแนะนำสาวๆในวงเท่านั้นเอง
“ฉันรู้แล้ว รอบหน้าควรจะแก่วงแขนกว้างกว่านี้หน่อย” (เรย์)
“เธอนี่สังเกตุรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเก่งจังนะ ถ้าเป็นผมคงมองไม่ออกจริงๆนะ รู้ไหม” (รินทาโร่)
“ฉันแค่จินตนาการมันขึ้นมาในหัว แต่ถ้าได้ดูจริงๆ ความประทับใจที่ได้รับจะต่างไปจากเดิมนิดหน่อยนะคะ” (เรย์)
“เป็นอย่างนั้นเองหรอ” (รินทาโร่)
ปกติผมบอกไม่ได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เธอมีหน้าตาที่จริงจังกับการทำงานมาก
เป็นความรู้สึกแปลก ๆ ที่คิดว่าใบหน้าที่เคยมองผ่านหน้าจอได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“เอาล่ะ พร้อมแล้ว ข้าวแกงกะหรี่ที่เธออยากทาน” (รินทาโร่)
” ฉันรออยู่เลยค่ะ” (เรย์)
ผมใส่แกงกะหรี่ลงบนข้าวที่ปรุงรสชาติอย่างดีและเสิร์ฟให้โอโตซากิ
แกงกะหรี่ที่ผมทำในครั้งนี้ใส่ น้ำซุปดาชิและซีอิ๊วลงไปเล็กน้อย ทำให้เป็นแกงกะหรี่มีรสชาติที่ดีกว่าสไตล์ญี่ปุ่นเพียวๆเล็กน้อย
ผมได้ลองชิมและมันอร่อยสำหรับผมแล้ว แต่ผมสงสัยว่ามันจะอร่อยสำหรับเธอไหม
“อร่อย! รสชาติดีกว่าที่ฉันคิดไว้สะอีกนะค่ะ” (เรย์)
“การแสดงออกของเธอทำให้คนทำอาหารแบบผมดีใจมากนะ” (รินทาโร่)
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมจะถูกชม เพราะในแววตาของเธอส่องประกายมาก
ผมลองกินแกงกะหรี่กับข้าวมันก็อร่อยดีนะ ผมเคยทำอาหารจานนี้มาก่อนแล้ว
แต่จานนี้อร่อยกว่าที่ผมเคยทำรอบที่แล้วแน่นอน
ผมดีใจมากที่ฝีมือของผมพัฒนาขึ้น
“ฉันขอข้าวเพิ่มด้วยนะค่ะ” (เรย์)
“ผมรู้อยุ่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่อาหารที่กินไปหายไปไหนในร่างกายที่ผอมบางนั้นกัน?”
“ฉันต้องการพลังงานมากกว่านี้เพื่อที่จะทนต่อกับการซ้อม กินแค่นี้ยังไม่เพียงพอนะคะ” (เรย์)
“การที่เธอกินได้เยอะแบบนี้ ผมค่อยรู้สึกคุ้มค่าที่ทำอาหารให้กินนะ” (รินทาโร่)
เมื่อผมเติมข้าวให้เธอ โอโตซากิก็เริ่มทานอาหารอย่างมีความสุขอีกครั้ง
เมื่อเห็นเธอ ผมก็ค่อยๆก็ตัดสินใจถามเธอในสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอด
“พูดแบบนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?” (รินทาโร่)
“อะไรหรอคะ?” (เรย์)
“ความจริงที่ว่าเธออยากกินอาหารที่ธรรมดาๆฝีมือผม ผมไม่ได้หมายถึงการประชดประชันหรืออะไรนะ แต่เธอ
สามารถหาอาหารทานที่ดีกว่านี้ได้ไม่ใช่หรอ?” (รินทาโร่)
ข้อเสนอนี้ดีเกินไปสำหรับผม 500,000 เยนต่อเดือนสำหรับทำอาหารให้ไอดอลและให้เธอมาอาศัยที่บ้าน มันเกือบจะเหมือนกับการหลอกลวงแล้ว
อันที่จริงผมสงสัยว่าตอนนี้ เงินที่เธอวางไว้ยังคงอยู่บนโต๊ะ และผมยังไม่ได้แตะต้องมันเลย
“นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอาหารของใครบางคนที่ทำกินเอง…….” (เรย์)
“เอ๊ะ?” (รินทาโร่)
“ครอบครัวของฉันค่อนข้างร่ำรวย แต่พ่อและแม่ของฉันยุ่งมากและไม่ค่อยอยู่บ้าน นั่นเป็นสาเหตุที่แม่บ้านทำอาหารให้กินอยู่ตลอด แต่.. อาหารที่ควรจะอุ่นแต่กลับไม่
อุ่นเลยค่ะ”
แต่–
โอโตซากิเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเธอก็เปิดปากอีกครั้ง
“อาหารของ ชิโดะคุง อุ่นกว่าที่ฉันเคยกินมา มันทำให้ฉันมีความสุขมาก และ……ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีวันลืมรสชาตินี้ไปอย่างแน่นอนเลยค่ะ” (เรย์)
“…… มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ?.” (รินทาโร่)
เรื่องของเธอ “เหมือน” กับผมเลยใช่ไหมนะ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก ถ้านี่เป็นการแสดง ผมคงทำได้แค่ปรบมือให้เธอเลย
“ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษนะที่สงสัยเธอ” (รินทาโร่)
“นายสงสัยฉันเหรอ?” (เรย์)
“ข้อเสนอนั้นมันดีเกินกว่าจะเป็นจริงได้ ไอดอลชื่อดังแบบเธอมาที่บ้านของผมและจ่ายเงินให้ผมเพียงเพื่อทำอาหารให้ทานและมาอาศัยที่บ้าน” (รินทาโร่)
“ฉันจ่ายในสิ่งที่ฉันคิดว่ามีค่าและคุ้มค่าค่ะ” (เรย์)
“อาจจะเป็นแบบนั้น แต่เธอต้องรุ้ด้วยนะว่า…..เธอน่ะมีสิ่งที่มีค่ามากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธออีกนะ”
“มันคืออะไรเหรอคะ?” (เรย์)
เธอมองดูตัวเองด้วยท่าทางงุนงง ราวกับว่าเธอไม่เข้าใจคำพูดของฉัน
“ชิโดะคุงก็ชอบร่างกายของฉันด้วยเหรอคะ?” (เรย์)
“ปรืบ..บ.” (รินทาโร่)
ผมรีบปิดปากและพยายามที่จะไม่พ่นน้ำที่พึ่งดื่มเข้าไป
แต่น้ำก็ไหลเข้าไปในหลอดลมและผมก็สำลักออกมา แต่นั่นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
“เ–เธอกำลังพูดถึงอะไรกัน⁉” (รินทาโร่)
“ทุกคนต่างจ้องมองมาที่ร่างของฉัน ฉันอยากให้พวกเขาชื่นชมแค่การร้องเพลงและการเต้นของฉันจริงๆ แต่รูปร่าง หน้าตาก็สำคัญด้วยเหรอคะ?” (เรย์)
――ผมไม่รู้จะตอบเธออย่างไงดี
ผมควรจะให้ความคิดเห็นแบบตรงไปตรงมาสินะ
“ใช่แล้ว ถ้าเะอไม่สวยและดูดี เธอก็คงไม่สามารถเดบิวต์เป็นไอดอลได้ตั้งแต่แรก” (รินทาโร่)
“…… ฉันเข้าใจแล้ว ฉันได้ยินชัดเจน ฉันขอโทษนะคะ” (เรย์)
“ผมไม่ได้ว่าอะไร แต่……แต่ทุกอย่างมีเหตุผลสำหรับมันจริงไหม” (รินทาโร่)
“ช่วงนี้ฉันกลัวคนที่โรงเรียนและที่ทำงาน พวกเขาจ้องมองแบบแปลกๆ มันอาจจะเป็นแค่จินตนาการก็ได้ แต่……” (เรย์)
เป็นเรื่องยากที่จะพูดกับเธอแบบตรงๆ แต่ผมแน่ใจว่าเธอไม่ได้จินตนาการไปเองแน่ๆ
พูดตามตรง ผู้ชายมักจะมองเธอด้วยอารมณ์ทางเพศและอยากจะครอบครองตัวเธอ
โอโตซากิ เดบิวต์ตอนเป็นนักเรียนมัธยมต้นแต่หลังจากที่ขึ้นเป็นนักเรียนมัธยมปลาย
ร่างกายของเธอก็กลายเป็นผู้หญิงมากขึ้น อันที่จริงร่างกายของเธอดีเกินไปด้วยซ้ำ
ผมไม่เคยสนใจไอดอลเป็นพิเศษ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดอย่างนั้น และไม่ต้องสงสัยเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ผมว่าเธอขาดทักษะการจัดการกับอันตราย เธอควรจะระวังตัวในการใช้ชีวิตมากขึ้นนะ”
“ระวังเพื่ออะไรหรอคะ?” (เรย์)
“ผมกำลังพูดถึงผู้ชาย ผู้ชายน่ะป็นสัตว์ร้าย เธอรู้ไหมมันจะสายเกินไปถ้าเธอถูกพวกมันทำร้าย”
“ชิโดะคุง ก็เป็นสัตว์ร้ายหรือเปล่า?” (เรย์)
คนๆนี้ต้องกวนผมอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ?
ถึงแบบนั้นผมก็ไม่สามารถพยักหน้าได้
“ผมจะไม่โจมตีเธอ เธอป็นบ่อเงินสำคัญ—ไม่ๆ ผมหมายถึงนายจ้างของผม และผมก็ยังไม่อยากกลายเป็นอาชญากรด้วย” (รินทาโร่)
“บ่อเงินที่แย่มาก แต่ฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาอยุ่กับชิโดะคุงนะคะ” (เรย์)
“เงินถือเป็นแหล่งความมั่นคงนะ ผมว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ” (รินทาโร่)
ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าของฟรี และเมื่อพูดถึงของที่ต้องเสียเงิน สิ่งที่ซื้อจะได้ความสบายใจมากกว่า
ตราบใดที่ผมยังได้รับเงินจากเธอ ผมจะไม่มีทางทรยศเธอแน่นอน
ถึงผมจะไม่ได้รับเงินจากเธอ ผมก็จะไม่ทำอย่างนั้นในฐานมนุษย์คนนึง
“โอโตซากิซัง เธอนี่เป็นผู้หญิงที่ใสสื่อบริสุทธิ์จริงๆ” (รินทาโร่)
“ชิโดวคุง ก็คิดแบบนั้นเหมือนกันหรอคะ?” (เรย์)
“ใช่ นั่นอาจเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งว่าทำไมเธอถึงโด่งดังมาก” (รินทาโร่)
อุตสาหกรรมบันเทิงมักถูกกล่าวขานว่าเป็นสถานที่แห่งความมืดมิด ผมหวังว่าเธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความมืดมิดนั้นในสักวันหนึ่ง——แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำอะไรได้ และจากมุมมองของเธอ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ผมควรจะเข้าไปยุ่ง
[ ผู้แปล : ก้รุ้ๆกันอยุ่วงการนี้มีทั้งยอมเอาตัวเข้าแลกกับพวกรวยๆ ไม่ก้โดนโปรดิวเซอร์ ]
ผมไม่อยากพูดออกไปเธอโดยที่ยังไม่รู้จักเธอดีพอ
“อ้อ แล้วก็พวกของทำความสะอาดร่างกาย ผมมีแค่แชมพูสำหรับผู้ชายนะ ” (รินทาโร่)
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นคะ ฉันนำติดตัวมาด้วยแล้ว” (เรย์)
จากนั้น โอตาซากิ ก็หยิบกระเป๋าที่เขียนว่า “The Sleepover Sets” ออกจากกระเป๋าของเธอ ข้างในมีแชมพูแบบใช้ครั้งเดียว สบู่เหลว แปรงสีฟัน และยาสีฟัน
“เธอพร้อมจะมาอยุ่ที่บ้านผมแล้วใช่ไหม?” (รินทาโร่)
“ใช่ ฉันตั้งใจทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ” (เรย์)
“ไม่มีใครบอกเธอหรอว่าการกระทำแบบนี้มักทำให้พวกผู้ชายเข้าใจผิดได้” (รินทาโร่)
“ฉันมักได้ยินมาจากสมาชิกคนอื่นๆในวงบ่อยนะ ชิโดะคุง รู้ได้ยังไงหรอคะ?” (เรย์)
“มีบางอย่างผิดปกติกับเธอจริงๆด้วยสินะ” (รินทาโร่)
ผมได้ยินมาว่าอัจฉริยะหลายคนเป็นคนประหลาด และผมก็มั่นใจว่าโอโตซากิเป็นหนึ่งในนั้น
ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมจะไม่ยอมมาอยู่ห้องพักของผู้ชายที่ไม่ใช่คนรักของตัวเองแน่นอน
ยิ่งกว่านั้นอยู่กันแบบสองต่อสอง และ พวกเราก็ไม่ได้รู้จักกันมานาน
ผมไม่ได้บ่นออกไป เพราะผมได้รับค่าจ้างสำหรับความประหลาดของเธอ แต่ผมแน่ใจว่าจะต้องคอยเป็นห่วงเธอตลอดเวลาแน่ๆ
“ชิโดะคุง” (เรย์)
“มีอะไรหรอ?” (รินทาโร่)
“จากนี้ไปฉันจะอยู่ในความดูแลของนายนะ” (เรย์)
“ผมก็จะอยู่ในความดูแลของเธอเช่นกัน ต่อจากนี้ไปเธอสามารถเรียกผมว่า รินทาโร่ ได้เลยนะ ยัไงซะเธอก้เป็นนายจ้างของผมแล้วด้วย” (รินทาโร่)
“โอเคค่ะ งั้นเรียกฉันว่า เรย์ ด้วยนะ” (เรย์)
“เธอเข้าใจที่ผมพูดไหม? เรากำลังพูดถึงเธอเป็นนายจ้าง และผมเป็นลูกน้องนะ”
“ถ้าเรียกชื่อกันจะได้รู้สนิทกันได้ดีกว่านะคะ” (เรย์)
“เธอทำตัวเหมือนเด็กประถมเลยนะ?” (รินทาโร่)
ผมอาจจะคิดง่ายไปหน่อย ตอนนี้ผมได้รับเงินแล้ว คำพูดของโอโตซากิก็ถือเป็นเด็ดขาด
ต่อจากนี้ไปผมจะเถียงสู้กับเธออีกไม่ได้
――ผมรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย