บทที่ 191 เป้าหมายเล็กๆ 6 (2)
เนื่องจากคาร์ลมีแผนที่จะใช้ประโยชน์จากหัวหน้านักบวชอยู่แล้วจึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะเล่นงานจนความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องจบลง
คาร์ลกำลังคิดถึงแผนการในอนาคตในขณะที่สายตาก็จ้องไปยังหัวหน้านักบวชที่ส่งสัญญาณบางอย่างให้กับนักบวชที่ยืนรออยู่ในห้อง นักบวชผู้นั้นหันกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเวทย์ในมือ
“นี่คือเงินจำนวน 10,000 ล้านคอนด์”
หัวหน้านักบวชโยนกระเป๋าใบนั้นให้คาร์ลทันที
“แล้วท่านจะได้ตามที่ต้องการขอรับ..”
คาร์ลเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อมราวกับไม่เคยทำกิริยาไม่ดีใส่ชายชราตรงหน้ามาก่อน หัวหน้านักบวชเพียงกัดฟันของตนอย่างหงุดหงิดเท่านั้น
คาร์ลเอ่ยอีกอย่างเพิ่มเติม
“แล้วข้าน้อยจะกลับมาพบท่านอีกครั้ง”
นั่นทำให้หัวหน้านักบวชเริ่มยิ้ม
ความหมายของการพบกันครั้งหน้าคือการที่ชายผู้นี้กลับมาพร้อมกับเครื่องมือพระเจ้านั่นเอง
คาร์ลหยิบกระดาษที่มีรูปทรงคล้ายกับใบเซ็นเช็คออกมาและวางไว้บนโต๊ะ เงินจำนวน 13,000 ล้านคอนด์ที่เหลือจะถูกระบุไว้ในกระดาษแผ่นนี้
พรึ่บ!
ม่านถูกเปิดออกครั้งก่อนที่คาร์ลจะหายตัวไปพร้อมกับเงินในมือ
ทันใดนั้นนักบวชที่มีอาการเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลาก็เริ่มสงบลง ท่าทางของเขาดูปกติมากจนไม่คิดว่านี่คือคนเดียวกับที่กระวนกระวายมาโดยตลอด การแสดงออกเขาดูสงบและเย็นชาเหมือนกับใบหน้าของหัวหน้านักบวชไม่มีผิด
จริงๆแล้วมันดูเย็นชายิ่งกว่าหัวหน้านักบวชเสียอีก
“ไปตรวจสอบดูว่าชายผมขาวคนนั้นเป็นใคร?”
“ขอรับ..ท่านหัวหน้า”
หัวหน้านักบวชในชุดข้ารับใช้ซอมซ่อก้มศีรษะให้กับนักบวชผู้นี้ทันที
คลิ๊ก!
มีการเปิดใช้งานอุปกรณ์เวทย์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของข้ารับใช้และใบหน้าของคนผู้นี้ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นชายวัย 40ปี ใบหน้าที่มีแต่รอยแผลเป็นนี้ไม่ต่างจากใบหน้าของฆาตกรเลยสักนิด
นักบวชทรุดตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มจากนั้นก็หยิบเอาอุปกรณ์เวทย์ที่ข้ารับใช้ยื่นส่งให้
คลิ๊ก!
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นใบหน้าเหี่ยวๆของชายชราผู้หนึ่งทันที แน่นอนว่ามันเป็นใบหน้าเดียวกับหัวหน้านักบวชที่ข้ารับใช้ของเขาใช้ปลอมตัวเมื่อครู่นี้
เขาลูบหน้าของตนและเริ่มพูด
“น่าหงุดหงิดชะมัด!ที่ต้องมาสัมผัสกับใบหน้าเหี่ยวๆแบบนี้”
เสียงของเขาก็กลายเป็นสียงชายชราเช่นกัน
“แกล้งทำตัวเป็นคนแก่ก็เป็นเรื่องยากเหมือนกัน..แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ว่าหัวหน้านักบวชคนเก่าถูกข้าฆ่าตายไปแล้ว”
“ใช่แล้วขอรับ..ดูเหมือนเขาจะไม่รู้”
“ถ้าเขามีผมสีขาวก็เริ่มหาเบาะแสจากอาณาจักรพารันแล้วกัน”
“ขอรับ”
หัวหน้านักบวชแตะไปที่อุปกรณ์เวทย์อีกครั้ง
คลิ๊ก!
.
.
.
คาร์ลเองก็ต้องรับมือกับคำถามของราอนเมื่อกำลังเหาะกลับไปยังห้องระเบียง ร-4
~ มนุษย์!? ทำไมเจ้าแกล้งไม่รู้ว่าพวกเขาใช้อุปกรณ์เวทย์แปลงกายล่ะ? อุปกรณ์เวทย์ชนิดนี้หายากมากเลยนะ! มันต้องแพงมากแน่ๆ!~
คาร์ลเริ่มยิ้ม
“ยินดีต้อนรับกลับขอรับ..นายน้อยคาร์ล”
บิลอสส่งยิ้มให้คาร์ลทันทีที่เขาถอดหน้ากากออก
“ทุกอย่างเรียบร้อยนะขอรับ”
“อืม”
คาร์ลพยักหน้าตอบรับ
~ มนุษย์! ข้าอยากรู้ว่าทำไมเจ้าต้องแกล้งไม่รู้ด้วยล่ะ? แล้วเจ้าหัวหน้านักบวชตัวจริงนั่นแกล้งทำเป็นกลัวแต่ลูกตาของเขาไม่สั่นเลยสักนิด! มันเหมือนกับที่เจ้าเคยบอกไว้เลย!~
คาร์ลเพิกเฉยต่อความเห็นของราอนเมื่อกำลังนึกถึงสิ่งที่นักบวชแจ็คบอกเอาไว้ แจ็คได้อธิบายลักษณะของหัวหน้านักบวชให้คาร์ลฟัง
มันคือลักษณะที่แท้จริงของหัวหน้านักบวช
‘หัวหน้านักบวชของอาณาจักรคาโรเป็นนักบวชหญิงรูปร่างผอมบาง..อายุประมาณ 30ปีและเป็นคนที่ค่อนข้างฉลาดเป็นกรดทีเดียว..นั่นคือลักษณะที่แท้จริงของนาง ’
คาร์ลหัวเราะออกมาเบาๆ
“น่ากลัวจริงๆ”
เขาขอยืนยันตามเดิมว่านิยายแฟนตาซีช่างน่ากลัวจริงๆ
ทันใดนั้นเอง
‘หืม?’
จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาเย็นเยือกขึ้นมา
“นายน้อยขอรับ”
เป็นเสียงของรอนนั่นเอง
รอนเอ่ยเรียกเขาพร้อมกับยื่นน้ำมะนาวส่งให้ ความเย็นยังคงแล่นไปทั่วแผ่นหลังของคาร์ลเมื่อเขาจ้องไปในตาของรอน เสียงของราอนดังเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง
~ เฮ้อ..เรื่องนั้นช่างมันเถอะ! ว่าแต่ช่วงนี้เจ้าคงจะยุ่งมากเลยใช่มั้ย?~
‘ก็คงจะเป็นเช่นนั้น’
ราอนพูดต่อเมื่อเห็นคาร์ลพยักหน้ารับ
~ มนุษย์! ตั้งแต่ที่เจ้าสั่งไม่ให้ข้ารับสายจากองค์ชายรัชทายาท..ข้าก็ไม่คิดสนใจมันอีกเลย!?~
คาร์ลรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
‘หืม? หมอนี่ไม่สนใจจริงๆเหรอ?’
คาร์ลไม่คิดว่าราอนจะไม่รับสายจากองค์ชายรัชทายาทจริงๆ คาร์ลไม่คิดว่าราอนจะทำตามคำสั่งของเขาเคร่งครัดเช่นนี้ แล้วทำไมจู่ๆมันถึงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ? นอกจากแผ่นหลังที่คาร์ลรู้สึกว่าเย็นเยือกแล้วทั่วทั้งห้องก็เย็นเยียบเช่นกัน
อย่างไรก็ตามดูเหมือนราอนจะไม่สนใจท่าทางของเขาเมื่อมันยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง
~ มนุษย์! ตั้งแต่ที่เจ้าเริ่มคุยกับหัวหน้านักบวช..องค์ชายรัชทายาทก็ติดต่อมาหาเจ้าโดยตลอด..น่าจะประมาณ 10 ครั้งได้~
‘อะไรนะ?’
องค์ชายรัชทายาทเนี่ยนะที่ติดต่อมาหาเขาเป็น 10 ครั้ง?!
~ เขาฝากข้อความเสียงไว้ด้วยล่ะ..เดี๋ยวข้าจะเอาให้เจ้าฟัง!~
มือที่ถือถ้วยน้ำมะนาวเกร็งขึ้นเล็กน้อย
เสียงขององค์ชายรัชทายาทก้องอยู่ในหัวของคาร์ล
[‘พันธมิตรทางตอนเหนือเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว’]
‘…อะไรนะ?’
คาร์ลคิดว่าตัวเองฟังผิดไป
อาณาจักรพารันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วอย่างนั้นหรือ?
นี่เพิ่งเดือนกุมภาพันธ์ ธารน้ำแข็งในมหาสมุทรยังไม่ละลายด้วยซ้ำ!
ทำไมกัน?
“พวกบ้าเอ้ย!”
ด้วยความหงุดหงิดทำให้คาร์ลยกน้ำมะนาวขึ้นจิบทันที ความเปรี้ยวของมันทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่น
“นายน้อยคาร์ลขอรับ?!”
บิลอสเอ่ยเรียกคาร์ลด้วยความตกใจเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆของเขา คาร์ลไม่พูดอะไรเพียงแค่โยนกระเป๋าเงินที่ได้จากหัวหน้านักบวชให้แก่บิลอส
บิลอสคว้ากระเป๋าเงินมาถือไว้ด้วยความงุนงง คาร์ลจึงออกคำสั่งแก่เขาอย่างรวดเร็ว
“ไปประมูลซากราชาหมาป่ามาให้ได้”
“อะไรนะขอรับ?”
“ในกระเป๋าใบนี้มีเงินอยู่ 10,000 ล้านคอนด์..เจ้าคงรู้ดีว่าควรทำอย่างไรต่อ”
“ห๊ะ?! อ..อะไรนะ? 10,000 ล้านคอนด์..หรือขอรับ?”
เมื่อเห็นว่าบิลอสยังคงตกตะลึง คาร์ลจึงพูดต่ออย่างไม่ยอมให้เสียเวลา
“ข้าจะออกไปกับรอนก่อน..ส่วนเจ้าก็จัดการทางนี้ให้เรียบร้อย..รอน! นำทาง”
รอนมาที่นี่ในฐานะข้ารับใช้ของบิลอส เขาก้มศีรษะรับคำสั่งของคาร์ลก่อนที่ร่างของคนทั้งสองจะค่อยๆเลือนหายไป พวกเขาออกจากห้องระเบียงอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้ากลับไปยังโรงแรมทันที
~ มนุษย์! มีข้อความเสียงเข้ามาอีกแล้ว! ~
ราอนเอ่ยกับคาร์ลที่กำลังสาวเท้าอย่างเร่งรีบ
~ ทำไมเจ้าไม่รับสายเขาล่ะ? ดูเหมือนเขาจะมีเรื่องด่วนคุยกับเจ้านะ!~
คิ้วของคาร์ลผูกเป็นปมอีกครั้ง
‘ทำไมองค์ชายรัชทายาทถึงอยากคุยกับขยะไร้ค่าขนาดนี้ด้วยล่ะ?’
แผ่นหลังของเขาทั้งเย็นเยียบ ในปากก็เต็มไปด้วยรสเปรี้ยวของน้ำมะนาวและยังมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีก
‘สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกแย่’
เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากแสดงความหงุดหงิดออกมาเท่านั้น