ตอนที่ 7 เหยื่อที่ยังมีชีวิต
「…นี่เรา….อยู่ที่ไหนกัน?」
พอผมตื่นขึ้นมา ก็พบว่าร่างของตัวเองกำลังนอนอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก
ความหวังในการมีชีวิตกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าตัวเองคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว
แม้ว่ารอบข้างจะยังมืดสนิท แต่อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกถึงวี่แววของราชาแห่งแมลงวันอยู่ใกล้ๆ
พอรู้สึกโล่งใจในเรื่องนั้น ผมก็พยายามจะลุกขึ้นยืน
ทว่า-
「…หือ?」
ร่างกายของผมขยับไม่ได้ เพราะอาการชาอย่างรุนแรงจึงทำให้แขนขาของผมขยับไปไหนไม่ได้เลย
ขนาดคอก็ยังแทบจะขยับไม่ได้ และพอลองส่วนอื่นๆดูก็พบว่าแม้แต่นิ้วมือของผมยังไม่ตอบสนองต่อการสั่งการเลย
ผมรู้สึกหวาดกลัวกับประสบการณ์ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเช่นนี้
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่น่าขนลุกดังเข้ามาภายในหู ที่จริงผมก็สงสัยมาสักพักแล้วว่ามันคือเสียงอะไร
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับของแข็ง
เสียงที่เหมือนกำลังบดเคี้ยวของเหลว
และเสียงน้ำลายเหนียวๆที่กำลังดูดกลืนอะไรบางอย่าง
ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมรู้สึกหนาวสั่นจากเสียงพวกนั้น
ทั้งที่ผมยังมองอะไรไม่เห็นเลยแท้ๆ แต่พอได้ยินเสียงนั้นกลับเกิดอาการกลัวขึ้นมาทุกครั้งไป
ผมพยายามจะขยับร่างหนีไปให้ไกลจากต้นตอเสียงนั้นให้มากที่สุด แต่ร่างของผมกลับไม่ยอมทำตามที่สมองสั่งเลย
ในตอนนั้นเอง-
ก็มีแสงส่องเข้ามาจนทำให้ผมสามารถมองเห็นพื้นที่มืดสนิทนี้ได้
ดูเหมือนจะเป็นแสงจันทร์ที่ส่องลงมาจากบนฟากฟ้า
และด้วยแสงจันทร์นั้นก็ทำให้ผมมองอะไรรอบๆได้ชัดเจนขึ้น
ผมอยู่ในที่ที่มีขนาดพอๆกับบ้านขนาดใหญ่หนึ่งหลัง พื้นที่ประกอบไปด้วยหินขรุขระ และไม่เห็นถึงสถาปัตยกรรมใดๆโดยรอบ ดังนั้นผมจึงคิดว่านี่น่าจะเป็นถ้ำที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ
แต่ถึงจะบอกว่านี่เป็นถ้ำ ผมก็มองไม่เห็นทางที่ดูจะเป็นทางแนวราบที่จะออกจากถ้ำเลย
หรือหากผมต้องการจะออกไป ผมต้องขึ้นไปทางด้านบนนั้นแทน
แต่รูนั่นก็อยู่ห่างจากพื้นพอสมควร ถ้าผมจะออกไปด้วยรูนั้นจริงๆ ก็คงต้องบินได้แล้วล่ะนะ
และหากมองในอีกมุมหนึ่งก็หมายความว่าคนที่ใช้สถานที่แห่งนี้ได้ต้องมีความสามารถในการบิน และเข้าออกโดยรูขนาดใหญ่ด้านบนนั้น
จึงสรุปได้ว่า….
「…รังของราชาแมลงวัน」
ผมพึมพำราวออกมาราวกับกำลังคร่ำครวญ
ความหวังที่เคยมีก่อนหน้านี้ ได้ไหลออกจากตัวผมอย่างรวดเร็วราวกับเม็ดทราย
ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้น หากนี่คือรังของราชาแมลงวันล่ะก็…เสียงที่ผมได้ยินเมื่อกี้นี้….อย่าบอกนะว่า…..
ผมค่อยๆพยายามหันคอไปดูต้นเสียงนั้นด้วยความหวาดกลัว
ผมรู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะต้องเสียใจแน่ๆหากหันไปมอง แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
แล้วผมก็เสียใจกับสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรก
「……..*ฮิ๊*」
ตรงนั้นมีร่างของนักผจญภัยอีกคนหนึ่ง จากที่ลูนามาเรียบอกผม เขาก็น่าจะเป็นหนึ่งในนักผจญภัยที่หายตัวไป
สภาพของเขาตอนนี้ดูน่าขนลุกมาก
แขนทั้งสองข้างของเขาได้หายไปลากไปจนถึงหัวไหล่
ขาของเขาก็หายไปจนถึงช่วงต้นขา
หนอนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังชอนไชอยู่ทั่วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้น กระดูกและเนื้อสีแดงสดเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
หนอนพวกนี้มีขนาดเท่านิ้วมือไปจนถึงกำปั้น พวกมันต่างแย่งชินกันแทะร่างของนักผจญภัย พวกมันกำลังเคี้ยวเนื้อสดๆของเขา และกลืนกินเลือดในร่างนั้น
「…*ฮึก*?!」
ความสยองหาได้จบแค่นั้น เพราะยังมีหนอนที่ขนาดเท่าเมล็ดข้าวกำลังไหลออกมาจากทางจมูก ปาก และหูของนักผจญภัยคนนั้นด้วย
จากที่ผมดูมีเพียงดวงตาของเขาที่ปลอดภัยอยู่…
และดวงตาของพวกเราก็ประสานกัน
ดูเหมือนเขาจะเสียสติไปแล้วจากสิ่งที่เขาเผชิญทั้งความกลัวและความสิ้นหวัง แต่ผมมั่นใจได้เลยว่า วินาทีที่ดวงตาของเราสบกัน เราทั้งคู่ต่างรู้สึกถึงการมีอยู่ของกันและกัน
สิ่งที่พิสูจน์ก็คือดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นและปากของเขาอ้าขึ้นเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับผม
…แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเขาหาใช่คำพูด แต่เป็นหนอนจำนวนมากต่างหาก
「*อ๊ากกกกก*!!」
เขายังมีชีวิตอยู่ สติของเขาก็ยังคงอยู่แม้แขนขา จมูก ปาก หูของเขาจะโดนกระทำเช่นนั้นไปแล้ว
ราชาแห่งแมลงวันจับเหยื่อที่มีชีวิตอยู่กลับมาที่รังเพื่อเลี้ยงตัวอ่อนของมัน
จากนั้นตัวอ่อนก็จะทำการกินเหยื่อที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นช้าๆราวกับไม่อยากให้เหยื่อตายในทันที
มันทำให้ผมสามารถยืนยันข้อมูลที่อ่านมาจากเอกสารของกิลด์ได้เป็นอย่างดี
ฉากอันน่าสยดสยองที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า ก็คงจะเป็นชะตากรรมของผมในอนาคตอันใกล้นี้
พอผมรู้แบบนั้น…
「ม่ายยยยยยย!!!」
ผมกรีดร้องออกมาราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว
และเหมือนกับว่านั่นเป็นเสียงสัญญาณ พวกมันทั้งหมดได้พุ่งเข้ามาหาร่างของผมแทน
—–
Note 1 : นึกว่าเรื่องสยองสองบรรทัด สั้นแท้
Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code