บทที่４ตอนที่１６
หลังเลิกเรียน ฉันกับทิม่าตัดสินใจร่วมกับโซเมียและพวกโนโซมุและเมื่อเราออกจากห้องเรียนและมุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะกลางเมือง โซเมียเองก็มาถึงแล้ว
พูดตามตรงสิ่งที่ฉันเห็นในวันนี้ ฉันคิดถึงเรื่องที่พูดในโรงแรม “เรือนร่างของโค”เมื่อวานนี้ ดังนั้นแล้วฉันไม่มีสมาธิเรียนเลย
ตอนถูกถามคำถามหรือมีใครเรียกฉันก็ตอบไปตามปกติ แต่ว่าฉันสลัดเรื่องของเขาออกจากหัวไม่ได้เลย
ฉันจำได้ตอนที่ลิซ่ามาขอคุยกับฉันเมื่อวานนี้
ในเวลานั้นท่าทางของเธอแปลกไปและแสดงความเป็นปรปักษ์ต่อโนโซมุอย่างเต็มที่
ทักษะดาบของเธอเองก็เป็นที่น่าหวาดหวั่น ฉันเองก็เหนื่อยเต็มทีและทิม่าที่อยู่ข้างๆเองก็ตัวสั่น แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกแปลกๆ
ไม่ว่าข่าวลือมันจะดูแปลกแค่ไหน แต่ตัวเธอก็ดูจะแค้นเขาเอามากเกินไป
ถ้าดูจากสภาพเธอในตอนนี้แล้ว แน่ใจเลยว่าคนธรรมดาต่างก็มองว่าโนโซมุหักอกลิซ่าอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นข่าวลือที่ว่า “โนโซมุหักอกเธอ”ดังลือจนซะกลายเป็นจริง เพราะเธอเป็นคนตรงๆ เห็นอกเห็นใจผู้อื่น และไม่ไร้เหตุผล ท่าทางที่เธอต่อต้านโนโซมุมันชัดเจนมาก
แต่ถ้าคิดว่าโนโซมุเป็นฝ่ายพูดความจริงล่ะ มุมมองมันกลับกันโดยสิ้นเชิงเลยนะ เป็นไปได้ว่ามีคนมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ
ฉันไม่อยากคิดเกี่ยวกับมันมากนัก แต่ด้วยความนิยมของเธอ ก็มีไม่น้อยที่คิดเช่นนั้นแต่ว่าก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวเธอเสียมากกว่า
และคนที่ทำก็ต้องเป็นคนที่ลิซ่าไว้วางใจมากที่สุดและได้ผลประโยชน์จากเรื่องที่ทั้งสองทะเลาะกัน
ลิซ่าที่มีความรู้สึกตรงกันข้ามกับตอนเข้าเรียนยามเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เธอก็เกลียดเขาเพราะด้วยเหตุผลบางอย่าง
และเมื่อนึกถึงข่าวลือที่เกิดขึ้น เวลาที่โนโซมุโดนผนึกความสามารถ คนที่ได้ประโยชน์จากข่าวลือและคนที่ได้ประโยชน์จากมันจริงๆ สิ่งแรกที่ทำให้คิด มันก็มีอยู่คนเดียว……。
（เคน・โนทิสสินะ……）
ฉันไม่แน่ใจมากนัก แต่หากเป็นจริงๆ เขาจะต้องช็อคมากแน่ๆ……。
ฉันจำได้ว่าหน้าตาของโนโซมุตอนเช้านั้นแย่มาก ดูเหมือนเขาจะหนักใจอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อฉันถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่พูดอะไร เขาไม่ยอมเปิดใจคุยกับฉันสักที
เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ…………。
「…………………………」
「ไอ เป็นอะไรรึเปล่า？」
「พี่คะ……」
「อาา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ……」
ฉันกำมือแน่นนั้นไว้ทาบอก ความกระวนกระวายใจที่หมุนวนอยู่ในใจมันหนักหนาเสียเหลือเกิน ความหนักใจนี่มันหากเป็นคนธรรมดานั้นดิ่งลงเหวได้เลยล่ะ
จิตใจฉันยังไม่ค่อยแน่ชัด มีเพียงความกังวลกับความเหงาที่เกาะจิตใจของฉัน
「ไง ข้ามาสายใช่ไหมเนี่ย」
เมื่อกำลังคิดอยู่นั่นเอง ฉันเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงมาร์ มาร์คุงมาที่นี่แต่โนโซมุไม่อยู่หมายความว่ายังไง？
「มาร์คุง แล้วโนโซมุละคะ？」
「อาาา หมอนั่น「ขอโทษนะขอเวลาเดี๋ยวนึง？」……เอ้ยยยยยยย……」
มาร์ที่พยายามจะพูดก็โดนหยุดกระทันหันจากเสียงใครบางคน
เมื่อมองไปที่นั่นก็พบกับเจ้าของเสียง พ่อหนุ่มผู้มีหางและหูสีทองกำลังมองมาที่ฉัน
หมอนี่มัน…………。
「ขอโทษด้วยที่มารบกวนกระทันหัน ข้าน้อยมีนามว่า ฟีโอ ริซิสซ่าส์ เป็นนักเรียนปีเดียวกันกับพวกท่านและผมเองก็เคยคุยกับโนโซมุ เบลาตี้ด้วยเหมือนกัน……ก็อย่างที่เห็น」
「……อะไรของหมอนี่เนี่ย？」
มาร์บ่นกับฟีโอด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวและทำท่าทางระแวง เห็นได้ชัดว่าโนโซมุไปทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาไปทำอะไรกัน่ละ?
「อืม ก็แค่อยากจะคุยด้วยนิดหน่อยกับเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬคนนี้」
ทันทีที่ฉันได้ยินคำนั้นจิตใจของฉันก็เย็นลง
คำพูดที่ใครๆต่างก็ไม่เคยพูดแบบนี้ใส่ฉัน
「……แกกกกกก……」
「……พูดต่อหน้าแบบนี้มันหยาบคาย………………………」
「นี่！ ล้อเล่นน่า！ ล้อเล่น！！ ไม่คิดว่าจะโกรธเลยนะ」
หมอนั่นรีบแก้ไขความเข้าใจผิด แต่สายตาของฉันก็ยังจ้องเขม็ง
ล้อเล่นกับฉันนี่มันแย่มากเลยนะ！！
「เพราะงั้นเพื่อขอโทษกับเรื่องนี้……พวกท่านไม่เห็นเขาใช่ไหมล่ะ……ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่มารบกวน」
เขาก้มตัวลงและหันหลังกลับเข้าไปในเมือง
มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงสีแดง พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
◇◆◇
「…………เฮ้อ เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ……」
ฟีโอที่ถอยออกห่างจากไอริสและเข้าไปในเมือง
「ยังไงก็ตามการเข้าหาเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬก็ไม่ง่ายเลยนะเนี่ย……」
เขาผิวปาก ความสนใจในตัวโนโซมุยิ่งมีมากขึ้นไปอีก
อยากจะรู้ หมอนั่นเป็นคนแบบไหน อะไรเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬคนนั้นติดใจเขาขนาดนั้น
「……อาาา โมว！！ ทนไม่ไหวแล้วงะ！！ ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงต้องเร่งเรื่องราวกันหน่อยไหม……」
ฟีโอหายตัวไปด้วยความเร่งรีบและคึกคัก รอยยิ้มที่ไม่ธรรมดาของเขาปรากฏขึ้นมา
◇◆◇
「วูฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟล์！！！！」
สัตว์อสูรนั่นคำรามและพุ่งเข้าหาพวกโนโซมุ
โนโซมุเหลือบมองด้านหลังเขา ซีน่าและเพื่อนๆเองก็เตรียมพร้อมที่จะสู้
ปาร์ตี้ของเธอคือกองหน้าหนึ่งและกองหลังสอง โนโซมุตัดสินใจร่วมแนวหน้าเนื่องจากเขาใช้ดาบ เมื่อเขาชักดาบที่เอวออกมา เขาก็ก้าวเข้าหาสัตว์อสูรสีดำทันที
「เฮ้ เดี๋ยวก่อน！！！」
มิมุรุอารมณ์เสียทันทีที่เห็นโนโซมุบุกเข้าไปคนเดียว แต่โนโซมุไม่สนใจ เพราะการเว้นระยะห่างให้แนวหลังได้เยอะยิ่งดี
「กาาาาาาาาาาาาาาาาาา！！」
มันพยายามจะกินโนโซมุด้วยการอ้าปากกว้างแต้โนโซมุก็หลบเขี้ยวของมันด้วยการผ่อนกำลังที่ขาข้างหนึ่งและปล่อยให้ร่างกายไหลไปทางด้านข้าง ผมพยายามตัดร่างของศัตรู แต่ว่าก็มีเงาดำโผล่ขึ้นมาขัดไว้
「อึก！！！」
โนโซมุราวกับว่าเครื่องติดแล้วเขารีบล้มตัวลงทันทีโดยไม่มองเจ้าเงาดำนั่น
วินาทีต่อมาก็มีเจ้านั่นก็คำรามออกมาและโนโซมุก็ปลิวไปเพราะแรงกระแทกของมัน
「อั่ก！！」
โนโซมุซึ่งนอนอยู่ก็เห็นหางสีดำขนาดใหญ่หางของสัตว์อสูรนั่นแทงทะลุพื้นดินราวกับใบมีดอันแหลมคม
「กาาาาาา！！！」
โนโซมุลุกขึ้นทันที แต่มันก็ดึงหางออกจากพื้นและทำท่าจะไล่ตามโนโซมุ
เมื่อมันพยายามจะเข้าโจมตีโนโซมุอีกครั้งลูกธนูของซีน่าก็ทะลุไหล่ของมัน
「กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาโอ！！」
「เยี่ยม！！」
จากทิศทางตรงข้ามมิมุรุเริ่มโจมตีมัน
เธอเสริมพลังไปที่มีดที่เหมือนขวานนั่นอย่างระมัดระวัง แต่ก็ได้แคขีดข่วนหนังของมันเท่านั้น
「เวรเอ้ย！ตัวบ้าอะไรกันเนี่ยตีไม่เข้าเลย！！」
เธอบ่นเช่นนั้นเพราะไม่สามารถโจมตีมันเข้าเลย วินาทีถัดมาดวงตาสีเลือดก็จับจ้องไปยังมิมุรุ
「อั่ก！！」
มิมุรุหมดสติไปชั่วขณะที่จ้องมองตานั่น และเธอก็หมอบลงพร้อมกับหลบหางที่ฟาดเข้ามา
มันฟาดหางเหมือนกับดาบใหญ่เพื่อไล่มิมุรุออกไป แต่เธอก็ยังหลบด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิด
อย่างไรก็ตามไม่มีช่องว่างให้เห็นเลย ความเร็วของมันเร็วมากมันฟาดหางซะจนไม่สามารถที่จะเหยียบหางมันหรือฟันหางมันได้เลย
ซีน่าที่อยู่ด้านหลังก็ยิงลูกธนูออกมา และลูกธนูที่ยิงก็ทะลุร่างกายของมัน แต่มันก็กลายเป็นสีดำเหมือนตะกอน มันไม่ได้เจาะทะลุผิวหนังอันหนาแน่นของมัน และการเคลื่อนไหวของมันก็ไม่ได้ช้าลงเลยแม้แต่น้อย
「เดี๋ยวก่อน！ สต็อป！！ สต็อป！！！」
มิมุรุที่หลบหางของมันไม่สามารถทำอะไรได้ มันยังคงปลดปล่อยการโจมตีต่อไป ตัวเธอเองก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีที่เหมือนกับดาบใหญ่ได้
โนโซมุก้าวเท้าด้วยก้าวพริบตาเพื่อดึงความสนใจของอีกฝ่าย ชักดาบออกมาและฟันลงไป
มันเหลือบมองโนโซมุพร้อมกับคำราม มันโจมตีโนโซมุด้วยหางของมันอีกครั้ง
โนโซมุดึงดาบที่เขาใส่เข้าไป ดาบสีดำที่เป็นหางของมันฟาดมาจากด้านล่างเขาผ่อนกำลังที่ขาลงและกระโดดหลบ
มันฟันหางมาที่หัวของโนโซมุตัดผ่านผมของเขาไปสองสามเส้น แต่แล้วเขาก็ฟันมันลงไปที่หางของมัน
「กาาาาาาาาาาก！！！」
โนโซมุฟันเฉือนผิวหนังของมัน และเลือดก็ไหลออกมาจากแผลเหล่านั้น
「อั่ก！！！」
ความรู้สึกเมื่อวานมันกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่ได้เฉือนเนื้อของพวกสัตว์อสูร ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวด้วยความขยะแขยงและอาเจียน แต่โนโซมุก็กลืนความรู้สึกนั้นลงไป
มันสามารถรักษาแผลมันได้ แผลที่โดนจากการฟันเมื่อกี้โดนตะกอนดำเข้าปกคลุมและก็หายเป็นปกติ
「เวรเอ้ย！！」
「กาโอออออออออออ！！」
บางทีมันคงโกรธที่โดนโจมตี มันยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับโนโซมุ
โนโซมุกระโดดไปทางด้านหลังเพื่อหลบการโจมตี มันทิ้งรอยกรงเล็บขนาดใหญ่ไว้ตรงนั้น แต่มันไม่รอช้าพร้อมกับฟาดหางมาทางโนโซมุ
「โนโซมุคุง！！ ถอยไป！！！」
โนโซมุพยายามจะหยุดหางที่เข้ามา แต่เขาก็ตอบสนองต่อเสียงด้านข้าง เขาถอยออกมาสุดกำลัง
จากนั้นเองกระสุนเพลิงก็บินออกมาจากด้านข้างและระเบิดออกใกล้ๆกับตัวมัน การระเบิดอันแสนรุนแรงห่อหุ้มร่างกายของมันเอาไว้ แต่ในขณะเดียวกันโนโซมุก็โดนลูกหลงนิดหน่อย
「กาาาาาาาว！！！！」
「อุหะหะหะหะหะ！！！」
「เฮ้ย ทอม！ไปโจมตีใส่เขาทำไม！！」
「ขอโทษ！！ ดูเหมือนว่าตัวเร่งปฏิกิริยามันจะดีเกินคาด……」
ดูเหมือนว่าทอมจะตั้งใจโจมตีมันแต่ดูเหมือนว่าตัวเร่งปฏิกิริยาเวทย์มันดีเกินคาดเลยทำให้โดนโนโซมุไปด้วย
「ค่อกค่อก！ไม่เป็นไรหรอกครับ มากกว่านั้น……」
อย่างไรก็ตามโนโซมุเองก็หลบออกมานอกระยะพอดี และพยายามยืนยันสถานการณ์แม้ว่าจะโดนไฟไปนิดหน่อย
มิมุรุและผองเพื่อนต่างจ้องมองมันด้วยความหวาดระแวงพร้อมกับเคลื่อนไหวได้ตลอดเวลา
「กรูลูลลลลลลลลลลลล……」
ได้ยินเสียงคำรามและเห็นแสงสีแดงมาจากอีกด้านหนึ่งของม่านควัน
ดูเหมือนว่ามันจะยังมีชีวิตอยู่
◇◆◇
「…………………จะเสร็จแล้ว……」
ควันยังไม่หายไปอย่างชัดเจน แต่ซีน่าที่ถือคันธนูถ่ายเทพลังเวทย์ลงไปในลูกธนู พลังเวทย์ที่เทลงไปไหลเอ่ออกมาราวกับไอน้ำและลูกศรก็เริ่มเปล่งแสงสว่าง
『จงมารวมตัวกัน ณ ที่มือของข้า ละอองดาวแห่งน่านฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดารา ลูกศรนี่เปรียบดั่งดาวตก ที่ตัดผ่านยามค่ำคืนอันแสนมืดมิดจงกลืนกลินศัตรูที่เป็นปรปักษ์แห่งข้า……』
ซีน่าร่ายเวทย์
เป็นคำร่ายที่เหล่าเอลฟ์ล้วนภาคภูมิใจและมันเป็นคำร่ายที่ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อกำจัดภัยร้ายให้ดับสิ้น
「…………เอ๊ะ？」
เมื่อโนโซมุเห็นหน้าเธอ เขาก็รู้สึกทึ่งกับใบหน้าและดวงตาของเธอ
（อะไรกัน？）
ใบหน้าของเธอกำลังบิดเบี้ยวอย่างมาก ใบหน้าที่ดูสนุกเหมือนตอนที่โนโซมุฆ่าไซคลอปส์พวกนั้นเมื่อวานนี้ ใบหน้าของคนที่อดไม่ได้ที่อยากจะอาละวาดเพราะความรักนั่น
ดวงตาแห่งความมืดมิด เหมือนกับความสิ้นหวังและความเกลียดชังมาปะปนกัน……สีดำเหมือนกากตะกอนเหมือนกับสัตว์อสูรตรงหน้านั่น
โนโซมุสับสนเมื่อเห็นใบหน้าของเธอในตอนนี้
ตัวเธอดูต่างจากเมื่อวานมาก ราวกับว่าเธอกำลังถูกครอบงำด้วยความที่อยากจะอาละวาดออกมาจากหัวใจ
เธอพร้อมที่ปล่อยลูกศร สายที่ดึงจนตึงขีดสุด ตัวคันธนูโค้งงอได้รูปสวยงามจนถึงขีดจำกัด และลูกศรที่เล็งเป้าก็พร้อมจะยิงออกไปได้ทุกเมื่อ
「อะไรละนั่น…………นั่นมัน……」
โนโซมุเปล่งเสียงสับสน แต่เธอไม่สามารถเอื้อมือไปถึงสัตว์อสูรตรงหน้าได้ จึงต้องได้ใช้ลูกศรลูกนี้เพื่อบดขยี้มัน
“การลงทัณฑ์จากดวงดวงดาวแห่งท้องทะเล”
เดินทีมันเป็นลูกธนูเวทย์ที่ถูกปลดปล่อยออกไป
ลูกธนูที่เธอยิงออกไปกลบเสียงของโนโซมุอย่างง่ายดายและปักเข้าที่หลังของเงาดำนั่น เสียงคำรามและเสียงระเบิดที่เหนือกว่ากระสุนเพลิงนั่นหลายขุมที่ทอมปล่อยออกมามันกระจายไปทั่ว
◇◆◇
「ฟู่……」
ซีน่าถอนหายใจและผ่อนท่าทางลง มีรูทะลุอยู่ด้านหน้าของผมที่เป็นสัตว์อสูรอยู่หลายรู และตรงกลางก็มีควันมากกว่าเดิมถึงสองเท่า
เป็นไงล่ะดูมันสิสวยมากเลยใช่ไหมรูที่ลูกธนูทะลุลงไปในตัวของสัตว์อสูรตัวนั้นน่ะ ราวกับว่าเธอกำลังหลงใหลในการกระทำของตัวเอง
「……………」
อย่างไรก็ตามโนโซมุยังไม่แน่ใจกับท่าทางของมัน ลูกธนูดูจะสร้างความเสียหายได้มาก และสัญญาณชีวิตค่อนข้างอ่อนแอ แต่ลางสังหรณ์ที่อันตรายยังไม่จางหายไป
บางทีเพราะลางสังหรณ์นั่นถูกต้อง สัญญาณชีพของมันเติบโตขึ้น
「กาโออออออออออออออออว…………」
「ชิ！！ ยังรอดอีกเหรอ！！ ยังจัดการมันไม่ได้อีกงั้นเหรอ！！！」
สิ่งที่โผล่ออกมาจากม่านควันคือสัตว์อสูรสีดำที่มีร่างกายใหญ่กว่าเดิม
กล้ามเนื้อของมันใหญ่ขึ้นพร้อมกับส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดผิวกายสีดำถูกฉีกเป็นชิ้นๆและเลือดก็พุ่งออกมา
จากด้านหลังของผิวกายของมันมีดวงตาสีแดงที่คล้ายกับเลือดไหลออกมา และปรากฏดวงตาสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนจับจ้องโนโซมุและคนอื่นๆ
หางซึ่งเป็นหนึ่งถูกแบ่งออกจากกันและเริ่มขยายใหญ่มากขึ้น มันบิดงอจนกลายเป็นหนามจับนวนนับไม่ถ้วน มีตาจำนวนมากติดอยู่ที่หางของมันด้วย และร่างกายของมันก็ดูน่าขยะแขยงมากกว่าเดิม
（เวรเอ้ย！ นี่คือร่างที่แท้จริงของมันงั้นเหรอ！！ ตลอดมาหมอนี่ยังไม่ได้เอาจริงเลยงั้นเหรอ！！）
「แย่แล้ว！！ ถอยกันเถอะ！！ หมอนี่มันอันตรายเกินไป！！！」
มิมุรุเสนอให้ถอย โนโซมุเองก็เห็นด้วยว่ามันแตกต่างจากสัตว์อสูรที่ผ่านๆมา และไม่เคยเห็นมันมาก่อน เพราะงั้นก็ไม่ควรจะสู้กับมัน เว้นแต่จะรู้ข้อมูลของศัตรู
「ใช่แล้ว………………หึ！！ หมอนี่！！！」
อย่างไรก็ตาม เมื่อซีน่าเห็นภาพตรงหน้า เธอไม่เต็มใจที่จะถอย เธอหยิบลูกธนูอีกครั้งและเล็งไปที่สัตว์อสูรสีดำ
「หยุดนะ！！ อย่าทำแบบนั้น！！！」
「หยุดห้ามฉันได้แล้ว！！ ฉันจะไม่หนีอีกต่อไป！ฉันขอโทษจริงๆที่ต้องลากทุกคนมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่ฉันถอยไม่ได้！！！！」
โนโซมุพยายามหยุดเธอ แต่เธอดูเหมือนจะยึดติดกับมันและไม่ฟังอะไรอีกต่อไป
เมื่อเธอพยายามจะยิงลูกธนูออกไปอีกครั้งมันก็เคลื่อนไหว
「กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาววววววววววววว！！！！」
「ไอ้เวรเอ้ย！！」
สัตว์อสูรนั่นพุ่งตรงมายังซีน่า ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นอย่างมาก มันเหวี่ยงหางทั้งสองมาทางเธอโนโซมุและมิมุรุพยายามจะปกป้องเธอจากหางนั่น แต่ว่าทั้งสองเคลื่อนไหวช้าเกินไป
ซีน่ายิงธนูอย่างรวดเร็ว แต่บางทีผิวของมันอาจจะหนาขึ้น และคราวนี้เธอก็ยิงมันไม่เข้าเลยแม้แต่น้อย และมันก็อ้าปากกว้างพร้อมกับพยายามจะกินเธอลงไป
เธอกระโดดหลบไปด้านข้างและหลบจากเขี้ยวของมัน แต่เธอก็หลบไม่พ้นจนปลิวไป
「อิย๊าาาาาาาาาาาาาาา！！！！」
「ซีน่าาา！ หนอยยยย！！」
เมื่อทอมเห็นซีน่ากระเด็นไปเขาก็คว้าหินที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเวทย์มาไว้ในมือขวาและพยายามร่ายเวทย์ออกมา แต่บางทีมันสัมผัสพลังเวทย์ได้เลยเล็งไปที่ทอม
「ทอม！ แย่แล้ว！！！」
มิมุรุพยายามส่งเสียงห้ามเขา แต่ก็สายไปเสียแล้ว มันเปิดกรามค้างพร้อมกันจะกินทอมลงไป เวทย์ของทอมเองก็ยังไม่เสร็จ ทั้งโนโซมุและมิมุรุเองก็เข้าไปช่วยไม่ทัน
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」
เกิดเสียงกรีดร้องขึ้นในป่า
ขากรรไกรของสัตว์อสูรสีดำกำลังกัดแขนขวาของทอมที่พยายามจะร่ายเวทย์