232 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปถึงลาเบรินทอส
“คำทำนายคือ ‘ช่วยฮีโร่อาเบล’ นั่นทำไมชั้นมาเพื่อช่วยอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ฮีโร่อาเบลเปิดปากของเขากว้าง และแข็งอยู่กับที่
“……เอ๋? จริงเหรอ…? …ช-ชั้น” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลแข็งไปประมาณ 10 วินาทีพร้อมปากที่เปิดกว้าง
แต่เขาพูดอย่างถูกต้องไม่ได้
นั่นทำไมผมพูดต่อ
“และดังนั้น…ชั้นรอคอยการได้ทำงานกับนาย {จากตอนนี้ไปด้วยเหมือนกัน}” (มาโกโตะ)
“……ค-ครับ ที่นี่ด้วยเหมือนกัน รอคอย…ที่จะทำงานกับนาย” (อาเบล)
ฮีโร่อาเบลพยักๆหน้าอย่างต่อเนื่อง
ได้เลย ได้คำตกลงจากเขาแล้ว
ผมอยู่ในปาร์ตี้ของฮีโร่อาเบล!
ผมชำเลืองมองปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโมโมะที่หลับอยู่ที่ตักของผม
โมโมะตอนนี้เป็น ‘สหายคนใหม่’ ของฮีโร่อาเบล ดังนั้นมันควรจะโอเคที่เธอจะมาด้วย
ตอนนี้ที่เหลือคือหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา และทวดของลูซี่ จอห์นนี่ วอล์คเกอร์
ในทันทีนั้น คำถามเด้งขึ้นมากระทันหัน
(ชั้นควรจะอยู่ด้วยกันกับฮีโร่อาเบลนานแค่ไหน?) (มาโกโตะ)
“…มาโกโตะ…-ซามะ…” (โมโมะ)
ผมได้ยินการละเมอจากโมโมะ
ผมแค่ทิ้งโมโมะและไปที่อื่นไม่ได้
สำหรับตอนนี้ ผมจะอยู่ด้วยกันกับพวกเธอ
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดเกี่ยวกับมัน ไอรา-ซามะก็ยังพูดว่า ‘ตามหาชั้น’ ใช่มั้ย?
มาปรึกษากับไอรา-ซามะ เพราะทั้งหมดผมจะสามารถรู้เกี่ยวกับอนาคต
แต่ความไม่สบายใจยังคงอยู่ ด้วยตาทิพย์ของเทพธิดา
ดูเหมือนเขาเหนื่อย
“[โล่งจิต]” (มาโกโตะ)
ผมกำจัดความง่วงด้วยสกิล และทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าระวัง
โชคดีที่ ไม่มีคนตามมา ในเวลาที่ผมเฝ้าดู
◇◇
หลังจากนั้น มันใช้เวลา 7 วันมาจากลาเบรินทอส
(ว้าว นั่นมันไกล…) (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดมันใช้การบินครั้งเดียวจากเรือบินของฟูจิ-ยัง
ในอดีต วิธีเคลื่อนไหวนั้นด้วยเท้า
ฮีโร่อาเบลเป็นฮีโร่ ดังนั้นความสามารถของตัวเขาโดดเด่น
โมโมะเป็นแวมไพร์ ดังนั้นเธอมีความถึก
มันใช้ทั้งหมดของผมเพื่อตามพวกเขา
“มาโกโตะ-ซัง เราจะไปถึงทางเข้าลาเบรินทอสในไม่นาน” (อาเบล)
“มาโกโตะ-ซามะ…พี่โอเคมั้ย? อยากขี่หลังมั้ย?” (โมโมะ)
“…”
ผมไม่มีพลังงานที่จะตอบ
ผมเห็นทางเข้ายักษ์ของลาเบรินทอสจากไกลๆ
…ลาเบรินทอส
(มันไม่เปลี่ยนเลย…) (มาโกโตะ)
ทุกสิ่งต่างไปเมื่อผมมาที่อดีต แต่นี่เป็นที่เดียวที่เหมือนกันกับเมื่อผมมาก่อนหน้า
มอบความคิดให้คิด
ผมพูดนั่น และไม่มีเมืองนักผจญภัยกรลาเบรินทอส และไม่มีทางหลวงด้วย
เราดันทางของเราผ่านหญ้า และไปถึงตลอดทางที่นี่
“รอเดี๋ยวก่อน มันมองไม่เห็นจากตรงนี้ แต่มีคนเฝ้าระวัง ชั้นจะไปก่อนและบอกพวกเขาเกี่ยวกับนายสองคน” (อาเบล)
พูดเรื่องนี้ อาเบลมุ่งหน้าไปที่ลาเบรินทอส
โมโมะและผมจบที่การอยู่ตามลำพัง
“มาโกโตะ-ซามะ…หนูเป็นปีศาจ มันโอเคจริงๆสำหรับหนูจะอยู่ด้วยกันกับพี่เหรอ?” (โมโมะ)
“มันโอเค มันโอเค ถ้าหนูทำเหมือนไม่มีอะไร ไม่มีใครจะสั่งเกต ไม่ใช่อาเบล-ซังพูดอย่างนั้นกกับเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)
ที่ซ่อนในลาเบรินทอสนี้ มีเอลฟ์และดวาร์ฟนอกจากมนุษย์
แต่เผ่านั้นไปทุกเผ่าเลย ดังนั้นพวกเขาไม่สนเกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆ
หลังจากรอซักพัก ไม่นานฮีโร่อาเบลก็กลับมา
“มาโกโตะ-ซัง โมโมะ-จัง ชั้นจะนำทางนาย ทางนี้” (อาเบล)
พวกเราเข้ามาในลาเบรินทอส ด้วยอะไรที่ดูเหมือนทางเข้าลับ
◇◇
“…ว้าาา นี่มันน่าทึ่ง” (โมโมะ)
โมโมะส่งเสียงของเธอในความชื่นชม
ผมไม่เห็นจากทางเข้าซักนิด และเมืองที่ยาวยาวกระจายไปในทางเข้าของชั้นบนลาเบรินทอส
มีอาคารหินที่นั่น ที่ต้องทำด้วยเวทมนตร์
มีคนอยู่เยอะด้วย จากมนุษย์ ไปถึงเอลฟ์ ถึงกึ่งสัตว์ และมีเผ่าอื่นที่ผมเห็นเป็นครั้งแรก
จุดที่เห็นได้ทั่วไปคือพวกเขาทั้งหมดเป็นนักรบหรือนักเวทย์
พวกเขามีอาวุธหรืออะไรแบบนั้นอยู่ในมือ และใส่เกราะหรือผ้าคลุม
ดูเหมือนเมืองนี้ประกอบไปด้วยนักสู้เพียงเท่านั้น
“มาโกโตะ-คุง~! โมโมะ-จัง~!”
