การให้รางวัลกับคนทำดี และลงโทษคนทำผิดนั้น ถือเป็นวิธีการจัดการของฮ่องเต้มาตั้งแต่โบราณ
เฮ่อเหลียนเวยเวยสังเกตเหตุการณ์นี้ และเรียนรู้ทุกอย่างโดยไม่ได้พูดอะไร นางเพียงแค่ยกริมฝีปากขึ้นเท่านั้น หญิงสาวเกรงว่าการเดินทางมาที่วัดหลิงอิ่นครั้งนี้อาจจะไม่ได้สงบสุขอย่างที่อดีตฮ่องเต้ต้องการเสียแล้ว…
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ” เฮ่อเหลียนเวยเวยกำลังจะเข้าไปในห้องด้านข้างเพื่อกินอาหาร แต่มีเสียงของสาวใช้หน้าตาดีคนหนึ่งขัดนางเอาไว้
สาวใช้คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นสาวใช้ส่วนตัวของซูเหยียนโม่ที่คอยรับใช้นางมานานหลายปีแล้ว นางมีนามว่าเสี่ยวเหลียนนั่นเอง
เสี่ยวเหลียนค่อยๆ เดินมาทางเฮ่อเหลียนเวยเวย นางสวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อน คลุมด้วยผ้าไหม แม้ว่าจะไม่ได้งดงามมากมายอะไร แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าดูดีอยู่เสมอ
นางเป็นเพียงแค่สาวใช้ก็จริง แต่หากเปรียบเทียบกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเฮ่อเหลียนตัวจริงแล้ว ของกินและของใช้ทุกอย่างของนางนั้นกลับมีคุณภาพที่ดีกว่ามาก
“คุณหนูใหญ่ ฮูหยินรู้ว่าท่านถูกขับไล่ออกจากตระกูล ท่านอาจจะลำบาก และไม่มีเงินใช้มากนัก นางจึงสั่งให้บ่าวนำเครื่องประดับเหล่านี้มาให้กับท่าน ฮูหยินบอกว่าท่านอยู่ในวัยที่สามารถแต่งงานได้แล้ว จึงต้องใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อเป็นสินเดิมเจ้าค่ะ”
นางสมควรที่จะได้เป็นหัวหน้าสาวใช้ที่อยู่เคียงข้างฮูหยินซูจริงๆ สายตาของนางกำลังปิดบังความรังเกียจเอาไว้อย่างชัดเจน แต่คำพูดแต่ละคำนั้นกลับฟังดูดี และเหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้ยิ่งนัก
เฮ่อเหลียนเวยเวยไม่ได้รับเครื่องประดับจากมือของอีกฝ่ายทันที นางเพียงแค่ยิ้มให้ และดูเหมือนว่าจะไม่สนใจนัก “เจ้าทำงานที่คฤหาสน์ผู้พิทักษ์มากี่ปีแล้วหรือ”
เสี่ยวเหลียนไม่คิดว่าหญิงสาวจะถามคำถามเช่นนี้ นางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับว่า “ข้าทำงานในคฤหาสน์ผู้พิทักษ์ได้เกือบแปดปีแล้วเจ้าค่ะ”
แปดปีแล้วเช่นนั้นหรือ
ตอนที่นางอายุได้เจ็ดขวบ ท่านแม่ของนางก็เสียชีวิต
หลังจากนั้น คฤหาสน์ผู้พิทักษ์ก็เปลี่ยนเจ้าของ โดยมีฮูหยินซูเข้ามารับตำแหน่ง แม้ว่านางจะยังมีชีวิตอยู่ แต่นางก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างคนไร้ค่าที่ไม่สามารถฝึกพลังปราณอะไรได้เลย
นางอดไม่ได้ที่จะเผยแววตาเคียดแค้นที่ไม่สามารถเอาคืนได้ และความอยุติธรรมที่ยังไม่สามารถตะโกนร้องออกมาได้
ที่แท้ก็ผ่านมาแปดปีแล้ว…
เฮ่อเหลียนเวยเวยสูดลมหายใจเข้าลึก ขณะที่นางกำลังสูดลมหายใจนั้น ราวกับว่าบรรยากาศจะหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย และยิ่งมันเยือกเย็นขึ้นเท่าไหร่ รอยยิ้มของนางก็ดูไร้พิษสงมากขึ้นเท่านั้น “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะรับเครื่องประดับเหล่านี้เอาไว้ กลับไปบอกฮูหยินซูเถอะว่าข้าขอบคุณนางที่คอยดูแลข้ามาตลอดหลายปี”
เสี่ยวเหลียนขมวดคิ้ว และมองดูแผ่นหลังของเฮ่อเหลียนเวยเวยที่เดินจากไป ทำไมนางถึงรู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายฟังดูมีเลศนัย แต่เมื่อคิดถึงชีวิตในอดีตของคนไร้ค่าคนนี้แล้ว เสี่ยวเหลียนก็รู้สึกโล่งใจ ไม่ใช่ว่านางจะไม่รู้ข่าว นางก็ได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จของเฮ่อเหลียนเวยเวยมาบ้าง แต่ไม่ว่ามันจะยอดเยี่ยมแค่ไหน นางก็ยังไม่สามารถจัดการกับเรื่องต่างๆ ได้อยู่ดี นิสัยที่ไม่สนใจถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาของนางนั้น ย่อมทำให้ติดกับในกลอุบายของผู้อื่นได้ง่าย เมื่อพิจารณาถึงเรื่องต่างๆ แล้ว นางก็มีพรสวรรค์ด้านอาวุธเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และไม่มีความสามารถด้านอื่นเลย
เด็กสาวผู้โง่เขลาที่พึ่งพาเพียงความสามารถอันน้อยนิด กลับบังอาจทำให้ชีวิตของคุณหนูเจียวเอ๋อร์ต้องลำบาก นางช่างไม่เจียมตัวยิ่งนัก
ในอดีต ฮูหยินคนนี้เลี้ยงดูนางด้วยความเกลียดชังเพราะต้องการให้นางเติบโตมาอย่างผิดๆ จะได้เป็นฝ่ายเสียประโยชน์ นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กสาวคนนั้นสับสน
ตอนนี้ ในเมื่อเด็กสาวคนนั้นไม่อยากที่จะมีชีวิตแบบนั้นอีกต่อไป ก็คงใกล้ถึงเวลาที่นางจะต้องตายแล้ว
เสี่ยวเหลียนก้มหน้าลง แววตาของนางเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นอย่างชัดเจน
“ฮูหยินเจ้าคะ”
“พูดมา”
ซูเหยียนโม่ที่เดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลง ขณะที่เสี่ยวเหลียนเอนตัวมากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา “บ่าวได้นำกล่องเครื่องประดับไปมอบให้เด็กสาวคนนั้นตามคำสั่งของท่านแล้วเจ้าค่ะ เป็นไปตามที่ฮูหยินคาดการณ์เอาไว้ เด็กสาวคนนั้นไม่เคยปฏิเสธเรื่องเงินจริงๆ เจ้าค่ะ”
ซูเหยียนโม่หมุนลูกประคำในมือ
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน วัดแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยร่มเงา แสงสลัวในยามค่ำคืนค่อยๆ ปกคลุมทุกสรรพสิ่ง บรรยากาศของวัดหลังฝนตกนั้นดูน่ากลัวเล็กน้อย
หลังจากกินอาหารมังสวิรัติเสร็จ ตามธรรมเนียมของปีก่อนๆ เหล่าศิษย์ทั้งหลายจะสามารถพักผ่อน หรือไปที่ลานอีกแห่งหนึ่งเพื่อจุดธูปและดูคำทำนายเกี่ยวกับการแต่งงานของตนเองได้
พวกเขารอหลังจากที่อดีตฮ่องเต้สวดมนต์ขอพรเสร็จ แล้วค่อยมุ่งหน้าไปยังศาลา
เฮ่อเหลียนเวยเวยมาถึงห้องของตนเอง และหยิบกาน้ำชามาวางไว้บนโต๊ะไม้อย่างสบายใจ จากนั้นก็รินน้ำชา ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เมื่อเปิดประตู นางก็เห็นเสิ่นเวินหว่านที่นั่งรถม้าคันเดียวกันกับตนเองในวันนี้ กำลังยืนถือร่มอยู่ด้านนอก นางเปลี่ยนชุดแล้ว จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “น้องสาว ถึงเวลาลงมือแล้ว…”
ซ่า ซ่า เสียงฝนตกหนักดังขึ้น
ศิษย์ทุกคนสวมเสื้อคลุมและถือร่มไปยังโถงใหญ่ของวัดอย่างไม่มีทางเลือก ยากที่จะไม่กล่าวโทษฟ้าฝน แต่คนที่ทำให้บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายต้องยืนกางร่มรออยู่ด้านนอก ก็คืออดีตฮ่องเต้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่คนยึดมั่นในธรรมเนียมปฏิบัติ จนไม่คำนึงถึงสถานการณ์ในปัจจุบันขนาดนั้น เมื่อเห็นว่าด้านนอกฝนตกหนักมาก เขาก็รีบสั่งขันทีซุนให้เรียกตัวทุกคนเข้ามาในห้องด้านข้างเพื่อหลบฝนทันที
ขันทีตัวน้อยที่เป็นคนส่งต่อข้อความนี้เป็นคนเดียวกับที่จัดการรถม้าให้กับเฮ่อเหลียนเวยเวยโดยบังเอิญ เขาส่ายศีรษะและพูดขึ้น “ช่างน่าแปลกยิ่งนัก ทำไมปีนี้ฝนถึงตกหนักขนาดนี้ โดยปกติแล้ว ฝนไม่เคยตกหนักเช่นนี้มาก่อน”
“ก็แค่ฝนตกหนักเท่านั้น เจ้าพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องแปลกประหลาดยิ่งนัก” อีกคนหนึ่งพูดค้าน
ขันทีตัวน้อยกลอกตา และทำท่าทีจริงจัง “ข้าพูดเกินไปตรงไหนเล่า ดูสิ ตอนที่พวกเรามาถึง ก็มีต้นไม้ขวางทางถนน ลำต้นของมันใหญ่มาก แต่ก็ยังล้มลงมาได้ ตามคำกล่าวของคนทั่วไป นี่ถือว่าเป็นลางร้ายอย่างยิ่ง”
“จริงหรือ” คนๆ นั้นมองซ้ายมองขวา และรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
ขันทีตัวน้อยถอนหายใจ และลดเสียงลงต่ำ “หากพูดกันตามตรงแล้ว เหล่าหญิงสาวจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในวัด อย่างไรก็ตาม คุณหนูเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนสูงศักดิ์ จึงไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ แต่เกรงว่าคนบางคนจะเป็นคนที่ถูกกำหนดให้เกิดมาเพื่อนำความหายนะมาให้คนอื่น คนที่สวรรค์เห็นรูปลักษณ์ภายนอกของนางแล้วต้องรู้สึกขุ่นเคือง”
“เจ้าพูดมีเหตุผล”
ทั้งสองคนนั้นพูดพึมพำกันอยู่ใต้ชายคา ทำให้คนอื่นๆ ได้ยินด้วยอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้ ไม่ว่าชายหรือหญิงก็มักจะชื่นชอบการซุบซิบนินทาอยู่แล้ว และบังเอิญว่าหัวข้อที่พวกเขาพูดคุยกันนั้นเชื่อมโยงไปถึงผู้อื่น ยิ่งพวกเขาพูดคุยกันมากเท่าไหร่ ความสนุกสนานของพวกเขาก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พวกเขายิ่งพูดมากขึ้นด้วยเช่นกัน
เฮ่อเหลียนเวยเวยที่ยืนอยู่ด้านข้าง กำลังเอนตัวพิงหน้าต่างมองดูฝนที่ตกอยู่ด้านนอก นางขมวดคิ้วเรียวบางของตนเอง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสภาพอากาศที่ไม่ดีหรืออย่างไร แต่เฮ่อเหลียนเวยเวยรู้สึกว่าตั้งแต่ที่นางเข้ามาในวัดแห่งนี้ นางก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้
อาจเป็นเพราะหยวนหมิงที่หลับใหลไปอีกครั้ง นางไม่คุ้นชินกับการที่ไม่ได้ยินเสียง ‘ต้องการการทุบตี’ ของเขา
ครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะเขาต้องไปฝึกปราณ แต่เพราะปีศาจและพระพุทธศาสนาเป็นอริกัน…
“น้องสาว อดีตฮ่องเต้กำลังจะออกมาในอีกไม่ช้า เจ้าควรเตรียมตัวให้ดี” เสิ่นเวินหว่านที่ยืนอยู่ด้านข้างเฮ่อเหลียนเวยเวยกล่าวเตือนเบาๆ “อย่าลืมของที่ข้าให้เจ้าด้วย”
เฮ่อเหลียนเวยเวยส่งเสียง ‘อืม’ หนึ่งครั้ง หลังจากนั้น นางก็ลุกขึ้นยืนตัวตรง
ประตูไม้เปิดออก
เจ้าอาวาสเดินนำอดีตฮ่องเต้ออกมา ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาประสานกัน ไม่มีใครดูออกว่าเขาคือคนขี้โมโหที่พวกเขาพบเจอในตอนแรกที่มาถึงภูเขาแห่งนี้ ในทางตรงกันข้าม ท่าทีของเขาดูราวกับเป็นพระอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ดูมีเมตตา “อมิตาพุทธ สรรเสริญต่อพระพุทธ อดีตฮ่องเต้ได้สวดมนต์อุทิศแด่พระพุทธเจ้าแล้ว ช่างเป็นสิริมงคลอันยิ่งใหญ่สำหรับพวกเราชาวพุทธจริงๆ”
“พระอาจารย์ก็พูดเกินไป” ฝ่ามือของอดีตฮ่องเต้ยังคงประสานกัน ขณะที่เขาหันหน้าไปทางฟางจ้าง และโค้งคำนับแท่นพิธี ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มแห่งการให้อภัย และความเมตตา
เจ้าอาวาสหัวเราะ และนำทางต่อ “ตามความเคยชินของท่านในทุกๆ ปี ข้าได้ให้คนจัดเตรียมชาเขียวที่ชงมาจากน้ำแร่ไว้ให้แล้ว เชิญตามอาตมามา”
“ข้าอายุมากแล้ว และชื่นชอบความเงียบสงบของที่นี่ ในครั้งนี้ ข้าพาผู้คนมามากขึ้นเล็กน้อย หวังว่าจะไม่รบกวนพระอาจารย์มากเกินไปนัก” อดีตฮ่องเต้กล่าวขณะเดินออกไปด้านนอก “พระอาจารย์จะได้ดูด้วยว่าหญิงสาวคนใดที่มีดวงชะตาที่ดี และหลานชายของข้าควรจะผูกชะตากันไว้”