207 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับสัญญา
“เฮ้ อัศวินของชั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายทำสัญญากายกับนักเวทย์ลูซี่-ซัง?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังใกล้เข้ามา
ไม่…ผมจำเรื่องนั้นไม่ได้
เจ้าหญิงโซเฟียตักเตือนผมก่อนหน้า ว่าผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสัญญาของผมเองเลย และผมตัดสินใจที่จะเรียนรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับสัญญา
-สัญญากาย
อย่างที่ชื่อบ่งบอก มันเป็นสัญญาที่จำเป็นที่ต้องมีความเกี่ยวข้องทางกายทันทีที่ทำสัญญา
พูดถึงแล้ว เห็นว่า {ไม่มีข้อจำกัดเรื่องเพศ}
พูดอีกอย่าง แม้แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดก็จะเป็นตัวเลือกที่ทำได้— ผมพูดอะไรอยู่นี่?
“เดี๋ยว เดี๋ยว เจ้าหญิง ลูซี่และชั้นยังไม่ได้ทำอะ— ไม่ ไม่ใช่มันเป็นเวลาที่ชั้นดื่มมากไปแล้วไม่มีความทรงจำเหรอ? หรือเวลานั้นที่ซา-ซังและลูซี่เข้าหาชั้น …ไม่ ชั้นจำนั่นในวันนั้นได้…อ๊ะ! มันอาจจะเป็นเมื่อวันก่อน!” (มาโกโตะ)
“นาย…แค่จังหวะที่เป็นไปได้นายมีมันมากแค่ไหนกัน…?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้ตกใจกับเรื่องนี้และจ้องผม
หืม เพราะทั้งหมดลูซี่ได้โจมตีบ่อย
(มาโกโตะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเกี่ยวกับสัญญาความรัก) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะพูด
สัญญาความรัก…?
นั่นเป็นเมื่อลูซี่และผมได้จูบจังหวะเดียวกัน ใช่มั้ย?
(ใช่ ใช่ มันถูกเรียกว่าสัญญากายเมื่อไม่นานมานี้) (โนอาห์)
เข้าใจแล้ว มันเป็นความต่างในชื่อของสัญญา หือห์
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ที่ผมสร้างกับลูซี่เห็นว่าเป็นสัญญาความรัก” (มาโกโตะ)
เมื่อผมบอกเรื่องนี้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเธอทำหน้าสงสัย
“รัก…ผู้ใช้สปิริต-คุง นั่นชื่อทั่วไป มันเป็นชื่อสัญญาที่มีควาโรแมนติกอยู่บนมัน ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องรู้สึกรักเมื่อทำสัญญากาย”
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
(เข้าใจแล้ว งั้นมันเป็นอย่างนั้น) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะและผมส่งเสียงเข้าใจ
ท่านก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ โนอาห์-ซามะ?
“คนเดียวที่ใช้ชื่อสัญญาความรักเป็นพวกบริสุทธิ์ ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่ามันจะเปลี่ยนอะไรซักอย่าง”
คำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะทำให้ผมและโนอาห์-ซามะอยู่ในความเงียบ
“…”
(…)
เธอพูดอย่างนั้น โนอาห์-ซามะ)
(อ-อะไรกัน?! เรียกมันว่าสัญญากายนั้นไม่เหมาะสม!) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะโกรธ
“เฮ้ อัศวินของชั้น ในท้ายที่สุดแล้ว จริงๆแล้วมันเป็นยังไง?” (ฟูเรีย)
“ความบริสุทธิ์ใจชั้นได้รับการพิสูจน์แล้ว!” (มาโกโตะ)
“จริงเหรอ…?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังมองผมด้วยสายตาน่าสงสัย
“ยังไงซะ ที่ถูกเขียนในหนังสือสัญญากายปรกติแล้วตกอยู่ในการแต่งงาน สัญญาชั่วคราวหมายถึง ‘ชั้นไม่ได้ถูกมัดโดยผู้หญิงคนเดียว และเล่นไปทั่วได้!’ ผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ แม้อย่างนั้นค่อนข้างเป็นเพลย์บอย”
“……”
มันไม่ได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผมเลยซักนิด
ฟูเรีย-ซังได้จ้องผมด้วย ‘นายเป็นขยะจริงๆถ้าอย่างนั้น’
“ยังไงซะ ชั้นอยากให้ผู้ใช้สปิริต-คุงบริสุทธิ์อยู่ตลอดไป ดังนั้นชั้นไม่ถือ มา เอาเหมือนเดิมมาให้ชั้น”
“อ้าา ครับ ครับ” (มาโกโตะ)
ผมต้องจ่ายเพื่ออยู่
ผมเข้าใกล้โซฟาที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนอน และนั่งข้างเธอ
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะวางเขี้ยวไว้บนคอผม และกัด…คือที่ผมคิด แต่เธอเลียคอของผมด้วยลิ้นเล็กๆของเธอ
ความรู้สึกที่เย็นวิ่งผ่านตัวผม
ความรู้สึกที่จั๊กจี้ ทำให้ผมส่งเสียง
“ป-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ ผู้ใช้สปิริติ-คุงนั้นดี ไม่ใช่แค่เลือดบริสุทธิ์ แต่ตัวนายก็สะอาดด้วย มันยากที่จะเชื่อว่านายเป็นนักผจญภัยฮาร์ดคอร์”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้มเบาๆและลูบคอของผม
“ฮ่าาา…ยังไงซะ ผมอาบน้ำในตอนเช้าและตอนกลางคืนโดยใช้เวทมนตร์น้ำ แล้วผมก็นำเหงื่อออกไปได้ทันทีแม้ว่าผมเหงื่อออก” (มาโกโตะ)
“เอ๋ จริงเหรอ?” (ฟูเรีย)
เมื่อผมอธิบายกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ฟูเรีย-ซังส่งเสียงของเธอในความตกใจ
“มันดี ทำนั่นกับชั้นครั้งต่อไป” (ฟูเรีย)
“เมื่อชั้นทำมันกับซา-ซังก่อนหน้านี้ เธอพูดว่ามันเหมือนทั้งตัวเธอได้ถูกลูบไล้และจั๊กจี้ ยังอยากอยู่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…นั่นฟังดูลามก ชั้นเดาว่าชั้นจะไม่” (ฟูเรีย)
“พูดถึงแล้ว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ไม่กินเลือดผม—ทำอะไรน่ะ?!” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้แก้ผ้าท่อนบนของผม
“หืม? ยังไงซะ มันไม่สนุกที่ไปที่คอตลอด”
พูดสิ่งนี้นิ้วเล็กๆของเธอลูบอยู่ที่หน้าอกของผม
รูปลักษณ์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคือ 12 ขวบ ดังนั้นมันเหมือนเด็กเล่นไปทั่วเมื่อชำเลืองมอง แต่บางทีเพราะเธออายุมากกว่า 1,000 ปี มีบรรยากาศที่มีเสห่ห์อยู่กับเธอที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
ตาสีแดงที่ใหญ่ของเธอและมือที่เย็นวางลงบนแก้มของผม
“งั้นตอนนี้…คนรับใช้ที่ร้ายกาจคนนี้ที่รบกวนระหว่างที่บางคนหลับอยู่สมควรจะได้รับการลงโทษ”
“…ไม่ใช่คนรับใช้ แต่เป็นอัศวินผู้คุ้มกัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“มันคล้ายกัน”
จริงเหรอ?
แม้ว่าระหว่างที่เราพูด เธอได้ถอดเสื้อผ้าของผม
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้ใช้มือเธอเหมือนเดิม
เธอใช้บางอย่างที่มองไม่เห็นเพื่อถอดกระดุมของผมอย่างมีทักษะ
…มันเป็นเวทมนตร์จักรวาล
ระหว่างที่ผมมองวงกลมเวทมนตร์ที่ซับซ้อนในความชื่นชม
“อ-อัศวินของชั้น! เธอทำตามใจเธอเลยนะ รู้มั้ย?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังตะโกนออกมาด้วยหน้าที่แดง
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เจ้าหญิงของผมบอกว่าไม่ ดูเหมือนการไปไกลกว่านี้จะไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ช่างงก”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด แต่เธอห่อแขนไว้รอบคอผมอย่างเชื่อฟังและกัดคอของผม
ไม่ มันไม่ใช่ปรกติ
เธอไม่เพียงแค่ห่อแขนของเธอไว้รอบคอผม เธอยังห่อขาของเธอไว้ที่เอวของผมด้วย
เอ๋ นี่มันอะไรกัน? ลามกจัง
ผมสามารถได้ยินเสียงเลือดถูกดื่ม และเธอเลียคอของผมตอนจบ
เมื่อผมวางมือลงบนมัน ผมบอกได้ว่าแผลหายไปแล้ว
“งั้นตอนนี้ ชั้นมีความสุขกับเลือดของผู้ใช้สปิริต-คุงแล้ว ดังนั้นชั้นจะงีบก่อนจะออกเดินทาง ชั้นไม่ถือที่จะทำอะไรตามใจในห้องของชั้น”
พูดคำนี้เสร็จ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนอนตะแคงบนโซฟา
เธอดูเหมือนจะขาดพลังงาน
ปรกติแล้วเธอจะคุยกับผมเกี่ยวกับหลายอย่าง
(…บางทีความเหนื่อยจากการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้ายังไม่ฟื้นฟูมาเต็มๆ?” (มาโกโตะ)
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ไม่ใช่ว่ามันจะลำบากที่จะไปที่ประเทศแห่งดินเหรอ? ไม่ใช่ว่ามันดีกว่าที่จะพักผ่อนดีๆเหรอ…?” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่เธอหันหลัง
ผมคิดว่าไม่มีคำตอบ แต่เธอตอบกลับมา
“นายกังวลเกี่ยวกับตัวนายเองเถอะ สิ่งต่างๆจะลำบากกว่านี้ต่อจากนี้ไป”
“นั่นไม่จริง เพราะทั้งหมดผมจะทิ้งคนแข็งแกร่งไว้กับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
แทนที่จะอย่างนั้น ผมรู้สึกว่าการต่อสู้ก่อนหน้ามันเป็นจุดสุดยอดแล้ว
เพราะทั้งหมดตราบใดที่เราระวังเมฆสีดำสนิท ซากุไร-คุงไม่มีใครสู้ได้
ผมจะสบายๆอยู่ข้างหลัง
แน่นอนว่าผมมีเจตนาที่จะช่วยซากุไร-คุงที่มีปัญหา
นั่นเป็นวิธีที่ผมจะเคลื่อนไหว
“…นายผิดแล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง สิ่งต่างๆจะลำบากกว่านี้ {จากตอนนี้ไป}”
เธอพูดดั่งพูดถึงความเป็นจริง
วิธีที่เธอพูดมันเหมือน…
“ตาทิพย์?” (มาโกโตะ)
มันดั่งเธอพูดเกี่ยวกับอนาคตที่เธอเห็นด้วยเวทมนตร์โชคชะตา
“เวทมนตร์โชคชะตาของชั้นเห็นได้แค่ 1 นาทีหลังจากนั้น ชั้นบอกอนาคตที่ไกลออกไปไม่ได้
“…ไม่ใช่ว่านั่นมันทรงพลังเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่ว่ามันเป็นข้อมูลที่ได้เปรียบในการต่อสู้หรือ?
“อุ้ปส์ นี่เป็นความลับ เก็บมันไว้เป็นความลับกับแม่มดสีแดงนะ”
“เธอพูดความลับออกมาง่ายๆเลยนะ…” (มาโกโตะ)
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะกลับไปนอน อย่าปลุกชั้น”
พูดคำนี้เสร็จ ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคง
เธอหลับแล้วตอนนี้ หือห์
ผมอยากจะได้ยินว่าอะไรจะลำบากนะ…
มาทิ้งมันไว้สำหรับวันหลัง
ผมรู้สึกถึงสายตามาบนผม และเมื่อผมมองฟูเรีย-ซัง เธอมองผมด้วยสายตาที่มองตรงมา
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“…ชั้นจะไปแล้ว” (ฟูเรีย)
“เดี๋ยว เดี๋ยว” (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซังได้เดินไปที่ทางออก ผมรีบตามหลังเธอไป
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่มี” (ฟูเรีย)
“เธอโกรธเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ได้โกรธ!” (ฟูเรีย)
ดูเหมือนเธอจะโกรธ
“…”
“…”
ฟูเรีย-ซังออกจากบ้านโดยไม่พูดอะไร ดังนั้นผมตามเธอ
“ทำไมนายตามชั้นล่ะ? นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย” (ฟูเรีย)
“ชั้นเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงก่อนหน้านั้น” (มาโกโตะ)
“ฮึ่ม ชั้นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น! นายได้จีบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่!” (ฟูเรีย)
“มันเหมือนเดิมนะ” (มาโกโตะ)
“มันเป็นแบบนั้นตลอดเหรอ…?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังเปิดตาของเธอกว้างและหันมาทางนี้
ไม่ วันนี้ มันสุดขีดมากกว่าปรกติ
“เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังต้องเหนื่อยจากการเดิน เธอนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ
ผมนั่งข้างเธอ
เมื่อผมมองตัวเธอ เธอดูเะหมือนจะอยู่ในอารมณ์ไม่ดี เธอมีคิ้วขมวด
“…ชั้นหิวน้ำ” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพึมพำ
โอ้ นี่เป็นโอกาสที่ผมจะแก้ตัว?
“รอแป้ป” (มาโกโตะ)
ผมพูดสิ่งนี้และนำเอาแก้วและผลไม้ออกมาจากกระเป๋าเสบียงที่ผมถือ
มีผลไม้ที่รสชาติทางใต้ ที่เก็บในอุณภูมิที่คงที่ได้
“[น้ำแข็งตัด]” (มาโกโตะ)
ผมปอกผลไม้ด้วยน้ำแข็งตัด นำเมล็ดออก และตัดผลไม้ในชิ้นเล็กๆ
จาดนั้นผมทำน้ำแข็งเกล็ดและผสมผลไม้ชิ้นเล็กๆและเกล็ดน้ำแข็งในแก้ว
ผมจะอยากได้หลอด คือที่ผมคิดขณะที่ผมมอบมันให้ฟูเรีย-ซัง
“นี่” (มาโกโตะ)
“นี่มันอะไร?” (ฟูเรีย)
“หืมแฟรปปูชิโน่ผลไม้เขตร้อนทำจากผลไม้โลกคู่ขนาน” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะชิม…อร่อย!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังทำหน้าสงสัยตอนแรก แต่ไม่นานเธอก็กินด้วยความรวดเร็ว
อ้าา ถ้าเธอกินเร็วขนาดนั้น…
“ห-หัวของชั้นแข็งแป้ปนึงนั่น! เวทมนตร์คำสาปเหรอ?!” (ฟูเรีย)
“เธอไม่ควรกินน้ำแข็งไสไวขนาดนั้น…” (มาโกโตะ)
ผมบอกฟูเรีย-ซังให้ดื่มมันช้าๆและเธอใจเย็นลง
ดูเหมือนอารมณ์ของเธอฟื้นเล็กน้อย
อย่างที่คาด มันแฟรปปูชิโน่สำหรับผู้หญิง (อคติ)
มันเป็นบางอย่างที่ใหม่ที่ฟูจิ-ยังและผมอยากจำทำให้เป็นที่นิยมในโลกนี้
นีน่า-ซังได้จับหัวของเธอในความปวดหัวเมื่อคิดว่ามันจะแพงอย่างบ้าคลั่งขนาดไหน ที่จะจ้างนักเวทย์น้ำที่ทำอย่างเดียวกับผมได้
เพราะเรื่องนั้น มันยังไม่อยู่ในสภาวะใช้งานจริง
“ฮ่าาา มันอร่อย ทำมันอีกนะ” (ฟูเรีย)
“โอเค เมื่อไหน่ก็ได้ที่เธอต้องการ เจ้าหญิงเป็นคนชิมคนแรก ชั้นดีใจที่มันถูกตอบรับอย่างดี” (มาโกโตะ)
“ชั้นเป็นคนแรก หือห์…เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้แกว่งขาบนม้านั่ง
มันเป็นนิสัยของเธอเมื่อเธออารมณ์ดี
“เฮ้ อัศวินของชั้น นายคิดถึงสินค้าใหม่ๆกับพ่อค้า-ซังนั่น ใช่มั้ย? มีอย่างอื่นมั้ย?” (ฟูเรีย)
“หืม เพราะทั้งหมดชั้นทำได้แค่ใช้เรื่องที่เกี่ยวกับเวทมนตร์น้ำ…แต่ฟูจิ-ยังคิดเกี่ยวกับหลายอย่างนะ” (มาโกโตะ)
“บอกชั้น” (ฟูเรีย)
“งั้น ความคิดเมื่อเร็วๆนี้คือ…” (มาโกโตะ)
เราคุยกันซักพัก
◇◇
พวกเราฆ่าเวลา และฟูเรีย-ซังและผมกลับไปที่พิธี
“ขขขู่~ ขขขู่~”
“ซซซู่~”
ลูซี่และซา-ซังพิงกันระหว่างหลับ
พิธีมอบเหรียญรางวัลยังดำเนินต่อไป
คนที่อยู่บนเวทีเป็นคนที่มาจากเกรทคีธ?
“ใช้เวลานะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียจ้องผม
ผมขอโทษและกลับไปนั่งที่เก้าอี้
“มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)
“นายจะถูกเรียกในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า” (โซเฟีย)
1 ชั่วโมง…นานขนาดนั้น
ผมมองดูเวทีและบางอย่างเข้ามาในตาของผม
คนที่ดูเหมือนนักรบของเกรทคีธ ได้พูดเกี่ยวกับความภาคภูมิใจและเกียรติยศของประเทศของเขา
“โซเฟีย ชั้นต้องพูดบนเวทีด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)
“แน่นอนสิ…เป็นไปได้มั้ยว่า นายยังไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไร?” (โซเฟีย)
ผมมีการบ้านนั้นเหรอ?!
“ชั้นไม่ได้คิด…” (มาโกโตะ)
“แต่ชั้นได้บอกนายหลายครั้งนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจ
“ช่วยไม่ได้ ชั้นจะคิดมันด้วยกันกับนาย” (โซเฟีย)
“โอเค…” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่เวลาจะมาแอบออกไป!
ฟูเรีย-ซังได้มองผมดั่งจะพูดว่า ‘นายทำอะไรน่ะ?’
“…งั้น เริ่มจากการแนะนำตัว บอกตำแหน่งอย่างเป็นทางการของนายมา” (โซเฟีย)
“ฮีโร่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศและนายพลที่รับใช้ตระกูลราชวงศ์ของโรเซส ทากัตซูกิ มาโกโตะ; นั่นเป็นตำแหน่งอย่างเป็นทางการของนาย” (โซเฟีย)
ผมไม่รู้
ยาวขนาดนั้น
“งั้นเริ่มจากการแนะนำตัว…” (โซเฟีย)
“อืม งั้น บางอย่างแบบนี้…” (มาโกโตะ)
“มันจะดีกว่าถ้ามันยาวกว่านั้นนิดหน่อย แล้วก็…” (โซเฟีย)
ขอบคุณความช่วยเหลือจากเจ้าหญิงโซเฟีย เราสามารถทำมันได้เกือบไม่ทันเวลา
ผมทำได้เมื่ออยู่บนเวที ได้อย่างไรก็ไม่รู้
ที่ที่มีตาของคนมากกว่า 10,000 คนทำให้ผมเวียนหัวเล็กน้อย
แต่มันจะง่ายกว่าถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ 10,000 ตัวนะ
“ทากัตซูกิ-คุง ใจเย็น”
ถ้ามันไม่ใช่ซากุไร-คุงที่พูดกับผมจากข้างหลัง ผมคงจะวิ่งหนีไปแล้ว
ซากุไร-คุงเป็นเพื่อนของจริง
รางวัลสำหรับเหรียญ?
ผมได้ถูกมอบเงินและดินแดน เห็นว่า (ผมไม่ได้ฟัง)
◇◇
ธุระในประเทศแห่งแสงหมด
แต่ในอีกไม่กี่วัน เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เห็นว่าจะฟื้นคืนชีพ
เมื่อน่นเกิดขึ้น ฮีโร่จะมารวมกันที่ไฮแลนด์
เรากลับไปที่ประเทศแห่งน้ำครั้งหนึ่งได้ แต่นั่นจะปวดหัว คือที่ผมคิด
ในเวลานั้น ผู้ส่งสาส์นมา
ผู้ส่งสาส์นนำจดหมายมาหนึ่งฉบับ
ผู้ส่งคือโป้ป
เนื้อหามันเกี่ยวกับการเรียกร้องให้ปราบเศษซากของโบสถ์งูที่ซ่อนอยู่ในชานเมืองของซิมโฟเนีย
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord