สือฉางเฟิงอยู่นอกเมืองเมื่อสักครู่นี้ เขารีบวิ่งเข้ามาหลังจากที่เขาเห็นลูกศรไฟของเสิ่นเติ้งและระบุว่ามาจากนักเรียนสถาบันศิลปะการต่อสู้
แม้ว่าสือฉางเฟิงจะรวดเร็ว แต่ก็ยังต้องใช้เวลามากกว่าสิบนาทีกว่าจะมาถึงที่นี่ได้ เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็ถึงจุดสุดยอดแล้ว
“อาจารย์สือ…” เอี้ยนลี่เฉียง จัดระเบียบภาษาของเขาใหม่และรายงานเรื่องราวฉบับสมบูรณ์ให้ฝ่ายตรงข้ามฟัง
เขาเริ่มต้นจากตอนที่เขาเสิ่นเติ้งและสือต้าเฟิงไปทานอาหารด้วยกันและพบกับชาวชาตูที่ขับรถม้าได้ จากนั้นทั้งสามคนก็ไล่ตามชายคนนั้นไปจนสุดทางก่อนที่เหตุการณ์จะเป็นอย่างที่เห็นในปัจจุบัน
แม้ว่าสือฉางเฟิงจะมีความรู้กว้างขวางและมีประสบการณ์มากมายเขาก็อดประหลาดใจไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องราวของเอี้ยนลี่เฉียง
อย่างไรก็ตามเขาก็เข้าใจดีว่าสถานการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงพริบตา
เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครสนใจพวกเขา เขาก็ดึงเอี้ยนลี่เฉียงและอีกสองคนไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็กระซิบกับพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ถ้าใครถามอะไรพวกเจ้าในภายหลัง ก็บอกพวกเขาอย่างที่เอี้ยนลี่เฉียงพูดในตอนนี้ บอกความจริงตามที่เป็นอยู่ อย่าจงใจทำให้เรื่องราวซับซ้อนโดยทุกวิถีทาง
อย่าแม้แต่พูดถึงว่าพวกเจ้ารู้จักผู้พเนจรเหล่านั้น นอกเสียจาก จากชายชาตูคนนั้นพวกเจ้าไม่ได้ลงมือจัดการใครเลยและไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น
พวกเจ้าเพียงแค่สังเกตว่างูจงอางอาจอยู่ในร้านขายเสื้อผ้าพวกเจ้าจึงยิงลูกศรนกหวีดขึ้นไปเพื่อเรียกคนมาช่วย…?”
เอี้ยนลี่เฉียงและอีกสองคนชำเลืองมองกันและกันก่อนจะพยักหน้า
เมื่อเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับผู้ว่าการแคว้นเย่เทียนเฉิงทั้งสามคนเข้าใจถึงความร้ายแรงของสถานการณ์โดยธรรมชาติ
หลังจากที่สือฉางเฟิงเสร็จสิ้นการบรรยายสรุปเขาก็มองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงพร้อมกับขมวดคิ้วแล้วหันไปมองฝูงชน
“คนที่ถูกทำร้ายอยู่ตรงนั้นคือใคร…”
“ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนายน้อยของผู้ว่าเย่เทียนเฉิง” เสิ่นเติ้งตอบ
เมื่อสือฉางเฟิงได้ยินว่าเป็นเย่เซียวที่ถูกฝูงคนทำร้ายจนเสียชีวิต เขาแค่ยืนอยู่ข้างๆเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆ
ไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงความโกลาหลมากขึ้นที่ปลายถนน พื้นดินสั่นสะเทือน มีทหารม้ากลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามาในที่ชุมนุมนี้
เอี้ยนลี่เฉียงหันศีรษะไปรอบๆและพบว่าแทนที่จะเป็นเย่เทียนเฉิงแต่กลับเป็นหวงฟู่เฉียนฉีผู้ว่าการทหารของแคว้นผิงซี
หวงฟู่เฉียนฉีที่มาถึงเขาขี่ม้าแรดสวมชุดเกราะเต็มตัว เขาเป็นผู้นำและพุ่งไปข้างหน้าด้วยทหารม้าที่เก่งที่สุดในแคว้นผิงซีที่อยู่ข้างหลังเขา
เนื่องจากความโกลาหลครั้งใหญ่ที่นี่หวงฟู่เฉียนฉีก็ตื่นตระหนกเช่นกันเขาจึงได้นำทหารม้ามาที่นี่ 1 กองร้อย
‘แปลกเย่เทียนเฉิงยังไม่อยู่ที่นี่… เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าคนเเซ่เย่ไม่ได้อยู่ในเมือง ?’
