บทที่ 194 ลุงน้อย?
บทที่ 194 ลุงน้อย?
โจวอี้ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับฉินซานเฉียง อวี้ชิงเหอ และคนอื่น ๆ ที่นี่
แต่เขาไม่มีเวลาคุยกับคนเหล่านี้
เขามาที่นี่เพื่อซื้อวัตถุดิบยา
“ผมจะเอาสมุนไพรทั้งสามชนิดนี้” โจวอี้เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ด้านใน ก่อนจะชี้ไปที่วัตถุดิบยาสามชนิดที่วางโชว์อยู่ในตู้กระจกแล้วถามว่า “คุณช่วยลดราคาให้ผมมากกว่านี้ได้ไหม”
“เราไม่ต้องการที่จะต่อรองราคา” โจวไฉ่เซียกล่าว
“ก็ได้ ถ้างั้นผมจะจ่ายเลย”
ตกลงง่ายขนาดนี้เลย?
โจวไฉ่เซียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นโจวอี้สแกนชำระเงินเสร็จ เธอก็สั่งให้พนักงานในร้านนำกล่องไม้ที่สวยงามมาบรรจุวัตถุดิบยาใส่ตามลำดับ
ในที่สุดก็ได้มันมา!
โจวอี้รู้สึกโล่งใจ
เขาสังเกตเห็นวัตถุดิบยาทั้งสามนี้มาก่อนหน้านี้แล้ว และเขากลับมาเพื่อซื้อพวกมัน โดยเฉพาะหนึ่งในนั้น ซึ่งก็คือหญ้าเสวียนหมิง
สมุนไพรชนิดนี้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่พิเศษมาก มันเติบโตอย่างช้า ๆ ในร่องลึกของทะเลเหนือ ซึ่งได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยพลังหยินที่เย็นจัดหลังจากผ่านไปหลายพันปี
เขาเห็นหญ้าเสวียนหมิงนี้ตอนเดินดูของในรอบแรก แต่เวลานั้นเขารู้สึกคุ้นเคยเพียงเล็กน้อย แต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร เขาจึงไม่ได้ซื้อมันไป
แต่เมื่อเขาอยู่บนทางด่วน จู่ ๆ เขาก็นึกออก และในที่สุดก็จำข้อมูลของหญ้าเสวียนหมิงที่เคยอ่านในตำราโบราณได้
อย่างไรก็ตาม ป้ายชื่อของหญ้าเสวียนหมิงในร้านนี้คือ “หญ้าเย็น” และราคาก็ไม่แพงมาก มันราคาเพียง 24,000 หยวนเท่านั้น
สองหมื่นสี่พัน!
ราคาที่ต่ำเช่นนี้ในสายตาของผู้ที่รู้จริง ๆ นั้นถือว่าแย่มาก
โจวอี้กล้าสัญญาว่าถ้าอาจารย์ฉู่เทียนฮุ่ยของเขาพบกับหญ้าเสวียนหมิง นับประสาอะไรกับเงินสองหมื่นสี่พัน ต่อให้ยี่สิบสี่ล้านเธอก็ซื้อมัน!
จ้าวไป่ฉวนมองวัตถุดิบยาสามชนิดด้วยสายตาที่งงงวย จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปหาโจวอี้แล้วถามว่า “น้องชาย นายชื่ออะไร”
“นามสกุลของผมคือโจว”
นามสกุลโจว?
จ้าวไป่ฉวนเริ่มนึกอะไรออก และเมื่อรวมกับสีหน้าของฉินซานเฉียงและอวี้ชิงเหอที่ดูตื่นตระหนกเมื่อพวกเขาเห็นโจวอี้ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่านี่คือโจวอี้ อันธพาลน้อยบนภูเขาชางหลาง!
“นายมาจากหมู่บ้านโจวเมี่ยวบนภูเขาชางหลางจริง ๆ เหรอ” จ้าวไป่ฉวนถาม
“คุณคือใคร?” โจวอี้หันมาจ้องหน้าจ้าวไป่ฉวน
“ฉัน…ฉันชื่อจ้าวไป่ฉวน เพิ่งเกษียณจากโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนเจิ้งเฉิงเมื่อสองปีที่แล้ว และตอนนี้ทำธุรกิจเกี่ยวกับยาในตลาดยาเจิ้งเฉิง”
“โอ้ ผู้เฒ่าจ้าวเคยเป็นแพทย์จีนเก่านี่เอง เมื่อครู่ผมทำตัวไม่สุภาพ อภัยให้ด้วย” โจวอี้ประสานมือของเขาและพูดต่อ “ผมมาจากหมู่บ้านโจวเมี่ยวบนภูเขาชางหลางจริง ๆ แต่ผมไม่คาดคิดเลยว่าผู้เฒ่าจ้าวจะรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน คุณเคยไปที่นั่นมาก่อนงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่เคยไปที่นั่น แต่อาจารย์ของฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านโจวเมี่ยว เมื่อกว่าห้าสิบปีที่แล้ว ฉันเองก็อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านโจวเมี่ยวมาได้สองสามปี เรียนแพทย์กับอาจารย์และคุ้นเคยกับที่นั่นพอสมควร” จ้าวไป่ฉวนอธิบาย
“อาจารย์ของคุณคือใคร?”
“เตียฉวน”
“เตียฉวน? ลุงเตีย? คุณล้อผมเล่นรึเปล่า? คุณอายุเท่าไหร่? ลุงเตียอายุเท่าไหร่?” โจวอี้แทบอดไม่ได้ที่จะกลอกตา
จ้าวไป่ฉวนตกตะลึง
โจวอี้เรียกอาจารย์ของเขาว่าลุงเตีย? อาจารย์ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?
ก่อนที่เขาจะถูกขับไล่ออกจากภูเขา อาจารย์ป่วยหนักใกล้ตายไม่ใช่เหรอ? อาจารย์ของเขาทำแม้กระทั่งสั่งเสียก่อนตายเอาไว้ด้วยซ้ำว่าไม่อนุญาตให้เขาก้าวเข้าไปในภูเขาชางหลางอีกตลอดชีวิต แม้จะอยากเข้าไปกราบไหว้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็คิดถึงคำสั่งเสียของอาจารย์เสมอจึงไม่กล้ากลับไป
แต่!
ชายหนุ่มคนนี้อยู่ในวัยยี่สิบกว่าเท่านั้น?
แต่กลับรู้จักอาจารย์ของเขา? ซ้ำยังเรียกอาจารย์ของเขาว่าลุงเตีย?
“น้องโจว นายได้พบกับอาจารย์ของฉันจริง ๆ งั้นเหรอ! เขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า!” จ้าวไป่ฉวนถามอย่างตื่นเต้น
“มีคนชื่อเตียฉวนเพียงคนเดียวในหมู่บ้านโจวเมี่ยว เขายังมีชีวิตอยู่และสบายดี เขาสามารถกินและดื่มได้ และไฟในร้านช่างตีเหล็กไม่สามารถเผาผลาญไขมันของเขาได้ เขาอ้วนจริง ๆ” โจวอี้ยิ้ม
จ้าวไป่ฉวนรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ค้นหารูปถ่ายและส่งให้โจวอี้อย่างมีความหวัง “น้องโจว ดูสิ ใช่เขาหรือเปล่า!”
“ใช่ เขานั่นแหละ! จิ๊ จิ๊ ลุงเตียยอมถ่ายรูปด้วยเหรอเนี่ย? ตอนหนุ่ม ๆ เขาหล่อไม่เบาเลยนะเนี่ย”
“เขายังมีชีวิตอยู่จริงเหรอเนี่ย เยี่ยมมาก…” จ้าวไป่ฉวนน้ำตาไหลเมื่อได้ยินคำตอบนั้น และมือของเขาก็สั่นเล็กน้อยเมื่อเขาเก็บภาพกลับไป “ห้าสิบสี่ปีที่แล้ว! นานมากแล้วที่เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไมเขาถึงไล่ฉันลงจากภูเขาชางหลางล่ะ?”
“เดี๋ยวนะ…”
โจวอี้มองไปที่จ้าวไป่ฉวนอย่างุนงงแล้วถามว่า “คุณอายุเท่าไหร่แล้วผู้เฒ่าจ้าว?”
“หกสิบสอง!” จ้าวไป่ฉวนตอบพลางเช็ดน้ำตา
“ตอนที่คุณถูกขับไล่ลงจากภูเขาชางหลาง คุณอายุเท่าไหร่?”
“อายุสิบเก้า”
“แล้วลุงเตียตอนนั้นอายุเท่าไหร่?”
“ดูเหมือนจะอายุเกือบหกสิบปีแล้ว!”
“ไร้สาระ!”
