ตอนที่ 225 ใส่เนื้อเยอะๆ
ขึ้นวันใหม่ มู่เถาเยาก็ตื่นแต่เช้าเช่นเคย
ครั้งนี้สามสาวออกจากบ้านพร้อมเธอ เหลียงจียังอยู่หมู่บ้านเถาหยวนซาน
มือข้างหนึ่งจับเจียงเฟิงเหมียน มืออีกข้างจับอวิ๋นสุ่ยเหยา เหาะไปทางบ้านตระกูลตี้
มู่หว่านพยายามเหาะตามหลัง
เธอเองก็ฝึกกำลังภายในตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่เร็วเท่ามู่เถาเยา แต่ก็พอสู้หลายคนของสำนักซย่าโหวได้
อย่างไรเสียมีมู่เถาเยาที่เด็กกว่าหนึ่งเดือนเป็นแบบอย่าง เธอจะฝีมือแย่ก็เป็นไปไม่ได้
เจียงเฟิงเหมียนเคยไปหมู่บ้านเถาหยวนซาน ย่อมเคยเห็นคนใช้วิชาตัวเบาเหาะไปเหาะมา อวิ๋นสุ่ยเหยากลับเพิ่งเคยสัมผัสกับวิชาตัวเบาในตำนานเป็นครั้งแรก เธอตื่นเต้นมากและอยากเรียน
มู่เถาเยาย่อมไม่คัดค้าน
เด็กผู้หญิงมีวิชาป้องกันตัวติดไว้ ออกไปข้างนอกก็ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก
“เสี่ยวเหมียน ในเมื่ออยากเรียน งั้นช่วงปิดเทอมหน้าร้อนก็อยู่ฝึกกับทุกคนที่หมู่บ้านเถาหยวนซานแล้วกัน ถ้าเธอไม่กลัวความลำบาก พี่จะให้อาจารย์เล็กดูแล”
เจียงเฟิงเหมียนตอบเสียงดัง “ไม่กลัวค่ะ”
อวิ๋นสุ่ยเหยายกมือ “ฉันก็อยากเรียนด้วยค่ะ”
อันที่จริงเธอกับพี่ชายมีวิชาป้องกันตัวของยุคสมัยใหม่ แต่เธอรู้สึกว่าวิทยายุทธโบราณมันเจ๋งกว่า!
เมื่อก่อนไม่เคยได้สัมผัส ตอนนี้พอได้เห็น ทั้งสองศาสตร์นี้ก็มีสถานะที่ไม่เท่ากันภายในใจเธอแล้ว
“ได้ ถ้าเธอยินดีไปฝึกที่หมู่บ้านเถาหยวนซานนะ แต่ก่อนเรียนต้องคิดให้ดี จะล้มเลิกกลางคันไม่ได้”
ไม่ว่าทำอะไรก็ต้องไปให้สุดทาง
เจียงเฟิงเหมียนกับอวิ๋นสุ่ยเหยาพยักหน้า
มู่หว่านยิ้มดวงตาโค้งมน “งั้นพวกเธอสองคนพักที่บ้านฉันแล้วกัน”
“ได้เลย”
เด็กสาวทั้งสองคนพยักหน้ารัวๆ
มู่เถาเยายิ้ม เริ่มสอนวิชาพลังฝ่ามือให้พ่อบ้านจง
คนอื่นๆ ก็ฝึกตาม
หนึ่งชั่วโมงต่อมาก็ให้พวกเขาฝึกฝนกำลังภายในเอง มู่เถาเยาเหาะจากบ้านตระกูลตี้ไปเขาเซิ่งเย่ว์
เก็บสมุนไพรครั้งนี้เร็วกว่าตอนวันเสาร์
หลังลงจากเขาฉือซานกับสวีจิงเทาก็ขับรถออกมารอเธอที่นอกโรงจอดรถแล้ว
ให้มู่เถาเยาขับ อย่างไรเสียก็คุ้นทางกว่า
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลผิงคัง มู่เถาเยาก็พาฉือซานกับสามีไปห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล
“อาซาน อาเขยคะ ห้องยาเป็นที่เฉพาะ คนนอกเข้าไม่ได้ค่ะ”
“ได้จ้ะ เสี่ยวเยาเยาไปเถอะ พวกเราจะรอหนูที่นี่”
“เดี๋ยวหนูทำเสร็จจะจัดยาให้นะคะ เริ่มกินได้พรุ่งนี้”
“จ้ะ”
มู่เถาเยาไปห้องยา
เฉิงหรานทักทายทั้งสองคน
ฉือซานกลัวรบกวนการทำงานของคนอื่นจึงพูดขึ้น “ผอ.เฉิง งั้นพวกเราขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ได้ยุ่งมาก…”
เขายังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“พี่เขย”
“…”
“ครับ เสี่ยวเยาเยากำลังทำยา เดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะบอกให้ พี่คอยดูอาถิงไว้ก่อน พกยาไว้หน่อย ถ้าผิดปกติตรงไหนโทรหาผมได้ตลอด”
“…”
“อืม อย่าเพิ่งบอกพี่สาวผม”
“…”
“ครับ”
เฉิงหรานวางสายแล้วครุ่นคิด
ฉือซานยิ้มพูด “ผอ.เฉิง พวกเราขอไปเดินดูข้างนอก เดี๋ยวเสี่ยวเยาเยาออกมาคงโทรบอกพวกเรา เธอมีเบอร์ฉันค่ะ”
“ครับ เธอน่าจะออกมาประมาณเที่ยงครับ”
“ค่ะ งั้นพวกเราจะกลับมาสิบเอ็ดโมงครึ่ง”
เฉิงหรานพยักหน้า
พอฉือซานกับสามีออกไป เขาก็ส่งข้อความหาปาอิน
“เสี่ยวอิน อาถิงบอกว่าเจียงเย่ว์นัดเขาไปกินข้าวเที่ยงกับพ่อแม่ พอเจียงเย่ว์ออกมาแล้วส่งข้อความบอกพี่ทีนะ”
“ได้ค่ะศิษย์พี่ใหญ่”
ถูกต้อง ปาอินก็เรียกตามมู่เถาเยา
เฉิงหรานส่งข้อความบอกเฉิงอันนั่วเรื่องนี้แล้วเริ่มทำงาน
ฉือซานกับสามีกลับมาที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง
ตอนมู่เถาเยาถือขวดกระเบื้องใส่ยาเม็ดกับพวกห่อยาออกมา โทรศัพท์มือถือของเฉิงหรานก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“…”
“โอเค เข้าใจแล้ว ขอบใจนะเสี่ยวอิน”
“…”
“ได้ เธอกับอันนั่วก็ออกมากินข้าวพร้อมพวกเรานะ ที่ร้านอร่อยสุดๆ”
“…”
“อืม เดี๋ยวเจอกัน”
เฉิงหรานวางสาย มู่เถาเยาก็กำชับฉือซานกับสามีแล้ว
“เสี่ยวเยาเยา ทางนั้นมีความเคลื่อนไหวแล้ว พวกเขานัดอาถิงออกไปกินข้าว…”
“ฉันจะโทรหาพี่ไช่ ขอให้ช่วยจัดห้องส่วนตัวให้ค่ะ”
“อืม”
“งั้นผอ.เฉิงคะ เสี่ยวเยาเยา พวกเรากลับก่อนนะ”
พอเห็นทั้งสองคนมีธุระ ฉือซานก็ล้มเลิกความคิดอยากขอเลี้ยงข้าว
“อาซาน เดี๋ยวหนูไปเอากล่องยาก่อน อาซานขับรถกลับไปได้เลยค่ะ หนูนั่งรถของศิษย์พี่ใหญ่ไป”
“จ้ะ”
เฉิงหรานเก็บโต๊ะทำงาน มู่เถาเยาโทรศัพท์
เสร็จแล้วทั้งสี่คนก็ออกจากห้องทำงาน
มู่เถาเยาเดินตามฉือซานกับสามีไปเอากล่องยาใบน้อยก่อนแล้วถึงไปขึ้นรถของเฉิงหราน
“เสี่ยวเยาเยา เมื่อกี้ตอนเธอไปทำยาพี่เขยของพี่โทรมา อาถิงบอกพี่เขยว่าพ่อแม่ของเจียงเย่ว์นัดเขาไปกินข้าวที่ร้านอร่อยสุดๆ”
เฉิงหรานพูดสรุปสั้นๆ
มู่เถาเยาพยักหน้า “ฉันจะขอให้พี่ไช่จัดห้องส่วนตัวชั้นบนให้พวกเรา ฉันหูไว อยู่ตรงนั้นได้ยินพวกเขาคุยกันชัดแน่ค่ะ”
“อืม ไม่รู้ว่าเจียงจี๋จะลงมืออีกรอบหรือเปล่า”
“อาจวางยาตอนกินข้าวเสร็จต้องแยกกันแล้ว”
“เสี่ยวเยาเยา พิษนี้มันมีความพิเศษอะไรเหรอ”
“คนทั่วไปจะไม่ได้กลิ่นของเมล็ดพืช แต่เมื่ออยู่ภายในพื้นที่ปิด เขาจะคำนึงถึงเมียกับลูกสาว ถ้าวางยาในปริมาณที่แม่นยำก็จะไม่มีทางออกฤทธิ์ทันที ต้องรอประมาณสองชั่วโมงถึงจะรู้สึกได้ค่ะ”
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จให้พี่เขยหาข้ออ้างพาอาถิงไปที่สำนักงานทนายความ พี่ก็จะไปด้วย ถ้าไม่มีอันตรายถึงชีวิตก็ยังไม่ต้องกินยาถอนพิษ”
“กินก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีวิธีทำให้เหลยถิงมีอาการพวกนั้นอีก”
“ได้ งั้นพวกเราค่อยดูสถานการณ์อีกที เสี่ยวเยาเยา ตอนบ่ายเธอไปเรียนเถอะ เธอยังเป็นนักศึกษา ต้องจัดลำดับความสำคัญ”
“ค่ะ”
มีศิษย์พี่ใหญ่กับยาถอนพิษอยู่ เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงเหลยถิงเท่าไร
เมื่อทั้งสองคนไปถึง เหลยโจวก็รออยู่ในห้องส่วนตัวก่อนแล้ว
ผ่านไปไม่นานเฉิงอันนั่วกับปาอินก็มาถึง
เนื่องจากอาจารย์อาเล็กยังมีท่าทีเคลือบแคลงใจเรื่องที่ตัวเองมีน้องสาว มู่เถาเยาจึงอยากให้เขาอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่ให้เฉิงอันนั่วเรียกมาด้วย
ทุกคนสั่งอาหารก่อน เสร็จแล้วมู่เถาเยาถึงหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กออกมาจากกล่องยาใบน้อย หยิบสมุดเมนูเดินลงไปหาเถ้าแก่เกาตรงเคาน์เตอร์เก็บเงินชั้นล่าง
“คุณหมอเทวดา ทำไมลงมาสั่งอาหารเองล่ะจ๊ะ”
“พี่ไช่คะ ฉันลงมาดูเสี่ยวเซวียนค่ะ เขาไม่ได้มาเหรอคะ”
แม้เกาเซวียนที่อายุห้าขวบจะยังเรียนอนุบาลอยู่ แต่เพราะสุขภาพไม่ดี ตอนเที่ยงเขาจะถูกรับกลับบ้านหรือพามาที่นี่
พี่ไช่ยิ้มกว้างตอบ “มาแล้วจ้ะ กินข้าวอยู่ในครัวแน่ะ เดี๋ยวพี่เรียกออกมาให้นะ”
“ฉันเข้าไปเองดีกว่าค่ะ”
“จ้ะ”
พี่ไช่พามู่เถาเยาเข้าไปในห้องครัว
แม้ห้องครัวจะไม่ให้คนนอกเข้า แต่มู่เถาเยาเป็นผู้มีบุญคุณสำหรับพวกเขา ไม่ใช่คนนอก ยิ่งไปกว่านั้นห้องครัวของพวกเขาสะอาด ไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า
“เสี่ยวเซวียน”
“พี่หมอเทวดา!” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ
หันไปเร่งแม่ “แม่รีบทำกับข้าวให้พี่สาวเร็วๆ สิฮะ ใส่เนื้อเยอะๆ”
อุ๊บ…
พี่ไช่อดหัวเราะไม่ได้
มู่เถาเยาขยี้ผมเกาเซวียน พูดเสียงเบา “เสี่ยวเซวียน พี่กับคนในครอบครัวกินข้าวอยู่ในห้องชั้นบน พี่ลงมาดูหนูก่อน ไหน เอามือให้พี่สาวหน่อยสิจ๊ะ”
เด็กน้อยรีบยื่นมืออวบๆ ให้มู่เถาเยา
มือข้างหนึ่งของมู่เถาเยารองข้อมือเขา มืออีกข้างจับชีพจร
เสร็จแล้วก็ลูบศีรษะเด็กน้อย “เสี่ยวเซวียนเด็กดี ร่างกายฟื้นฟูดีมากเลยนะจ๊ะ”
เกาเซวียนพยักหน้า “เสี่ยวเซวียนเป็นเด็กดีฮะ”
“จ้ะ เสี่ยวเซวียนกินข้าวนะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่สาวจะให้คุณแม่เอาลูกอมให้กิน”
“ขอบคุณฮะพี่สาว”
เด็กน้อยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็ก กินข้าวอย่างว่าง่าย
มู่เถาเยาหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กจากกระเป๋าเสื้อให้พี่ไช่
“พี่ไช่คะ ในนี้มีลูกอมที่ช่วยบำรุงร่างกายอยู่สิบห้าเม็ด เอาให้เสี่ยวเซวียนกินหลังอาหารเที่ยงครึ่งชั่วโมงครั้งละหนึ่งเม็ด วันเว้นวัน เด็กๆ ที่บ้านฉันก็กินค่ะ”
แบบเดียวกับที่เจ้าถุงลมน้อยกิน
แน่นอนว่าผู้ใหญ่ก็กินได้ เพียงแต่ผลลัพธ์จะไม่ดีเท่าเด็กๆ
“ขอบใจจ้ะ” พี่ไช่ใช้สองมือรับขวดยาไปด้วยความดีใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องชายฉันชอบกินเลยทำเยอะหน่อย เดี๋ยวฉันกลับไปข้างบนก่อนนะคะพี่ไช่”
“จ้ะ เดี๋ยวเอาอาหารขึ้นไปให้นะ”
“ค่ะ”
ตอนต่อไป