Chapter 123: ปูสายฟ้าที่น่ารังเกียจ
การประชุมแบบนี้มันเกี่ยวกับการชวนทะเลาะและการด่ากัน หานเฟยคิดว่าทีมของเขาสร้างความรําคาญให้กับทีมอื่น ๆ เกือบทั้งหมด แต่แน่นอนว่ามันไม่สําคัญ หากใครกล้าที่จะยั่วยุเขาเขาก็ต้องล้มพวกเขาลงให้ได้
หวังไปยูมีข้อมูลเกี่ยวกับทีมเหล่านี้ “ผู้หญิงจากหมู่บ้านหัวใจสวรรค์ชื่อฟางชิงเธอได้รับการกล่าวขานว่าเป็นปรมาจารย์ตกปลาระดับสูงสุด บางคนบอกว่าเธอเป็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่อยู่แล้ว ไม่แน่ใจนัก สัตว์วิญญาณของเธอคือปลาไหลงูเขียว หัวหน้าของหมู่บ้านตะวันมีชื่อว่ากหลงยู่เขามาจากแผนกการต่อสู้ของสถาบันการศึกษาที่สอง เขาได้รับการกล่าวขานว่าเป็นนักรบวิญญาณและสัตว์วิญญาณของเขาคือปลาหัวมังกรและความแข็งแกร่งของเขายังไม่แน่ชัด”
หานเฟยถามว่า “คุณเจอพวกเขาที่เมืองมั่งมั้ย”
เซียว่ฉางพยักหน้า “เคยสิ พวกเขามีชื่อเสียงเลย นอกจากพวกเขาแล้วหญิงสาวที่ดูอ่อนแอจากหมู่บ้านไม้สวรรค์ก็มีชื่อเสียงเช่นกัน ชื่อของเธอคือเหมียวมูมูและเธอเป็นผู้ควบคุม”
ทันใดนั้นหานเฟยก็พูดว่า “มีนักล่าหรือนักเกราะอยู่ข้างพวกเขาบ้างไหม”
“ไม่แน่ใจ แต่น่าจะมีนะ”
หานเฟยเหลือบมองกลับ “ในห้าอาชีพหลักมีเพียงนักล่าที่หายไปดังนั้นสามารถสมมติว่ามีนักล่าอยู่ในหมู่พวกเขาอย่างแน่นอน!”
ในอีกด้านหนึ่งทีมของหมู่บ้านอื่น ๆ ก็มีการพูดคุยกันอย่างเผ็ดร้อนระหว่างทางกลับ
หัวหน้าของหมู่บ้านเพลิงสวรรค์กล่าวกับทีมของเขาว่า “มันแปลกที่หัวหน้าของหมู่บ้านน้ํา สวรรค์ไม่ใช่หวังไปยหรือเซียบู่ฉางแต่เป็นคนอ้วนนั้นมันดูแปลก ๆ”
ผู้คนจากหมู่บ้านดวงใจสวรรค์ก็พูดถึงพวกเขาเช่นกัน “ถ้าเราสู้กับหมู่บ้านน้ําสวรรค์ให้หลีกเลี่ยงเจ้าอ้วนนั่น เขาไม่ได้อยู่ในสถาบันทั้งสามแห่งในเมือง แต่เขายังสามารถเป็นผู้นําหวังไปยและเชีว์ฉางได้เราต้องระวังเขา”
นี่เป็นกรณีเดียวกันในหมู่บ้านอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดกลับมาจากเมืองและรู้จักกันเป็นอย่างดีดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นหานเฟยครั้งแรกพวกเขารู้สึกแปลก ๆ และจากนั้นพวเขาก็ต้องระวังตัว
เมื่อทุกคนแยกย้ายกลับมาที่เรือประมงทั้งแปดสําที่ลอยอยู่ในอากาศและผู้นําหมู่บ้า นกําลังยืนอยู่ที่หัวเรือเบื้องหน้าของพวกเขามีบุคคลคนหนึ่ง เขาเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองทะเลครามเขามีปีกสองข้างบนหลังของเขาและเป็นนักตกปลาในระดับเดียวกับฟางเจ๋อ
นายกเทศมนตรีกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “การแข่งขันจะสิ้นสุดในชั่วโมงนี้ในวันพรุ่งนี้และการจัดอันดับจะขึ้นอยู่กับจํานวนปลาวิญญาณที่หายากที่ได้รับจากปรมาจารย์ตกปลาตอนนี้ฉันขอ ประกาศว่าการแข่งขันได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว”
สักครู่ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเรือประมง
หานเฟยแล่นเรือหาปลาออกไปด้วยถามฉินไห่ว่า “ ไปด้วยกันไหม”
“ไม่คุณออกไปเองเลย ทางฝ่ายเราอันตรายกว่าของคุณ”
ในสองวันของการแข่งขันทรัพยากรไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าสู่การประมงระดับหนี้ งดังนั้นพื้นที่ทะเลพันไมล์นี้จึงดูกว้างใหญ่เป็นพิเศษ
หานเฟยและพรรคพวกพบสถานบางแห่งและสุ่มขึ้นฝั่งและหานเฟยพูดกับคนในเรือประมงอีกสองลําว่า “ เมื่อคุณหมดพลังวิญญาณแล้วก็มาหาฉันเพื่อเติมนะ”
ด้วยแสงแฟลชระหว่างคิ้วของเหอเสี่ยวหยูปลาคาร์ดินัลก็ปรากฏตัวขึ้น
เหอเสี่ยวยูเรียกสัตว์วิญญาณของเธอออกมา “เจ้าแดงไปหาปลาทางวิญญาณที่หายากหน่อสซิ”
จากนั้นทั้งสี่คนก็เอาคันเบ็ดออกมาและเริ่มตกปลา
“เหอเสี่ยวยตกปลาที่ความลึก 10 เมตรเซียว่ฉาง 30 เมตร หวั่งไปยู 50 เมตร” หานเฟยสั่ง
ทุกคนมองไปที่หานเฟยและเหอเสียวหยูถามว่า “แล้วคุณจะลึกแค่ไหน?”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ตลอดทางจนถึงก้นทะเล
พวกเขาไม่ได้ใช้เหยื่อ แต่บีบอัดพลังวิญญาณเป็นมวลและวางไว้ที่ปลายเบ็ด หลังจากนั้นไม่นานเบ็ดตกปลาของเหอเสี่ยวหยูก็ขยับและเมื่อเธอถอยคันเบ็ดแสงเย็น ๆ ก็พุ่งออกมา
ดูเหมือนว่าเหอเสี่ยวยูจะเตรียมพร้อมแล้ว เธอโบกคันไม้ไผ่ขอเธอและตีปลาดาบที่แขวนอยู่บนคันเบ็ดของเธอลงไปในทะเล
เหอเหี่ยวยอุทาน “ปลาดาบ! ฉันจะเอาไว้ดีไหม”
หานเฟยส่ายหัว “ปลาดาบธรรมดาไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เราอยู่ในการแข่งขันดังนั้นเราแค่ต้องการปลาวิญญาณที่หายาก”
ทันใดนั้นใบหน้าของหวังไปยุก็เปลี่ยนไปและทุกคนก็มองมาที่เขาหวังไปยุตกปลาได้ลึก 50 เมตรความลึกนี้อันตรายมาก เขาจะจับปลาอะไรได้กันนะ
“ดึงกลับ”
จากนั้นกุ้งที่มีหัวขนาดยักษ์ก็โผล่ขึ้นมาจากน้ําโดยมีหนามแหลมอยู่บนหัว
ชื่อ, กุ้งหัวโต
<ระดับ> 17
<คุณภาพ> ปกติ
<พลังวิญญาณ> 120 จุด
(เอฟเฟกต์ที่กินได้ สามารถเพิ่มพลังชีวิตได้หากรับประทานเป็นระยะเวลานาน
<ที่สะสมได้> แหลมทางวิญญาณ
(สามารถดูดซับได้)
“กุ้งหัวโตธรรมดา”
หวังไปยคว้ากล่องข้างตัวเขาและทันทีที่เขาตบกล่องอาวุธรูปค้อนก็ปรากฏขึ้น
เสียงดังสนั่น
กุ้งหัวโตถูกตอกลงไปในน้ํา
หานเฟยพูดทันทีว่า“ เซียว่ฉางตกปลาให้ลึก 50 เมตรเปิดใช้งานภาพลวงตาและเปลี่ยนพลังวิญญาณของคุณให้กลายเป็นกุ้งวิญญาณหายากที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณตรวจสอบให้แน่ใจว่า มันมีความยาวเท่าแขน”
เซียว่ฉางตัวแข็งชั่วขณะและรีบทําตาม แต่แล้วเธอก็พูดว่า“ ฉันมีพลังวิญญาณไม่เพียงพอ”
หานเฟยชี้นิ้วไปที่เธอและสายพลังวิญญาณพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเซียว่ฉาง
ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที่ดวงตาของเซียว่ฉางก็กะพริบ “โอเค!”
ในขณะที่เธอถอยคันเบ็ดหอยสังข์ยาวครึ่งเมตรก็ปรากฏขึ้นและมีเสียงแปลก ๆ แต่ไพเราะก็ลอยออกมาจากเปลือกของมัน
หวังไปยรู้สึกประหลาดใจ “สังข์สังข์วิญญาณหายากนี่นา”
ข้อมูลจํานวนหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
<ชื่อ สังข์ร้องเพลง>
<บทนํา> มันร้องเพื่อดึงดูดปลา เมื่อมันโจมตีมีดสั้นหลายสิบเล่มจะโผล่ออกมาสังหารศัตรู
<ระดับ> 17
<คุณภาพ> หายาก
<พลังวิญญาณ> 120 จุด
<ผลที่กินได้ การบริโภคในระยะยาวสามารถบํารุงผิวของเราได้
<ที่สะสมได้> เปลือกหอยร้องเพลง
<ดูดซับได้>
เซียขู่ฉางสั่ง “หวังไปยู โล่”
หวังไปยุตบกล่องอีกครั้งและทันใดนั้นโล่เต่าขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเชีว์ฉางดาบหลายสิบตัวพุ่งเข้าใส่โล่เต่าทําให้เกิดเสียงที่ดังขึ้น เมื่อเสียงใกล้จะจบลงหวังไปหยู่ก็โยนอาวุธรูปตะขอออกมาแล้วคล้องสังข์ร้องเพลงกลับ
เหอเสี่ยวยูตาสว่างขึ้น ”ว้าว! มันคือสังข์ร้องเพลง! ฉันต้องการมัน! ผงสังข์ร้องเพลงขายได้ราคาสูงในเมือง”
หานเฟยถามว่า “ผงสังข์ร้องเพลงคืออะไรหรอ”
เซียว่ฉางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ใช้ทาลงบนใบหน้านะ เด็กผู้หญิงจากครอบครัวที่ร่ํารวยในเมืองชอบซื้อแป้งสังข์ร้องเพลงใช้กัน พวกเขาจะดูสวยขึ้นหลังจากใช้กับใบหน้าของพวกเขา”
หานเฟยยิ้ม ที่นี่มีปลาเครื่องสําอางด้วยเหรอเนี่ย?
ไม่ไกลออกไปเจียงน่านกล่าวด้วยความประหลาดใจ “พวกเขาจับสัตว์จิตวิญญาณที่หายากตัว แรกได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ”
หคุนตะโกนกลับ “มันคือสังข์ร้องเพลง”
“โห มันมีราคาแพงมากเลยนะ กล่าวกันว่าผงขวดเล็ก ๆ ราคาไข่มุกคุณภาพปานกลางหลายสิบเม็ดและมันมักจะขาดตลาดเสมอเลย”
บนเรือประมงสีขาว
“หวังไปยูกล่องของคุณวิเศษมาก! คุณเอาโลใหญ่ขนาดนี้ออกมาจากไหน” หานเฟยถามด้วยความสงสัย
หวังไปหยู่พูดเบาๆ “นี่คือความสามารถพิเศษเฉพาะของนักเกราะของเรา กล่องอวกาศแต่สามารถใส่อาวุธไว้ในนั้นได้เท่านั้น”
ทันใดนั้นเหอเสี่ยวหยูชี้ไปที่เบ็ดตกปลาของหานเฟยแล้วพูดว่า “หานเฟย”
หานเฟยเหลือบมองไปที่เบ็ดตกปลาของเขาและพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไม่ต้องรีบ”
“มีอะไรบางอย่างที่เบ็ดของคุณ ทําไมคุณยังใจเย็นขนาดนี้”
“มันไม่รู้สึกเหมือนว่าเป็นปลาวิญญาณที่หายากน่ะ ปล่อยให้มันว่ายน้ําสักพักก่อน”
ทุกคน: “???”
หนึ่งในสามเทคนิคของตกความว่างเปล่าระดับที่สองคือ เทคนิคงูลมซึ่งจําลองปลาที่ว่าย น้ําด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ
คนอื่น ๆ ไม่ค่อยรู้ว่าหานเฟยกําลังรอปลาวิญญาณที่หายาก ไม่เพียงแต่มีปลาจิตวิญญาณที่หายากในทะเลเท่านั้น แต่ยังมีปลาธรรมดาจํานวนมากด้วยดังนั้นหานเฟยจึงรอให้ปลาวิญญาณหายากมากัดที่เบ็ดของเขา
ทันใดนั้นหานเฟยรู้สึกว่ามีบางอย่างกัดที่ตะขอของเขา เขาหยุดชั่วคราวแล้วดึงคันเบ็ดอย่างแรง “หวังไปยู โล่”
หวังไปยูตะลึง ฉันยังไม่ได้ตกปลาเลย และคุณต้องการโล่ของฉันอีกแล้วหรอ
หวังไปหยู่วางโล่ของเขาต่อหน้าหานเฟยทันทีและในช่วงเวลาถัดมาปลาหมึกอันว่องไวก็ถูกดึงขึ้นมาจากน้ํา
หวังไปยุพิมพ์ “โห..”
“เหอเสียวยหลบ”
“ปัด…”
ครึ่งนาทีต่อมาใบหน้าของหวังไปยูเป็นสีดําทั้งหมด! “ทําไมคุณไม่เตือนฉันเรื่องนี้! ฉันให้โล่แก่เธอฉันก็เลยโดนน้ําปลาหมึกทั่วใบหน้าไปหมดเลย”
หานเฟยเกาหน้าท้องอย่างเชื่องช้า “ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นเจ้าตัวนี้นี่นา!”
หวังไปยูกล่าวอย่างจริงจัง “ดูเหมือนว่าคราวหน้าฉันควรจะเตรียมโล่สองอัน”
เหอเสี่ยวหยู่รู้สึกตื่นเต้น “ว้าวเราเร็วมากเลยนะ เราจับปลาวิญญาณหายากได้แล้วสองตัวแล้ว!”
ผู้คนบนเรืออีกสองลําต่างพูดไม่ออก นี่เป็นโชคดีหรอ? พวกเขาจับได้สังข์ร้องเพลงไปเมื่อไร? สองนาทีที่แล้วเองมั้ง?
ครึ่งวันต่อมาหานเฟยและพรรคพวกได้จับปลาวิญญาณหายากได้ทั้งหมด 4 ตัว เรืออีกสองลําจับได้เพียงลําเดียวซึ่งหานเฟยส่งให้พวกเขาด้วยเทคนิคงลม
หานเฟยคิดกับตัวเองว่าฉันควรจะลงไปในน้ําเพื่อจับปลาวิญญาณที่หายาก ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาฉันให้อาหารสัตว์หายากหลายร้อยตัวให้กับทั้งเก้าหาง เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการจับสัตว์หายาก!
เหอเสี่ยวหยู่เริ่มเบื่อ “หนึ่งชั่วโมงนี้ไม่มีปลาวิญญาณหายากเลย! เราควรเปลี่ยนสถานที่ไหม”
“ตกลง”
เมื่อทุกคนพร้อมที่จะถอยคันเบ็ดหานเฟยก็ตะโกนว่า “ เดี๋ยวก่อน”
หานเฟยเห็นอย่างคลุมเครือว่าในน้ํามีปูสายฟ้าได้ตัดสายเบ็ดของเหอเสี่ยวหยู เขาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญและกําลังจะได้จับปูสายฟ้าตัวนี้ แต่แล้วเขาก็ประหลาดใจปูสายฟ้าหันกลับมาและหักสายเบ็ดของเซียว่ําฉาง
“สัตว์วิญญาณหรอ”