โจวอี้ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากลอกตาและพูดด้วยความโกรธว่า “ถ้าตอนนั้นลุงเตียอายุ 60 ถ้างั้นตอนนี้หลังจากผ่านมาห้าสิบสี่ปีตั้งแต่ที่คุณออกจากภูเขาชางหลาง ลุงเตียจะมีอายุเท่าไหร่กัน? เขาจะต้องมีอายุมากกว่า 110 ปี! นี่คุณกำลังสร้างเรื่องตลกระดับนานาชาติอยู่หรือเปล่า เท่าที่ผมจำได้ ลุงเตียดูเหมือนจะอายุ 50 เท่านั้นเองนะ”
จ้าวไป่ฉวนตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “สำนักโอสถ…ยาอายุวัฒนะ”
ยาอายุวัฒนะ?
ใช่
มียานี้อยู่จริง และอาจารย์ของโจวอี้มีอายุมากกว่า 70 ปีแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับดูเหมือนอายุประมาณ 40 ปี
แต่ลุงเตียอายุเกิน 110 ปีแล้วจริงเหรอ?
โจวอี้รู้สึกสับสนเล็ดน้อย แต่ก็เป็นไปได้ที่จะคิดว่าชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านโจวเมี่ยวเป็นพวกเสือหมอบมังกรซ่อน
“คนในหมู่บ้านโจวเมี่ยวเสแสร้งกันเก่งทุกคนจริง ๆ!” โจวอี้ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเขานึกถึงตอนที่แม่ม่ายเหมาอาบน้ำกับลุงเตียเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก
“โจว… เอ่อฉันขอทราบชื่ออาจารย์ของนายได้ไหม”
“แซ่ของอาจารย์ผมคือฉู่”
ฉู่?
ฉู่เทียนฮุ่ย?
จ้าวไป่ฉวนเข้าใจตัวตนของโจวอี้ในทันที เขาถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นประสานมือโค้งคำนับและตะโกนอย่างสุภาพด้วยสีหน้าจริงจัง “จ้าวไป่ฉวน ขอบคุณท่านลุงน้อยที่แจ้งข่าวของอาจารย์ให้ผม คืนนี้ ผมจะไปที่ภูเขาชางหลางเพื่อแสดงความกตัญญูต่อผู้เป็นอาจารย์!”
“เดี๋ยวก่อน คุณเรียกผมว่าอะไรนะ? ลุงน้อย? เฮ้! เรียกผมแบบนี้ไม่ได้ อายุสั้นกันพอดี!” โจวอี้โบกมือซ้ำ ๆ เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“คุณเรียกอาจารย์ผมว่าลุงเตีย คุณจึงมีศักดิ์เป็นลุงน้อยของผม และเพราะผมเป็นเพียงศิษย์ในนามของอาจารย์เตีย ผมจึงไม่มีสิทธิ์เรียกคุณว่าอาจารย์ลุง” จ้าวไป่ฉวนกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ไม่ ไม่ ไม่ เรามาคุยกันแบบธรรมดาเถอะ” โจวอี้ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ทันใดนั้น เขาก็ตกตะลึงเล็กน้อยและพูดว่า “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณเป็นหมอจีน? คุณเรียนแพทย์กับลุงเตีย? ชายชราคนนั้นรู้เรื่องยา? เขาเป็นช่างตีเหล็กไม่ใช่เหรอ?”
“เรียนแจ้งลุงน้อย ผมเพิ่งผ่านการทดสอบแพทย์หมิงเมื่อไม่กี่ปีก่อน และผมเป็นผู้ฝึกยุทธ์แพทย์จีน ซึ่งแน่นอนว่าอาจารย์ของผมก็เป็น เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์แพทย์จีนโบราณที่แข็งแกร่งมาก ครั้งหนึ่งเขาเคยถูกยกย่องให้เป็นปรมาจารย์แพทย์แผนจีน” จ้าวไป่ฉวนตอบอย่างจริงจัง
“…”
โจวอี้พูดไม่ออก
ปรมาจารย์แพทย์แผนจีนอยู่ในหมู่บ้านโจวเมี่ยวเพื่อเป็นช่างตีเหล็ก? นี่ลุงเตียถูกลาเตะหัวมารึไง?
สายตาของผู้คนรอบข้างยังคงจับจ้องอยู่ เมื่อพวกเขาได้ยินบทสนทนาของโจวอี้และจ้าวไป่ฉวน พวกเขาก็พากันตกใจจนถึงจุดที่พวกเขาไม่อาจจะตกใจไปได้มากกว่านี้แล้ว
แพทย์จีนชราอายุหกสิบที่โด่งดังมาก แต่กลับเรียกโจวอี้ว่าลุงน้อยเนี่ยนะ?
นี่มัน…
บ้าบอสิ้นดี!