แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจำผู้บัญชาการซูได้ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้รู้จักเอี้ยนลี่เฉียง
ผู้บัญชาการซูรีบมาถึงที่เกิดเหตุและเหลือบมองเอี้ยนลี่เฉียงกับเพื่อนอีกสองคนรวมถึงชายชาตูบนพื้นก่อนจะขมวดคิ้วทันที
“พวกเจ้าเป็นใครกัน? และใครคือคนที่ยิงธนูเมื่อสักครู่…?” เขาถามเสียงดังพร้อมกับปลดปล่อยไอสังหารออกมา
สือต้าเฟิงและเสิ่นเติ้งรู้สึกประหม่าและหายใจไม่ออก เอี้ยนลี่เฉียงเป็นคนเดียวที่ยังคงความสงบไว้ได้
“รายงานท่านครับ เราเป็นนักเรียนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ เราเพิ่งปล่อยลูกศรนั่นไปจริงๆ มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นที่สนามหลังร้านขายเสื้อผ้านี้
เราพบกิจกรรมที่น่าสงสัยและคิดว่างูจงอางอาจซ่อนตัวอยู่ภายใน เพียงแต่ว่าในเวลานี้ผู้พเนจรสองคนได้บุกเข้าไปก่อนแล้ว…” เอี้ยนลี่เฉียงป้องหมัดและตอบผู้บัญชาการซูอย่างเคารพ
“ให้ตายสิ ตอนนี้ถึงตาข้าที่จะรวยแล้วเหรอ?” ตามที่คาดไว้ ดวงตาของผู้บังคับบัญชาซูที่มีใบหน้าดำคล้ำเป็นประกายขึ้นทันที
เมื่อกล่าวถึงชื่อของงูจงอางมันทำให้เขาอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะซักถามเอี้ยนลี่เฉียงและคนเหล่านี้อย่างละเอียดว่าพวกเขาค้นพบได้อย่างไรว่ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นในร้านขายเสื้อผ้านี้
เขาหยิบคันธนูที่ถือไว้บนหลังแล้วหันไปตะโกนใส่ทหารที่อยู่รอบตัวเขา
“พี่น้อง! หลังจากทุกข์ทรมานในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ถึงเวลาที่เราจะรวยแล้ว! ไปจับงูจงอางและเราจะมีเหล้ามีเนื้อชั้นดีเป็นเวลาหนึ่งเดือน! ทำลายประตูหลักของร้านนี้ให้ข้า!!”
ผู้บัญชาการซูตะโกนขณะที่เขานำกองทำลายประตูร้านเสื้อผ้าแล้วบุกเข้าไปข้างใน
ข้าขอโทษผู้บัญชาการซู ข้าไม่ได้คาดหวังให้ท่านมาที่นี่… ที่อยู่ข้างในไม่ใช่งูจงอางแต่เป็นนายน้อยของผู้ว่าการแคว้น
อย่างไรก็ตามเนื่องจากคราวที่แล้วท่านรับผิดที่ทางเข้าเมืองการจะทำให้ผู้ว่าการโกรธแค้นอีกเล็กน้อยก็คงไม่เป็นไร
เอี้ยนลี่เฉียงคร่ำครวญในใจให้กับผู้บัญชาการซู…
” ลี่เฉียงเราจะทำอย่างไรต่อไป” สือต้าเฟิงถามเขาเบาๆจากด้านข้าง
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มแล้วบอกว่า “เราจะรอที่นี่และดูว่ามันจะออกมาเป็นอย่างไร หากพวกเขาพบงูจงอางข้างในจริงๆพวกเราก็จะได้รับส่วนแบ่งรางวัลแน่นอน
แต่เนื่องจากสถานการณ์ภายในยังไม่ทราบและเราเป็นเพียงนักเรียนของสถาบันศิลปะการต่อสู้ ก็ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบและเสี่ยงชีวิต เราจะทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้!”
เมื่อเสิ่นเติ้งได้ยินดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วกระซิบว่า
“ลี่เฉียง ทำไมเราต้องรอจนกว่าจะถึงถนนสายหลักเพื่อปล่อยลูกศรนกหวีด”
“ถ้าเราปล่อยลูกศรนกหวีดในตรอกมันอาจทำให้ผู้พเนจรเหล่านั้นสังหารเราเพื่อปิดปากก็ได้!” เอี้ยนลี่เฉียงลดเสียงลงเพื่อเป็นการตอบโต้
“ความโกลาหลครั้งใหญ่จะเกิดขึ้นทันทีที่ลูกศรถูกปล่อยออกไป มองไปรอบๆตัวเราสิ คฤหาสน์เหล่านี้ไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาสามารถอยู่ได้
พี่เสิ่น เจ้าคิดว่าคนธรรมดาจะสามารถทำธุรกิจร่วมกับชาวชาตูได้จริงๆหรือ นอกจากนี้เรายังไม่รู้ว่ามียอดฝีมืออยู่ในร้านขายเสื้อผ้าหรือไม่ อีกทั้งพวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกับคฤหาสน์ที่อยู่ด้านข้าง
ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทำก็คือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นส่วนพวกเราเพียงยืนดูอยู่ด้านข้างและรอรับผลประโยชน์ก็พอ… ”
คำพูดขอเอี้ยนลี่เฉียงไม่เพียงแต่ได้ยินกับเสิ่นเติ้งเท่านั้นแต่ยังรวมถึงสือต้าเฟิงที่อยู่ข้างๆ เมื่อทั้งคู่นึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้พวกเขาก็ตกใจ หลังของพวกเขาหลั่งเหงื่อเย็นออกมาในเวลาเดียวกัน
ทั้งสองคนรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นแล้ว ทำไมรายละเอียดที่สำคัญเช่นนี้พวกเขาถึงได้ลืมไปได้? ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียงพวกเขาก็ตระหนักว่าอันตรายของตัวเองนั้นมีมากมายแค่ไหน
อย่างที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะต้องได้รับส่วนแบ่งของเงินรางวัลอยู่บ้าง แม้ว่างูจงอางจะไม่ใช่คนที่อยู่ข้างใน แต่ชายชาตูคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกับธุรกิจที่ร่มรื่นกับคนที่อยู่ข้างในนั้นแน่นอน
ผู้พเนจรสองคนปล่อยสัญญาณออกมาก็เพราะพวกเขาค้นพบบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในร้าน ดังนั้นการมีส่วนร่วมจากทั้งสามจึงเป็นการเปิดเผยความลับที่เกี่ยวข้องกับชายชาตูคนนี้
ทหารครึ่งหนึ่งถูกผู้บังคับบัญชาซูนำติดตัวไปด้วย ส่วนพวกที่เหลือรออยู่ข้างนอก พวกเขาปิดผนึกถนนและตรอกทั้งสองข้างของร้าน
ในเวลาเพียงสองหรือสามนาทีสั้นๆ เสียงฝีเท้าที่ประสานกันก็ดังขึ้นอีกครั้งจากระยะไกล ขณะที่กองทหารอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาที่นี่
“น้องชาย เกิดอะไรขึ้นที่นี่? เจ้าเป็นคนยิงลูกศรขึ้นไปหรือ เกิดอะไรขึ้นกับชายชาตูที่อยู่บนพื้น?” ยามของคฤหาสน์ผู้มั่งคั่งหลายคนก็รีบถามคำถามกับเอี้ยนลี่เฉียง
“เกิดอะไรขึ้น!” ผู้ชมที่อยู่รอบๆก็เริ่มตะโกนเสียงดัง
“คืนนี้เรามาทานอาหารที่ซอยต้นหลิว แต่ไม่คิดว่าจะเจอชายชาตูคนนี้เคลื่อนไหวอย่างน่าสงสัย ไม่เพียงเท่านั้นเขายังแต่งตัวเหมือนคนฮั่นและสวมหมวกขนสัตว์สำหรับคลุมใบหน้าด้วย
เขาขับรถม้าคันนี้และแอบไปที่สวนหลังบ้านของร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้เพื่อส่งสินค้าเครื่องหนัง อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีอย่างอื่นซ่อนอยู่ในเครื่องหนังที่เขาส่งมา
พวกเราได้จับตัวชายคนนี้ไว้แล้วเราก็เห็นคนพเนจรสองคนบุกเข้าไปในร้านก่อนที่จะมีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้น ทำให้เราต้องปล่อยลูกศรนกหวีดออกไป ท้ายที่สุด เราไม่สามารถปล่อยให้อาชญากรหนีไปได้…”
เอี้ยนลี่เฉียงป้องมัดของตัวเองพร้อมกับประกาศออกมาดังๆ ขณะที่เขาเล่าเหตุการณ์สั้นๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พวกเขาทั้งสามคนได้เผชิญในคืนนี้เพื่อให้ทุกคนได้ยิน
“ใช่ ชายชาตูคนนี้แต่งตัวเหมือนเราที่เป็นชาวฮั่นและรีบขึ้นรถม้าไปส่งของในตอนกลางคืน เขาต้องทำเรื่องที่ไม่อาจพบหน้าผู้คนอย่างแน่นอน”
“อย่างที่คาดไว้ วีรบุรุษเกิดจากคนหนุ่ม นักเรียนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้แตกต่างจากคนธรรมดาจริงๆ … ”
ผู้ชมที่อยู่รอบๆส่งเสียงสรรเสริญเอี้ยนลี่เฉียงและเพื่อนทั้งสองของเขา
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงพูดกับทุกคนเสร็จแล้ว ผู้พเนจรกลุ่มแรกก็มาถึง พวกเขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาโดยตรงและกระโดดข้ามกำแพง เหยียบบนกระเบื้องหลังคาเหล่านั้นขณะที่พวกเขาเดินทางมาที่นี่
กลุ่มทหารที่อยู่ด้านล่างทำได้เพียงมองดูพวกผู้พเนจรและเป่านกหวีด ขณะที่พวกเขาดูผู้พเนจรที่เหลือกระโดดเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า
อย่างไรก็ตามเพียงชั่วพริบตา ผู้พเนจรบางคนก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาอีกครั้งจากลานนั้น และตะโกนใส่ผู้พเนจรคนอื่นๆที่วิ่งเข้ามาที่นี่
“ในบ้านมีอุโมงค์ใต้ดินซึ่งนำไปสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่นั่น คฤหาสน์หลังใหญ่คืออาคารหลัก งูจงอางอาจอยู่ในนั้น!”
เมื่อพวกพเนจรที่ตามมาได้ยินว่ามีอุโมงค์ใต้ดินภายในร้านเสื้อผ้าซึ่งนำไปสู่คฤหาสน์มั่งคั่งขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง พวกเขาก็มั่นใจว่าจะต้องมีธุรกิจลึกลับแน่นอน
ทุกๆคนพุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ใหญ่ทันที
เมื่อได้ยินว่ามีอุโมงค์ใต้ดินอยู่ใต้ร้านขายเสื้อผ้าซึ่งเชื่อมต่อโดยตรงกับคฤหาสน์อื่นในระยะไกล ฝูงชนก็โกลาหลทันที สีหน้าของคนสองสามคนในนั้นบิดเบี้ยว เพราะพวกเขารู้ดีว่าใครอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้น ซึ่งผู้พเนจรจะบุกเข้าไป…
“งูจงอางอยู่ในคฤหาสน์ขนาดใหญ่นั่น ทุกคนเข้าไปข้างในแล้วจับเขา! ทองคำพันตำลึงอยู่ต่อหน้าเราแล้ว!!”
เมื่อเห็นผู้พเนจรเหล่านั้นวิ่งไปที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่นั้น ผู้คนจำนวนมากในฝูงชนก็เริ่มตะโกนเสียงดัง ท้ายที่สุดแล้วรางวัลค่าหัวหนึ่งพันตำลึงทองก็เป็นเงินจำนวนมากซึ่งเพียงพอจะทำให้ทุกคนคุ้มคลั่งได้
ปกติแล้วคนพวกนี้จะไม่กล้าบุกเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้น อย่างไรก็ตามสถานการณ์ตอนนี้ต่างออกไป อุโมงค์ลับภายในร้านถูกค้นพบแล้ว
เห็นได้ชัดว่ามีธุรกิจลึกลับเกิดขึ้นในคฤหาสน์ขนาดใหญ่ เมื่อกลุ่มผู้พเนจรที่มีทักษะสูงบุกเข้าไปเป็นด่านหน้า ผู้คนที่อยู่ข้างหลังยังจะต้องกลัวอะไรอีก?
ทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ถูกปิดไว้ บางคนถึงกับปีนข้ามกำแพงของลานบ้านและเปิดประตู ปล่อยให้คนสองสามร้อยคนเข้าไปข้างในทันที
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเห็นฉากนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจ พ่อลูกตระกูลเย่จบสิ้นแล้ว