223 บทส่งท้าย (อาร์คที่ 9)
“นายตัดสินใจที่จะช่วยโลก หรือทำลายมัน…” (โนอาห์)
รอยยิ้มของโนอาห์-ซามะรู้สึกโหดร้าย
สายตาของผมมองไปทั่ว
ผมคิดว่ามันแน่นอนว่าตัวเลือกของผู้เล่นอาร์พีจี จะแสดงออกมา แต่…
ไม่มีอะไรออกมา
ผมยืนยันสีหน้าของสหายผมด้วยเปลี่ยนมุมมองแทน
ลูซี่อยู่ในอารมณ์ไม่ดี
ซา-ซังอยู่ในน้ำตา
เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้าที่สงบดั่งเธอทนอะไรบางอย่าง
ฟูเรีย-ซังทำหน้าเหมือนแมวที่ถูกทิ้ง…
ความมุ่งมั่นตั้งใจของผมสั่นคลอน
ผมจะพูดบางอย่าง แต่หยุดมัน
ผมรู้สึกว่ามันจะมีผลกับผม ถ้าพวกเธอพยายามจะหยุดผม
ผมหันหน้าไปหาโนอาห์-ซามะอีกครั้ง
“โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
“มีอะไร มาโกโตะ?” (โนอาห์)
“…ผมจะไป 1,000 ปีในอดีต ผมจะช่วยผู้กอบกูอาเบล โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมตอบ ผมสามารถได้ยินทุกคนในโบสถ์ถอนหายใจ
เมื่อผมมอง ผมเห็นอัลเธน่า-ซามะก็มีหน้าที่โล่งใจด้วย
“นั่นโอเคเหรอ? นายจะไม่ได้เจอเพื่อนของนายอีกแล้วนะ รู้มั้ย?” (โนอาห์)
“ได้โปรดอย่าโยนน้ำเย็นใส่ความมุ่งมั่นตั้งใจของบางคนสิครับ” (มาโกโตะ)
ผมแสดงรอยยิ้มที่เบี้ยว หันหาเพื่อนของผม และลงจากเวที
“ขอโทษ ทุกคน ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง…ชั้นไม่อยากได้แบบนี้…” (อายะ)
ซา-ซังจับแขนของผมและฝังหน้าของเธอมาที่หน้าอกของผม
“ชั้นจะไปกับนายด้วย… ชั้นอยากจะไปด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุง เทพธิดา-ซามะ…” (อายะ)
“ซาซากิ อายะ เธอแข็งแกร่งเกินไป…ถ้าชั้นส่งเธอไป 1,000 ปีก่อนในอดีต มารจะรู้มัน…เธอไปกับทากัตซูกิ มาโกโตะด้วยไม่ได้…” (ไอรา)
“อออุ…ไม่มีทางน่า…” (อายะ)
ผมทำได้แค่กอดไหล่ของซา-ซัง
บางคนเข้าหาผมจากข้างหลัง
“ฮีโร่มาโกโตะ…การช่วยผู้กอบกู้อาเบลเป็นงานที่มีเกียรติ ชั้นขอให้นายโชคดี—” (โซเฟีย)
“โซเฟีย…” (มาโกโตะ)
คำพูดของเจ้าหญิงโซเฟียติดอยู่ตรงกลาง
“ขอโทษ แม้ว่านายควรเป็นคนที่เจ็บปวดอยู่ที่นี่…” (โซเฟีย)
“…”
เจ้าหญิงโซเฟียห้อยหัวของเธอลง
ผมควรจะพูดอะไรดีที่นี่…?
“เห้อ กดดันตัวเองนะนี่ สาวคนนี้…”
“เออร์-ซามะ?!” (โซเฟีย)
เออร์-ซามะปรากฏตัวขึ้นกระทันหันและกอดเจ้าหญิงโซเฟียจากด้านหลัง
“ลงมาเมื่อไหร่?” (โซเฟีย)
“หืมม ชั้นถูกเรียกมาด้วยกันกับโนอาห์เมื่อชั้นอยู่ในวิหารทะเลลึก” (เออร์)
“ง่ายขนาดนั้น?” (มาโกโตะ)
เฮ้ย เฮ้ย นั่นโอเคเหรอ?
ผมมองอัลเธน่า-ซามะและท่านเกาแก้มของท่าน
อ้าา ท่านไม่ได้มีแผนเรื่องนั้นด้วย หือห์
“ใช่ โซเฟีย-จัง มันโอเคที่จะร้องไห้เมื่อเธอเสียใจนะ โอเคมั้ย?” (เออร์)
“…ค่ะ” (โซเฟีย)
มันควรจะโอเคที่จะทิ้งเจ้าหญิงโซเฟียไว้กับเออร์-ซามะ
ตาของผมสบกับฟูเรีย-ซังข้างหลัง
สีหน้าที่สง่างามของเธอได้หายไปแล้ว และเธอลนลาน
“อ-อืม…อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)
“เจ้าหญิง ขอโทษ…ที่ชั้นจะไม่สามารถอยู่ข้างเธอได้แม้ว่าจะเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ” (มาโกโตะ)
“นี่ไม่ได้เกี่ยวกับชั้นนะ! นายโอเคจริงๆมั้ย…? นายต้องไปทั้งหมดด้วยตัวเอง 1,000 ปีในอดีต นั่นมันน่ากลัวเกินไป…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังวิ่งมาหาผมและจับมือผม
เธอสั่น
“เพราะทั้งหมดไม่เหมือนว่าจะมีทางเลือกอื่น” (มาโกโตะ)
“แต่…แม้ว่านายจะกลับมามีชีวิตได้ไม่นานขนาดนั้น…ทำไม…ถึงมีหน้าแบบนั้น…” (ฟูเรีย)
“ยังไงซะ มันช่วยไม่ได้” (มาโกโตะ)
“นายพูดสิ่งต่างๆเบาๆตลอดเลย…” (ฟูเรีย)
“ทำให้ดีที่สุดในการค้นพบประเทศนะ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“…ได้” (ฟูเรีย)
ความมุ่งมั่นตั้งใจของผมต้องได้ส่งผ่านแล้ว ฟูเรีย-ซังปล่อยมืออย่างไร้พลัง
สุดท้าย ผมหันไปที่สาวเอลฟ์ผมแดงที่เงียบอยู่ซักพักแล้ว”
“ลูซี่ อืม…” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะพูด ‘ชั้นขอโทษ ชั้นจะไม่สามารถไปผจญภัยกับเธอได้อีกแล้ว’ แต่คำพูดผมถูกตัด
“มาโกโตะ!” (ลูซี่)
ลูซี่กอดอกและจ้องผม
สหายคนแรกที่ผมได้เมื่อมาที่โลกนี้
สาวคนนี้ผมรู้จักมานานที่สุดบนโลกนี้
ผมรักษาสัญญาที่จะท้าทายวิหารทะเลลึกด้วยกันไม่ได้…
“สัญญากับชั้น” (ลูซี่)
“สัญญา?” (มาโกโตะ)
“กลับมา! ช่วยฮีโร่อาเบล และเมื่อนายกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งให้ กลับมาหาเรา!” (ลูซี่)
เธอชี้ตรงมาที่ผมและพูดมันอย่างรุนแรง
“ลูซี่…” (มาโกโตะ)
ผมอยากจะกลับมาจริงๆ แต่ไอรา-ซามะได้อธิบายกับผมว่าผมกลับมาไม่ได้ซักพักตอนนี้
“ลูซี่ เจ วอล์คเกอร์…ชั้นได้พูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่มันไม่มีวิธีที่มาโกโตะจะกลับมาที่ปัจจุ—” (ไอรา)
“หุบปาก! เทพธิดาสมองลม!” (ลูซี่)
“อะ?!” (ไอรา)
ลูซี่เตะคำพูดของไอรา-ซามะไป
“มาโกโตะ! กลับมาให้ได้ 《อย่างแน่นอน!》 สัญญา!” (ลูซี่)
ดั่งมันสร้างคำพูดของลูซี่ขึ้นมาใหม่ ตัวอักษรลอยอยู่ข้างหน้าผม
โอ้?