ความคิดเกิดขึ้นในจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียง ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะเกินไป หากเย่เทียนเฉิงไม่ปรากฏตัวในคืนนี้เขาจะไม่มีโอกาสได้เห็นวาระสุดท้ายของลูกชายด้วยซ้ำ
“ผู้ว่าการทหารมาแล้ว!!” มีคนตะโกนท่ามกลางฝูงชน
ฝูงชนที่พลุ่งพล่านรอบๆเย่เซียวแยกย้ายกันไปทันทีด้วยความหวาดกลัวความผิด เหลือเพียงคนเดียวที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไม่มีความเคลื่อนไหว
กางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวที่เย่เซียวสวมใส่ได้ตกลงบนพื้นแล้ว ตอนนี้เขาเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว
เลือดไหลออกจากตา หู ปาก และจมูกของเขา ศีรษะทั้งหมดของเขาจมลงไปแล้วเพราะกะโหลกของเขาถูกบดขยี้จนบี้แบน ทั้งมือและแขนของเขาบิดเป็นมุมแปลกๆ
ส่วนที่น่ารังเกียจที่สุดคืออุจจาระของเขาทะลักออกมาด้านหลังจนเกลื่อนกลาดทั่วพื้น แม้กระทั่งตอนนี้เขาจะตายไปแล้วแต่อุจจาระของเขาก็ยังทะลักออกมาไม่หยุด
เย่เซียวไม่สามารถตายได้มากกว่านี้ แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถชุบชีวิตเขาได้ วิธีที่เขาตายนั้นอุจาดยิ่งกว่าสุนัขเถื่อน มันเป็นการตายที่น่าอับอายขายหน้าอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเห็นเย่เซียวตายเช่นนี้เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด แน่นอนแม้ว่าขยะอย่างเย่เซียวจะตายไปร้อยครั้งแต่เอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย
ช่วงเวลาที่กองทหารและม้าของหวงฟู่เฉียนฉีมาถึง รัศมีที่เข้มงวดของพวกเขาก็ทำให้ถนนที่วุ่นวายก่อนหน้านี้เงียบลงทันที ได้ยินแต่เสียงแตกของคบเพลิงที่ลุกโชนเท่านั้น
หัวใจของผู้คนมากมายเต้นรัวอย่างประหม่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกสามัญชนที่เข้าร่วมทุบตีเย่เซียวในตอนนี้ ก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งหมดโกรธจัด แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นว่ากองทัพและม้าของเมืองมาถึงแล้ว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง
ผู้บัญชาการซูและเจ้าหน้าที่สองสามคนที่มาถึงทันทีและเข้าไปรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่แก่หวงฟู่เชียนฉี
หลังจากฟังรายงานของเจ้าหน้าที่ไม่กี่คนหวงฟู่เฉียนฉีมองไปที่กลุ่มผู้พเนจรที่สงบซึ่งดูเหมือนจะรอสิ่งที่ดีเกิดขึ้นและชาวบ้านหลายพันคนที่เฝ้าดูเขาอย่างตั้งใจจากด้านข้างของถนน
หลังจากนั้นเขาก็ต้องมองไปที่เย่เซียวที่กำลังนอนอยู่ตรงกลางถนนสายหลัก เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งไปจากด้านข้างเพื่อตรวจสอบร่างกายของเย่เซียวก่อนที่เจ้าหน้าที่คนนั้นจะส่ายศีรษะ
หวงฟู่เฉียนฉีโบกมือ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ถอดผ้าคลุมที่เขาสวมอยู่และคลุมศพของเย่เซียวไว้
หวงฟู่เฉียนฉีหลับตาลง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีดวงตาของเขาก็เกิดขึ้นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า
“ฝ่ายที่ไม่เกี่ยวข้องควรแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว อย่ากีดขวางการจราจรบนถนนสายหลักนี้และก่อให้เกิดปัญหาอีกต่อไป…”
“แจ้งเจ้าหน้าที่สำนักงานบังคับใช้กฎหมายให้มารับคำแถลง…”
หลังจากออกคำสั่งทั้งสอง หวงฟู่เฉียนฉีก็หันหลังให้และออกไปพร้อมกับกองทหารของเขาทันที… เขาออกไปแบบนั้น…
เมื่อเห็นหวงฟู่เฉียนฉีออกไปพร้อมกับกองทหารของเขา ฝูงชนมากกว่าหนึ่งพันคนก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่พวกเขาจะเริ่มส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ
เอี้ยนลี่เฉียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้ว่าหวงฟู่เฉียนฉีได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว
หวงฟู่เฉียนฉีซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของความยุติธรรมและความเที่ยงตรง ไม่ต้องกล่าวถึงว่าตัวตนที่แท้จริงเขาเป็นอย่างไรเพียงการที่ประชาชนมากมายจับตัวลูกชายของผู้ว่าการแคว้นได้อย่างคาหนังคาเขาเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำแบบนี้
ถ้าหากว่าเขาสั่งให้จับกุมทุกคนที่อยู่ที่นี่เชื่อว่าท้ายที่สุดจะเกิดความรุนแรงขึ้นอย่างแน่นอน
ในวันนี้ลูกชายของผู้ว่าการแคว้นได้กับทำการชั่วช้าอย่างใหญ่หลวง ดังนั้นความผิดนี้จึงถูกโยนเข้าใส่ศีรษะของเย่เทียนเฉิงไปด้วยเช่นกัน…
สือฉางเฟิง เอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆได้รับเชิญให้ไปที่สำนักงานบังคับใช้กฎหมาย เพื่อสอบปากคำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ สองสามชั่วยามต่อมา ในที่สุดพวกเขาก็สามารถออกจากสำนักงานบังคับใช้กฎหมายได้
เอี้ยนลี่เฉียงและอีกสองคนไม่ได้พูดอะไรนอกจากความจริง คำพูดของพวกเขาทั้งสามนี้สอดคล้องกันโดยไม่มีปัญหาใดๆ และไม่มีใครสามารถหาข้อผิดพลาดกับพวกเขาได้
นักเรียนสามคนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้กำลังรับประทานอาหารที่ร้านตระกูลตู้ในซอยต้นหลิว ทันใดนั้นสายตาของนักเรียนคนหนึ่งก็เหลือบมองไปเห็นคนขับรถม้าซึ่งเป็นชาตูที่เขาพบเมื่อเดือนก่อน
ชายชาตูเคลื่อนไหวอย่างน่าสงสัย พวกเขาสามคนจึงไล่ตามเขาตั้งแต่ตรอกต้นหลิวไปจนถึงร้านขายเสื้อผ้า
หลังจากที่จับกุมชายชาตูคนนั้นไว้ พวกผู้พเนจรที่ติดตามอยู่ข้างหลังก็บุกเข้าไปจัดการคนที่อยู่ในร้านขายเสื้อผ้า
เรื่องที่พวกเขาทำไม่เพียงแต่จะไม่เป็นความผิดเท่านั้น หลังจากนี้เป็นต้นไปชื่อเสียงของพวกเขายังจะเพิ่มสูงขึ้นเป็นอย่างมาก มีนักร้องมากมายที่เอาเรื่องราวครั้งนี้ไปแต่งเป็นเพลงและร้องกันทั่วทั้งเมือง
เพื่อตรวจสอบคำให้การของเอี้ยนลี่เฉียง เจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายจึงได้ไปติดตามตัวครอบครัวตระกูลตู้ในตรอกต้นหลิวมาให้ปากคำด้วย
เจ้าของร้านตระกูลตู้พยักหน้าแล้วบอกว่าพวกเอี้ยนลี่เฉียงได้ไปทานอาหารที่ร้านของพวกเขาจริง หลังจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆก็ถูกปล่อยตัวออกมา