บทที่４ตอนที่１７
「อิย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」
สัตว์ร้ายสีดำผลักทอมลงไปและเริ่มเขี้ยวแขนขวาของเขาอย่างสนุกสนาน ทอมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
「ทอมมมมมมมมมม！！！！ หนอยยยยย！ ปล่อยนะโว้ยยยยยย！」
มิมุรุกรีดร้องและฟันไปที่มัน แต่มีดของเธอทำอะไรผิวหนังมันไม่ได้แม้แต่น้อย มันไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ
「ฟู่！！」
โนโซมุที่ตามมาจากด้านหลังรีบวิ่งเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งซึ่งมีมิมุรุกับสัตว์อสูรอยู่ตรงนั้น
เป้าหมายของโนโซมุคือตัดขากรรไกรของมัน ขณะที่ดึงดาบออกมาเขาก็ใส่คิลงไปในดาบนั่นคือวิชา “ขาดสะบั้น”และกระแทกมันเข้าไปที่ข้อต่อของขากรรไกรบนและขากรรไกรล่าง
「อุกโอววววววววววววววววววว！！」
ข้อต่อขากรรไกรอันแสนเปราะบางพังทลายลงและสัตว์อสูรที่กรามหักก็ปล่อยแขนขวาของทอม
นอกจากนี้โนโซมุยังตามมันต่อไป
จับมือทั้งสองข้างไว้ที่สะโพกและบีบอัดพลังคิลงไป ผมใช้ คิ “ปืนใหญ่” เข้าไปที่ร่างของมัน
ปืนใหญ่นั่นไม่สามารถเป่ามันให้กระเด็นไปได้ก็จริงแต่กระแสพลังอันรุนแรงที่ปล่อยในระยะใกล้นั่นทำให้มันกระเด็นถอยไปเล็กน้อย และมิมุรุก็เข้าไปในช่องว่างที่โนโซมุสร้างให้ ซีน่าเองก็เข้ามาหาและรักษาระยะกับสัตว์อสูร
「ทอม！ ทอมมมมมม！！แข็งใจไว้！！！」
「อึ่กกกกกก……」
มิมุรุเรียกทอมทั้งน้ำตา แต่อาการไม่ค่อยดีนัก แค่มองจากภายนอกก็รู้แล้วว่าอยู่ในสภาพที่อันตรายเป็นอย่างมากเพราะช็อคจากการเสียเลือดจำนวนมากและยังไหลไม่หยุด
「แค่ก แค่ก！！！」
สัตว์อสูรสีดำนั่นไม่สามารถปิดปากของมันได้เพราะกรามของมันหักลง และมันก็แลบลิ้นออกมาแล้วส่งเสียงแปลกๆ
เมื่อโนโซมุมองไปที่ซีน่า เธอเองก็ยืนตะลึง
「นี่！ นี่！！ ทำใจดีๆไว้！！！」
「ฉะฉัน ฉันนน…………」
เธอสับสนอย่างมากและยังไม่พร้อมที่จะสู้
โนโซมุตบหน้าเธอพร้อมกับขึ้นเสียง
「นี่ ตั้งสติไว้สิ！！ซีน่า・จูเรียล！！！」
「………………อาาาาาาา」
สติของเธอเริ่มกลับมาและเธอยังจับแก้มของเธอ
โนโซมุยืนยันที่เห็นเธอได้สติแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรอีกครั้ง บางทีมันอาจจะทนจากการที่กรามหักได้และพ่นเลือดของมันออกมาและหยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่
「ผมจะล่อมันเอาไว้！！เพราะงั้นรีบตั้งสติได้แล้ว！！」
เมื่อโนโซมุพูดเช่นนั้นและมองไปทางมิมุรุที่กำลังเสียใจกับการที่เห็นทอมกำลังถูกฆ่า ซีน่าเองก็พยักหน้าหลายครั้งเห็นด้วย
「เข้าใจแล้ว เพราะงั้นรีบออกจากที่นี่ไปซะ……อั่ก！！」
โนโซมุพยายามไล่พวกเขาให้ออกไปจากที่แห่งนี้
ตอนที่โนโซมุโจมตีมันเกิดเส้นแสงแนวตั้งขึ้นทันใดนั้นกรามของมันก็หักลงทันที ทันใดนั้นหัวของสัตว์อสูรมันก็เริ่มฉีกขาดพร้อมกับส่งเสียงออกมา
「เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย……」
「อาาาาาาาาาาาา…………」
ขณะที่มิมุรุมองดูอย่างตกตะลึงและซีน่าเองก็ทำท่าทางหวาดกลัว สัตว์อสูรมันก็เริ่มเปลี่ยนรูปลักษณ์อีกครั้ง
ขณะนั้นเองหัวของมันหักลงในแนวดิ่ง และเขี้ยวนับไม่ถ้วนก็งอกมาจากหัวและคอที่ขาดออกไป เขี้ยวใหญ่สามเขี้ยวงอกออกมาจากปากขนาดใหญ่และดวงตาโตคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนคอของมัน
ร่างกายของมันใหญ่ขึ้น เล็บเท้าก็ใหญ่ขึ้นและคมขึ้นมันไม่ใช่หมาป่าอีกต่อไปและกลายเป็นสัตว์ประหลาดโดยสมบูรณ์
「กิ๊กก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」
สัตว์อสูรคำรามพร้อมกับอ้าปากกว้าง
「……………………」
โนโซมุเห็นแล้วก็ตัดสินใจได้ว่าถ้าหนีไปทั้งสี่คนเป็นไปไม่ได้แน่ๆ แล้วก็ไม่สามารถหนีไปพร้อมกับปกป้องคนเจ็บได้
（อย่างน้อยที่สุดก็ต้องการตัวล่อหรืออะไรสักอย่างมาหยุดมัน…………มิมุรุก็ปกป้องทอมอยู่……ซีน่าเองก็ยังคงสติแตกทำอะไรไม่ได้…………สุดท้ายแล้วก็เป็นผมสินะ……）
มิมุรุอุ้มทอมเอาไว้ ซีน่าเองก็จ้องมองเธอเช่นกัน นี่ต้องทำงานหนักอีกแล้วเหรอ
ถ้าจะรอดโดยไม่ทิ้งใครก็คงยากมาก……。
「นี่ซีน่า」
「เอ๊ะ？」
โนโซมุหยิบแผนที่ออกมาจากอกของเขาและส่งให้ซีน่า
「นี่เป็นแผนที่ของบริเวณนี้ ถ้าไปที่กระท่อมที่เขียนไว้บนแผนที่ จะพบกับเครื่องมือสำหรับรักษาคนเจ็บที่นั่น ดังนั้นหลังจากรักษาทอมเสร็จแล้ว ให้คอยดูแลเขาสักหนึ่งคืน และเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นให้รีบกลับไปที่เมืองทันทีและรายงานเกี่ยวกับสัตว์อสูรตัวนี้ซะ」
โนโซมุสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้ซีน่าพูดอะไรไม่ออกสถานที่ๆผมให้ไปคือกระท่อมของชิโนะ นี่เป็นที่เดียวที่จะทำการรักษาได้ในตอนนี้
ในคนจำนวนไม่มากนี้ ผมไม่สามารถใช้เวทย์รักษาได้ ไม่มีเวลามาให้เสียแล้วด้วยกับคนที่ใช้เวทย์ไม่ได้ควรจะอยู่เป็นตัวล่อที่นี่
「แต่ว่า ถ้างั้นนายก็…………」
สายตาของซีน่าสลับไปมาระหว่างผมกับทอม แววตาของเธอสั่นไหว และดูเหมือนเธอจะทำอะไรไม่ถูกและได้แต่รู้สึกผิด
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาปลอบใจเธอหรอก
「เดี๋ยวผมจะเป็นตัวล่อให้เองผมอยู่ที่นี่คนเดียวได้！ เพราะงั้นไปรักษาทอมและคอยดูอาการเขาซะ！ ผมไม่มีค่าพอให้พวกเธอมาสนใจหรอก！！ เพราะฉะนั้นให้ความสำคัญกับเพื่อนของเธอเถอะ！！！」
โนโซมุตะโกนใส่ซีน่าที่ยังคงลังเล ซีน่าสั่นเทิ่มกับน้ำเสียงของเขา แต่โนโซมุเองก็ได้แต่ใช้เสริมพลังกายและเข้าหาสัตว์อสูรโดยไม่พูดอะไรต่อ
โนโซมุฟาดเท้าลงกับพื้นไว้แน่นพร้อมกับตั้งท่ามั่นสุดกำลัง
ในเวลาเดียวกันป่ารอบๆก็ปลิวไสวเพราะแรกกระแทกเหล่านั้น มันบดบังทัศนวิสัยของศัตรูและกลายเป็นฝุ่นดินที่คอยบดบังพวกซีน่าเอาไว้
「ไปซะ！！！！」
「……ขอโทษนะ！ โนโซมุคุง！！ เพราะฉะนั้นฝากที่นี่ด้วยนะ！！」
「อืม！！！」
ในเวลาเดียวกันโนโซมุก็ตะโกนตอบรับคำพูดของมิมุรุ เธอเริ่มออกวิ่งโดยแบกทอมไว้ด้านหลัง แต่ซีน่ายังคงนิ่งอยู่ชั่วครู่
เขาหลับตาแน่นและยืนอยู่อย่างมั่นคง ทันทีที่เขาหันกลับไปก็หายเข้าไปในป่าแล้ว
หลังจากควันหายไป สัตว์อสูรที่เปลี่ยนร่างก็พุ่งเข้าหาโนโซมุและคนอื่นๆ
อย่างไรก็ตามโนโซมุเตรียมการไว้แล้ว
โนโซมุไม่เห็นซีน่าแล้ว แต่ในขณะที่เขาพุ่งเข้าไปในหมอกควันเขาก็เอื้อมมือหยิบกระเป๋าที่เอวของเขาและขว้างสิ่งของเหล่านั้นใส่สัตว์อสูร
ผมขวางทั้งระเบิดแสง ระเบิดควันและระเบิดฟ้าร้องไปด้วย
ระเบิดแสง ระเบิดควัน ระเบิดเสียงต่างทำงานเกิดแสงวูบวาบและเสียงระเบิดดั่งสนั่นไปทั่ว
「ก๊าซซซซซซซ！！！」
มันหยุดลงทันทีที่โดนระเบิดเข้าไป โนโซมุวิ่งไปด้านข้างและวิ่งไปทางป่าตรงข้ามกับพวกเขา
โนโซมุเลือกที่จะเป็นตัวล่อในสถานการณ์นี้และพามันไปที่ป่าตรงข้าม แทนที่จะสู้กันแบบตัวต่อตัว แต่ว่าผมไม่สามารถทนให้มันไล่ตามคนอื่นๆไปได้ เลยวิ่งไปด้านหน้าเพื่อล่อมันแทน
「ก๊ากกกกกกกกกกกกก！！」
โนโซมุวิ่งต่อไป สัตว์อสูรสีดำเองก็วิ่งตามเขาไปในป่าเช่นกัน
◇◆◇
「ก๊าชชชชชชชชชชชชชชชชชชช！！！」
เสียงคำรามสั่นสะเทือนทั่วทั้งบริเวณโดยรอบ เสียงฝีเท้าของสัตว์อสูรขนาดยักษ์ที่กำลังไล่ตามโนโซมุ
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก！！」
ประมาณ 10 นาทีแล้วหลังจากที่โนโซมุล่อมันออกมา การเล่นวิ่งไล่จับกับสัตว์อสูรยังคงดำเนินต่อไป
เมื่อพิจารณาถึงความสามารถที่แตกต่างกันระหว่างโนโซมุกับสัตว์อสูรแล้ว เขาอาจจะโดนมันแซงหน้าและกินเข้าก็ได้ แต่ว่าโนโซมุเองที่ชำนาญพื้นที่เองก็ไม่ยอมให้ตัวเองเสียเปรียบหรอก
ป่าที่เขาวิ่งอยู่นี่ก็เหมือนสนามเด็กเล่นหลังบ้านของเขา เขาฝึกกับชิโนะมาจนจำทางในป่าได้หมดแล้ว โนโซมุรู้ถึงแม้กระทั่งจุดล่าและจุดหลบพวกสัตว์อสรูมากยิ่งกว่านักผจญภัยในเมือง
โนโซมุเลือกที่จะหลบเข้าไปในป่าที่สั้นที่สุดและมีแมกไม้เยอะที่สุด สัตว์อสูรที่มีร่างกายขนาดใหญ่มันไม่สามารถผ่านพื้นที่แคบง่ายๆ ดังนั้นมันต้องวิ่งชนต้นไม้ส่วนใหญ่อยู่แล้วจึงไม่สามารถจะตามเขาทัน
อย่างไรก็ตามโนโซมุเองก็ไม่สามารถสลัดมันให้หลุดได้อย่างสมบูรณ์ระยะห่างระหว่างทั้งสองแทบไม่ต่างจากเดิม
เห็นได้ชัดว่าโนโซมุยังคงเสียเปรียบ
（ต้องรีบออกจากที่นี่ในไม่ช้า แต่ก็ยังใช้เวลากว่าจะถึงที่นั่น ไกลขนาดนี้จะไปถึงทันไหม？）
เมื่อมองย้อนกลับไปก็พบสัตว์ร้ายสีดำที่กำลังไล่ตามมาพร้อมกับปากอันใหญ่โต
（โอ้ววววววว！ ยังคงแข็งแรงดีเหมือนเดิมเลยนะ！！ แต่ว่าผมเองก็จะแพ้ไม่ได้เช่นกันーーー！）
ที่ๆโนโซมุเล็งไว้คือที่ๆมีทางยาวไปจนถึงที่นั่น ถ้าไปถึงที่นั่นก็มีโอกาสรอด แต่ตอนนี้มันน่าจะตามทันก่อนละมั้ง
ในขณะนั้นเองโนโซมุก็นึกถึงบางอย่างออก
（……ใช่แล้ว！ ถ้าใช้สิ่งนั้นก็หยุดไอนี่ได้！！ แต่ว่าก็เกิดคำถามขึ้นมาว่ามันยังใช้ได้อยู่รึเปล่า……）
โนโซมุเปลี่ยนทิศทางวิ่งทันที อ้อมไปนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไปถึงเป้าหมายได้แน่นอน อย่างไรก็ตาม หากหยุดมันไม่ได้จริงๆก็ต้องสู้กันแล้ว
「ชิ！！」
โนโซมุเบือนหน้าเล็กน้อย หลังจากคิดที่จะปลดปล่อย “พันธนาการ” แน่นอนว่าจำเป็นต้องสู้และเอาชนะมันด้วย
อย่างไรก็ตามโนโซมุยังไม่สามารถจัดการข้อสงสัยในใจได้
ตัวตนที่ฆ่าและพรากชีวิตที่เขาเห็น ภาพเมื่อวานที่ตัวผมทำลงไปและเหนือสิ่งอื่นใดคือตัวผมที่ปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์เหล่านั้น ทำให้ลังเลที่จะปลด “พันธนาการ”
ขณะที่โนโซมุยังลังเลฉากตรงหน้าก็เปลี่ยนไป
ช่องว่างระหว่างต้นไม้ที่รกรากกว้างขึ้น และมีต้นไม้หนาๆโตอยู่รอบๆ
（อะ！ เวรละ！！）
โนโซมุยังคงลังเลที่จะปลด”พันธนาการ” เขาเล็งไปที่จุดหนึ่ง แต่ว่ามันกำลังตามมาติดๆทำให้ระยะห่างกำลังสั้นลง
ในที่สุดพื้นที่ราบก็ถูกตัดออกและมีพื้นที่ลาดชันเข้ามาในสายตา
โนโซมุวิ่งไปตามทางลาดชันด้วยพลังเต็มที่
ถ้าผมก้าวพลาดและล้มลงละก็เจ็บหนักแน่ๆ แต่ตอนนี้ผมลดความเร็วลงไม่ได้
มันยังคงไล่ตามโนโซมุมาติดๆ
ระยะห่างระหว่างโนโซมุและมันก็สั้นลงจนในที่สุดมันก็อยู่หลังโนโซมุแล้ว
มันอ้าปากกว้าง ปากขนาดใหญ่เปิดออกทั้งซ้ายและขวาเป็นสีแดงสดๆและมีเขี้ยวนับไม่ถ้วนกำลังส่งเสียงดังและมีปากวงกลมอีกอันเพื่อรอที่จะขย้ำเหยื่อ
โนโซมุพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหนีจากมันแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
และในขณะที่ขากรรไกรมันจะกัดโนโซมุนั้นเอง โนโซมุก็หายตัวไปจากการมองเห็นของมัน ความเจ็บปวดอันแสนรุนแรงแล่นไปที่เท้าของมันจนเลือดกระเด็นไปทั่ว
「ก๊าชชชชชชชชชชชช！！！！」
ตัวมันเสียสมดุลในทันที มันพยายามลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงและกลิ้งลงไปในทางลาดชันนั่น
「ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก！！」
โนโซมุเองก็เสียการทรงตัวและไม่มั่นใจในฝีเท้าของตัวเองแต่เขาก็ปรับท่าทางและเริ่มวิ่งลงตามทางลาดชันพร้อมกับมันที่กำลังกลิ้งลงไป
สิ่งที่โนโซมุใช้ในการเปลี่ยนทิศทางวิ่งก็คือ “ก้าวพริบตา-คมดาบเริงระบำ-”ทันทีที่ศัตรูเข้ามาในพื้นที่ของเขา เขาหลบไปทางด้านข้างของมันและใช้ “คมดาบผ่ามายา”ฟันไปที่ขาของมัน
สัตว์อสูรที่เท้ารับน้ำหนักจนเกินตัวทำให้มันไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ทำให้มันกลิ้งลงมาตามทางลาดชัน
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก…………」
มันเป็นความเสี่ยงสูงพอตัวเลยละราวกับเดินไต่เชือก
ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียวก็จะกลิ้งตกลงไปไม่ก็โดนมันกินไปแล้ว
โนโซมุที่วิ่งลงมาจากทางลาดชันไม่สามารถตรวจสอบตัวมันได้และยังคงวิ่งต่อไป……。
「ก๊าซซซซซซซซซซ！！！！！」
เสียงคำรามของมันดังก้องเข้ามาในหูของโนโซมุ
หากมองข้ามพลาดไปแม้แต่ก้าวเดียว สัตว์อสูรจะตามจนถึงที่สุด
（ชิบหายแล้ว！ อย่างที่คิดพลาดสินะ！！！น่าอีกนิดเดียวเพราะงั้นเงียบทีโว้ย ！！）
เดินทีโนโซมุเองก็ไม่คิดว่าจะเอาชนะมันได้ง่ายขนาดนั้น แต่ว่าถ้ามันกลิ้งต่อไปเรื่อยๆจะโดนต้นไม้ขนาดยักษ์ตรงหน้า
（อ๊ะ！！ ขอร้องละ！ ได้ผลทีเถอะ！！）
โนโวมุวิ่งขึ้นไปที่ด้านข้างของต้นไม้และเตะหินก้อนใหญ่ใต้ต้นไม้นั่น
วินาทีต่อมาก็ บะซูม！ เมื่อหินกลิ้งไปด้านข้างพร้อมกับเสียง เชือกที่ถักทอเป็นรูปตารางปรากฏขึ้นทีละตัวระหว่างโนโซมุและสัตว์อสูร。
โนโซมุที่โดนไล่ตามจนหมอนั่นล้มลง มันพยายามจะหนี แต่ว่าเชือกมันก็พันเข้ากับร่างกาย
ในขั้นต้นกับดักนี่ถูกสร้างขึ้นเพื่อไว้ใช้หนีจากสัตว์ร้ายที่มาโจมตีโนโซมุ ที่ถูกทิ้งไว้ในป่าโดยชิโนะเป็นคนสร้างให้
ผมคิดว่ามันคงไม่ดีถ้านักผจญภัยคนอื่นๆมาเห็นที่นี่ ดังนั้นกับดักที่ทำไว้จึงไม่มีพลังในการสังหาร และผมก็พยายามไม่ให้มันทำงาน เว้นแต่จะขยับหินที่เป็นกุญแจสำคัญของกับดักนี้
นอกจากนี้โนโซมุยังวางกับดักพวกนี้ไว้สำหรับดักจับสัตว์ป่าอีกด้วย
เพื่อให้โนโซมุซี่งมีความแข็งแกร่งทางกายภาพน้อยกว่าคนทั่วไปอยู่รอดได้ จึงจำเป็นต้องใช้ตัวช่วยในการแก้ปัญหา
ที่กล่าวมาก็คือกับดักสำหรับจับกุมนั่นล่ะ ยิ่งกว่านั้นมันก็ผ่านมานานมากแล้วทำให้เชือกที่ทอด้วยหญ้ามันไม่ค่อยแข็งแรงนัก
แน่นอนว่าเชือกมันทนต่อไอ้นี่ไม่ไหวหรอก
「อย่างที่คิดเลยーーーー！！」
เดินทีก็คิดไว้แล้วว่ามันไม่น่าจะทนได้ โนโซมุจึงวิ่งต่อไป
เมื่อมองเห็นโนโซมุที่ออกไกลจากต้นไม้ สัตว์อสูรที่มันเห็นเช่นนั้นก็ดิ้นและไล่ตามโนโซมุต่อ
（อีกนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น！！）
จุดหมายของโนโซมุใกล้เข้ามาแล้ว แต่สัตว์อสูรมันก็ใกล้มาทุกที
ในที่สุดก็เห็นจุดหมายปลายทางช่องว่างระหว่างต้นไม้ที่รกเป็นพื้นที่
มีคนแคระผิวสีเขียวอยู่ที่นั่น เต็นท์ที่ทำจากไม้ และ ใบไม้และผิวที่เรียงติดกัน กะโหลกของเหยื่อที่ถูกเสียบไม้เรียงกันเป็นแถว เปลวไฟที่ลุกโชนที่นี่และที่นั่น และเหยื่อที่ถูกล่ากำลังโดนย่าง
ใช่แล้วหมู่บ้านก็อบลินนั่นเอง
หมูบ้านนี้โนโซมุพบมันในป่า ตั้งแต่เริ่มฝึกกับชิโนะ ตอนนั้นเขาคิดว่าสู้กับก็อบลินไม่ไหวเลยปล่อยทิ้งไว้
ที่ทางเข้าหมู่บ้านมีก็อบลินที่เฝ้าดูแลอยู่และพบโนโซมุที่กำลังวิ่งมา
「กีกี้！！！」
ตอนแรกพวกก็อบลินคิดว่ามีคนบุกเข้ามาคนเดียว พวกมันจึงยิ้มและเรียกพวกมา บางทีเขาก็แอบคิดว่ามันคงจะโง่เกินไปหน่อย ใครมันจะมาหมู่บ้านก็อบลินคนเดียวกันล่ะ แต่ทันทีที่มันเห็นสัตว์อสูรด้านหลัง ใบหน้าของมันก็ซีดทันทีและเริ่มหงุดหงิด
ก็บอลินตัวอื่นๆที่เรียกมาโดยก็อบลินผู้พิทักษก็เริ่มหนีไปพร้อมๆกัน
โนโซมุไม่สนใจพวกก็อบลินและกระโจนเข้าไปในหมู่บ้านพร้อมกับสัตว์อสูรที่ตามมา
ฐานของก็อบลินมันตั้งแบบสุ่มๆ
พวกที่พกอาวุธเอย พวกที่หนีไปเอย พวกที่ไม่รู้จะทำยังไง
อย่างไรก็ตามได้ยินเสียงพวกมันร่ำไห้ด้วยความระส่ำระส่าย
ในขณะเดียวกันโนโซมุและสัตว์อสูรที่วิ่งตามเขามาก็ทำให้พวกมันเกิดความสับสน
โนโซมุรีบเข้าหมู่บ้านของพวกมันและใช้ประโยชน์จากที่แห่งนั้นเพื่อหนี
อย่างไรก็ตามมันยังคงไล่ตามโนโซมุคนเดียว
（ตอนนี้แหละ！）
เต็นท์ขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นได้ตรงหน้าโนโซมุน่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าถิ่นที่นี่ จากทางเข้าเต็นท์ก็เห็นได้ว่ามีก็อบลินตัวใหญ่กว่าก็อบลินรอบๆอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นก็อบลิน ลอร์ด เป็นเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้
ก็อบลินลอร์ดออกมาพร้อมกับพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อมันเห็นโนโซมุและสัตว์อสูรมันก็ตะโกนก้อนทันที
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！！」
「อุกโอววววววววววววววววววววววววววว！！！！」
「กาโอววววววววววววววววววว！！！」
โนโซมุ ก็อบลิน ลอร์ด และสัตวอสูรสีดำรีบเข้าไปในเต็นท์ของหัวหน้าเผ่า
โนโซมุรีบพุ่งเข้าเต็นท์พร้อมกับใช้ “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-” ทันทีที่เขาเข้าไปในเต็นท์ สัตว์อสูรก็เริ่มมองไม่เห็นโนโซมุเนื่องจากความมืดของเต็นท์นั่นเองและโจมตีก็อบลิน ลอร์ดที่อยู่ตรงหน้า
ขณะที่ก็อบลิน ลอร์ดกำลังกรีดร้องโนโซมุวิ่งไปด้านนอกทันทีและตัดเชือกที่ค้ำเต้นท์เอาไว้ พังเต็นท์จนมันคลุมสัตว์อสรู
เดินทีโนโซมุพยายามจะปิดตามันด้วยเต็นท์ขนาดใหญ่ ขณะที่หลบหนีก็อบลิน ลอร์ดดันโผล่มาซะงั้นเพราะฉะนั้นก็ดวงซวยหน่อยนะ
โนโซมุหลบหนีอย่างรวดเร็วในขณะที่สัตว์อสูรยังคงอาละวาดอยู่ภายในเต็นท์
「แฮ่ก！ แฮ่ก！ แฮ่ก！！」
ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาเริ่มถึงขีดจำกัด นอกจากนี้ ก็อบลินเองก็โกรธแค้นที่โนโซมุบุกมาแต่เขาก็หนีไปได้สบายๆ
หลังจากนั้นก็อบลินมันก็ลังเลว่าจะตามไปดีไหม สัตว์อสูรสีดำมันก็ออกมาจากเต็นท์แล้ว
สัตว์อสูรสีดำตัวนั้นที่ไม่เห็นโนโซมุก็โจมตีพวกก็อบลินด้วยความโกรธ
โนโซมุวิ่งต่อไป โดยไม่สนเสียงกรีดร้องของก็อบลินที่ดังเข้ามาในหู