227 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอกับผู้กอบกู้
ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร
ฮีโร่สายฟ้าอาเบล
ฮีโร่ดินโวล์คพูดอย่างนั้นแน่นอน
มันกวนใจผมที่เขาไม่ถูกเรียกว่าฮีโร่แห่งแสง แต่ผู้กอบกู้อาเบลมีทั้งสกิลฮีโร่แห่งแสงและฮีโร่สายฟ้า
ดังนั้นไม่ควรจะมีความผิดพลาดที่นี่
“…มาปล่อยคนอื่นจากกรงของเค้ากัน โมโมะ ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)
“นายก็ช่วยได้เยอะมาก บอกชื่อให้กับชั้นภายหลังได้โปรด” (โวล์ค)
เราพูดในเสียงเบาขณะที่เรามุ่งหน้าไปกรงที่เหลือ
คนที่ถูกมัดในกรงถัดมาคือผู้หญิงผมยาว
คนนี้ต้องเป็นฮีโร่ไม้จูเลียตต้า-ซัง
ผมตัดโซ่ที่มัดเธออยู่
และจากนั้น กรงที่อยู่ลึกเข้าไปข้างใน…ชายหนุ่มที่ผอมที่ดูเหมือนจะอายุเท่ากันกับผม
เขาลดหัวลง และผมไม่เห็นหน้าเขา
เขาคือ…ผู้กอบกู้อาเบล?
คนในตำนานที่ถูกกล่าวถึงนับครั้งไม่ถ้วนในวิหารแห่งน้ำ
ในที่สุดผมก็ได้เจอเขาต่อหน้าต่อตากับฮีโร่ในตำนาน
ผมเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ โดยความเป็นจริงนี้ ระหว่างที่ผมทำเหมือนกันกับโวล์ค-ซัง และตัดกรงและโซ่
“มีดนั่น…แค่มันทำมาจากอะไรบนโลกนี้กัน?” (โวล์ค)
โวล์ค-ซังจ้องมีดของผมด้วยความสนใจที่ลึกซึ้ง
“ข-ขอบคุณ… นายเป็นใคร?”
“…”
ฮีโร่ไม้จูเลียตต้าขอบคุณผม
ฮีโร่อาเบลยังห้อยหัวของเขาลง
“ชั้นมาโกโตะ และสาวคนนี้คือโมโมะ ชั้นมาเพื่อช่วยพวกนาย ไปจากที่นี่ก่อนเถอะอย่างแรก” (มาโกโตะ)
“เขาว่าอย่างนั้น ไปกันเถอะ จูเลียตต้า อาเบล” (โวล์ค)
“ได้ โวล์ค” (จูเลียตต้า)
“…ได้” (อาเบล)
ดูเหมือนโวล์คซังเป็นผู้นำกลุ่ม 3 คนนี้
เรา 3 คนออกจากพลาซ่าในหมอกระหว่างทำให้มั่นใจว่าไม่ถูกจับโดยการ์กอย
เราเดินหน้าผ่านซอยหลังของเมืองซักพัก และเมื่อถึงเวลาที่เรามาตลอดทางถึงกำแพง…
*{กั๊น! กั๊น! กั๊น! กั๊น!}
เสียงเหล็กดังขั้น และการตะโกนที่ดัง ‘ฮีโร่ได้หนีไปแล้ว!’ ‘หาพวกมัน!’
จึ ถูกเจอ หือห์
“เราจะวิ่ง!” (โวล์ค)
โวล์คซังตะโกนทำให้เราวิ่งไปตลอดทางถึงกำแพง
กำแพงสูงประมาณ 3 เมตร
โมโมะและผมใช้เวทย์บินไม่ได้ ดังนั้นเราได้สงสัยว่าจะข้ามไปยังไง
“ฮึ้นนน!!” (โวล์ค)
โวล์ค-ซังทำลายกำแพงด้วยหมัดของเขาระหว่างที่ส่งเสียงในคอ
รูใหญ่ได้ถูกสร้างในกำแพง
อย่างที่คาดกับฮีโร่
เราข้ามกับแพง กระโดดข้ามคูน้ำข้างนอก…และผมเกือบจะล้มเหลว แต่จูเลียตต้าดึงมือผมด้วยความรีบ
“น-นายโอเคมั้ย?” (จูเลียตต้า)
“ขอบคุณ…” (มาโกโตะ)
ทำไมทุกคนกระโดดข้ามคูนามที่ไกลกว่าเมตรได้ง่ายๆล่ะ…?
หรือเหมือนกับ แรงของโมโมะนั้นพึงพาได้มากกว่า
“เราจะหนีไปก่อนที่ปีศาจจะเจอเรา!” (โวล์ค)
“ได้ โวล์ค! แม้อย่างนั้น หมอกหนานี่ช่วยได้เยอะ แต่มันหายากที่จะเห็นหนาขนาดนี้บริเวณนี้นะ…” (จูเลียตต้า)
“หมอกถูกสร้างโดยมาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
“โอ้ ชั้น อย่างนั้นเหรอ? นั่นน่าประทับใจ ปกคลุมบริเวณกว้างเชียว” (จูเลียตต้า)
“นั่นใช่แล้ว! มาโกโตะ-ซามะน่าทึง!” (โมโมะ)
จูเลียตต้าและโมโมะได้คุยกันดั่งพวกเธอสนุกอยู่
ไม่ใช่ว่าพวกเธอสนิทกันเร็วเกินไปเหรอ?
“ให้การคุยน้อยที่สุด” (โวล์ค)
“…”
โวล์ค-ซังทำรอยยิ้มที่เบี้ยว และฮีโร่อาเบลเงียบอยู่ตลอด
เขามองลงไปข้างล่างด้วยสีหน้าที่มืดมนตลอดเวลา
เขาต่างไปจากที่ผมจินตนาการ
เราวิ่งต่อไปซักพัก
โวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง และฮีโร่อาเบลมีแผลทุกที่และเท้าเปล่า แต่พวกเขาวิ่งเร็วอย่างน่าประหลาดใจ
เราวิ่งในป่าที่มืดมิดอย่างต่อเนื่อง
เราสามารถที่จะหนีได้อย่างไรก็ไม่รู้
◇◇
“พวกก นายช่วยเราครั้งใหญ่เลย!”
“ฮ่าาาา~ …ชั้นคิดอย่างแน่นอนว่าเราจบเห่แล้วครั้งนี้~” (จูเลียตต้า)
เราตั้งแค้มป์อยู่ที่ถ้ำที่โวล์ค-ซังสร้างด้วยเวทมนตร์
ใกล้กับแคมป์ไฟมีกระต่ายเสียบไม้ และนกป่าถูกย่างอยู่
จูเลียตต้าคือคนที่จับพวกมัน
กลิ่นหอมของเนื้อปรุงสุกได้ลอยไปรอบๆ
…*กกกกู่~* ท้องของโมโมะร้อง
“ฮ่าห์!” (โมโมะ)
โมโมะหน้าแดงกับเรื่องนี้
“เลดี้น้อย เธอต้องหิวแน่ๆ กินเถอะ พวกนายเป็นคนช่วยชีวิตชั้น” (โวล์ค)
“โมโมะ-จัง~ กินเยอะๆนะ โอเคมั้ย~?” (จูเลียตต้า)
“ไม่! มาโกโตะ-ซามะเป็นคนที่ทำมันทั้งหมด
“แค่กิน โมโมะ” (มาโกโตะ)
ผมยังไม่หิว ดังนั้นผมคะยั้นคะยอให้โมโมะกิน
โมโมะกัดเนื้อเสียบไม้
ผมมองอย่างอุ่นใจ…คือที่ผมทำให้ดูเหมือนผมทำอยู่ และใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อเฝ้าดูฮีโร่ 3 คน
ฮีโร่ดิน โวล์ค-ซัง
เขาสูงและร่างกายแข็งแรง แผลเป็นรอบตัวเขาเป็นข้อพิสูจน์ถึงการต่อสู้ที่ยากมากมายที่เขามี
ครั้งแรกที่เราเจอกัน เขามีสีหน้าที่เข้มงวดตลอดเวลา แต่เขาตอนนี้หัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ ขณะที่เขากินเนื้อย่าง
เขาพูดบางอย่างเช่น ‘ชั้นอยากกินเบียร์!’ ซึ่งทำให้ผมนึกถึงนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ ลูคัส-ซัง
เขาสบายดีมั้ยน้า…?
ฮีโร่ไม้ จูเลียตต้า-ซัง
ผมสีเกาลัดและ {หูยาว}
จูเลียตต้า-ซังเป็นเอลฟ์
มากกว่านั้น เอลฟ์ที่สวยอย่างเหลือเชื่อ
เสื้อผ้าของเธอขาดรุ่งริ่ง ส่วนที่อันตรายของผิวเธอใกล้จะถูกเห็นได้ แต่เธอไม่รู้สึกกวนใจโดยมันเลย
มันดูเหมือนเธอชอบโมโมะ และดูแลเธอตลอดเวลา
โมโมะดูเหมือนจะมีความสุข ที่เธอพูดกับโอเน่-ซังที่แก่กว่าที่สวย
และ…
ฮีโร่สายฟ้า อาเบล
ผมบลอนด์แวววาว ตาสีฟ้าเหมือนไพลิน
เขาหล่อจนคุณมองผิดเป็นสาวได้ แต่ผมบอกได้ว่าเขาเป็นชายจากกล้ามและอกของเขา
เขาไม่เปิดปากซักนิดจนถึงตอนนี้ และได้มองแค้มป์ไฟ
“เฮ้ อาเบล… อย่างน้อยขอบคุณมาโกโตะ-โดโนะ และโมโมะ-โดโนะดีมั้ย?” (โวล์ค)
“นั่นใช่แล้ว เค้ามาเพื่อช่วยเรานะ รู้มั้ย?” (จูเลียตต้า)
“……”
แม้ว่าพูดอย่างนั้น ฮีโร่อาเบลไม่พูด
“ขอโทษ มาโกโตะ-โดโนะ อาเบลเสียบางคนใกล้ชิดกับเค้าไปในการต่อสู้ก่อนหน้าน่ะ…” (โวล์ค)
โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังพูดอย่างขอโทษขอโพย แต่ผมส่ายหัวของผมไปข้างๆ
“ชั้นไม่กังวลกับเรื่องนั้น เพราะทั้งหมด คนที่มอบคำทำนายให้ช่วยฮีโร่คือเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ใช่ นั่น นั่น! เฮ้ นายเป็นใคร มาโกโตะ-คุง? ฮีโร่? แต่สามารถจะได้ยินเสียงของเทพธิดา-ซามะหมายถึงนายเป็นออราเคิล ใช่มั้ย? แต่นายเป็นหนุ่ม… เกิดอะไรขึ้น?!” (จูเลียตต้า)
“อืม…มีหลายอย่างเกิดขึ้น…” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนจูเลียตต้า-ซังสนใจในตัวผมแล้วตอนนี้ เธอเข้าหาผมอย่างไม่ลดละ
โว้ว มีกลิ่นหอม
นิสัยของจูเลียตต้าทำให้ผมนึกถึงพนักงานต้อนรับของสมาคมนักผจญภัยของมักการเรน แมรี่-ซัง
โอ้ ใช่
คุยเล่นๆ มันก็ดีอยู่ แต่ผมต้องถามอะไรหลายอย่าง
“นายมีแผนจะไปที่ไหนต่อ?” (มาโกโตะ)
โมโมะและผมเป็นหญ้าไม่มีราก*
«TLN: ไม่มีหลักแหล่ง»
ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะทำอะไรร่วมกับพวกเขา
“อ้าา เราจะกลับไปที่ฐานของเรา มากับเรามั้ยถ้านายโอเคกับเรื่องนั้น มาโกโตะ-โดโนะ? ชั้นอยากจะปรึกษากับนายเกี่ยวกับหลายอย่างในเรื่องของอนาคต” (โวล์ค)
โออ้ พวกเขามีฐาน
นั่นยอดเยี่ยม
“โมโมะและชั้นไม่มีที่ไป เราจะไปด้วยกันกับนาย ฐานอยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)
“อืมม นายรู้จักลาเบรินทอสมั้ย?” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังบอกเรา
เดี๋ยว เอ๋?
“ลาเบรินทอสเป็นดันเจี้ยนหนิ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว เราได้สร้างฐานที่ชั้นบนของมัน ไม่มีเมืองดีๆนอกจากประเทศแห่งความมืดในทวีปทิศตะวันตกนี้ ที่ปกครองโดยลอร์ดปีศาจ… เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะซ่อนมันในดันเจี้ยน…” (จูเลียตต้า)
เข้าใจแล้ว…งั้นนั่นที่พวกเธอซ่อนตัวเอง
ดันเจี้ยนที่มีมอนสเตอร์อยู่ปลอดภัยกว่า…
“มาโกโตะ-โดโนะ นายมาจากที่ไหน? โมโมะ-โดโนะเห็นได้ชัดว่ามาจากฟาร์ม แต่นั่นไม่ใช่กรณีของมาโกโตะ-โดโนะ ใช่มั้ย? ชั้นไม่คิดว่านายจะถูกลักพาตัวโดยมอนสเตอร์ด้วยความแข็งแกร่งของนาย แต่ความจริงที่ว่านายไม่คุ้นเคยกับดินแดนรอบๆนี้ ยากที่จะเข้าใจ” (โวล์ค)
โวล์ค-ซังถามในความสงสัย
“ชั้นมาจากประเทศไกลๆน่ะ…” (มาโกโตะ)
ผมบอกไม่ได้จริงๆว่าผมมาจาก 1,000 ปีในอนาคต ดังนั้นผมแค่ตอบมันอย่างคลุมเครือ
“โอเค ปล่อยการคุยไว้ตรงนี้ และเราจะตรงไปที่ฐา—” (โวล์ค)
เสียงของโวล์คซังถูกตัดออกตรงกลาง
พื้นสั่น
เวทมนตร์ยิงมาที่เรา?!
“อยู่นั่น!” “ฮีโร่เปล่า?!” “ชั้นไม่รู้ แต่แค่ฆ่าพวกมัน!” “ถ้าลอร์ดปีศาจ-ซามะพบว่าเราปล่อยให้พวกเค้าหนี เราจะเป็นคนที่ตาย!”
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงมากมาย
พวกมันตามมาแล้ว!
“พวกมันเจอเรา หือห์! ไปกันเถอะ อาเบล! จูเลียตต้า!” (โวล์ค)
“อ้าา นี่มันแย่ที่สุดเลย!” (จูเลียตต้า)
“มาโกโตะ-ซามะ?!” (โมโมะ)
โวล์ค-ซังตีไหล่ของฮีโร่อาเบล และจูเลียตต้า-ซังเกาหัวของเธอและ ‘กกกกี้ห์’
ผมดึงมือของโมโมะที่หน้าซัด
…อย่างน้อยผมควรจะกินเนื้อซักคำหนึ่ง
“อุโอออ้ห์!” (โวล์ค)
โวล์ค-ซังต่อยการ์กอยที่กระโจนเข้ามาในถ้ำ
เขากระโดดออกไปแบบนั้นเลย และเราตามเขา
“อ่ะช่าาาา เราถูกล้อม” (จูเลียตต้า)
เหมือนที่จูเลียตต้า-ซังพูด มีมอนสเตอร์และปีศาจใกล้กับ 100 เมื่อแค่มองผ่านๆ
ผมเห็นมอนสเตอร์สุนัขยักษ์ตรงหน้าเรา
พวกมันเป็นหมาล่าเนื้อ หือห์
พวกมันตามกลิ่นของเราเหรอ?
“โมโมะ อย่าไปห่างจากชั้น” (มาโกโตะ)
“โอเค มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
ผมดึงมือของโมโมะ และตั้งท่ายืนด้วยมีดเพื่อปกป้องเธอ
เราแทบจะไม่ได้นอนเมื่อวันก่อน ดังนั้นผมรู้สึกว่าสมาธิของผมลดลงเล็กน้อยได้
“มันเป็นฮีโร่! จับมัน!” “ถ้าเป็นไปไม่ได้ ฆ่ามัน!”
“วุโออออ้!”
มอนสเตอร์โจมตีเราทีละตัวทีละตัว
ทุกตัวของพวกมันค่อนข้างแข็งแกร่ง
“[มังกรน้ำ]” (มาโกโตะ)
ผมไล่มอนสเตอร์ที่พุ่งเขามาหาผมด้วยเวทมนตร์น้ำ
บางที่เพราะผมได้ยืมมานาของสปิริตน้ำทุกวัน ประสิทธิผลมันอ่อนแอนิดหน่อย
แต่ผมกังวลเกี่ยวกับพวกฮีโร่
พวกเขายังมีชุดเดียวกับเมื่อเวลานั้นเมื่อพวกเขาถูกจับ ดังนั้นพวกเขาใส่เสื้อผ้าธรรมดาและ {มือเปล่า}
โวล์ค-ซังสู้กับมอนสเตอร์ 10 ตัวมือเปล่า
จูเลียตต้า-ซังทำแส้เฉพาะหน้าด้วยต้นไม้รอบๆ โดยใช้เวทมนตร์ไม้ และสู้พวกมันด้วยแส้
ไม่มีการเสียเปล่าในการเคลื่อนไหวของเธอ และผมบอกได้ว่าเธอเป็นนักสู้ที่มีประสบการณ์มากแค่ไหน
…คนที่ผมกังวลคือ…ฮีโร่อาเบล
เขาสู้กับการโจมตีที่ดุร้ายของมอนสเตอร์ที่มาหาเขา แต่เขาไม่มีใจในการต่อสู้เป็นพิเศษเลย
เขาโอเคมั้ย…?
เดชะบุญ ฮีโร่ดินและฮีโร่ไม้แข็งแกร่ง
เขาสองคนโดยพื้นฐานแล้วกำจัดมอนสเตอร์ด้วยตัวเขาเอง
คนพวกนี้ถูกจับมาได้อย่างไร?
ผมสนับสนุน สองคนในโอกาสที่ผมมี
(นั่นโล่งใจ มันดูเหมือนเราจะสามารถทำได้อย่างไรก็ไม่รู้…) (มาโกโตะ)
ในทันทีนั้น ผมกำลังจะถอนหายใจโล่งใจ
“อาเบล!!” (จูเลียตต้า)
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของจูเลียตต้า-ซัง
เมื่อผมมอง มันดูเหมือนฮีโร่อาเบลลื่น และล้มไปที่ก้น
อัศวินโครงกระดูกขี่ไวเวิร์นได้พุ่งเข้าหาเขาจากข้างบนด้วยหอก
น-นี่มันแย่แล้ว!
ผมรีบเรียกสปิริตน้ำ!
สปิริต-ซัง! ช่วยเรา!
สปิริตน้ำ {แค่หนึ่งดวง} ปรากฏขึ้น
“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
ระหว่างที่ความสนใจของผมถูกนำไปโดยอาเบล มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ปรากฏข้างผม
“โมโมะ?!” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต โมโมะถูกจับโดยกงเล็บของกริฟฟอน
กริฟฟอนบินสูงขึ้นและสูงขึ้น
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
หัวผมตามสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้วินาทีหนึ่งนั่น
ฮีโร่อาเบล ที่ดูเหมือนเขาจะถูกเสียบไม้หลังจากอีกไม่กี่วินาที และสาวน้อยโมโมะถูกนำไป
‘{ถ้าอาเบลตาย โลกถึงจุดจบ}’
เสียงของอัลเธน่า-ซามะสะท้อนในหัวของผม
ผมไม่มีเวลาคิด
“[กรงเล็บมังกร]” (มาโกโตะ)
ผมห่อมานาของสปิริตน้ำไปที่ใบมีดของมีด และยิง {อัศวินโครงกระดูกและไวเวิร์น}
มอนสเตอร์ถูกตัดเป็นชิ้น
เมื่อเวลาที่ผมรีบหันไป กริฟฟอนนำโมโมะไป ได้อยู่ห่างไปในท้องฟ้าแล้ว
“ฮีโร่! ถ้าแกเห็นค่าของอีนี่ มาที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ!!”
“มาโกโตะ-ซามะะะ!!” (โมโมะ)
ผมสามารถที่จะได้ยินคำพูดด้วยเงี่ยหู ได้อย่างไรก็ไม่รู้
หลังจากนั้น โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังสามารถทำให้มอนสเตอร์ถอยไป
ฮีโร่อาเบลยังเงียบ และอยู่ด้วยสีหน้าที่เศร้าโศกเหมือนเคย
เราสามารถที่จะสู้ไล่มอนสเตอร์ แต่ไม่มีใครร่าเริงเลย
“เราควรจะทำยังไง จูเลียตต้า?” (โวล์ค)
“ไม่ใช่มันชัดเหรอ? เราต้องช่วยโมโมะ-จัง!” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังตอบคำถามโวล์คทันที
ดูเหมือนพวกเขาเจตนาที่จะมุ่งหน้าไปปราสาทลอร์ดปีศาจ
คนพวกนี้…เป็นฮีโร่จนถึงไขกระดูกเลย
แต่ถ้าเรากลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ ปัญหาสร้างเพื่อไปช่วยพวกเขาจะเสียเปล่า
“นายสามคน กลับไปที่ฐาน ได้โปรด” (มาโกโตะ)
“เอ๋? แล้วโมโมะ-จังล่ะ?!” (จูเลียตต้า)
“นายพูดอะไร มาโกโตะ-โดโนะ?!” (โวล์ค)
3 ฮีโร่ ทำสีหน้าที่ตกใจกับคำพูดของผม
…สีหน้าของอาเบลบิดเบี้ยวเล็กน้อยกับเรื่องนี้
“แม้ว่านายจะกลับไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจโดยไม่มีอาวุธและชุดเกราะที่ถูกต้อง นายจะเดินไปหาความตาย รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“““……”””
3 คนที่ เสื้อเรียบๆที่ขาดรุ่งริ่งและมือเปล่า
พวกเขาพูดอะไรกลับกับผมไม่ได้
“ชั้นจะตามพวกนายไป {ทีหลัง} ฐานเป็นชั้นบนของลาเบรินทอส ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! แค่เราที่กลับไปฐานเหรอ?! นายจะทำอะไร มาโกโตะ-คุง?!” (จูเลียตต้า)
ตาของจูเลียตต้าเปิดกว้าง
ไม่ใช่ว่ามันชัดเจนหรือ?
“ชั้นจะไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจเพื่อช่วยโมโมะ” (มาโกโตะ)
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท จากคุณวีรภัทร
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 375/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord