บทที่ 204 แพ้แต่อารมณ์ดี
บทที่ 204 แพ้แต่อารมณ์ดี
โจวอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ฟังความคิดเห็นเหล่านี้ เพราะเขาเคยเห็นผลไม้หายากสิบอันดับแรกในรายการผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มาแล้วหกชนิด แถมยังเคยกินไปแล้วด้วยสองชนิด
ต้องตื่นเต้นกันขนาดนี้เลยเหรอ?
พวกนักเก็บสมุนไพรมีแต่พวกไม่ได้เรื่องรึไง? กับอีแค่ผลไม้หายากในภูเขาและแม่น้ำที่มีชื่อเสียงยังหากันไม่เจอสักชนิด หาไม่เจอเป็นสิบ ๆ ปีเนี่ยนะ?
“หืม?” ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองกั๋วฉินเซิง
เขาเห็นความโลภในสายตาของอีกฝ่าย แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามหลบสายตา แต่หัวใจก็เหมือนกระจกเงาผ่านสายตา กั๋วฉินเซิงกระตือรือร้นที่จะได้รับผลหลิงหลงนี้แน่นอน
“เริ่มน่าสนใจมากขึ้นแล้วสิ”
โจวอี้หัวเราะกับตัวเองและตัดสินใจที่จะขุดหลุมกับดักให้อีกฝ่ายอีกครั้ง
หูหลานผิงพิธีกรผู้ดำเนินการประมูลยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า “หลายคนอาจจำมันได้ ใช่แล้ว พวกมันคือผลหลิงหลง ผลไม้ที่มีชื่อเสียงที่สุดเป็นอันดับแปดในรายการผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ เป็นผลไม้หายากในตำนาน … ราคาประมูลเริ่มต้นคือ 180 ล้านหยวน และการเพิ่มราคาแต่ละครั้งต้องไม่ต่ำกว่า 5 ล้านหยวน ตอนนี้การประมูลเริ่มได้!”
180 ล้าน!
โจวอี้รู้ว่าราคาเริ่มต้นนี้ถูกตัดสินโดยหนานกงหลู่ หลังจากปรึกษาหารือกับผู้เชี่ยวชาญสมุนไพรทั้งสี่ เวลานั้นเขากังวลว่าจะมีใครเต็มใจซื้อในราคาเริ่มที่สูงเช่นนี้หรือไม่
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความกังวลของเขาจะสูญเปล่า
“สองร้อยล้าน!” ชายชราเคราขาวคนนั้นตะโกน
“สองร้อยห้าสิบล้าน” หญิงสาวสวยคนหนึ่งตะโกน
“สามร้อยล้าน” ชายหัวโล้นตะโกน
“สามร้อยห้าสิบล้าน ฉันต้องเอามันมาให้ได้!” หญิงชราในชุดผ้าลินินและผ้าคลุมศีรษะพยายามตะโกนออกมาเต็มเสียง
“ของดีใครไม่อยากได้ล่ะ! สี่ร้อยล้าน!” ชายวัยกลางคนในชุดสูทตะโกนบ้าง
“ห้าร้อยล้าน!” ในที่สุด กั๋วฉินเซิงก็ตะโกนขึ้นมา
คนอื่นเพิ่มราคาครั้งละ 50 ล้านหยวน ในขณะที่เขาเพิ่มราคา 100 ล้านหยวน
“กั๋วฉินเซิง คุณอยู่ต่างประเทศนานเกินไปรึไง? สมองของคุณถูกไอ้พวกคนป่าเถื่อนผมยาวในตะวันตกครอบงำหมดแล้วใช่ไหม หรือคุณคิดว่าแค่มีเงินมากเข้าหน่อยแล้วจะหยามน้ำหน้าพวกเรายังไงก็ได้?” หญิงชราในชุดผ้าลินินถามอย่างจริงจัง
“คงเป็นแบบนั้นแหละ! เขาเพิ่งกลับมาพร้อมกับกลิ่นของไอ้พวกตะวันตก! หลังจากนี้ถ้าใครอยากจะถ่มน้ำลายใส่เขา อย่าลืมบอกและนับฉันเข้าไปด้วย ให้เขามีกลิ่นแบบพวกเราสักหน่อย!” ชายชราเคราขาวหัวเราะเยาะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ที่แท้ก็แค่คนแก่ที่กลับมาจากต่างประเทศ ไม่แปลกใจเลยที่ไม่เข้าเข้าใจในกฎเกณฑ์” ชายอ้วนหัวโล้นหัวเราะเยาะ ก่อนจะมองไปที่โจวอี้แล้วพูดว่า “น้องชาย นายช่วยรักษาเขาอีกสักรอบได้ไหม แต่ถ้านายมีเงินไม่พอ ฉันไม่รังเกียจที่จะให้นายยืมสักสองสามร้อยล้าน”
ในชั่วพริบตา สายตาของคนส่วนใหญ่ก็จับจ้องไปที่โจวอี้
“พี่ชายช่างมีนิสัยถูกใจผมจริง ๆ! โชคดีจริง ๆ ที่ผมมีเพื่อนแบบพี่ แต่น้องชายคนนี้ยังพอมีเงินเก็บเหลืออยู่บ้างเล็กน้อยซึ่งน่าจะพอ” โจวอี้ยิ้มให้กั๋วฉินเซิงด้วยท่าทางยั่วยุ “ผลไม้ล้ำค่านี้ ผมจะไม่ยอมให้ตาแก่ตัวเหม็นมาแย่งมันไปได้ ผมจะจ่าย แปดร้อยล้านหยวน!”
“ไอ้สารเลว แก แก…”
กั๋วฉินเซิงไม่คาดคิดว่าเขาจะทำให้ผู้คนโกรธเคืองอีกครั้ง เขาแค่อยากได้ผลหลิงหลง ดังนั้นเขาจึงเพิ่มราคาขึ้นอีกร้อยล้านในคราวเดียว แต่ในสายตาของคนเหล่านี้ ดูเหมือนว่าเขาได้ทำสิ่งผิดพลาดมากมาย ซึ่งมันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง
ในที่สุดสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่โจวอี้
ทุกอย่างเป็นเพราะไอ้บ้านี่!
แปดร้อยล้านเรอะ?
ราคาแค่นี้คิดว่าฉันไม่มีปัญญาสู้งั้นเหรอ?
กั๋วฉินเซิงยกแขนขึ้น ยกนิ้วโป้งชี้ลงพื้นแล้วเอ่ยเยาะเย้ย “ก่อนหน้านี้ฉันแค่อยากจะดูว่าแกกล้าที่จะแข่งกับฉันไหม แต่ตอนนี้ในเมื่อแกกล้าที่จะแข่งกับฉันแล้ว งั้นก็พันล้าน! ฉันจะจ่ายพันล้าน!”
“โธ่ ๆ พูดจาซะใหญ่โต นึกว่าจะขึ้นราคาเยอะกว่านี้ เอาเป็นว่าเพื่อไม่ให้คนแก่อย่างคุณดูแย่มากเกินไปและกลายเป็นเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในจีน งั้นผมขอเสนอราคา 1.5 พันล้านหยวน” โจวอี้ลุกขึ้นยืนและเย้ยหยัน “ผมไม่กลัวที่จะบอกคุณว่า ต่อให้วันนี้ผมจะต้องเสียทรัพย์สมบัติจนหมดตัว ผมก็จะสู้กับตาแก่อย่างคุณจนสุดทาง อยากจะเห็นเหมือนกันว่าคุณไปทำเงินจากต่างประเทศมาได้มากมายเท่าไหร่ ถึงกล้าทำตัวใหญ่โตคับประเทศจีนของเราแบบนี้”
กั๋วฉินเซิงกรีดร้องในใจ
หนึ่งพันล้านหยวน เขายังพอรับราคานี้ได้
หรือแม้ว่าราคาจะเพิ่มอีกเป็นสองเท่า เขาก็ยังสามารถรับได้
แต่มันไม่คุ้มค่าที่จะใช้เงินจำนวนมากขนาดนี้เพื่อซื้อผลหลิงหลงสามลูก
เขาต้องการที่จะยอมแพ้
ทว่าไอ้เด็กสารเลวนี่ดูถูกเขาเหลือเกิน ถ้าเขายอมแพ้การประมูล นั่นก็จะเท่ากับว่าเป็นการสารภาพว่าเขาไร้น้ำยา ซึ่งในอนาคตเกรงว่าเขาคงจะไม่มีหน้าไปสู้ใคร ศักดิ์ศรีที่เขาสะสมมาตลอดชีวิตจะหายไป และเขาจะกลายเป็นตัวตลกในสายตาของผู้คนนับไม่ถ้วนในประเทศจีน เขาไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนเก่าเหล่านั้นได้อีกต่อไป
ไม่มีทาง!
เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้! ไม่งั้นคงตายตาไม่หลับ!
“ปู่…” กั๋วเสี่ยวเทียนลังเล แม้ว่าเขาจะเกลียดโจวอี้ แต่มันคงดีถ้าปู่ของเขาไม่เอาทรัพย์สมบัติมาใช้เพื่อซื้อผลหลิงหลงแค่สามลูกนี้
“หุบปาก!” กั๋วฉินเซิงตบหน้ากั๋วเสี่ยวเทียนฉาดใหญ่จนตัวอีกฝ่ายเซ ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยโทสะ เขามองไปที่โจวอี้แล้วตะโกนบอกพิธีกรหูหลานผิงว่า “ฉันจะจ่ายสองพันล้าน!”
“ทำได้ดี!” โจวอี้ยกนิ้วให้อย่างเสแสร้ง จากนั้นเขาก็ยิ้มและอุทานว่า “ขิงแก่ย่อมเผ็ดกว่า เหล้าองุ่นยิ่งบ่มนานยิ่งมีรสกลมกล่อมและมีกลิ่นหอม เมื่อเจอคนแก่ใจถึงแบบนี้ ผู้ที่อาวุโสน้อยกว่าอย่างผมคงต้องขอยอม ผลหลิงหลงสามลูกนี้ คุณเอาไปได้เลย”
ก…แกหมายความว่าไง?
กั๋วฉินเซิงตกตะลึง
ยอมแพ้? ง่าย ๆ แบบนี้เนี่ยนะ?
เขารู้สึกปีติยินดี แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง
เมื่อคิดทบทวนอย่างละเอียดอีกครั้ง…
หรือว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการซื้อผลหลิงหลงตั้งแต่แรก? เหตุผลที่โวยวายทะเลาะกับเขาก็เพื่อวางกับดัก?
สองพันล้าน?
นี่ฉันเพิ่งพูดออกไปว่าจะซื้อพวกมันสองพันล้านใช่ไหม?
ไอ้ฉิบxาย…
ไม่มีใครในห้องประมูลทั้งหมดหัวเราะเยาะโจวอี้ แต่ในใจพวกเขาคิดว่าชายหนุ่มทำผลงานได้ดีมาก!
ราคาของผลหลิงหลงได้เพิ่มขึ้นถึงระดับนี้ หากเป็นพวกเขา พวกเขาคงไม่ยอมเสียเงินมากมายเพราะการต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีแบบนี้หรอก
“ขอแสดงความยินดีต่อแขกที่ชนะการประมูล ผลหลิงหลงเป็นของคุณแล้วค่ะ” พิธีกรหูหลานผิงมีความสุขมากจนเธออยากจะรีบเข้าไปกระโดดจูบโจวอี้ถ้าเธอไม่ได้อยู่ต่อหน้าทุกคน
ต้องรู้ว่าแม้เธอจะเป็นพิธีกร แต่เธอก็มีส่วนได้รับเงินปันผลจากค่าธรรมเนียมการขายของในงานประมูลนี้ด้วย
มากที่สุดที่เธอเคยได้นั้นคือหนึ่งล้าน
แต่เพราะโจวอี้ จึงทำให้เงินปันผลที่เธอจะได้ในวันนี้ทะลุไปถึงสองล้านหยวน
หลังจากนั้นผลหลิงหลงก็ตกเป็นของกั๋วฉินเซิงในท้ายที่สุด
แม้ว่ากั๋วฉินเซิงจะอารมณ์ไม่ดี แต่เขาก็รักษาใบหน้าที่ขึงขังยามรับผลไม้หลิงหลงไป ราวกับว่าเขากำลังภาคภูมิใจอย่างมาก
“เด็กน้อย อย่าทำตัวเป็นฮีโร่ถ้านายไม่มีเงินมากพอ! เรือเล็กควรหัดดูคลื่นลมก่อนออกจากฝั่ง ไม่งั้นนายจะตายโดยไม่รู้ตัวว่าตายยังไง!” กั๋วฉินเซิงเยาะเย้ยโจวอี้ต่อหน้าทุกคน
“โอ้ แต่ผมกล้ายืนยันได้ว่าเรือของผมไม่มีทางล่มแน่” โจวอี้ยิ้มอย่างมั่นใจ
“ยืนยันกับผายลมเถอะ! ถ้าแกแน่จริง หลังจากนี้แกอวดดีให้ตลอดก็แล้วกัน!” กั๋วฉินเซิงออกจากที่นั่ง เตรียมไปจ่ายเงินและรับของประมูลที่หลังเวที
“โอเค โอเค พ่อคนเก่ง” โจวอี้พูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“เหอะ…” กั๋วฉินเซิงเย้ยหยันด้วยท่าทางแห่งชัยชนะ จากนั้นก็เดินไปที่หลังเวทีประมูล
ชายอ้วนหัวโล้นพาบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามาหาโจวอี้ ตบไหล่เขาและปลอบโยน “น้องชาย อย่าไปสนใจไอ้คนแบบนั้นเลย มันก็แค่คนแก่ที่น่าจะเคยถูกลาเตะหัว ถ้านายอารมณ์ไม่ดี ฉันจะพานายไปดื่มเดี๋ยวนี้”
“พี่ชายหัวโล้น ตอนนี้ผมอารมณ์ดีมาก ๆ เลยเชื่อไหม” โจวอี้ยิ้ม
“อารมณ์ดีที่ไม่ได้ของเนี่ยนะ?”
“แพ้แต่อารมณ์ดี! เพราะเดิมทีผลหลิงหลงสามลูกนั้นมันเป็นผมเอง ที่ส่งให้สมาคมแพทย์แผนจีนฮัวเซียเอาไปประมูล นี่ผมทำเงินได้มากมายเลย มากกว่าที่คาดไว้เยอะเลยนะ ผมจะไม่อารมณ์ดีได้ยังไง ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ทันใดนั้น
บรรยากาศรอบข้างก็ถึงกับเงียบกริบ