บทที่ 198 ออกไปกับผู้ชายคนอื่นแล้ว
“เอาล่ะ พวกนายเอาเด็กออกไปก่อน” ชายคนนี้สะบัดมือ สั่งการลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง
ลูกน้องสองสามคนก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ก็ได้ดึงตัวถวนจื่อออกไป
แววตาของถวนจื่อเต็มไปด้วยความตกใจ อยากที่จะหนีออกจากน้ำมือของคนเหล่านี้ เพราะเขาดูออกว่าเจียงหยุนเอ๋อต้องกำลังเผชิญอันตรายอยู่อย่างแน่นอน
แต่ว่า ไม่ว่ายังไงถวนจื่อก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อย ไม่มีทางที่จะต่อต้านแรงของคนเหล่านี้ได้ สุดท้ายก็ถูกพาตัวออกไปจนได้
“ก่อนที่เขาจะถูกพาตัวออกไปนั้น ได้ยินผู้ชายที่อยู่ด้านหลังกล่าวขึ้น ดูเด็กคนนี้ไว้ให้ดีๆ อยากให้เขามาทำเสียเรื่องเด็ดขาด”
“ครับ” ลูกน้องต่างพยักหน้ารับ อันที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของผู้ชายคนนี้เลย
ถึงอย่างไร……..ถวนจื่อก็เป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง พวกเขารู้สึกว่าเด็กตัวแค่นี้จะไปทำอะไรได้ กลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้กังวลเกินไปแล้ว
ถึงแม้ว่าในใจจะคิดแบบนี้ แต่ในฐานะลูกน้อง พวกเขาก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมา ทำได้เพียงรับคำสั่งของเจ้านาย
หลังจากที่คนกลุ่มนี้ออกไปแล้วนั้น ผู้ชายคนนี้ก็ได้ลากเจียงหยุนเอ๋อที่นั่งไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้นขึ้นมา ลากไปทางเตียงนอน
“แก………แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เพราะถูกวางยาสลบ แขนขาของเจียงหยุนเอ๋อไม่มีเรี่ยวแรงเลย คำพูดที่พูดออกมาก็ดูไร้เรี่ยวแรง
ผู้ชายคนนี้ก็ผู้อย่างเบาๆ: “อาหารเลิศรสที่ส่งมาถึงหน้าประตู มีเหตุผลที่จะไม่กินมันด้วยเหรอ? ขอเพียงวันนี้เธอทำตัวดีๆ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขอย่างแน่นอน”
“ไม่…….ไม่มีทาง……….” ถึงแม้จะโดนวางยา แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นยังคงมีสติ และรู้ต่อไปนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ในใจนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว
เธอก็รู้ ตัวเองนั้นถูกวางกับดักเข้าให้แล้ว แต่ทำไม่………ทำไมต้องเป็นตัวเธอด้วย?
มือของผู้ชายคนนี้ได้ยื่นมาที่คอเสื้อของเจียงหยุนเอ๋อแล้ว เจียงหยุนเอ๋อจับเสื้อของตัวเองไว้อย่างแน่นๆและไม่ยอมปล่อยมือ
อีกฝั่งหนึ่ง ลี่จุนถิงที่ต้อนรับแขกตั้งมากมายพร้อมกับลี่จุนซินแล้ว ในที่สุดก็มีเวลาว่างแล้ว เตรียมตัวจะกลับไปหาเจียงหยุนเอ๋อ
เพียงแต่เพิ่งจะเดินไปถึงโต๊ะที่เจียงหยุนเอ๋อนั่งนั้น เขากลับพบว่าเจียงหยุนเอ๋อหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แม้กระทั่งถวนจื่อก็หายไปด้วย
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว คิดว่าเจียงหยุนเอ๋อคงมีธุระกะทันหันก็เลยจากไปสักครู่ ก็เลยนั่งรออยู่ที่เดิม
เขารอไปสักพัก ในใจรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจียงหยุนเอ๋อ
“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ ……….” โทรศัพท์ได้ถูกโอนเข้าระบบตอบกลับอัตโนมัติ
ตอนนี้ ในที่สุดลี่จุนถิงก็รู้สึกถึงความผิดปกติของเรื่องราวแล้ว รีบถามบริกรที่อยู่ข้างๆ: “เมื่อกี้ผู้หญิงและเด็กที่อยู่ตรงนี้ไปไหนแล้ว?”
บริกรคิดไปคิดมา แล้วถามขึ้น: “ผู้หญิงที่คุณพูดถึงคือคนที่ใส่ชุดสีน้ำเงินใช่มั้ย?”
“ใช่” น้ำเสียงของลี่จุนถิงเริ่มร้อนรนเล็กน้อยแล้ว
บริกรคิดไปสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น: “คุณผู้หญิงคนนั้นถูกคุณผู้ชายท่านหนึ่งเรียกตัวไป”
คุณผู้ชาย?
ลี่จุนถิงคิ้วขมวดขึ้นมาทันที รู้สึกเรื่องเหมือนจะแปลกๆ
“นายแน่ใจนะ?” เขาถามย้ำอีกครั้ง
ตอนนี้ บริกรพยักหน้าอย่างมั่นใจ แล้วกล่าว: “ใช่ครับ ไม่อย่างนั้นคุณลองออกไปดูสิครับ”
เห็นแบบนี้แล้ว ลี่จุนถิงทำได้เพียงเชื่อคำพูดของเขาก่อน แล้วกล่าว: “โอเค ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” บริกรยกมือขึ้น
เวลานี้ ลี่จีถองไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินการสนทนาของทั้งสองคน ก็หัวเราะอย่างเย็นชา: “ช่างมันเถอะ อย่าหาอีกเลย ผู้หญิงอย่างเจียงหยุนเอ๋อไม่แน่ตอนนี้อาจจะกำลังหาความสุขอยู่ก็ได้”
คำพูดเหล่านี้ของลี่จีถองทำให้ลี่จุนถิงอย่างรู้สึกอึดอัดอย่างมาก น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปไม่สู้ดีนัก: “ที่อาพูดหมายความว่ายังไง?”
คำพูดของลี่จีถองมีความคลุมเครือมาก คนที่ได้ยินอาจจะเข้าใจเจียงหยุนเอ๋อผิดก็ได้ แม้ว่าลี่จุนถิงนั้นจะเชื่อใจเจียงหยุนเอ๋อมาก แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นนั้นเข้าใจเจียงหยุนเอ๋อผิด
เผชิญหน้ากับลี่จุนถิงที่จู่ๆก็ดูดุดันเล็กน้อย จริงๆแล้วลี่จีถองนั้นยังคงกลัวไม่น้อย เธอเม้มปากเบาๆ ปกปิดความประหม่าของตัวเอง จากนั้นก็กล่าวขึ้น: “ไม่มีความหมายอะไร แกขึ้นไปดูที่ชั้นบนก็จะรู้เอง”
พูดถึงตรงนี้ ลี่จีถองก็จินตนาการภาพที่เจียงหยุนเอ๋อกำลังเผชิญอยู่ มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏด้วยรอยยิ้ม
“อาทำอะไรกับเจียงหยุนเอ๋อ?” สีหน้าของลี่จุนถิงคล้ำลงเล็กน้อย เห็นท่าทีที่ตอบสนองแบบนี้ของลี่จีถอง เขาก็ฟันธงได้ว่าเรื่องนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับลี่จีถองอย่างแน่นอน
ได้ยินลี่จุนถิงพูดแบบนี้ ลี่จีถองก็รู้ตัวว่าต้องเคลียร์ตัวเองออกจากเรื่องนี้ก่อน ก็กล่าวขึ้น: “อย่าๆๆ ไม่ใช่ว่าเรื่องอะไรก็โยงมาหาอานะ อาแค่เห็นเขากอดกับผู้ชายคนหนึ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ก็เลยอยากจะเตือนแกก็เท่านั้นเอง”
ต่อให้ลี่จีถองไม่ยอมรับ ในใจของลี่จุนถิงนั้นเข้าใจดีมาก เรื่องนี้ไม่มีทางที่จะง่ายขนาดนี้
สรุปแล้ว ดูจากน้ำเสียงของลี่จีถอง สำหรับเจียงหยุนเอ๋อนั้นต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน แค่คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเขามืดมนลงทันที
มองไปที่ใบหน้าที่ไม่ดีของเขา ลี่จีถองรู้สึกดีใจอย่างเงียบๆ
เดี๋ยวลี่จุนถิงเห็นภาพแบบนั้นแล้ว คาดว่าคงจะไม่สนใจเจียงหยุนเอ๋ออีกต่อไปแล้วมั้ง? เมื่อถึงเวลาต่อให้เจียงหยุนเอ๋ออยากจะอธิบาย เกรงว่า……..ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
เป็นห่วงกลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะได้รับอันตราย ลี่จุนถิงก็รีบออกไปจากงานเลี้ยง
แม้ว่านางเอกวันนี้คือลี่จุนซิน แต่ว่าฐานะของลี่จุนถิงก็รู้ๆกันอยู่ มันสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนได้โดยธรรมชาติ
เห็นลี่จุนถิงที่สีหน้าดูแย่มาก ยังได้ออกไปจากในงานเลี้ยงด้วย คนไม่น้อยต่างก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แอบเดินตามอยู่ข้างหลังของลี่จุนถิง อยากจะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
อีกอย่าง พวกเขาบางส่วนก็ได้ยินคำพูดที่คลุมเครือเหล่านั้นของลี่จีถอง จะมากจะน้อยก็ทำให้คนอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา อยากที่จะตามไปดูให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
มองดูหลังของลี่จุนถิงจนค่อยๆลับตาไป ลี่จีถองอดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มแห่งชัยชนะออกมา
ก็หลายคนที่สอดรู้สอดเห็นก็ได้ขยับเข้ามาถาม: “คุณลี่ ทางคุณชายลี่……….เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
ลี่จีถองทำสีหน้าท่าทางอย่างผู้บริสุทธิ์ กล่าวขึ้น: “ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้ ฉันก็แค่เห็นผู้หญิงของลี่จุนถิงเหมือนกับว่าได้ออกไปกับผู้ชายคนอื่นแล้ว”
“ห๊า? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” คนไม่น้อยต่างก็แสดงสีหน้าที่ตกใจออกมา อย่างไรเสียฐานะอย่างลี่จุนถิง มีคนมากมายเท่าไหร่ที่อยากจะได้ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี มีลี่จุนถิงแล้วยังจะไปยุ่งกับคนอื่นอีก
“ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้เหมือนกัน เราไปดูด้วยกันมั้ย?” ลี่จีถองเสนอ
คนกลุ่มนี้ก็ได้ตามไป ลี่จีถองนั้นยิ่งดีใจมากขึ้นกว่าเดิม
ด้วยวิธีนี้ มันจะยิ่งทำให้เจียงหยุนเอ๋อพังพินาศมากขึ้น ทำให้ทุกคนต่างก็รู้ว่าเธอนั้นเป็นคนที่ไร้ยางอาย