บทที่ 162 ฝันร้ายของซอนหยานกรงเล็บเทา
ซอนหยานกรงเล็บเทากําลังลับมีดสั้นของเขา
อันที่จริงเขารู้ดีว่าอาวุธที่ดรอปจากดันเจี้ยนไม่จําเป็นต้องมีการขัดเงาและลับคมแม้จะมีค่าสเตตัสที่เรียกว่าความทนทานอยู่ก็ตาม เพราะมันจะดูดีเหมือนใหม่เมื่อเขาแวะไปใช้บริการช่างดีเหล็ก
แต่มันเป็นนิสัยที่เขาพัฒนาขึ้นเมื่อสมัยที่เขายังเป็นนักรบ และเขายังคงทํามันต่อไปเพื่อทําให้ใจสงบและหยุดนึกถึงอดีต
เขาชอบบรรยากาศของศาสนจักรแห่งเกมมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาฆ่าและต่อสู้กันทุกวัน แต่ความเป็นศัตรูระหว่างผู้เล่นก็มีไม่มากนัก บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาได้ระบายความอัดอั้นตันใจในดันเจี้ยนไปมากพอแล้ว
แม้ว่าจะมีความขัดแย้งใด ๆ มากสุดก็คือการปักธง PK ไว้ที่ทางเข้าเมืองไร้ชื่อ หลังจากที่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตาย ทุกคนก็จะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ที่สามารถคุยโม้กันในโรงเหล้าเกี่ยวกับทุกสิ่งในโลกกว้างได้อีกครั้ง
ไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องการล่าสัตว์ในแต่ละวัน ไม่จําเป็นต้องฆ่าใครแม้ต่อหน้าคนแก่ ผู้หญิง และเด็ก และไม่จําเป็นต้องเหวี่ยงดาบใส่เพื่อนหรือญาติ ๆ ของตัวเอง
แม้ว่าจะมีวิวรณ์จากเทพเจ้าที่เคยออกเควสสังหารศัตรู แต่ทุกคนก็ร่วมมือกัน และทํามันให้สําเร็จด้วยรอยยิ้มไปพร้อมกัน
ทุกอย่างล้วนสวยงาม…ยกเว้นผู้เล่นบางคนที่กรีดร้องเมื่อเห็นเขาว่า “อ๊าาาา! เจ้ามือดํา!” แล้ววิ่งหนีไป
“เวร นามสกุลข้าคือกรงเล็บเทาต่างหาก!”
ซอนหยานบ่นในใจ
มันเป็นชื่อเล่นที่ผู้เล่นตั้งขึ้นมาขํา ๆ แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริงที่ผู้เล่นหลายคนไม่กล้าปาร์ตี้กับเขา แต่ทักษะของซอนหยานก็ถือเป็นอันดับต้น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย เป็นเหตุให้ผู้เล่นชั้นนําหลายคน เชิญเขาเข้าตี้เมื่อพวกเขาต้องการสํารวจดันเจี้ยนใหม่ ๆ เขาจึงไม่ได้ถูกรังแกเพราะฉายาตลก ๆ นั่นแต่มีเพื่อน ๆ มากมายแทน
จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึก เมื่อเขาเผลอลับมีดลื่นบาดนิ้วตัวเองจนทิ้งรอยเลือดจาง ๆ ไว้บนมือ และมีตัวอักษรสีแดง [1] ปรากฏขึ้นที่บาดแผล
ซอนหยานแตกต่างจากผู้เล่นส่วนใหญ่ เขาไม่ได้บิดความรู้สึกเจ็บปวดจนหมด เขาเพียงแค่ลดมันให้น้อยลงเท่านั้น ในฐานะอดีตนักรบ เขารู้ดีว่าความเจ็บปวดเป็นวิธีที่ร่างกายส่งสัญญาณเตือนถึงอันตราย และการคุ้นเคยกับมันก็จะทําให้เขาเข้าใจสภาพปัจจุบันของตัวเองได้ในขณะต่อสู้
เขาถอนหายใจและเก็บมีดลงฝัก
ในฐานะหนึ่งในผู้ลี้ภัยกลุ่มแรกที่มาถึงเมืองไร้ชื่อ เขาจึงเป็นหนึ่งในผู้นําของผู้เล่นใหม่ แม้ว่าเขาจะโชคไม่ดีในแง่ของการดรอปไอเทม แต่เหรียญเกมของเขาก็ไม่เคยลดลงเลยหลังผ่านดันเจี้ยนแต่ละครั้ง ดังนั้นเช่นเดียวกับผู้เล่นหลายคนที่เริ่มต้นในช่วงเวลาเดียวกัน ที่ที่เขาอาศัยอยู่ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นบ้านที่เขาซื้อไว้ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้
บ้านที่สร้างด้วยระบบไม่เพียงแต่จะมีรูปลักษณ์ที่ดูเรียบร้อยสวยงามเท่านั้น การตกแต่งภายในยังเป็นแบบเดียวกันและเหมือนกันไปหมด ยกเว้นเลขที่บ้านหน้าประตู
แน่นอนว่าผู้เล่นสามารถรวบรวมวอลเปเปอร์ เฟอร์นิเจอร์ และของตกแต่งแบบสุ่มอื่น ๆ ได้จากเควส เพื่อสร้างบ้านในอุดมคติของตัวเอง แต่ซอนหยานไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลย เป็นเหตุให้บ้านของเขายังคงเป็นบ้านลักษณะเดิม ซึ่งนั่นรวมถึงกระจกแต่งตัวธรรมดา ๆ ที่ตั้งอยู่ในห้องนอนของเขา ที่อาจเป็นส่วนหนึ่งของสวัสดิการสําหรับผู้เล่นหญิง
ซอนหยานหยิบแปรงหวีผมขึ้นมาจากโต๊ะเครื่องแป้ง เขาสางผมหนา ๆ จนเผยให้เห็นหูทั้งสองข้างเหนือศีรษะ ซึ่งแตกต่างจากหูของมนุษย์ทั่วไปอย่างชัดเจน
มันเป็นหูสัตว์ สีน้ําตาลอมเหลือง ขนปุย และเป็นรูปสามเหลี่ยมมน
ซอนหยานเป็นเผ่าพันธุ์สิงโต
เผ่ากรงเล็บเทาในอดีตของเขา เคยมีเกียรติและเป็นที่เคารพของชนเผ่าอื่น ๆ
พวกเขาเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่ทรงพลัง ความเร็วที่น่ากลัว และความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง พวกเขาเป็นนักรบตามธรรมชาติที่ยืนอยู่เหนือเผ่าพันธุ์มนุษย์สัตว์อื่น ๆ ในฐานะราชาแห่งสรรพสัตว์
ซอนหยานกรงเล็บเทาเป็นลูกชายคนโตของหัวหน้าเผ่ากรงเล็บเทา ความแข็งแกร่งของเขาไม่มีใครเทียบได้ในหมู่คนรุ่นใหม่ของเผ่า แต่กลับมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ทั้งที่เขาควรจะได้รับมรดกจากบิดาขึ้นเป็นผู้นําเผ่า และได้ปกครองชนเผ่าต่อไป
แต่ซอร์ดเทละกรงเล็บเทา ลูกชายคนที่สองของหัวหน้าเผ่ากรงเล็บเทา และน้องชายข องซอนหยานที่เคยพ่ายแพ้ให้ซอนหยาน ได้กลับมาท้าทายซอนหยานอีกครั้ง
ถึงกระนั้น ซอร์ดเทลกลับไม่ได้มีอะไรต่างจากเดิมในด้านพละกําลังเลย เขาเอาชนะซอนหยานด้วยมนต์คาถาที่เขาเรียนรู้จากที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีใครรู้จัก จากนั้นเขาก็ฆ่าบิดาตัวเองเพื่ออ้างสิทธิ์ในตําแหน่งหัวหน้าเผ่ากรงเล็บเทา
ต่อมาซอร์ดเทลฆ่าทุกคนในเผ่าที่คัดค้านการปกครองของเขา มารดาของพวกเขาปกป้องซอนหยานด้วยชีวิตของเธอ เธอถูกฆ่าโดยซอร์ดเทลที่กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง และซอนหยานที่บาดเจ็บจากการต่อสู้กับซอร์ดเทล ก็ได้ร่วงตกลงไปในทะเลในระหว่างนั้น
ในโลกนี้ทะเลเต็มไปด้วยอันตรายมากกว่าบนบก ดังนั้นการตกลงไปในทะเลจึงมีโอกาสรอดน้อยกว่าการตกจากหน้าผา
แต่ถึงอย่างนั้นซอนหยานก็ไม่ได้ตายในทะเล เขาคว้าท่อนไม้ที่ไม่รู้ว่ามันลอยมาจากไหนทันก่อนที่จะหมดสติ และลอยคออยู่ในทะเลเป็นเวลา 3 วันเต็ม จากนั้นผู้เฒ่าแวนเค่อที่ผ่านมาตกปลาก็ได้พบเขาเข้า และลากเขาขึ้นมาบนฝั่งเมื่อเขากําลังใกล้ตาย
ด้วยเหตุนี้เขาจึงสร้างชื่อให้กับตัวเองในฐานะทหารรับจ้างที่โรวิเนีย
เขาไม่ได้ละทิ้งผู้เฒ่าแวนเค่อ เมื่อนายทะเบียนคนนี้ล้มลงในเวลาที่ยากลําบาก เขาทิ้งชีวิตทหารรับจ้างของเขาและพาชายชราไปยังครอมเวลล์ ต่อมาด้วยคําแนะนําของแวนเค่อ เขาจึงตามมาร์นี่ไปและกลายเป็นหนึ่งในผู้เล่นกลุ่มแรก ๆ
“สงสัยข้ายังตัดใจจากเรื่องในอดีตไม่ได้จริง ๆ”
นิ้วของซอนหยานลูบดวงตาที่สะท้อนบนกระจกเบา ๆ เขาจ้องมองใบหน้าของเขาที่ดูคล้ายกับบิดา เขารู้สึกเหมือนมีเปลวไฟกําลังแผดเผาอยู่ในอก
ยิ่งตอนนี้ชีวิตมีความสุขมากเท่าไหร่ ไฟก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขากําหมัดแน่น และทุบกระจกอย่างรุนแรงจนทําให้ร่างในกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ
ตัวตนของเขาในฐานะผู้เล่น ได้ทําลายพันธนาการในอดีตของเขาไปแล้ว เนื่องจากความสามารถในการต่อสู้ของอมนุษย์นั้นขึ้นอยู่กับร่างกายและความสามารถทางกายภาพเป็นหลัก ทําให้ตอนนี้เขากลายเป็นนักรบที่ยิ่งใหญ่กว่าพ่อของเขา แต่นั่นยังไม่เพียงพอ
มนตราอันน่าสยดสยองที่ซอร์ดเทลใช้นั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซอนหยานเหมือนฝันร้ายของปีศาจที่ตามมาหลกหลอน และบังคับให้เขาต้องฝันถึงฉากในวันนั้นอยู่ร่ําไป
แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนคลาสเป็นซอร์ดมาสเตอร์สายนักรบคลั่ง(berserker) แต่ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซอร์ดเทล
“พระเจ้า ข้าจะทําอย่างไรดี…” เขาพึมพําด้วยสีหน้าปวดร้าว
เขาไม่ได้อ้อนวอนขอคําตอบจากเทพเจ้าของเขา มันเป็นเพียงการรําพันตามนิสัยอย่างไม่รู้ตัว
แต่มนุษย์สัตว์จากทวีปตะวันตกคนนี้ไม่รู้เลยว่าเทพเจ้าของเขากําลังเฝ้าดูเขาอยู่จากบนอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์
ดังนั้นเสียงที่คมชัดของระบบ จึงดังขึ้นในความคิดของเขาในเวลาต่อมา
ติ้ง!]
[เริ่มต้นเควสเสริม: ชัยชนะของราชาแห่งสรรพสัตว์