ตอนที่231ทากัตซูกิมาโกโตะพูดกับฮีโร่อาเบล

เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์

231 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่อาเบล

 

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ Teerawat

 

“…!!!!!!!!!!!”

 

เสียงร้องแห่งความตายที่ฟังไม่รู้เรื่องของบาลามก้องอยู่ในหูผม

 

อุว้า ขอแสดงความเสียใจ ขอแสดงความเสียใจ

 

…ผมคิดเรื่องนี้มาก่อน แต่ไม่ใช่ว่าเทคนิคนี้มันเต็มไปด้วยเลือดมากเกินไปหรือ เออร์-ซามะ?

 

ผมคิดว่าผมอาจจะได้ยินเสียงของเทพธิดาเออร์-ซามะ แต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลยซักนิด

 

เทคนิคบูชาใช้งานอย่างถูกต้องมั้ย?

 

ภาพของนางฟ้ากินปีศาจมันพิลึกมากจนผมมองไปทางอื่น…

 

ผมดูมันอีกครั้ง

 

ไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว

 

(ได้โปรดพักผ่อนอย่างสงบสุข…) (มาโกโตะ)

 

ผมประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน ที่ไม่ใช่วัฒนธรรมของโลกนี้

 

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโมโมะกอดผม

 

“โมโมะ พี่แก้แค้นให้หนูแล้ว” (มาโกโตะ)

 

“นั่นน่าทึ่ง! …มาโกโตะ-ซามะ หนู…หนู…” (โมโมะ)

 

โมโมะกอดผมอย่างแน่น แต่ความแข็งแกร่งของเธอหลังจากที่เป็นแวมไพร์นั้นโดดเด่น

 

มันเริ่มเจ็บนิดหน่อย

 

“มาโกโตะ-ซัง! มันอันตรายที่จะอยู่นานไป! ไปจากที่นี่เถอะ!” (อาเบล)

 

ฮีโร่อาเบเรียกผมด้วยเสียงที่รีบ

 

จริง ไบฟรอนควรจะอยู่ในปราสาท และถ้าบางคนเหมือนเซเตคมาเจอเรา มันจะเป็นจุดจบ

 

เราจะแข็งเป็นหินในทันทีและถูกกวาดล้าง

 

ผมสร้างหมอกด้วยเวทมนตร์น้ำอีกครั้ง และใช้ซ่อนเพื่อไปจากที่นี่

 

เราเจอคนที่ตามมาหลายครั้ง แต่ผมสู้พวกเขาด้วยเวทมนตร์สปิริต

 

เป็นอีกครั้งที่เราหนีจากดินแดนของลอร์ดปีศาจสำเร็จ ฟาร์มมนุษย์

 

◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇

 

มันเป็นทั้งวันแล้วตั้งแต่ตอนนั้น

 

เราวิ่งหนีต่อไป

 

มันต่างจากก่อนหน้า

 

มันเป็นความจริง ว่าโมโมะ-จังเป็นแวมไพร์

 

มันดูเหมือนความสามารถทางกายภาพของโมโมะ-จังเพิ่มอย่างมากมาย ตอนนี้เธอเป็นสัตว์ประหลาด และเราเคลื่อนไหวได้เป็นเวลานาน

 

“ด-เดี๋ยว…มาพักเถอะ…” (มาโกโตะ)

 

คนที่หมดพลังงานคือมาโกโตะ-ซัง

 

แม้ว่าเขาแข็งแกร่งมากตจนเขากำจัดคนสนิทลอร์ดปีศาจได้ง่ายๆ…นั่นผิดคาด

 

เราเดินซักพัก และพักที่ถ้ำ ที่ดูเหมือนเราซ่อนข้างในได้

 

มาโกโตะ-ซังนอนลงทันที และโมโมะ-จังเฝ้าระวัง

 

ผมตักน้ำใกล้ๆ และได้ปลาจำนวนหนึ่ง

 

“ได้โปรดให้หนูทำอาหาร!” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังเสนอตัวทำอาหาร

 

ผมคิดว่ามันจะเป็นแค้มป์ไฟ แต่เธอทำให้หินร้อนด้วยเวทมนตร์ไฟ และปรุงปลาให้สุกบนมัน

 

เข้าใจแล้ว…มีควันน้อยกว่าเมื่อเทียบมันกับแค้มป์ไฟ

 

มันเป็นวิธีที่ดี

 

กลิ่นหอมของปลาสุกลอยไปรอบๆ

 

ผมโรยเกลือลงบนปลา ด้วยเกลือที่ผมมี

 

“มันเสร็จแล้ว มาโกโตะ-ซามะ ได้โปรดตื่นขึ้น” (โมโมะ)

 

“ขอบคุณ โมโมะ-จัง” (อาเบล)

 

“สวัสดีตอนเช้า…โมโมะ อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังและผมเคี้ยวปลาที่ย่างมันๆ

 

อร่อย…

 

ระหว่างที่ผมมีความสุขกับเรื่องนี้ ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่มีชีวิตรอดมาอีกครั้ง

 

กำจัดบาลามมันแค่…

 

ผมมองดูมาโกโตะ-ซังและสังเกตสภาพของโมโมะ-จังข้างเขา

 

“โมโมะ-จัง เธอจะไม่กินเหรอ?” (อาเบล)

 

สาวคนนี้ไม่กินอาหารที่เธอทำเองเลยซักนิด

 

“อืม…หนู…หนูไม่หิวตอนนี้ ดังนั้น…” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังตอบอย่างอ่อนแอด้วยหน้าที่ซีด

 

แต่ไม่มีทางที่เธอจะไม่หิวหลังจากที่เคลื่อนไหวมากเท่านั้นนะ…

 

“อ้าา งั้นมันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังดูเหมือนจะสังเกตบางอย่างทันที หลังจากที่เห็นสภาพของโมโมะ

 

“โมโมะ มันโอเคที่จะดื่มเลือดพี่” (มาโกโตะ)

 

““?!””

 

ข-เข้าใจแล้ว!

 

โมโมะ-จังเป็นแวมไพร์

 

นั่นทำไมเธอต้องการเลือดไปเป็นอาหารของเธอ

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ! มันไม่ใช่อย่างนั้น! หนู…!” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังมีหน้าที่ซีดขายขณะที่เธอส่ายหัวอย่างรุนแรงไปข้างๆ

 

แวมไพร์ต้องดื่มเลือด

 

ไม่ ปีศาจเป็นตัวตนแบบนั้น

 

สำหรับปีศาจและมอนสเตอร์ของกองทัพลอร์ดปีศาจ มนุษย์นั้นคืออาหาร

 

นั่นทำไมมนุษย์และปีศาจอยู่ด้วยกันไม่ได้

 

“หนูไม่กินเลือด! หนูจะไม่กิน! ได้โปรดอย่าโยนหนูทิ้ง…” (โมโมะ)

 

ภาพที่โมโมะ-จังปฏิเสธมันอย่างสิ้นหวังและเกือบมีน้ำตา นั้นยากสำหรับผม

 

ผมไม่ได้สังเกต

 

สาวคนนั้กังวลและทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

 

แต่มาโกโตะ-ซังไม่ได้ดูเหมือนจะถือมันเลยซักนิด

 

“มันโอเค ดื่มได้แล้วน่า” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังจับโมโมะ-จังและพาเธอไปที่คอของเขา

 

อะ?! มาโกโตะ-ซังใช้กำลังมากกว่าที่เขาดูเหมือน?!

 

“ฮ่าห์! มาโกโตะ-ซามะ?! อืม…พี่จะไม่ไม่ชอบหนูแม้ว่าหนูดื่มเลือดเหรอ…?” (โมโมะ)

 

“พี่ไม่ถือ เธอจะทรุดถ้าเธอไม่ดื่มนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ค-ค่ะ…งั้น ขออภัย” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังลังเลที่จะขึ้นบนมาโกโตะ-ซังและห่อแขนของเธอรอบคอเขา

 

ปากเล็กๆของเธอสัมผัสกับคอมาโกโตะ และเอาปล่อยเสียงคราง ‘คุห์!’ ในความเจ็บเล็กน้อย

 

โมโมะ-จังกอดตัวเขาแน่น และเสียงของการกลืนสะท้อน

 

เรื่องนั้นดำเนินต่อไปอีกซักพัก และโมโมะ-จัง ‘ฮ่าาห์’ ด้วยกันกับการถอนหายใจ

 

สีหน้าเธอดูดีขึ้น สีชมพูกลับมาที่แก้มของเธอ และเธอดูเหมือนอยู่ในความงุนงง

 

“มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังยังอยู่ข้างบนมาโกโตะ-ซังด้วยหน้าที่เหม่อลอย

 

ปากของเธอย้อมเป็นสีแดงจากเลือด และเสน่ห์ที่เหมือนมนต์เห็นได้จากหน้าเด็กๆของเธอ

 

และจากนั้น ปากของเธอเข้าหามาโกโตะ-ซังอย่างช้าๆ และ…รอเดี๋ยว เอ๋?!

 

*เปชิ!*

 

เสียงทื่อๆถูกสร้าง

 

“โอ้ย!” (โมโมะ)

 

มาโกโตะ-ซังตีหน้าผากของโมโมะ-จังเบาๆ

 

โมโมะ-ขังทำหน้าดั่งจะพูด ‘อ้า!’ และหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

 

“ห-หนู…หนูพยายามจะทำอะไร?!” (โมโมะ)

 

“อาา ไม่ ขอโทษ โมโมะ ชั้นเปิดใช้เสน่ห์ตลอดเวลาน่ะ” (มาโกโตะ)

 

““เอ๋?””

 

คำพูดของมาโกโตะ-ซังทำให้โมโมะ-จังและผมส่งเสียงของเราในความตกใจ

 

“มันต้องการในเวทมนตร์สปิริต พี่หยุดมันแล้ว ดังนั้นมันโอเค” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว…” (โมโมะ)

 

“พี่ได้พักแล้ว ดังนั้นเธอพักผ่อนต่อ โมโมะ เมื่อเราพักผ่อนซักพัก เราจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง” (มาโกโตะ)

 

“ค-ค่ะ… อืม มาโกโตะ-ซามะ แต่หนูเป็นแวมไพร์นะ…มันโอเคจริงๆที่จะให้หนูไปกับพี่เหรอ?” (โมโมะ)

 

“ใช่ ชั้นไม่ถือ” (มาโกโตะ)

 

ในทันใดนั้น มาโกโตะ-ซังมองผม

 

“ช-ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นด้วย ถ้ามาโกโตะ-ซังโอเคกับมัน!” (อาเบล)

 

จริงๆแล้วผมกลัวโมโมะ-จังที่กลายเป็นแวมไพร์นิดหน่อย แต่ผมบอกมันไม่ได้

 

“…หนูดีใจ แม้ว่าหนูจะกลายเป็นแบบนี้…” (โมโมะ)

 

โมโมะ-จังหลับในไม่นานระหว่างพูดในเสียงที่จากหายไปดั่งโล่งใจ

 

จริงๆแล้วเธอต้องอยากพักผ่อน

 

แม้ว่าความสามารถทางกายภาพเธอเพิ่ม เธอยังเป็นเด็ก

 

โดยไม่สังเกตแม้แต่เรื่องนั้น ผม…

 

มาโกโตะ-ซังแปรงผมสีขาวบริสุทธิ์ของโมโมะ-จัง

 

เขาใจเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร?

 

“อาเบล-ซัง มันโอเคที่นายจะไม่พักผ่อนเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังเอาผมไปใส่ใจด้วย

 

“ชั้นโอเค” (อาเบล)

 

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

 

ความเป็นจริงก็คือ ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น

 

ผมคิดว่าอาจจะมีบางอย่างที่ผมช่วยได้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ในท้ายที่สุด…

 

““…””

 

เราเปลี่ยนเป็นเงียบ

 

เมื่อไม่มีอะไรจะทำ มาโกโตะ-ซังจะสร้างสิ่งมีชีวิตด้วยเวทมนตร์น้ำ

 

ฝูงของปลาเล็กๆที่ส่องประกาศผ่านหน้าผม

 

…ว้าว

 

ทุกรายละเอียดเล็กๆถูกสร้างด้วยความละเอียดที่ละเอียดอ่อนอย่างไม่น่าเชื่อ

 

เกล็ดมันส่องแสง ครีบจะวิ่งเป็นคลื่น และตาของพวกมันขยับ

 

แค่สมาธิมากแค่ไหนที่คนนึงต้องการ เพื่อจะทำเวทมนตร์ที่ละเอียดออกมากขนาดนี้?

 

ผมมองหน้าเขา

 

มาโกโตะ-ซังไม่ได้มองเวทมนตร์เลยซักนัด และเขามองหน้าของโมโมะ-จังเหมือนพี่ชายกับน้องสาว

 

ไม่ดีเลย ผมเทียบกับเขาไม่ได้เลยซักนิด

 

คนนี้น่าทึ่งจริงๆ

 

พูดจากใจแล้ว ผมคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยโมโมะ-จังที่ถูกลักพาตัว

 

มาโกโตะ-ซังนั่นได้ทำบางอย่างที่บุ่มบ่าม

 

แต่เมื่อมองดูทุกอย่างตอนนี้เมื่อมันเสร็จไปแล้ว เขาช่วยชีวิตโมโมะ-จังดั่งมันธรรมชาติ และแม้แต่กำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจ

 

ดั่งมันเป็นความหมายของคำว่าฮีโร่

 

มาสเตอร์ของผมบอกกับผม ‘กลายเป็นแบบนั้น’; ฮีโร่ในอุดมคติ

 

“มาโกโตะ-ซัง…นายน่าทึ่งจริงๆ” (อาเบล)

 

“อาเบล-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ผมพูดนั่นออกมาดังๆ

 

“ชั้นเป็นฮีโร่ที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่าชั้นได้รับสกิลฮีโร่สายฟ้ามาจากเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ ชั้นเชี่ยวชาญมันไม่ได้…ชั้นเป็นฮีโร่ที่อ่อนแอที่สุดภายในฮีโร่ของลาเบรินทอสที่เราจะมุ่งหน้าไป มาสเตอร์ที่คอยดูแลชั้นปกป้องชั้นจากลอร์ดปีศาจเคน…” (อาเบล)

 

น้ำตาไหลจากตาของผม

 

ผมน่าสมเพชมาก…

 

“ไม่มีจุดประสงค์ที่ชั้นจะรอดชีวิต…มาสเตอร์ของชั้น… ฮีโร่ไฟควรจะเป็นคนที่รอดชีวิต

 

เทียบกับการกระทำที่น่ายกย่องของมาโมโตะ-ซัง จุดอ่อนของผมมันน่ารังเกียจ

 

สิ่งเดียวที่ออกจากปากผมคือการบ่น

 

มาโกโตะ-ซังไม่พูดอะไร

 

เมื่อผมยกสายตา เขาจ้องผม

 

เขาผิดหวังที่ผมพูดสิ่งที่น่าสมเพช ที่ไม่เหมาะกับฮีโร่หรือ…?

 

ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรจากหน้าที่ตกตะลึงของเขา แต่ถ้าผมต้องอธิบายมัน มันดูเหมือนหน้าของความสงสัย

 

ผมอาย

 

“ชั้นพูดบางอย่างแปลกๆ มาโกโตะ-ซัง ชั้นขอโทษ ได้โปรดสร้างปาร์ตี้กับฮีโร่ดินโวล์ค-ซังและฮีโร่ไม้ จูเลียตต้า-ซังที่ลาเบรินทอส พูดจริงๆชั้นไม่เหมาะกับการเป็นฮีโร่ ชั้นมั่นใจว่าชั้นจะเป็นภาระ…” (อาเบล)

 

“อาเบล-ซัง นั่นไม่จริง” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังต้องพยายามที่จะให้กำลังใจผม แต่มันไม่สะท้อนกับผมเลย

 

“มันโอเค มันเป็นไปไม่ได้อย่างสมบูรณ์ที่ชั้นจะสู้กับลอร์ดปี—” (อาเบล)

 

“อาเบล-ซัง ชั้นจะบอกนายในรายละเอียดของคำทำนายของชั้น” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซังตัดคำพูดผม

 

มันเกี่ยวกับคำทำนายของอัลเธน่า-ซามะหรือ?

 

เขาบอกผมเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาก่อน ดังนั้นผมยังจำมันได้

 

“มันเกี่ยวกับให้ช่วยฮีโร่…ใช่มั้ย? นั่นทำไมนายเสี่ยงชีวิตนายเพื่อช่วยฮีโร่ดินโวล์ค-ซังและฮีโร่ไม้จูเลียตต้า-ซัง” (อาเบล)

 

“ผิด” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะส่ายหัวของเขาไปข้างๆ

 

ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ…?

 

งั้นอะไร?

 

“{ช่วยฮีโร่อาเบล}” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (อาเบล)

 

ผมไม่เข้าใจคำพูดของมาโกโตะ-ซัง

 

เขาพึ่งพูดอะไร?

 

“คำทำนายของอัลเธน่า-ซามะคือ ‘ช่วยฮีโร่อาเบล’ นั่นทำไมชั้นมาเพื่อช่วยอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

เขามองตรงมาที่ผม และหัวของผมว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 75 บาท จากคุณ Teerawat

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 450/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord