ตอนที่ 152 – สิทธิพิเศษที่กําลังจะได้
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“ท่านมั่นใจนะว่าทําได้? ถ้าท่านไม่มั่นใจข้าก็จะไปยกเลิกเดิมพันกับพวกเขาซะตอนนี้เลย! แต่ข้าคิดว่าโอกาสขยายกองทัพส่วนตัวแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆหรอกนะ!”
แอนดรูว์ถามเย่เทียนด้วยน้ําเสียงเป็นห่วง
“ฮ่าๆ….สิทธิพิเศษขยายกองทัพเป็น500คนดีๆแบบนี้ ข้าทําได้อยู่แล้วครับ! แต่ข้าก็อยากทราบนักว่าใครมันโง่มาวางเดิมพันแบบนี้!”
เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น
พวกมันอยากให้ชั้นตายสินะ ชั้นไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นง่ายๆหรอก!
“ซาตาน, เดิมพันนี้ไม่ใช่เรื่องโง่เลยนะ จากอํานาจและความสามารถที่จํากัดของท่านตอนนี้ อย่างมากท่านก็หาทหารมาได้แค่200คน. แย่กว่านั้นก็คือตอนนี้ในโรมไม่มีทหารที่ปลดเกษียรให้จ้างเลย ต่อให้พวกเขาอณุญาตให้ท่านใช้คนเพิ่มเป็น300-400คนมันก็ไม่มีความหมายอยู่ดี..ทหารพวกนั้นจะต้องสู้กับทาสที่กําลังโกรธเกรี้ยวนับพัน พวกเขาคงกลัวหัวหดแล้ววิ่งหนีกระเจิงแน่!”
แอนดรูว์ส่ายหัวแล้วพูด “หากท่านไม่มั่นใจจริงๆ ก็บอกข้ามาตรงๆเถอะ ข้าเองก็ไม่อยากให้ท่านเกิดอะไรขึ้น! สมัยก่อนข้าเองก็เป็นแบบท่านนี่แหละ!”
“ข้าสงสัยมากๆว่าทําไมทางสภาถึงยินยอมเดิมพันด้วยนัก. หากข้าชนะข้าก็จะได้ขยายกองทัพตัวเอง พวกเขาคงไม่ได้อะไรจากมัน. หรือถ้าข้าแพ้มันก็จะยิ่งทําให้พวกทาสจลาจลโอหังขึ้นไปอีก พวกเขากล้าให้โรมมาเสี่ยงเพื่อที่จะให้ข้าตายนี่นะ, ข้าว่ามันคงไม่คุ้มเท่าไหร่จริงมั้ยครับ? เว้นซะแต่พวกเขากําลังเตรียมอะไรไว้อยู่!”
เย่เทียนขมวดคิ้วแล้วค่อยๆวิเคราะห์สถานการณ์
“ใช่แล้วล่ะทางสภาเตรียมแผนรับมือไว้อีกอยู่, พรุ่งนี้ตระกูลใหญ่ส่วนนึ่งจะนํากองทหารขั้นสูงของตัวเอง น่าจะอย่างน้อย1พันนายไปตามล่าพวกทาสนั่น. หากท่านอยากจะขยายกองทัพตัวเองล่ะก็ ท่านก็ต้องไปหยุดพวกทาสให้ได้ก่อนพวกเขา. ท่านต้องปราบพวกเขาหรือไม่ก็ฆ่าให้หมดซะ”
แอนดรูว์กล่าว
“ฮ่าๆยุ่งยากจริงๆด้วย คนนวณมาดีจริงๆ! แต่ข้าสงสัยครับ ทําไมท่านถึงยินยอมเดิมพันเสี่ยงๆแบบนี้ล่ะ ท่านลอร์ดแอนดรูว์?”
เย่เทียนยิ้มแล้วถาม เขาไม่เชื่อหรอกว่าแอนดรูว์จะสนับสนุนเขาจริงๆ
“ก็ท่านขอให้ข้าจัดการเรื่องปราบพวกทาสให้หนิ ท่านดูมั่นใจมากๆด้วย ข้าเองยังคิดเลยว่าที่พวกทาสก่อกบฏเป็นฝีมือของท่าน! สิ่งเดียวที่ข้ากังวลคือท่านไม่มีพวกเราหนุนหลัง ท่านจะเอาชนะได้จริงๆรึ?”
แอนดรูว์ยิ้มแล้วกล่าว
“ไม่ต้องกังวลครับ! ก็แค่ทาสพันกว่าคน ทางสภาจะต้องตะลึงแน่ๆ! ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่จําเป็นต้องใช้ทหารมากมายขนาดนั้นด้วย ขอแค่มีม้าพอให้ตั้งกองทัพทหารม้า ข้าก็สามารถขยี้ทาสพวกนั้นได้เลย!”
เย่เทียนกล่าวอวด.
นักรบสปาต้นนั้นเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคโบราณนี้ บวกกับกองทัพอมนุษย์ของเขา ต่อให้พวกเขาสู้กับทาสแบบมือเปล่าก็คงไม่มีปัญหา ยิ่งไปกว่านั้นสปาต้นจํานวนนึงก็ปะปนอยู่ในฝูงทาสจลาจลนั่นด้วย สําหรับเขาแล้วไม่มีอะไรยากเลย
แต่ถึงอย่างนั้นแอนดรูว์ก็คิดมากเกินไป เขาไม่ใช่พระเจ้า เป็นแค่คนที่มาจากโลกอนาคต. เขาแค่รู้เยอะและมีทัศนวิสัยกว้างไกล
ที่พวกทาสก่อจลาจลไม่ใช่ฝีมือของเขาและเขาเองก็ไม่มีความคิดที่จะวางแผนอะไรมากมายด้วยตอนนั้น
พวกคนในสภาที่หาทางกําจัดเขาก็ช่วยเขาได้ดี
การได้สิทธิที่จะขยายกองทัพเป็น500คนนั้นเป็นสิทธิที่พิเศษที่สุดในโรมเลย ถ้าท หารทั้ง500คนเป็นสปาต้นล่ะก็ มันก็จะน่าเกรงขามมากๆ ด้วยดาบโม๋, หน้าไม้และการฝึกแบบพิเศษ พวกเขาสามารถโค่นกองทัพ1-2พันคนได้เลยทีเดียว
ดูเหมือนว่าพระเจ้าคงไม่อยากให้เขาทําตัวซุ่มสินะ ทางสภาให้สิทธิพิเศษขนาดนี้ คงทําให้เขาสบายไม่น้อย
“โอเคข้าเข้าใจแล้ว ข้าคิดถูกจริงๆ ข้าไม่นึกเลยว่าท่านจะมั่นใจขนาดนี้ ดูเหมือนว่าท่านเองก็วางแผนที่จะปราบพวกทาสจลาจลมาก่อนแล้วสินะ เลยไม่อยากจะให้เราช่วย…”
แอนดรูว์ลุกขึ้นแล้วตบไหล่เย่เทียนเบาๆแล้วกล่าวอย่างเศร้าๆ
“เดี๋ยวครับ…ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าก็คิดอยู่ว่าจะขอยืมทหารส่วนตัวของท่านซักหน่อยแต่สถานการณ์ตอนนี้ทําให้ข้าถ่อมตัวไม่อยู่ ดังนั้นข้าขอจัดการเอง โปรดรอการกลับมาของข้าให้ดีนะครับ!”
เย่เทียนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม.
“ตอนที่ท่านกลับมา ข้าอาจจะออกเดินทางไปสนามรบเรียบร้อยแล้ว แต่ข้าก็จะตั้งตารอ!”
แอนดรูว์กล่าวด้วยความเสียใจ “ข้าหวังให้ท่านไปร่วมรบกับข้าจริงๆนะ!”
“ท่านติดต่อข้ามาได้ทุกเมื่อเลยครับ หากท่านประสบปัญหาขาอาจจะช่วยหาทางออกให้ท่านได้”
เย่เทียนกล่าวอย่างมั่นใจ เขาสามารถเป็นกุนซือวิเคราะห์หาหนทางชนะได้จากหลายสิบกิโล
“ได้สิ! แต่ข้าก็คิดว่าท่านมีทหารน้อยเกินไปที่จะปราบพวกทาสไหว ข้าก็เลยเป็นห่วงอยู่, ข้าจะให้คนไปที่บ้านของฉันน่า จูเลียสแล้วก็กาอิอุส มาเรียส คืนนี้แล้วกันนะ, ข้าจะขอให้พวกเขาส่งม้าศึกมาให้ท่าน ข้าเองก็จะส่งด้วย!”
แอนดรูว์กล่าวแล้วยิ้ม พอเห็นเย่เทียนจริงใจกับเขาเขาก็ตอบรับด้วยความเมตตา
“เช่นนั้นก็ขอบพระคุณมากครับลอร์ดแอนดรูว์!”
เย่เทียนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม.
“เอาล่ะ ข้าคงต้องขอตัวแล้ว ข้าต้องไปเตรียมตัวเข้าสนามรบ! ข้าต้องไปอุ่นเครื่องก่อนไปน่ะ!”
ในตาของแอนดรูว์มีความหวังแว่บขึ้นมา
เขาไม่อยากจะแก่ตายแบบคนอื่นๆ เขาสนับสนุนกาอิอุส มาเรียสอย่างเต็มที่แต่พอเห็นเย่เทียนเหยียบย่ําสุละแล้ว เขาเองก็อยากจะปกครองโรมในช่วงบั้นปลายชีวิตบ้าง ขอซักปีสองปีก็ยัง
“ข้าจะไปส่งนะครับ!”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วเดินไปส่งแอนดรูว์ เขารู้สึกได้ถึงความทะเยอทะยานของเขา
โชคดีที่เขาชราแล้ว ไม่งั้นเย่เทียนก็คงจะอึดอัดใจหน่อยๆ เพราะเขาจะมาเป็นก้างขวางคอ.
ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นเรียบง่ายมากๆ พวกเขามีผลประโยชน์ร่วมกันและมีสิ่งที่อีกฝ่ายต่างต้องพึ่งพากัน, พวกเขาต้องพึ่งพาแผนของเย่เทียน เย่เทียนก็ต้องพึ่งพาอํานาจของพวกเขา
เย่เทียนคงไม่ยอมให้ เพียงเพราะความดีเล็กๆน้อยๆแบบนี้หรอก.
ไม่มีมิตรตลอดไปหรอก มีแต่อํานาจตลอดไปเท่านั้น
สุละก็เพิ่งจะตกต่ําไป ตอนนี้แอนดรูว์ก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เขาจะแข่งกับกาอิอุส มาเรียส.
เย่เทียนมองทุกอย่างออก
“ซาตาน สิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้าเป็นความจริงนะ!”
พอเดินออกประตูไปแอนดรูว์ก็พูดกับเย่เทียนอย่างจริงจังก่อนขึ้นรถม้าไป.
“ท่านหมายความว่าไงหรอครับ?
เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ข้ามีหลานสาวสองคน ท่านคิดว่าไงล่ะ?”
แอนดรูว์ยิ้ม.
“ฮ่าฮ่าๆข้าเสียใจจริงๆครับ ท่านก็ทราบดีว่าข้ายกเลิกงานแต่งกับเคช่าไม่ได้!”
เย่เทียนหัวเราะเสียงดัง “เว้นซะแต่ท่านจะให้พวกเขามาเป็นเมียน้อยของข้าล่ะนะ!”
เย่เทียนจะหักหลังเคซ่ากับออเรเลียได้ยังไง?
เขามีหน้ามีตาได้เร็วขนาดนี้ก็เพราะออเรเลียคอยช่วยเหลือตั้งแต่ต้น