208 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ซาก
“เฮ้ มาโกโตะ มีความจำเป็นต้องฟังคำขอสนับสนุนจากโป้ปเหรอ?” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว! มันเป็นคนที่พยายามจะทำบางอย่างที่ย่ำแย่กับฟู-จัง! เหมือนในโดจินโป๊เลย!” (อายะ)
“…โดจินโป๊คืออะไร?” (ฟูเรีย)
“อ๊ะ! ชั้นรู้! อันที่ว่า ‘คุ! ฆ่าชั้น!’” (ลูซี่)
“ลู-จัง…เธอไปได้ความรู้นั่นมาจากไหน? พูดถึงแล้ว คนที่เหมาะกับ ‘คุ! ฆ่าชั้น!’ น่าจะเป็นซากิ-จัง ชั้นเดาว่านะ” (อายะ)
“ชั้นไม่เข้าใจว่าเธอสองคนพูดเกี่ยวกับอะไรกันซักนิด” (ฟูเรีย)
ลูซี่ ซา-ซัง และฟูเรีย-ซังคุยกันอย่างเสียงดัง
ตอนนี้ เราอยู่ที่ที่ไกลจากเมืองหลวงของไฮแลนด์ ที่เมืองร้าง
เห็นว่ามันเป็นเมืองที่ล่มสลายจากการแตกตื่นของมอนสเตอร์เมื่อหลายสิบปีก่อน
มันไม่มีคนอยู่มานาน แต่มีข่าวลืมว่ามันใช้เป็นที่ซ่อนของโบสถ์งู
เรามาที่นี่เพื่อจะยืนยันความเป็นจริงของขาวลือนั้น
วัตถุประสงค์คือสืบซากของโบสถ์งู โดยมีคำขอมาจากโป้ป
“มันช่วยไม่ได้ เจ้าหญิงโซเฟียมีปัญหา” (มาโกโตะ)
ผมตอบคำถามของลูซี่
โรเซสไม่มีเทมพลาร์มากมายนัก
ในโลกนี้ เทมพลาร์ได้ทำหน้าที่เป็นตำรวจ
ตัวตนที่ไม่มีไม่ได้เพื่อที่จะรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน
เทมพลาร์อยู่ในเครือของโบสถ์เทพธิดา และโรเซสทดแทนการขาดคนด้วยอัศวินที่ประเทศแห่งแสงส่งมา
พูดอีกอย่าง ถ้าโป้ปพูดว่า ‘เราจะดึงเทมพลาร์ออกจากโรเซส เพื่อเตรียมการการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่’ มันจะเป็นปัญหาที่เหลือเชื่อ
แน่นอนว่า ปรกติแล้วมันจะไม่จบแบบนั้น แต่พวกเขาอาจจะใช้การปฏิเสธของเรา เป็นข้ออ้างที่จะต้องการตัวฟูเรีย-ซัง
พวกเราตัดสินใจที่จะฟังพวกเขา
“งั้น โบสถ์งูอยู่ที่นี่เหรอ?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้มองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย ระหว่างจับแขนเสื้อของซา-ซัง
ปรกติแล้วนั้นจะเป็นหน้าที่ของผมในฐานะอัศวินผุ้คุ้มกันของเธอ แต่ผมตัดสินใจที่จะให้เธออยู่ใกล้กับซา-ซัง ผู้ที่อยู่ด้วยแล้วจะปลอดภัยที่สุด
“[ตรวจจับ]” (มาโกโตะ)
ผมเดินไปรอบๆที่เมืองร้างและหาตัวตนของศัตรู
แต่ไม่มีการตอบสนองเลยซักนิด
ตรวจจับของผมระยะประมาณ 100 เมตร…
แต่ผมมีสมาชิกปาร์ตี้ที่เก่งกว่าผมในการหาศัตรู
“ลูซี่ มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)
“หืมม ไม่มีอะไร ชั้นไม่ได้ยินอะไรเลย” (ลูซี่)
ความรู้สึกของรู้ซี่ มีระยะที่กว้างกว่า และความแม่นยำที่มากกว่าตรวจจับของผม
ถ้าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย มันต้องหมายถึง
“ข้อมูลเท็จเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เราทำอะไรดี ทากัตซูกิ-คุง? กลับเหรอ?” (อายะ)
“หืมมม…” (มาโกโตะ)
ถ้าไม่มีใครเลย เราไม่มีอะไรจะทำ
หรือบางทีพวกเขาแค่ไปชั่วคราว
มาพยายามอยู่ต่ออีกนิดเถอะ
“รอซักพักนึงเถอะ ถ้าพวกเค้ายังไม่ปรากฏตัว เราจะไป” (มาโกโตะ)
“โอเค~” (อายะ)
“ฮึ่ม แม่ว่าเราสร้างปัญหาในการอุส่าห์มาที่นี่” (ฟูเรีย)
“มันไม่มีอะไรไม่ดีในการอยู่ในความปลอดภัย ฟูริ” (ลูซี่)
ความเครียดลดลงเล็กน้อย และเราตัดสินใจจะอยู่รอพร้อมในเงามืด
ไม่มีการตอบสนองจากตรวจจับ
ลูซี่ระวังตัว
ผมไม่คิดว่าเราจะโดนโจมตีไม่ทันตั้งตัวด้วยสิ่งนี้
◇◇
ประมาณ 30 นาทีหลังจากมาที่เมืองร้าง…
เสียงสะท้อนในหัวของผม
(นี่…แย่…มาโก…! นั่น…มัน…)
โนอาห์-ซามะ?
หืม? เสียงของท่านไกลออกไป
โนอาห์-ซามะ มีอะไรเหรอ?
(…..)
ไม่ตอบ
นั่นอะไร
ในทันทีนั้น…
*ปั้ง*
บางคนลงพื้นและทำเสียงเบาๆ
พวกเขาต้องใช้เวทมนตร์บิน
ผมไม่ได้สังเกตการเข้าหาเลยซักนิด
พวกเขาเข้าหาเราด้วยความเงียบและความเร็วที่น่ากลัว
ขนของผมตั้ง
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา เป็นชายที่มีชุดเกราะสีขาว และตราของเทพธิดา
เทมพลาร์
แม้อย่างนั้น…ทำไมตรวจจับไม่ตอบสนอง?
คนที่อยู่ที่นั้นเป็นฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ อเล็กซานเดอร์ ที่เราเจอไม่นานมานี้
“เฮ้นั่น ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ” (อเล็กซ์)
ชายคนนี้พูดอย่างไม่อาย
หน้าของเขาแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย
…บังเอิญ?
ใครจะเชื่อว่าเราเจอกันที่เมืองร้าง?
“““…”””
ผมตั้งท่าด้วยมีดของผมอย่างเงียบๆ
ลูซี่ยกไม่เท้าของเธอขึ้น และซา-ซังยืนอยู่หน้าฟูเรีย-ซัง
ฟูเรีย-ซังได้จ้องฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ด้วยความสงสัย
ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา พร้อมรอยยิ้มที่กว้างบนหน้าเขา
“ชั้นจะให้นายมอบออราเคิลแห่งความมืดนั่นมา” (อเล็กซ์)
“ชั้นปฏิเสธ” (มาโกโตะ)
ผมตอบโดยไม่ลังเล
คำตอบต้องเป็นสิ่งที่เขาคาดไว้แล้ว เขาไม่แสดงความตกใจมาก
“ไม่ ไม่ นายไม่มีสิทธิจะมาปฏิเสธ” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ยักไหล่ของเขา
“คำสั่งโป้ปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ชั้นทำเรื่องนี้ด้วยตัวชั้นเอง มัน {จะถูกรับรู้} ว่าโป้ปไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์พูดสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไร้กังวล
ดูเหมือนมันเป็นกับดักของโป้ป
…มันเป็นความผิดพลาดที่มา
“ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ได้ ชั้นจะปกป้องฟู-จัง!” (อายะ)
ผมตัดสินใจที่จะปล่อยฟูเรีย-ซังไว้กับซา-ซัง
ผมเรียกสปิริต และลูซี่เตรียมมานาของเธอเพื่อที่จะใช้เวทมนตร์ได้ทุกเวลา
แต่ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ตรงหน้าเราแค่ยิ้มและไม่ทำอะไร
“เฮ้ย เฮ้ย มันไม่มีจุดหมายในการต่อต้านน่า มันเพื่อนายเองที่จะยอมให้เธอมาก่อนที่นายจะได้รับบาดเจ็บ” (อเล็กซ์)
ดูเหมือนสำหรับเขา การลักพาตัวฟูเรีย-ซังนั้นเป็นเรื่องที่สรุปแล้ว
เขามีแผนจะเดินหน้าแม้ว่าต้องใช้กำลัง
“ฮ่าาา…ชั้นไม่มีความภาคภูมิใจในการรังแกคนอ่อนแอนะ…หืม?” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์กำลังจะพูดบางอย่าง แต่เขาตัดคำพูดของเขาออกตรงกลาง และมองขึ้นไป
ผมทำอย่างเดียวกัน และมีบางอย่างตกลงมาด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ
“ฟูเรีย!”
“ทากัตซูกิ-คุง! อายะ-จัง!”
คนที่ปรากฏตัวขึ้นมาคือโยโกยามะ-ซังและซากุไร-คุงบนเพกาซัส
ซากุไร-คุงกระโดดออกจากเพกาซัสและยืนอยู่ตรงหน้าเรา
นั่นโล่งใจ
ด้วยซากุไร-คุงอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรจะต้องกังวล
“เจ้าหญิงโนเอลบอกชั้นว่าโป้ปมีแผนที่จะลักพาตัวฟูเรีย” (ซากุไร)
“อ้าา แม้แต่ฮีโร่แห่งแสง-คุงก็อยู่ที่นี่ หือห์…ชั้นได้ถูกบอกว่านายไม่ควรได้รับการบาดเจ็บ” (อเล็กซ์)
แม้ว่าซากุไร-คุงได้มาถึง ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่ลบรอยยิ้มที่ไร้กังวลของเขา
ผมชำเลืองมองท้องฟ้า และผมเห็นนั่นแม้ว่ามันจะมีเมฆ ฟ้าโปร่ง
มันต่างจากเวลากับลอร์ดปีศาจ
ฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุงอยู่ในรูปแบบที่สมบูรณ์แบบ
แม้อย่างนั้น ทำไมเขาดูไร้กังวล…?
“เถิบ ฮีโร่แห่งแสง-คุง” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์เรียกร้องมันอย่างหยิ่งๆ
“ชั้นปฏิเสธ” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงชักดาบและตั้งท่า
ลูซี่ โยโกยามะ-ซัง และผมเตรียมตัวเพื่อจะสนับสนุนเขา
เทียบกับเรา ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่แสดงสัญญานของการกระสับกระส่ายเลย
“ฮ่าาา…น่าปวดหัว” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ถอนหายใจอย่างหนัก
ในทันทีต่อมา…
*วู้มมม!*
พายุฝุ่นพัด
ออร่าที่มหาศาลอาละวาดอยู่รอบฮีโร่แห่งพระอาทิตย์
แสงที่อบอุ่นปกคลุมบริเวณดั่งจะปกป้องเราจากออร่าที่รุนแรงนั้น
ซากุไร-คุงมีดาบเวทมนตร์อยู่ในมือและกายและใบมีดของเขาส่องสว่างอย่างมาก
มันเป็นแสงอ่อนๆ แต่มันเป็นออร่าที่มหาศาล ที่ไม่ด้อยไปกว่าฮีโร่แห่งพระอาทิตย์
“ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซ์ ที่ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาสู้กันเอง ถอยไป” (ซากุไร)
“แน่นอน ชั้นก็ไม่มีเจตนาที่จะสู้กับนาย” (อเล็กซ์)
“งั้น…” (ซากุไร)
“ตราบใดที่ชั้นได้ออราเคิลแห่งความมืดนั่น” (อเล็กซ์)
“ชั้นอนุญาตเรื่องนั้นไม่ได้” (ซากุไร)
“การเจรจาล้มเหลวถ้าอย่างนั้น” (อเล็กซ์)
นั่นไม่ใช่การเจรจา!
หลังจากที่ต้องการอยู่ฝ่ายเดียว ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์เดินมาทางนี้
“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้อีก” (ซากุไร)
เสียงของซากุไร-คุงมั่นคง
“เรียวซูเกะ…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพึมพำอย่างไม่สบายใจ
ฮีโร่แห่งแสงควรจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด
มันควรจะโอเค…ใช่มั้ย?
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ไม่หยุดก้าวเดิน และไม่ลบรอยยิ้ม
ด้วยรอยยิ้มอยู่บนหน้า เราเข้าหาเราอย่างต่อเนื่อง
“ชั้นจะยั้งมือ ไม่ใช่อะไรส่วนตัว” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงพูดอย่างนี้ และฟันฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ด้วยหลังดาบ
ด้านทื่อ
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ {จับ} ดาบเวทมนตร์ของซากุไร-คุงด้วยมือเขา
“ไม่มีทางน่า!” (ซากิ)
โยโกยามะส่งเสียงของเธอในความตกใจ
“เฮ้ย เฮ้ย นายจะทำอะไรสำเร็จด้วยการเหวี่ยงอ่อนแอแบบนั้น
เขาทำหมัดด้วยมือและไม่ได้ถือดาบ
หมัดที่เหมือนแสงจ้าพริบตา เข้าไปใกล้หน้าของซากุไร-คุง
“คุ!” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงสร้างระยะ
“โอ้ นายสานามารถจะหลบนั่น ดูเหมือนชั้นผู้ยิ่งใหญ่จะยั้งมือเยอะด้วยเหมือนกัน แค่ยอมแพ้การดิ้นรนที่ไร้จุดหมายและส่งออราเคิลแห่งความมืดได้แล้ว” (อเล็กซ์)
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ยังมีรอยยิ้มที่กล้าหาญ
“เข้าใจแล้ว ต่อไปชั้นจะจริงจัง” (ซากุไร)
กายและดาบเวทมนตร์ของซากุไร-คุงแสดงแสงเดียวกัน กับเมื่อเวลานั้นที่เราเอาชนะราชาสัตว์
ซากุไร-คุงเบลอหายไป
“ดาบแห่งแสง: [แฟลช]” (ซากุไร)
ผมได้ยินเสียงนั้น
ระเบิดเล็กๆในพริบตา
หลังจากนั้น ลมที่รุนแรงอาละวาด และฝุ่นปลิว
ผมเห็นบางอย่างบินไป
มันดูเหมือนคน
“…เอ๋?”
ผมได้ยินบางคนพึมพำ ในความไม่เชื่อ
คนที่ถูกส่งบินไปคือซากุไร-คุงที่ตอนนี้น็อคไป
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord