231.5 ซุบซิบ – ความซึมเศร้าของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่ง
TLN: ตอนนี้ไม่มีเลขที่ตอนนะครับ
◇มุมมอง ฟูเรีย◇
{มันเป็นหนึ่งเดือนตั้งแต่อัศวินของหนูจากไป}
อัศวินของหนู มาโกโตะ ที่อยู่ข้างหนูตลอดเวลา ไม่อยู่ที่นี่
เขาเดินทางไป 1,000 ปีในอดีต
หนูอยู่ที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ
ไม่ อดีตซากปรักหักพัง
“ฟูเรีย-ซามะ!! โบสถ์จะเสร็จในไม่นาน
“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์-ซามะ! ถนนและทางน้ำได้ขยายไปตลอดทางถึงที่นี่เลย!”
“ฟูเรีย-ซามะ เราซาบซึ้งที่ท่านเดินรอบเมือง แต่ได้โปรดอย่ากดดันตัวเอง!”
“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์-ซามะ ท่านก็สวยด้วยเหมือนกันวันนี้…”
หนูถูกพูดด้วยทีละคน ทีละคน และหนูโบกมือด้วยรอยยิ้ม ที่หนูไม่เคยชินกับการทำมัน
มีอัศวินและคนคุ้มกันหลายสิบตามหนู
หนูไม่ชินกับวิถีชีวิตแบบนี้เลย…
ไม่มีอะไรอยู่ที่นี่ 1 เดือนก่อน
เมืองหลวงได้ถูกทำลายไปเมื่อ 1,000 ปีก่อน หญ้าและต้นไม้จะโตได้ตามใจชอบ; นั่นคือทั้งหมด
แต่ตอนนี้…
“นี่มันน่าประทับใจ ถนนได้ถูกสร้างในแค่ 1 เดือนหลายอาคารได้ถูกสร้างขึ้น และจะกลายเป็นเมืองที่งดงาม”
หนูได้ยินเสียงจากข้างหลัง และหนูหันไปมองในทันที
“เจ้าหญิงโซเฟีย…-ซามะ เธอมา เราซาบซึ้งกับโรเซส ที่มอบ -กึ่งปีศาจ- ให้เรา เราที่ขาดเทคนิคและกำลังคน…” (ฟูเรีย)
หนูรีบลดหัวและมอบคำขอบคุณในฐานะตัวแทนของลาโฟรเอจใหม่
“หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรีย ชั้นบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องทักทายเกร็งขนาดนั้น” (โซเฟีย)
“ใช่ แต่…ชั้นซาบซึ่งจริง” (ฟูเรีย)
หนูยิ้มเบี้ยวๆคืนเจ้าหญิงโซเฟีย
กึ่งปีศาจหลายคนได้รวมกันเพื่อที่จะชุบชีวิตลาโฟรเอจ
สร้างเมืองต้องการเงิน
คาเมลอนตอนนี้สนับสนุนเราด้านทุน
ต่อไปคือคนที่พึ่งพาได้
มีกึ่งปีศาจมากมายที่อ่านไม่ได้ ดังนั้นไม่มีคนไหนที่นำกลุ่มพวกเขาได้
ประเทศแห่งน้ำโรเซส ได้ส่งคนที่พึ่งพาได้ที่นำคนอื่นได้
เจ้าหญิงโซเฟียรวมคน และมาที่ประเทศแห่งความมืดด้วยตัวเอง
ความซาบซึ่งที่หนูมีต่อเธอนั้นไม่จบไม่สิ้น
“แต่มันจะโอเคจริงๆหรือที่จะสร้างเมืองอย่างไร้กังวล…? แม้ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ฟื้นคืนชีพในไม่นาน…” (ฟูเรีย)
หนูมองดูทิศเหนือที่ทวีปปีศาจอยู่
“ไอรา-ซามะพูดว่ามันยังไม่ถึงเวลาโจมตี ดังนั้นมันช่วยไม่ได้” (โซเฟีย)
“การคะเนของเทพธิดานั่น พึ่งพาได้จริงๆเหรอ…?” (ฟูเรีย)
เพราะเหตุการณ์ในอดีต หนูไม่เชื่อใจเทพธิดาแห่งโชคชะตา
“เธอต้องไม่เป็นอย่างนั้นนะ ฟูเรีย เทพธิดา-ซามะคนนั้นคือคนที่ช่วยให้ลาโฟรเอจถึงจุดที่ระเบิดเลย” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียรีบปิดปากหนู
ใช่ เงินส่วนใหญ่ทั้งหมดในการชุบชีวิตประเทศแห่งความมืด ถูกแบกอยู่บนไหล่โดยประเทศแห่งการค้า…ที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาออกคำสั่ง
แต่นี่เป็นการชดเชยสิ่งที่เธอทำในอดีต
มันเป็นธรรมชาติที่จะรับนี่มา
“แต่ถ้าไฮแลนด์ช่วย เมืองจะถูกสร้างเร็วขึ้นนะ” (โซเฟีย)
“ชั้นไม่อยากอ่ะ” (ฟูเรีย)
หนูปฏิเสธมันทันที
เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจ
“ใช่ คนของประเทศแห่งความมืดมีอารมณ์ด้านลบกับประเทศแห่งแสง ชั้นมั่นใจว่ามันจะดำเนินไปไม่ดี… แต่โนเอล-ซามะเสนอที่จะช่วยนะ…” (โซเฟีย)
“ชั้นจะไม่ขอความช่วยเหลือจากประเทศแห่งแสงหรือผู้หญิงคนนั้น” (ฟูเรีย)
หนูพูดมันห้วนๆ
มันไม่จำเป็นอย่างสมบูรณ์
หนูจะไม่รับการช่วยเหลือจากประเทศแห่งแสง และโบสถ์เทพธิดา ที่ต่อต้านกึ่งปีศาจ
“ฟูเรีย…เธอและโนเอล-ซามะเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของยุคสมัยนี้ รู้มั้ย? ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะสนิ—” (โซเฟีย)
“ไม่ในล้านปี!” (ฟูเรีย)
“ฮ่าาาา…เข้าใจแล้ว ยังไงซะ ชั้นไม่อยู่ในตำแหน่งที่จะบอกเธอว่าจะทำอะไร พูดถึงแล้ว นั่นเป็นเพราะฮีโร่แห่งแสง-ซามะเหรอ?” (โซเฟีย)
“…”
หนูรู้สึกถึงคิ้วกระตุกได้จากคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย
เมื่อหนูมองหน้าเธอ หนูเห็นได้ว่าเธอมองหนูแบบตั้งคำถาม
“เจ้าหญิงโซเฟีย…ชั้นจะบอกเธออย่างนึง คนเดียวที่ชั้นอยากจะได้มาอยู่ข้างชั้น เมื่อประเทศแห่งความมืดกลับไปอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์คือ…อัศวินของชั้น ไม่มีใครอื่นแล้ว” (ฟูเรีย)
หนูรู้สึกว่าแก้มหนูร้อนขึ้นระหว่างที่หนูพูดสิ่งนี้
เจ้าหญิงโซเฟียมองหนูด้วยรอยยิ้มที่เหมือนน้ำแข็งกับสิ่งที่หนูพูด ด้วยความกล้าทั้งหมดของหนู
“โอ้ ชั้น มันเหมือนที่ลูซี่-ซังและอายะ-ซังบอกชั้นเลย เธอได้จริงใจแล้ว ฟูเรีย” (โซเฟีย)
“…น-นั่นใช่แล้ว มีปัญหาเหรอ?” (ฟูเรีย)
“ไม่ ชั้นไม่ แต่…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดออกมาตรงๆ
“ฮีโร่มาโกโตะเป็นคู่หมั้นของชั้น คู้หมั้นของเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ ชั้นจะไม่อนุญาติให้เธอเป็นคนที่อยู่ข้างเค้า” (โซเฟีย)
เธอยิ้มอย่างสง่างาม และหนูส่งเสียง ‘อึก’ และสำลักคำพูดของหนู
“พูดถึงแล้ว ชั้นได้นำเจ้าหน้าที่ฝึกสอนมาจากประเทศแห่งน้ำ ชั้นได้ยินมาว่า เด็กๆกึ่งปีศาจ ไม่ได้รับการเรียนการสอนที่ดี” (โซเฟีย)
“ช-ใช่ ชั้นจะนำเธอไปที่ที่เด็กๆอยู่…” (ฟูเรีย)
หนูนำทางเจ้าหญิงและคนคุ้มกันของเธอ
บนทางไป หนูชำเลืองมองตัวของเจ้าหญิงโซเฟีย
หน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
(นี่มันคือความมั่นใจของภรรยาที่ถูกกฎหมายเหรอ…?) (ฟูเรีย)
หนูไม่รู้สึกอยากจะเผชิญหน้าเธอเลยซักนิด
หนูถอนหายใจในหัวใจ
◇◇
หนูพูดกับเจ้าหญิงโซเฟียเกี่ยวกับแผนจำนวนหนึ่งสำหรับอนาคต และปรึกษากับเธอเรื่องแรงงานที่จำเป็นต้องใช้
มันดูเหมือนเธอจะจัดหามันทันที
หนูขอบคุณเธอเท่าไหร่ก็ไม่พอ
“มาพักอย่างน้อยซักวันหนึ่งดีมั้ย…?” (ฟูเรีย)
หนูพูด แต่…
“ไม่ ชั้นมีงานอื่นที่จะทำ ชั้นไม่ถือที่จะหลับในเรือบิน” (โซเฟีย)
หลังจากพูดแบบนี้ เธอกลับไปที่โรเซส บนเรือบินของตระกูลราชวงศ์
ตัวของเธอที่ทำงานที่น่าหนักอย่างห่างเหิน ทำให้หนูนึกถึงอัศวินของหนูที่ฝึกโดยไม่นอน
คุ พวกเขาค่อนข้างเหมาะกันซึ่งมันกวนใจหนู
-ในตอนค่ำ
พระอาทิตย์ตกดินไปแล้วดังนั้นมันมืด
มอนสเตอร์กระฉับกระเฉงตอนกลางคืน ดังนั้นมันเป็นเวลาที่อันตราย
เพราะเรื่องนั้น มีคนเฝ้าระวังทำงานเป็นกะ
หนูควรจะมอบความขอบคุณที่พวกเขาทำงานของพวกเขา
ทันทีที่หนูคิดอย่างนี้ คนของเมืองเริ่มทำการวุ่นวาย
“เฮ้ยย! ฮีโร่-ซามะและแม่มด-ซามะได้กลับมาแล้ว!”
“จริงเหรอ?! พวกเขาไปล่าอะไรมาได้ครั้งนี้ล่ะ?!”
“ว้าว ชั้นไม่เคยเห็นบางอย่างแบบนั้นเลย!”
“อะไร? อะไร?”
“ไปกันเถอะ!!”
คนเริ่มวิ่งไปที่นอกเมือง
หนูมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน
ฝูงของคนก่อตัวอยู่ข้างนอก
“นี่มันอะไร…?” (ฟูเรีย)
ที่นอนอยู่นอกเมืองคือศพของมังกรยักษ์
ประเทศแห่งความมืดมีมอนสเตอร์เยอะ ดังนั้นมังกรไม่ได้หายากแต่ขนาดมันไม่ปรกติ
ไม่ใช่ว่ามังกรนี้ใหญ่กว่าเมืองเราอีกหรือ?
บางอย่างแบบนี้อยู่ใกล้กับเมืองหรือ?
“มังกรโบราณ!!!”
“ถ้าวัตถุดิบจากเจ้านี่ถูกขาย นายเล่นไปทั่วได้เจ็ดชั่วอายุคนเลย…”
“ไม่ นายจะแม้แต่กำจัดอะไรบางอย่างแบบนี้ได้ยังไง?”
“มันจะเป็นไปไม่ได้ยกเว้นจะเป็นสองคนนั้นแน่นอน…”
“ตรงหน้าศพมังกรโบราณ มีเอลฟ์ผมแดงที่คุ้นเคยและสาวในชุดเหมือนสาวเมือง
“เฮ้ย ฟูริ! เรากลับมาแล้ว!”
“ชั้นเหนื่อยอ่ะ~ ฟู-จัง ชั้นอยากอาบน้ำ~”
ลูซี่-ซังและอายะ-ซังโบกมือของพวกเธอให้หนู
หนูรีบวิ่งไปหาพวกเธอ
“เดี๋ยว! นี่อะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเธอแค่จะไล่มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้กับเมืองไปเหรอ?!” (ฟูเรีย)
ลูซี่-ซังและอายะ-ซังได้รับงานล่ามอนสเตอร์ที่ใกล้กับเมือง
ถ้าหนูจำไม่ผิด พวกเธอพูดไม่กี่วันก่อน ‘เราจะกำจัดมอนสเตอร์รอบๆที่นี่!’
“หืมม เรากำจัดฝูงของมอนสเตอร์ และมีบางคนออกคำสั่งพวกมัน” (ลูซี่)
“และจากนั้น มีคนที่มอบคำสั่งให้คนที่ออกคำสั่ง จากนั้นเรากำจัดพวกมันเรียงตามนั้น ในท้ายที่สุดมังกรยักษ์ออกมา ฟู-จัง” (อายะ)
“อ้า ตัวใหญ่ที่สุดคือตัวนี้ ดังนั้นเรานำแค่ตัวนี้กลับมา แต่เราก็ได้กำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดที่อยู่ในถิ่นของมัน ดังนั้น นายไปเอาวัตถุดิบทีหลังได้มั้ย?” (ลูซี่)
คนของประเทศแห่งความมืดพยักหน้ากับสองคนนี้
“อืม มีมอนสเตอร์มากเท่าไหร่…?”
พวกเขาคนหนึ่งถามอย่างประหม่า
“ประมาณพัน ใช่มั้ย อายะ?” (ลูซี่)
“ไม่ใช่ว่ามีมากกว่านั้นเหน่อยเหรอ ลู-จัง?” (อายะ)
“““……”””
ทุกคนหมดคำพูด
รวมถึงหนูด้วย
“ได้เลย เราจะดื่มวันนี้!” (ลูซี่)
“อาบน้ำก่อนนั่น! ฟู-จัง เธอก็มาด้วย!” (อายะ)
“อ-โอเค…” (ฟูเรีย)
หนูตามสองคนระหว่างที่ถูกดึงโดยอายะ
ปรกติแล้วไม่มีใครที่จะพูดกับหนูสบายๆเพราะหนูเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์
แต่แม้อย่างนั้น สองคนนี้ทำตัวคุ้นเคยกับหนู ไม่มีใครบ่น
หรือเหมือนกับ พวกเขาบ่นไม่ได้มากกว่า
แม้ว่ากึ่งปีศาจทั้งหมดรวมพลังกัน พวกเขาจะไม่เทียบกับลูซี่-ซังและอายะ-ซัง
นักสู้ที่กำยำทั้งสองที่กวาดล้างมอนสเตอร์มากมาย ที่ทำตัวตามใจในซากปรักหักพังของประเทศแห่งน้ำ
แม่มดสีแดง และฮีโร่สาวตัวเล็กๆ
ไม่มีใครในเมืองนี้ที่ไม่รู้จักลูซี่-ซังและซา-ซัง
◇◇
“ปุฮ่าาาา ชั้นกลับมามีชีวิต!” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ และกระดกเอลทั้งหมดในทีเดียว
เธอได้แข็งแรงขึ้นหลังๆ
เหมือนเธอถึกขึ้น
นั่นดูว่าเป็นเหมือนกันกับอายะ-ซัง
“ลู-จัง เธอเท่นะหลังๆ สาวได้สารภาพรักกับเธอเมื่อไม่นานมานี้” (อายะ)
“เอ๋? จริงเหรอ?!” (ฟูเรีย)
หนูตกใจ
“อ้าา สาวที่ชั้นช่วยจากฝูงของกริฟฟอน ใช่มั้ย? ตกหลุมรักด้วยแค่นั้นมัน…” (ลูซี่)
“เข้าใจแล้ว…” (ฟูเรีย)
เธอเหมือนอัศวินของหนูมาโกโตะ
“นั่นไม่ดีเลย ลู-จัง มอบสายตารักใคร่กับสาวอื่นนอกจากชั้น” (อายะ)
“โง่จัง ไม่มีทางที่ชั้นจะหวั่นไหวกับผู้หญิงอื่นนอกจากอายะ ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)
“คย้า ลู-จัง เท่มาก! รับชั้นไป!” (อายะ)
“ชั้นจะไม่ให้เธอนอนเลยวันนี้~” (ลูซี่)
อายะ-ซังและลูซี่-ซังกอดและจีบกันไปทั่ว
พวกเธอสองคนสนิทกันตลอดเวลาเลย มันน่าอิจฉา
เห็นสีหน้าของหนู พวกเธอสองคนหันมาหาหนูและพูด “หืม?”
“ฟูริ รู้สึกไม่ดีเหรอ?” (ลูซี่)
“แต่มันจะดีถ้าฟู-จังไปผจญภัยด้วยกันกับเราได้นะ” (อายะ)
พวกเธอสองคนนี้เป็นคนที่กังวลเกี่ยวกับหนู
เมื่อเวลาที่อัศวินของหนู มาโกโตะยังอยู่ที่นี่
มันลำรึกความหลังและเจ็บหัวใจมาก
“ชั้นสบายดี ชั้นค่อนข้างยุ่ง นั่นทั้งหมด” (ฟุเรีย)
หนูยิ้มบางๆ
มันไม่ได้โกหก
เวลาที่หนูพูดโดยไม่กังวลเป็นเวลาที่ผ่อนคลายสำหรับหนู
เมื่อหนูคุยกับสองคนนี้ หนูกระฉับกระเฉงมากขึ้น
พวกเรามีความสุขกับอาหารค่ำ และมีการคุยสบายๆ
“ใช่ ใช่ เราคิดเกี่ยวกับการเดินทางซักพัก” (ลูซี่)
“ด-เดินทาง?” (ฟูเรีย)
ลูซี่-ซังพูดนี่ขึ้นมากระทันหัน
“มันดูเหมือนมังกรโบราณที่เรากำจัดเป็นหัวหน้าของมอนสเตอร์รอบๆที่นี่ นั่นทำไมจะไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งแล้วตอนนี้ มันจะไม่ทำหน้าที่เป็นการฝึก ดังนั้นลู-จังพูดว่า เราควรจะหามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง” (อายะ)
“ข-เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)
หนูรู้สึกเสียใจกับอะไรที่อายะ-ซังพูด
การไปเดินทางนั่นหมายถึงสองคนนั้นจะจากไปจากประเทศแห่งความมืด
หนูมั่นใจว่าพวกเธอจะไปมากกว่าหนึ่งเดือน
…หนูจะเหงา
ไม่ หนูมาบ่นที่นี่ไม่ได้
หนูเป็นตัวแทนของประเทศแห่งความมืด
หนูต้องทำเต็มที่แม้ว่าจะตามลำพัง
“และดังนั้น เราคิดเกี่ยวกับการเคลียร์ลาเบรินทอส ที่มาโกโตะและชั้นไปในอดีต อายะรู้เกี่ยวกับรายละเอียด ดังนั้นเธอเป็นคนนำทางได้” (ลูซี่)
“แทนที่จะพูดว่า ‘รู้รายละเอียด’ ชั้นเกิดในลาเบรินทอส ลูซี่” (อายะ)
“ใช่…เราจะไปลาเบรินทอส” (ลูซี่)
หนูรู้สึกหนักกับคำพูดของสองคนนี้
ลาเบรินทอสเป็นดันเจี้ยนในโรเซส
มีประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งแสง และในฝั่งตรงกันข้าม ประเทศแห่งน้ำอยู่ที่นั่น
มันไม่ใช่ระยะที่พวกเธอจะไปและกลับได้ง่ายๆ
“และดังนั้น เราจะจากประเทศแห่งความมืดไป {3 วัน} ดังนั้นดูแลตัวเองด้วย” (ลูซี่)
ลูซี่-ซังพูดเหมือนไม่มีอะไร
“หือ? 3 วัน?” (ฟูเรีย)
เธอเพิ่งพูดว่า 3 วัน?
ไม่ใช่ 3 เดือน?
“ใช่ เราจะเคลื่อนไหวด้วย เทเลพอร์ต จากนั้นใช้เวลาสองวันในลาเบรินทอส และทำซ้ำ” (ลูซี่)
“เทเลพอร์ตของลู-จังมีประโยชน์มาก~ มันทันทีไม่ว่าเราอยากจะไปที่ไหน” (อายะ)
“…”
ใช่
ลูซี่-ซังตอนนี้เป็นหนึ่งในผู้ใช้เทเลพอร์ตที่โดดเด่นของทวีป
มากกว่านั้น เหมือนที่อัศวินของหนูพูด เธอมี ‘มานาที่ไม่มีหมด’
“ง-งั้น เธอจะไป แค่ 3 วัน…?” (ฟูเรีย)
“ใช่ เพราะมันจะแย่ถ้ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งของทวีปปีศาจโจมตีเมืองนี้ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ถ้าเธอมีปัญหา เรียกเราทันที โอเคมั้ย?! เราจะบินมาเลย!” (อายะ)
ลูซี่-ซังและอายะ-ซังยิ้มและพูด ‘ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?!’
ช่างพึ่งพาได้
ความรู้สึกไม่ปลอดภัยและความเหงาถูกเป่าหายไปอย่างสมบูรณ์
…อัศวินของชั้นมาโกโตะ…สหายของนายอยู่ที่นี่ ดังนั้นชั้นโอเค
หนูมั่นใจว่าลาโฟรเอจจะสามารถกลับมา
หนูจะรอในประเทศแห่งความมืดใหม่
(นั่นทำไม…ทำให้มั่นใจว่ากลับมานะ) (ฟูเรีย)
หนูไม่ได้พูดนั่นออกมาดังๆ แต่หนูสลักมันในหัวใจของหนู
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท จากคุณไอซ์
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord