ตอนที่ 214 โลลิถูกกฎหมายที่ย้ายหนีหมีนกเรียบร้อยแล้ว

คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน

214 เหล่าคนที่ถูกย้ายเรียบร้อยแล้ว

 

“――อรุณสวัสดิ์”

 

“…………….”

 

“อะ…….อรุณ สวัสดิ์……………”

 

เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนทหารจักรกลมาเวเลียนแห่งนี้

 

ตามที่คิดไว้ ฉันยอมแพ้แล้ว

เพื่อนร่วมชั้น มีเด็กในชั้นเพียงห้าคนรวมฉันด้วย ฉันคิดว่าฉันจะชินในที่สุด

 

ฉันยอมแพ้ที่จะเปิดใจพวกเขาแล้ว

 

แม้ว่าฉันจะรู้สึกถึงความหวั่นเกรงจากพวกเขาทั้งที่คน แต่คิดว่าไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เป็นพิเศษ ฉันจึงตัดสินใจว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป

ก็ช่วยไม่ได้ เพราะยิ่งฉันพยายามเข้าใกล้พวกเขามากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยอ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

 

………เพียงเพราะฉันอาจจะหรือไม่อาจจะสามารถเอาชนะทหารจักรกลเครื่องฝึกได้ด้วยนิ้วเดียวได้ก็ตาม

 

 

 

ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว มาเวเลียกำลังเข้าสู่ช่วงฤดูหนาว

 

ฉันคิดว่าฉันมีเวลาสองเดือนที่น่าพอใจมาก ทั้งมีการโจมตีตอนกลางคืน คฤหาสน์ถูกทำลาย ถูกจับกุม ออกไปกำจัดแมลง และเปลี่ยนเจ้าหญิงให้กลายเป็นผู้หญิงของฉัน

พอมองย้อนกลับไปแล้วก็สนุกดีเลยล่ะ

 

แล้วเวลาประมาณเที่ยงของวันหนึ่ง

ในระหว่างที่เพื่อนร่วมชั้นไปที่โรงอาหารโดยทิ้งฉันไว้ตามลำพังในห้องเรียน

 

ฉันมีข้าวกล่อง

 

ฉันกังวลเกี่ยวกับอนาคต ในขณะที่กินแซนด์วิชหลากหลายชนิดที่ค่อนข้างนิ่มและเปียกที่พวกเด็ก ๆ เป็นคนทำ「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ฉันหมายถึงมิโตะกับคาลัวช่วยกันทำหลังจากที่ได้เรียนจากริโนกิส ถึงจะน่าอายนิดหน่อยแต่ฉันก็มีความสุข 

 

คือเร๊ว ๆ นี้ อดีตโจรสลัดอากาศที่เคยบอกว่าจะมาตรวจเยี่ยมทุก ๆ สามเดือน ตอนนี้น่าจะกำลังเดินทางมาที่มาเวเลียแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจำเป็นต้องจัดระเบียบข้อมูลและคำร้องขอที่ฉันต้องการจะถ่ายทอดไปยังอาร์ตัวร์

 

――ณ เวลานี้ ฉันสามารถพูดได้ว่าสยบสมาคมการค้าไว้ได้แล้ว ฉันแน่ใจว่าจะสามารถบอกกับบริษัทเซโดนีได้ว่า「ทำไมคุณไม่เปิดสาขาที่นี่ล่ะคะ」

 

กะแล้ว สิ่งที่เราควรดำเนินการต่อไปคือการเปิดประเทศ

ในมาเวเลียที่ปิดกั้นอยู่ในปัจจุบัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ก็ไม่สามารถเผยแพร่เมจิกวิชั่นได้

 

แต่ ถ้าจะเปิดประเทศจะต้องทำยังไง ――โอยะ?

 

” ――เนีย・ลิสตัน!!”

 

ฉันคิดว่าได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมาก และมีนักเรียนกว่ายี่สิบคนเข้ามาในห้องเรียน

เหล่าคนที่เดินตรงเข้ามาหาฉัน………อ้า มาจากหลักสูตรทหารจักรกลสินะ ฉันทำลายทหารจักรกลไปหลายเครื่อง และทำให้พวกเขาต้องร้องไห้

 

“เธอทำอะไรกับซิลซามะกันห๊า!”

 

เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของพวกเขา เข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉันที่ถูกล้อมด้วยคนจากหลักสูตรทหารจักรกล และจู่ ๆ เขาก็พูดแบบนั้น

 

“อะไรเหรอ? ………อะ แฮมอันนี้อร่อยดีล่ะ”

 

แซนวิชที่ฉันเลือกหยิบเข้าปากโดยไม่ได้มอง ไส้ทำมาจากแฮมหั่นบาง ๆ หลายชั้น อร่อยอย่างคิดไม่ถึงเลย โฮโฮ๊……แฮมของมาเวเลียใช่ไหมน๊า?

ประเทศนี้ก็ทำได้เหมือนกันสินะ

 

“หยุดกิน! แล้วตอบคำถามมาได้แล้ว!”

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ

 

“ซิลเป็นอะไรไปเหรอ?”

 

เมื่อฉันถามออกไปแบบนั้น เด็กผู้หญิงบางคนก็กรีดร้องออกมา

 

“กะ กะ กล้าดียังไงถึงเรียกแบบนั้น!? เจ้าคนหยาบคาย!”

 

โอ๊ะโตะ

 

เด็กหนุ่มตัวแทนพยายามปัด「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ที่พวกเด็ก ๆ ช่วยกันทำขึ้นมา ฉันก็เลยถือไว้ในมือเพื่อหลบเลี่ยง

 

…….ด้วยความเร็วขนาดนั้น ถึงจะพยายามสักร้อยครั้งก็ไม่โดนหรอก แต่ครั้งต่อไปที่เขาทำ ฉันจะต่อยเขาซะ นี่คือ「ข้าวกล่องสุดที่รักของคุณหนู」ของฉัน ใครสักคนที่จะทำลายมัน ถึงจะให้ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งก็ยังไม่พอ

 

“อะไร? คุณมาที่นี่เพื่อหาเรื่องสู้ด้วยเหรอ? ฉันสามารถจัดการพวกคุณได้ทั้งหมดต่อให้ไม่ได้ใช่ทหารจักรกลอยู่ก็ตามน่ะ?”

 

ที่นี่มีคนเพียงประมาณยี่สิบคน และฉันจะระเบิดพวกเขาให้หมดภายในสอง สามวินาที

 

“ว่าไงนะ…….เป็นแค่ชาวต่างชาติแท้ ๆ ………. !”

 

“ค๊าค๊า ต่างชาติก็ต่างชาติ ถ้าทำธุระเสร็จแล้วก็ช่วยไปซะทีจะได้ไหมคะ”

 

“พวกเรายังไม่เสร็จธุระอะไรทั้งนั้นไม่ใช่รึไง!”

 

อะ? ………อ้า งั้นเหรอ ฉันได้ยินเหมือนมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับซิลเลน แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าจากฝั่งนั่นเลย

 

“เกิดอะไรขึ้นกับซิลกันล่ะ?”

 

“ก็บอกแล้วไงว่ากล้าดียังไงถึงเรียกแบบนั้น! ท่านผู้นั้นคือสมาชิกของราชวงศ์แห่งอาณาจักรมาเวเลีย! ไม่ใช่คนที่นักเรียนต่างชาติจะสามารถเรียกถึงแบบนั้นได้!”

 

“อย่างงั้นเหรอ? …….แล้วเกิดอะไรขึ้นกับซิลล่ะ?”

 

“ไม่ได้ฟังที่พวกฉันพูดเลยรึไงห๊า!?”

 

ได้ยินจนหนวกหูเลยน๊า นอกจากนี้เรื่องที่กำลังพูดถึง

 

“――เอะอะเรื่องอะไรกัน?”

 

อะ เจ้าของข่าวลือ

 

ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ เพราะมีนักเรียนทหารจักรกลอยู่รอบ ๆ แต่เสียงนี่คือของซิลเลนแน่นอน และดูเหมือนอาคาชิจะมากับเธอด้วย

 

ทหารจักรกลเปิดทาง และมีคนสองคนเดินมาข้างหน้าฉัน

 

“ซีเกิร์นโดโนะ เสียงเอะอะทั้งหมดนี่คืออะไรกัน?”

 

“น่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องเอะอะสักหน่อย!?――ก็เจ้านี้!”

 

เด็กหนุ่ม――ชายที่ชื่อซีเกิร์นชี้มาที่ฉัน นิ้วนั้นมันอะไร จะหักเอานะ

 

“เป็นเพราะเจ้านี้ใช่ไหม!? ซิลซามะถึงได้ย้ายจากหลักสูตรทหารจักรกลไปที่หลักสูตรทั่วไป!”

 

อะ

 

“ซิล จัดการขั้นตอนเสร็จแล้วเหรอ?”

 

ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง เพราะเป็นการโอนหลังจากที่ได้เริ่มต้นภาคเรียนขึ้นแล้ว ถึงแม้จะเป็นช่วงต้นภาคเรียนก็ตาม

 

“อ้า หมดแล้วล่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะอยู่หลักสูตรทั่วไปแบบเดียวกับเนีย”

 

“เหมือนกันค๊า~”

 

ซิลเลน ดูเหมือนว่าสังกัดของเธอจะถูกย้ายจากหลักสูตรทหารจักรกลมายังหลักสูตรทั่วไปแล้ว อาคาชิก็เหมือนกัน อาคาชิเป็นคนดีจริง ๆ

 

“แล้วก็ วันนี้เรานำกระเป๋าเดินทางติดตัวมาด้วย มีห้องของเราแล้วใช่ไหม?”

 

“ห้องมีแล้วล่ะ แต่ก็มีแค่เตียงเท่านั้นล่ะ?”

 

“แล้วห้องของฉ๊านล่ะค๊า? ฉ๊านอยากได้ห้องที่ไม่โดนแดดยามบ่ายส่องเข้ามาล่ะค๊า”

 

“งั้นทำไมอาคาชิไม่กลับบ้านของตัวเองไปล่ะ? อยู่ไม่ไกลสักหน่อย”

 

“เอ๊ะคนนอก? ทำไมถึงมีแค่ฉ๊านที่เป็นคนนอกกันค๊า?”

 

” ――รอเดี๋ยวก่อน!!”

 

อุว๊า เป็นเสียงที่ดังมาก จู่ก็ตะโกนออกมาซะดังเลย

 

“จู่ ๆ ก็เป็นอะไรกัน ซีเกิร์นโดโนะ? ……..ทุกเองก็เหมือนกันเกิดอะไรขึ้น?”

 

ซิลเลนเลิกคิ้วสูง ทุกคนรวมทั้งซีเกิร์นมีสีหน้าดูวิตกกังวล ราวกับว่ากำลังจะพูดว่า「มันเป็นเรื่องโกหก」

 

” ――ทำไมกัน!?”

 

ซีเกิร์นดูเหมือนจะหมดคำพูด ในตอนเดียวกันกับที่เขาพูดแบบนั้น เขาก็เข้าไปหาร่างเล็ก ๆ ของซิลเลน และคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอ

 

“เหตุใดกัน เธอที่เป็นทหารจักรกลที่ภาคภูมิและมีทักษะมากที่สุดของโรงเรียนถึงได้ก้าวไปในเส้นทางหลักสูตรทั่วไปกัน! ฉันพยายามอย่างหนักทุกวันโดยมีเธอเป็นเป้าหมาย! .ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชนะเธอให้ได้!  ……พะ เพื่อที่จะได้เป็นคนที่คู่ควรกับเธอ!”

 

อาเร๊ะ? สารภาพรักออกมาโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่าน่ะ?

 

“คนที่คู่ควรกับฉัน? ……..งั้นเหรอ”

 

ซิลเลนเหลือบมองมาที่ฉัน จากนั้นก็หันกลับไปสนใจซีเกิร์น

 

“งั้นถ้าให้ยกตัวอย่าง หากคุณสามารถตีราคาตัวฉันได้ คุณจะยอมจ่ายให้เท่าไหร่?”

 

“ระ ราคา……….เรื่องหยาบคายแบบนั้น…………. !”

 

“เป็นเพียงแค่ตัวอย่างเท่านั้น ตอบฉันมาสิ”

 

“……..ถ้าอย่างงั้น…… ――หนึ่งหมื่นล้านครัม! ฉันจะไม่เสียดายเลยถ้าเป็นเพื่อเธอ!”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซิลลาเน่ก็จับมือของซีเกิร์นออก

 

และจากนั้น เธอก็มาที่ฉันก่อนพูดว่า

 

“――เธอคนนี้เสนอให้ราคาฉันที่ สามหมื่นล้านครัม แต่ในท้ายที่สุดก็ให้ค่าฉันมากถึงห้าหมื่นล้าน”

 

“ห๊ะ………. !?”

 

“คุณกำลังสร้างความรำคาญให้กับทุกคนในหลักสูตรทั่วไป ทุกคนกรุณาออกไปด้วย”

 

 

 

แม้ว่าพวกที่เหลือจะไม่เข้าใจสถานการณ์มากนัก แต่เหล่าทหารจักรกลก็ได้ดึงตัวซีเกิร์นซึ่งตอนนี้เหลือแต่เปลือกไปแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจแล้วว่าพวกเขาถูกเธอทิ้งแล้ว

 

ทว่า เมื่อไม่สามาถอธิบายสถานการณ์จริง ๆ ให้ฟังได้ และก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร แม้ว่าจะได้ยินการยกตัวอย่างแล้วก็ตาม ฉันแน่ใจว่าเหตุการณ์ที่คล้ายกันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

 

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรากับอาคาชิจะเข้าเรียนยังหลักสูตรทั่วไป ม๊า แม้ว่าจะเป็นคนล่ะชั้นปีกันล่ะ ฝากตัวด้วยนะ เนีย”

 

“ฝากตัวด้วยนะค๊า”

 

อืม ฝากตัวด้วย

 

“นอกจากนี้ เพราะว่าเราเป็นผู้หญิงของเธอแล้ว เราจะอยู่เคียงข้างกับเธอให้มากที่สุด ให้เฉพาะเจาะจงก็เราจะอยู่ด้วยกันประมาณครึ่งหนึ่งของเวลาล่ะ”

 

“ฉ๊านก็ด้วย”

 

ฉันคิดว่าอาคาชิต่างออกไป แต่………ม๊า ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยแล้วกัน

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ  

เวลาซื้อของกินจากข้างนอกมา อยากหลบนั่งกินคนเดียวจริง ๆ เพราะถ้ากินพร้อมกับคนที่บ้านที ต้องโดนหยิบจับไปดู ถามราคา  
ถ้าน้อยแล้วแพง จะได้เสียงสูงบอกของแค่นี้ทำเองก็ได้ แต่ไม่เคยจะทำ บอกไม่มีเวลา แต่ซื้อมาก็…..วกกลับไปอ่านได้