ผู้หญิงเอลฟ์กอดผมและโมโมะ
ตัวนั้นของเธอใส่เกราะสีเขียวที่ดูเป็นคนละคนจากครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอ แต่หน้าเธอนั้นคุ้นเคย
“จูเลียตต้า งั้นเธอปลอดภัย” (มาโกโตะ)
“ชั้นกังวล~ เดี๋ยว โอ้ชั้น…โมโมะ-จัง…รูปลักษณ์นั้น…” (จูเลียตต้า)
เธอสังเกตการเปลี่ยนของโมโมะทันที
“จูเลียตต้า-ซัง เราคุยที่นั่นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมให้เธอเดินไปตรงที่ไม่ค่อยมีคนและอธิบายสถานการณ์
“เออออ๋?! โมโมะ-จังได้เป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจ แต่มาโกโตะ-คุงตัดเส้นแห่งโชคชะตา?!” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังปิดปากของเธอในความตกใจ
“ชั้นไม่เมื่อแม้ว่าชั้นจะเห็นมันด้วยตาชั้นเอง แต่การกระทำของมาโกโตะนั้นไม่ธรรมดามากๆ…” (อาเบล)
“มาโกโตะ-คุง อะไรบนโลกนี้ที่นาย?” (จูเลียตต้า)
“อย่างที่ชั้นพูด ชั้นเป็นคนธรรมดาที่ได้รีับคำทำนายมาจากเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมอธิบายกับฮีโร่อาเบลและจูเลียตต้า-ซัง แต่พวกเขามอบหน้าตาที่สงสัยให้ผม
แต่ผมไม่ได้โกหกนะ
“ยังไงซะ โอเค ชั้นจะบอกโวล์คด้วย ชั้นจะซ่อนความจริงที่ว่าโมโมะ-จังเป็นแวมไพร์จากคนอื่น พูดถึงแล้ว นายมีแผนอะไรจากตอนนี้ไป มาโกโตะ-คุง โมโมะ-จัง?” (จูเลียตต้า)
“ชั้นอยากจะพักผ่อนตอนนี้…” (มาโกโตะ)
ขาของผมถึงขีดจำกัดของมันแล้ว
“หนูจะอยู่ด้วยกันกับมาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)
ดูเหมือนโมโมะคิดแบบเดียวกับผม
“เข้าใจแล้ว อาเบล ห้องที่ {ข้างนาย} เปิด ใช่มั้ย? ชั้นคิดว่ามันควรจะโอคเคที่จะใช้ที่นั้น แบบนั้นเป็นยังไง?” (จูเลียตต้า)
“…ใช่ นั่นเป็นทางเลือก” (อาเบล)
ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น เมืองนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับที่ที่จะพัก ดังนั้นเราเตรียมห้องไม่ได้ มาโกโตะ-คุงและโมโมะ-จังจะต้องแบ่งห้องกัน” (จูเลียตต้า)
ดูเหมือนโมโมะและผมจะอยู่ในห้องเดียวกัน
“นั่นโอเคกับเธอมั้ย โมโมะ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน! แทนที่จะเป็นอย่างนั้น หนูจะชอบมันแบบนั้นมากกว่า!” (โมโมะ)
“? โอเค” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนโมโมะไม่มีปัญหาในการอยู่ห้องเดียวกัน
“มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะนำทางนาย โอเคมั้ย?” (อาเบล)
พูดเรื่องนี้เสร็จ ฮีโร่อาเบลเริ่มเดินและผมตามไป
ไม่นานหลังจากนั้น เรามาถึงอาคารที่พักอาศัยธรรมดาๆที่ทำจากอิฐ
“นี่คือห้อง ไม่มีคนอยู่ตอนนี้ ดังนั้นใช้มันตามสบาย” (อาเยล)
ฮีโร่อาเบลจากไปหลังจากพูดแบบนั้น
โมโมะและผมอยู่ตามลำพังในห้อง
ห้องเล็ก มีแค่เตียงเดียวและโต๊ะเรียบๆ
“โมโมะ มันโอเคที่หนูจะใช้เตียง” (มาโกโตะ)
ผมมองดู และคิดเกี่ยวกับว่าจะนอนที่ไหน
ในทันทีนั้น ผมเจอจดหมายเล็กๆบนพื้น
เมื่อผมหยิบมันขึ้นมา ผมตรวจดูข้างหลัง…
—{โอลก้า}
ชื่อที่คุ้นเคย
ผมนำหนังสือของตำนานของฮีโร่อาเบลออกมา
มาสเตอร์ของฮีโร่อาเบล ฮีโร่ไฟโอลก้า
คนดัง
ลูกสาวของนายพลทาริสก้าน่าจะได้ชื่อนั้นมาจากมาสเตอร์ของฮีโร่ในตำนาน
ตอนนี้ไม่มีฮีโร่ไฟ
ตอนนี้ผมเข้าใจนิดหน่อยแล้วว่าทำไมฮีโร่อาเบลมีสีหน้าที่มืดมน
(เข้าใจแล้ว ดังนั้นห้องนี้เป็นห้องของอาจารย์ฮีโร่อาเบล หือห์…) (มาโกโตะ)
นี่มันเป็นเกียรติมากไปแล้ว…
“มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)
โมโมะพูดอย่างไม่สบายใจหลังจากที่เห็นผมอยู่ในความคิด
“ขอโทษ ขอโทษ หลับก่อนเลย โมโมะ” ผมาโกโตะ)
“อืม…หนูจะรู้สึกแย่ที่เป็นคนเดียวที่ใช้เตียง ดังนั้นหนูอยาจะนอนด้วยกัน ได้มั้ย?” (โมโมะ)
เธอเสนออย่างประหม่า
แต่เตียงมันเล็กและจะแออัดไปสำหรับสองคน
“มันโอเค พี่ชินกับการนอนบนพื้น” (มาโกโตะ)
“ต-แต่ถ้าเรานอนระหว่างกอดกัน เรานอนที่นั่นได้แม้ว่าจะสองคน!” (โมโมะ)
“งั้น วันหลังบางวันละกัน” (มาโกโตะ)
“……อ-โอเค…” (โมโมะ)
ผมอยากจะนอนแล้ว ดังนั้นผมนอนลงบนพื้น
โมโมะนอนลงบนเตียงด้วย
มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมอยู่ในห้องที่มีหลังคา ดังนั้นผมสามารถหลับได้โดยไม่มีความกังวลใดๆ
◇◇
“มาโกโตะ-โดโนะ! โมโมะ-โดโนะ! ชั้นดีใจจริงๆที่นายโอเค!” (โวล์ค)
“มันไม่มากมาย แต่นายเป็นคนช่วยชีวิตเรา ดังนั้นกินเยอะๆนะ โอเคมั้ย?” (จูเลียตต้า)
เมื่อผมตื่นขึ้น จูเลียตต้า-ซังเรียกเราและเรามาที่โรงอาหาร
นี่เห็นว่าเป็นโรงอาหารเดียวในเมืองดันเจี้ยนนี้
โวล์ค-ซังใส่ชุดเกราะเต็มตัว
มีขวานยักษ์พิงอยู่กับเก้าอี้
นั่นคืออาวุธของโวล์ค-ซัง?
มีนักรบมากนอกจากที่เราเต็มโรงอาหาร
นี่มันคล้ายกับบาร์ในสมาคมนักผจญภัยในเมืองแห่งน้ำ
ในที่สุดผมก็ได้มาที่ที่มีชีวิตชีวาหลังจากมาในอดีต
“พูดถึงแล้ว โมโมะ-จัง มันดูเหมือนมานาของเธอเพิ่มขึ้นค่อนข้างเยอะตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ชั้นเจอเธอ แต่เธอให้อาเบลใช้ประเมินกับเธอรึยัง?” (โวล์ค)
“ไม่ เราไม่มีที่ว่างให้ทำ” (โมโมะ)
“เข้าใจแล้ว ชั้นคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะตรวจมัน” (จูเลียตต้า)
“อืม…แต่หนูไม่มีสกิลที่โดดเด่นเลยนะ…” (โมโมะ)
“โมโมะ-จัง มนุษย์ที่เปลี่ยนเป็นแวมไพร์โดยพื้นฐานแล้วมันเหมือนการ ‘เกิดใหม่’ นั่นทำไมควาสามารถทางกายภาพจะเพิ่มขึ้นในเวลานั้น และมีเวลาที่สกิลของพวกเขาจะเปลี่ยนด้วย” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังอธิบายมันกับโมโมะ
ยังไงซะ เพราะทั้งหมดโมโมะคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“งั้นตอนนี้ ชั้นจะประเมินโมโมะ-จัง ได้โปรดมองตาชั้น” (อาเบล)
“ค-ค่ะ” (โมโมะ)
โมโมะตอบฮีโร่อาเบลอย่างประหม่า
“เผ่าของโมโมะ-จังคือ…ครึ่งแวมไพร์ ดูเหมือนเธอไม่ได้เป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์ สเตตัสของเธอ…โดดเด่น อย่างที่คาดกับลูกน้องลอร์ดปีศาจ สกิล…เอ๋?” (อาเบล)
“มีอะไร อาเบล?” (โวล์ค)
“เฮ้ มันเป็นยังไง?” (จูเลียตต้า)
ฮีโร่อาเบลสำลักคำพูดระหว่างที่พูด
“โมโมะ-จังมี…สกิลปราชญ์” (อาเบล)
““อะ?!””
โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังส่งเสียงของพวกเขาในความตกใจ
“มันน่าทึ่งเหรอ?” (โมโมะ)
“ใช่! มันเป็นสกิลหายากมากๆ ที่พูดกันว่ามันจะแสดงออกมาในหนึ่งในล้าน!” (จูเลียตต้า)
“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นมันด้วย…” (โวล์ค)
“นายไม่ได้ดูเหมือนจะตกใจนะ มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)
ฮีโร่ทุกคนพูดอย่างตื่นเต้น แต่ผมดื่มเอลอย่างเงียบๆ และฮีโร่อาเบลชี้จุดนั้นออกมา
อุ้ปส์ ผมรู้เกี่ยวกับมัน ดังนั้นผมใจเย็นเกินไป
“พวก นั่นน่าประทับใจ โมโมะ?!” (มาโกโตะ)
“อืม…มาโกโตะ-ซามะ สกิลปราชญ์ของหนูเป็นประโยชน์กับพี่มั้ย?” (โมโมะ)
“หืม?” (มาโกโตะ)
ผมทำการแสดงหน้าตาย และโมโมะจับมือผม มองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา และชิดตัวเธอกับผม
หืม…แต่ผมอยากให้เธอใช้สกิลปราชญ์-ซามะเพื่อฮีโร่อาเบลและไม่ใช่ผมนะ
“พูดถึงแล้ว นายจะทำอะไรกันจากตอนนี้ไป มาโกโตะ-คุง โมโมะ-จัง? ถ้ามันโอเคกับนาย ถ้ามาด้วยกันก—” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้ากำลังจะพูดบางอย่าง แต่เสียงที่ดังสะท้อนในถ้ำ
“ชั้นกลับมาแล้ววววว!!”
“นักรบผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้กลับมาจากหัวใจของลาเบรินทอส!”
“ต้อนรับพวกเค้ากลับมา!!”
“ที่ล่าวันนี้คือมังกรใหญ่!!”
มันไม่ใช่แค่เสียงของหนึ่งคน แต่หลายเสียงส่งเสียเชียร์
เมื่อผมมองดู เอลฟ์และกึ่งสัตว์รวมกัน
บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?
“อ้าา ดูเหมือนคนนั้นกลับมาแล้ว” (จูเลียตต้า)
ฮีโร่ไม้-ซังคิ้วขมวด
“ไม่จำเป็นต้องแสดงความเกลียดมากขนาดนั้น ใช่มั้ย?” (โวล์ค)
ฮีโร่ดินยิ้มเบี้ยวๆ
“แต่พวกเขาแข็งแกร่ง แต่ไม่สนใจการปราบลอร์ดปีศาจ แม้แต่ในการต่อสู้ก่อนหน้า ถ้าพวกเขาให้ความร่วมมือกับเรา ฮีโร่ไฟโอลก้า-ซังอาจจะไม่ตาย…” (จูเลียตต้า)
“หยุดมันเลยจูเลียตต้า ไม่มีจุดหมายในการเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว” (โวล์ค)
“นั่นใช่แล้ว จูเลียตต้า-ซัง เพราะทั้งหมดเค้าไม่ใช่ฮีโร่…” (อาเบล)
สีหน้าทุกคนมืดมนลง
โมโมะและผมมองหน้ากัน และฮีโร่อาเบลรีบอธิบาย
“ขอโทษ มาโกโตะ-ซัง คุยเกี่ยวกับอะไรแปลกๆ…” (อาเบล)
“ไม่ นายบอกชั้นได้ถ้านายบอกได้?” (มาโกโตะ)
เพราะยังไงเราก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
ผมอยากจะได้ข้อมูล
“มาโกโตะ-ซัง มีจำนวนฝ่ายในเมืองของลาเบรินทอสนี้ หนึ่งในพวกมัน เป็นฝ่ายที่สร้างอยู่รอบๆ ฮีโร่ไฟ วัตถุประสงค์ของเราก็คือปราบลอร์ดปีศาจ และจากนั้น มีฝ่ายที่อยู่รอบๆฮีโร่เหล็ก วัตถุประสงค์ของคนนี้ไม่ใช่ปราบลอร์ดปีศาจ แต่เป็นรอดชีวิต พูดอีกอย่าง พวกเค้าไม่สู้กับลอร์ดปีศาจ” (อาเบล)
“…พวกเค้าไม่สู้กับลอร์ดปีศาจ?” (มาโกโตะ)
“พูดให้ชัดเจน มันเป็นคนที่ได้เคยสู้กับลอร์ดปีศาจในอดีตและยอมแพ้ เพราะพวกเค้ารู้สึกว่าพวกเค้าเอาชนะไม่ได้…สภาพปัจจุบันคือพวกเค้ามีส่วนใหญ่…” (อาเบล)
“…”
คนได้ยอมแพ้ในฝั่งคนส่วนใหญ่ หือห์…
“จากนั้น มีฝ่ายสุดท้าย หรือเหมือนกับ ฝ่ายที่มีคนเยอะที่สุด คือคนที่สร้างเมืองดันเจี้ยนนี้ขึ้นมา ส่วนใหญ่เป็นกึ่งมนุษย์ พวกเขาเป็นเอลฟ์เหมือนกับชั้น ดวาร์ฟ และกึ่งสัตว์ พวกเค้าเป็นคนที่อยู่ในเมืองนี้มาตลอดเวลา” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังกลืนเอลทั้งหมดทีเดียว
“พวกเราฮีโร่ของมนุษย์ พวกเขาให้อยู่ที่นี่” (โวล์ค)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ผมเข้าใจแล้วตอนนี้
หรือเหมือนกับ ฝ่ายของฮีโรอาเบลอยู่ในกลุ่มที่เล็กที่สุด หือห์
ผมคิดอย่างมั่นใจว่าพวกเขาจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เมื่อมาถึงฐาน…แต่มันดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น
(อนาคตดูมืดมน…) (มาโกโตะ)
แต่ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องกังวลแล้วตอนนี้กับฮีโร่อาเบลหลังจากที่ปกป้องเขานะ
ดูเหมือนถนนยังคงขรุขระ
ชายตัวสูงออกมาจากกลุ่มคน
คนที่เหลือตามมา
ดูเหมือนเขาเป็นแกนกลาง
ผมสีทองแดงที่ผูกเป็นหางม้าแบบครึ่งๆกลางๆ และมีดาบยาวอยู่ที่เอว
คนรอบๆพูดกับเขาบ่อย แต่ชายได้เดินและไม่แสดงความสนใจ
หน้าที่หล่อดังงานแกะสลัก และสีหน้าที่เย็นชาดั่งทุกอย่างบนโลกนั้นน่าเบ่อ
“มันคือเค้า นักรบผู้ยิ่งใหญ่ของเอลฟ์ {จอห์นนี่} ผู้นำที่รวมกึ่งมนุษย์เข้าด้วยกัน
“?!”
คนนั้นคือ…จอห์นนี่
ผมได้เจอทวดของลูซี่
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord