บ้านเก่าแก่ของตระกูลทวีศักดิ์ทินโชตินั้นตั้งอยู่ที่เมืองทิศตะวันตก ที่ทอดยาวไปทางทิศตะวันตกครอบคลุมไปด้วยถนนหลายสายสลับซับซ้อนกัน ในเวลานี้ มีรถสปอร์ตหรูหราสองคันจอดอยู่ที่บริเวณริมถนน
ณัฐณิชามองไปที่รถสองคันนั้นพร้อมกับกลืนน้ำลาย
โอ้พระเจ้า
ท่าทางนี้เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์เท่านั้น！
เห็นเพียงรถแต่งเฟอร์รารี่สีชมพูจอดอยู่ริมถนนและมีธิปติพัศยืนพิงรถคนนั้น ในมือของเขามีบุหรี่ที่ลุกไหม้อยู่ อบอวลไปด้วยกลุ่มควันที่เขาสูบและพ่นออกมา “ธราเทพ นายไม่น่าจะกลัวหรอกว่าไหม？”
“กลัว？” ธราเทพยืนอยู่ด้านข้าง ร่างกายของเขานั้นแผ่กระจายไปด้วยรัศมีแห่งความดุดัน
เขายกมือขึ้นพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือ
เคลื่อนไหวไหลลื่นในรวดเดียว “ธิปติพัศ ฉันโตมาขนาดนี้…ก็ยังไม่เคยกลัวอะไรเลยนะ” เมื่อพูดจบ มุมปากของธราเทพก็ปรากฏรอยยิ้มที่ชั่วร้ายขึ้น
ณัฐณิชาไม่เคยเห็นธราเทพที่ดูชั่วร้ายและบ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อน！
นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะแข่งรถเป็นด้วย？！
เขาไม่ได้เป็นพวกหนอนหนังสือที่เอาแต่เรียนหรอกเหรอ แม้ว่าจะเป็นนักเรียนระดับท็อปแต่จะทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นเลยหรือไงกัน？ไม่อย่างนั้นอายุเยอะขนาดนี้แล้วจะเป็นชายที่ซิงอยู่ได้ยังไง？
เฮ้อ…
แม้ว่าณัฐณิชายังไม่แน่ใจว่าธราเทพนั้นเป็นชายซิงหรือไม่ แต่ด้วยประสบการณ์มากมายของเธอบวกกับการอาศัยอยู่ในบ้านของเขามาช่วงหนึ่งนั้น มองดูก็รู้ว่าเขาเป็นชายโสดที่ไม่ได้มีเซ็กส์มาหลายปีแล้ว！
“เธอตะลึงงันอะไรอยู่？ยังไม่รู้ไปหยุดพวกเขาอีก！” นภสรณ์นั้นเป็นกังวลจนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา หล่อนผลักแขนของณัฐณิชาอย่างวิตกกังวล ณัฐณิชาที่ถูกผลักก็ถึงกับเซไปมา เธอขมวดคิ้ว “หล่อนทำบ้าอะไรน่ะ？”
“เธอไปหยุดพวกเขาไว้สิ！”
“แล้วทำไมหล่อนไม่ไปล่ะ？” ณัฐณิชากอดอกราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตนพร้อมกับหยุดการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่นภสรณ์แต่จริงๆแล้วกลับเหลือบมองไปที่บริเวณรอบๆ
สถานที่นี้ใหญ่มาก ด้วยประสบการณ์ของณัฐณิชา ถนนบนภูเขาด้านหลังเป็นทางโค้ง หากทั้งคนสองคนแข่งรถกันที่นี่จริงๆก็มีโอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุได้
แต่…เธอไม่เชื่อว่าธราเทพจะเป็นคนที่ไร้สมองขนาดนั้นนะ！
“เธอ เธอหมายความว่ายังไงกัน？ณัฐณิชา หนึ่งคนในนั้นคือสามีของ ส่วนอีกคนก็เป็นน้องชายสามี เธอจะไม่ไปหยุดพวกเขาได้ยังไงกัน？”
“อะไรนะ？นี่มันเหตุผลอะไรกัน พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นพี่ชายของหล่อนเหมือนกันนั่นแหละ” ณัฐณิชาพ่นลมออกมาจากจมูก
เธอเองก็ไม่รู้จริงๆว่าทำไมนภสรณ์ถึงไม่ต้องการให้สองคนนั้นแข่งกัน ที่ยังไม่ขึ้นไปมันก็แค่…อะไรก็ตามที่นภสรณ์ต้องการให้เธอทำ เธอก็มักจะทำสิ่งที่ตรงข้ามกันเสมอ ท้ายที่สุดแล้วใครกันล่ะที่ทำให้เธอมองนภสรณ์อย่างไม่เจริญตาเจริญตาแบบนี้！
“ณัฐณิชา！ เธอ-”
“อย่ามาชี้นิ้วใส่ฉันนะ ฉันไม่ได้หูหนวก” ณัฐณิชาหัวเราะออกมาอย่างเหยียดหยาม อีกด้านบรรยากาศระหว่างธราเทพและธิปติพัศก็ดูตึงเครียดมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม ก็คงจะมีธิปติพัศคนเดียวที่ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่
ธราเทพไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
“เหอะเหอะ พี่ ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าพี่จะไม่สนใจอะไรเลยจริงๆเหรอ？” ดวงตาของธิปติพัศเป็นประกายขึ้นมาทันใด เขาเห็นณัฐณิชาที่ถูกนภสรณ์นำมาตั้งแต่ต้นแล้ว
ธิปติพัศยืนพิงอยู่ที่รถ ทำตัวเป็นชายผู้สูงศักดิ์
ธราเทพไม่กระฉับกระเฉง ดูเหมือนเริ่มหมดความอดทน “ถ้าจะแข่งก็เร็วหน่อย” เขายังมีเรื่องที่ต้องไปทำอีกมาก ไม่มีเวลาว่างมาคอยอยู่เป็นเพื่อนธิปติพัศนักหรอกนะ
“แข่งสิ！แข่งแน่นอน แต่ว่าพวกเรามามีอะไรน่าสนใจสักหน่อยดีกว่าไหม？”
“โอ้？”
เมื่อเห็นว่าธราเทพไม่ได้ปฏิเสธ ธิปติพัศก็ได้โบกมือให้กับสองสาวที่อยู่ด้านหลังพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “พี่สะใภ้ มาเล่นด้วยกันเถอะ！ดูอย่างเดียวไม่สนุกหรอก！”