[{คุณจะสัญญากับลูซี่?}]
ใช่
ไม่
(ตัวเลือกที่นี่ หือห์…) (มาโกโตะ)
แม้ว่าไม่มีการตอบสนองเมื่อโนอาห์-ซามะถามผม
มันไม่เกี่ยวกับการกลับไป 1,000 ปีในอดีต แต่เป็นเรื่องผมจะกลับมาหรือไม่ หือห์…
“อ-อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)
“ฟูเรีย-ซังถอยไปดั่งเธอกลัว
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! น-นั่น—หมึ!” (ไอรา)
“โอเค ไอรา เธอไม่ควรเข้าไปขวางการจากลาที่เรียกน้ำตานี้กับสหายของเค้า โอเคมั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะปิดปากของไอรา-ซามะที่กำลังจะพูดบางอย่าง
มันดูเหมือนสองคนนี้เห็นตัวเลือก
แต่ผมต้องตอบลูซี่ก่อน
“ลูซี่” (มาโกโตะ)
ผมดูตาที่ไหม้แดงของลูซี่
และจากนั้น ผมชำเลืองมองตัวเลือกที่ผู้เล่นอาร์พีจีมอบให้ผม
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ตัวเลือกแสดงขึ้นมาหลายครั้ง เมื่อลูซี่ได้เป็นสมาชิกปาร์ตี้ของผม ใช่มั้ย?
ในเวลานั้น ผมเลือกไม่ได้ในท้ายที่สุด
มันเป็นการบังคับรูทสมาชิกปาร์ตี้
ผมจำได้ว่าผมหัวเราะนิดหน่อย
ผมมั่นใจว่าผมเลือกไม่ได้ด้วย
“อะไร?” (ลูซี่)
เธอจ้องอย่างสงสัยกับที่ผมหัวเราะ
ผมก้าวไปข้างหน้า หาลูซี่
“ชั้นสัญญากับเธอ ชั้นจะกลับมา{แน่นอน}” (มาโกโตะ)
ผมเลือก [ใช่] กับคำถามของผู้เล่นอาร์พีจี
“หืม {แน่นอน} นะ โอเคมั้ย? ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายถ้านายไม่รักษาสัญญา!” (ลูซี่)
ลูซี่หันหน้าไปทางอื่นแล้ว ‘ปุ้ย!’ ระหว่างที่ยังกอดอกของเธอ
ผมสัญญา ดังนั้นผมต้องรักษามัน
งั้นตอนนี้ การจากลากับสหายของผมเสร็จแล้ว
ที่เหลือก็คือ…
“มาโกโตะ-ซามะ…” (โนเอล)
“ทากัตซูกิ-คุง…” (ซากุไร)
เจ้าหญิงโนเอลมีหน้าที่เศร้า และซากุไร-คุงที่เกือบจะมีน้ำตา เรียกชื่อผม
…เฮ้ย เฮ้ย นายเป็นฮีโร่แห่งแสงที่จะเอาชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย?
ผมจะทำเต็มทีในอดีต ดังนั้นผมจะปล่อยปัจจุบันไว้ให้นาย ซากุไร-คุง
“ชั้นจะไปละนะ ดูแลตัวเองด้วย ซากุไร-คุง โอเคมั้ย เจ้าหญิงโนเอล?” (มาโกโตะ)
ผมยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและเอ่ยคำลา
“……”
ใกล้กับซากุไร-คุง มีคนตัวเล็กๆ มองตรงมาที่ผม…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
ใช่ ต้องคุยกับเธอด้วย
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ผมขอโทษ แม้ว่าผมได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ถือ”
เสียงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นเสียงที่อยู่ระดับเย็นชาเหมือนเดิม
มันทำให้ผมเศร้านิดหน่อย
“ชั้นจะปล่อยอาเบลให้นายนะ”
“ได้” (มาโกโตะ)
คำพูดของฮีโร่ในตำนานที่ช่วยโลกมาก่อนนั้นรวบรัด
รวบรัด แต่หนัก
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่แสดงรอยยิ้มปรกติของเธอ และมองดูผมอย่างไร้สีหน้า
“พูดถึงแล้ว…เธอไม่ได้เจอผม 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
จุดนี้กวนใจผมมาก
ทั้งหมดเพราะเธอเป็นแค่คนเดียวที่นี่ที่มาจากเวลานั้น
“……”
ไม่ตอบ
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“…ชั้นไม่เจอ ผู้ใช้สปิริต-คุง”
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
แย่จัง
ถ้าผมรู้ว่าผมทำอะไรด้วยกันกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มันจะค่อนข้างโล่งใจ
ดูเหมือนผมจะไม่สามารถเจอปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะอีกครั้งได้ในอดีต
ผมมองดูไปรอบๆโบสถ์ และสายตาของทุกคนชี้มาที่ผมด้วย
(…ชั้นอยากจะไปรอบๆและเอ่ยคำลากับทุกคน แต่ชั้นไม่มีเวลา) (มาโกโตะ)
ผมกลับไปที่เวที
และจากนั้น ผมคุกเข่าตรงหน้าโนอาห์-ซามะ
“ตอนนี้ผมจะมุ่งหน้าไปที่ 1,000 ปีในอดีต โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ…ความมุ่งมั่นตั้งใจของนายแน่วแน่ ชั้นเข้าใจ มาโกโตะ” (โนอาหื)
โนอาห์-ซามะวางมือบนหัวของผม
ผมจะได้รับคำลามั้ย?
—”ในนามของเทพธิดาโนอาห์ ชั้น {ปลดนาย} จากการเป็นผู้ศรัทธาของชั้น” (โนอาห์)
“หือห์?” (มาโกโตะ)
ผมได้ยินบางอย่างที่อุกอาจ
“ท-ท่านทำอะไรน่ะ?!” (มาโกโตะ)
ผมขึ้นเสียงของผม แต่โนอาห์-ซามะยังมีสีหน้าที่สงบ
ผมรีบตรวจโซลบุคของผม…และคำว่า [ผู้ศรัทธาของเทพธิดาโนอาห์-ซามะ] หายไป!
“ชั้นมีสาวกต่างออกไปเมื่อ 1,000 ปีในอดีต ยังไงนายก็จะไม่เป็นผู้ศรัทธาของชั้นอีกแล้วเมื่อนายไปที่นั่น เพราะทั้งหมดผู้ศรัทธาของชั้น มีได้แค่ 1” (โนอาห์)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
อย่างน้อยอธิบายกับผมก่อน
“อัลเธน่า มาโกโตะจะมุ่งหน้าไปในอดีตด้วยตัวเอง ดังนั้น มอบการปกป้องของพระเจ้าบางอย่างให้เค้าสิ” (โนอาห์)
“หืม…แต่ด้วยสแตทที่ต่ำของเค้า ชั้นจะมอบสกิลที่แข็งแกร่งให้เค้าไม่ได้…” (อัลเธน่า)
“มันโอเค ดีกว่าไม่มีอะไร” (โนอาห์)
“อืม โอเค” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะยืดมือของท่านมาหาผม
—”ในนามของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า ชั้นมอบการปกป้องจากพระเจ้าให้นาย” (อัลเธน่า)
แสงเล็กๆปกคลุมตัวผม
อัลเธน่า-ซามะพูด: ‘ด้วยนี่ ชั้นจะมอบให้นายสกิล [เวทมนตร์แสง: ระดับประถม] ‘
โออ้…สกิลใหม่ที่นี่เหรอ?
“ช-ชั้นด้วย!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะกอดผม
อะ?!
ตัวที่เล็กของเอสเธอร์-ซังกอดผมอย่างแน่น
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ชั้นขอโทษ ชั้นสร้างปัญหาให้นาย…ชั้นจะมอบการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ชั้นภาวนาให้นายเดินทางปลอดภัย ชั้นมอบให้นายสกิล [เวทมนตร์โชคชะตา: ระดับประถม]” (ไอรา)
แสงอุ่นไหลเข้ามาในตัวผมจากตัวของไอรา-ซามะ
ไอรา-ซามะกอดผมแบบนั้นเลยซักพัก
“ไอรา-ซามะ ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เมื่อนายอยู่ในอดีต มาเจอกับชั้น อดีตและปัจจุบันของชั้นมีความทรงจำแบ่งกัน ดังนั้นนายปรึกษากับชั้นได้…แต่ชั้นได้แค่มอบคำแนะนำให้นายนะ” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว ผมจะค้นหาท่าน ไอรา-ซามะ ผมแค่ต้องหาออราเคิลของเมื่อ 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว แต่ชั้นแค่หวังว่าออราเคิลจะไม่ถูกฆ่านะ…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะพูดในเสียงที่เบาระหว่างที่ยังกอดผม
อืม…ปล่อยผมได้หรือยังครับ?
““……””
ผมรู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาจากข้างหลังได้
“เอาน่า ไอรา ถอยไป” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะดึงไอรา-ซามะออก
“เตรียมเวทย์เดินทางได้แล้ว” (โนอาห์)
“ชั้นรู้…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะเริ่มร่ายเวทมนตร์ของเธอ
…เวทมนตร์ที่ต้องการเทพธิดาแห่งโชคชะตาให้ร่าย หือห์
อย่างที่คาดกับการเดินทาง 1,000 ปีก่อนในอดีต
มันต้องเป็นเวทมตร์ที่ใหญ่แน่
“มาโกโตะ มีหลายสิ่งที่ชั้นต้องบอกนาย…” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะบอกผมสิ่งต่างๆจำนวนหนึ่ง เกี่ยวกับสถานการณ์ ของยุคมืด
เกี่ยวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
เกี่ยวกับ 9 ลอร์ดปีศาจ
โดยเฉพาะเกี่ยวกับสาวกในอดีตของโนอาห์-ซามะ
และจากนั้น เกี่ยวกับที่ผมไม่ได้เป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ เมื่อ 1,000 ปีก่อน
…มันทำให้ผมรู้สึกแย่
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นจะพูดมันอีกครั้ง” (อัลเธน่า)
เทพธิดาแห่งแสงตัดเข้ามาในการสนทนาของเรา
“ภารกิจของนายคือไป 1,000 ปีในอดีต และช่วยชีวิตของฮีโร่อาเบล ไม่มีความจำเป็นต้อง {สนใจอะไรนอกจากเรื่องนั้น}” (อัลเธน่า)
“นอกจากนั้น?” (มาโกโตะ)
วิธีพูดแบบนั้นมันกวนใจผม
“อัลเธน่า เธอพูดอ้อมค้อม ฟังนี่ มาโกโตะ พูดอีกอย่าง ‘นายทำอะไรก็ได้ตราบใดที่นายช่วยฮีโร่อาเบล’ ยกตัวอย่างเช่น; แม้ว่านั่น {เปลี่ยนประวัติศาสตร์ถึงจุดที่มาก}” (โนอาห์)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“เฮ้ย โนอาห์ อย่าไปไกลขนาดนั้น” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะแก้โนอาห์-ซามะ
ผมจะไปในอดีต เพื่อที่จะไม่เปลี่ยนอดีต แต่ มันโอเคที่จะเปลี่ยนอดีตเหรอ?
หรือเหมือนกับ ไม่ใช่กฎของกฎ คืออย่าลงมือกับอดีตเมื่อเดินทางข้ามเวลามากกว่าเหรอ?
“นายต้องไม่นะ ด้วยการคิดธรรมดาแบบนั้น นายจะไม่สามารถรอดชีวิตจากยุคมืด ฟังให้ดี ทำให้ประวัติศาสตร์กลับเป็นปรกติเป็นงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา และเราจะให้เธอทำอย่างนั้นเหมือนชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน ดังนั้นนายมีสมาธิกับการช่วยฮีโร่อาเบล มาโกโตะ” (โนอาห์)
“คำพูดของโนอาห์ซามะนั้นหยาบๆ แต่เธอพูดถูก ไม่มีความจำเป็นต้องห่วงเรื่องอดีต แค่มีสมาธิกับฮีโร่อาเบล แม้ว่าประวัติศาสตร์เปลี่ยนจากการกระทำของนาย ไอราจะปรับมัน” (อัลเธน่า)
“อออุ…ชั้นจะทำดีที่สุด” (ไอรา)
ไอรา-ซามะตอบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยน้ำตากับสิ่งที่โนอาห์-ซามะและอัลเธน่า-ซามะพูด
…ไอรา-ซามะจะโอเคมั้ย?
ยังไงซะ ผมเข้าใจแล้วตอนนี้
ไอรา-ซามะจะทำบางอย่างเกี่ยวกับการเปลี่ยนอดีตถึงจุดหนึ่ง
ที่ผมควรทำคือหยุดการตายของฮีโร่อาเบล ที่แม้แต่ไอรา-ซามะทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้
มันหมายถึง ‘{ผมใช้วิธีอะไรก็ได้}’ เพื่อสิ่งนั้น
แต่อะไเกิดขึ้นในอดีต?
“ฮีโร่มาโกโตะ!”
บางคนวิ่งมาหาผม
เจ้าหญิงโซเฟีย
“ได้โปรดรับนี่ไป” (โซเฟีย)
“นี่มัน…” (มาโกโตะ)
ที่ผมถูกมอบให้คือสมุดภาพเล็กๆ
ที่เขียนในปกหน้าคือตำนานของฮีโร่อาเบล
“ถ้านายอ่านนั้น นายจะรู้ว่าฮีโร่อาเบลอยู่ที่ไหนในอดีต~” (เออร์)
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณ โซเฟีย เออร์-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้ากับคำพูดของเออร์-ซามะ
มันจริงที่ว่าหนังสือนั้นสำคัญเพื่อที่จะเข้าในประวัติศาสตร์
สิ่งอี่นที่ต้องการก็คือ…
มีหลายอย่างที่ผมอยากจะนำมันมากับผม แต่ไม่มีเวลาที่จะเตรียมมัน
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ มันพร้อมแล้ว” (ไอรา)
ไอรา-ซามะเรียกผม
ที่เวที มีประตูสีรุ้งขนาดยักษ์ที่ทำด้วยเวทมนตร์
“ถ้านายข้ามประตูเดินทางนี้ นายจะถูกส่งไป 1,000 ปีในอดีต ชั้นบอกไม่ได้แน่นอนว่านายจะถูกเทเลพอร์ตไปที่ไหน แต่ปรกติแล้วมันจะเป็นที่ที่เชื่อมต่ออย่างลึกซึ้งกับนาย ชั้นคิดว่านายจะถูกเทเลพอร์ตไปบางที่ในโรเซส” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้า
ก่อนที่ผมจะข้ามประตู ผมหันหาสหายอีกครั้ง
ลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิงโซเฟีย ฟูเรีย-ซัง…และโนอาห์-ซามะ
“ชั้นจะไปแล้ว” (มาโกโตะ)
พูดคำนี้ ผมก้าวเข้าไปในประตูเดินทางที่ไอรา-ซามะทำ
—{ผมเดินทางไป 1,000 ปีในอดีต}
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 100/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord