บทที่ 294 อันตรายกลางดึก
บทที่ 294 อันตรายกลางดึก
หลังจากศึกษาอย่างถี่ถ้วนแล้วฉู่เหินก็ชื่นชอบทักษะกิเลนกลั่นทิพย์มากขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้สึกว่าวิชากิเลนนี้สร้างขึ้นเพื่อตัวเขาเอง หลังจากการไตร่ตรอง เขาก็คุกเข่าลงบนเตียงและปฏิบัติตามวิธีของทักษะกิเลนกลั่นทิพย์ วิชานี้มันสุดยอดจริง ๆ ตอนนี้เขาดูดซับแก่นแท้ของแสงจันทร์ได้เร็วขึ้นกว่าปกติ 10 เท่า
ไม่นานนักข้อเสียของทักษะกิเลนกลั่นทิพย์ก็ปรากฏ เขาฝึกมานานกว่า 1 ชั่วโมงก็รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะระเบิด มันใช้เวลาอีก 1 ชั่วโมงเพื่อย่อยแก่นแท้ของแสงจันทร์ที่ร่างกายดูดซับเอาไว้
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจข้อเสียนี้มีบอกไว้ในหนังสือเคล็ดวิชาแล้ว แต่พอฝึกฝนไปจริง ๆ เขาก็รู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย ในเวลานี้เขารู้สึกว่าร่างกายส่วนล่างของเขาบวมราวกับว่าเขาเพิ่งใช้ยาโด๊ป นี่ทำให้เขาต้องวางแผนให้มันสงบลงและหาซุปมาดื่ม
แต่ร่างกายส่วนล่างนั้นแข็งเหมือนเหล็ก แม้แต่ในยามค่ำคืนแบบนี้มันก็ยังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะอาบน้ำเย็นมันก็ยังไร้ผล เขานอนอยู่บนเตียงและคิดว่าจะทำยังไงดี
ฉู่เหินลุกขึ้นจากเตียงอย่างหมดหนทางและย่องออกมานอกห้องเงียบ ๆ ในเวลานี้มันเงียบสงัดและทุกคนก็หลับไปแล้ว จากนั้นฉู่เหินก็มองไปที่ห้องข้าง ๆ ซึ่งคือห้องเสี่ยวชิง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขารู้สึกอึดอัดจริง ๆ
โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อคและเขาเปิดมันด้วยการแตะเบา ๆ แต่เมื่อเขาเข้าไปในห้องเขาก็ไม่พบเสี่ยวชิงบนเตียง หลังจากหาในห้องก็ยังไม่มีร่องรอยของเสี่ยวชิง เขาเลยคิดว่าเสี่ยวชิงไม่ได้อยู่ในห้องและเธออาจกำลังฝึกตนอยู่ที่ระเบียง เพราะงั้นเขาเลยไปหาที่ระเบียง!
แต่ในเวลานั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่นอกประตู ด้วยความสำนึกผิด
ฉู่เหินเลยกระโดดเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของเสี่ยวซิงและใช้เสื้อผ้าเหล่านั้นปิดบังตัวเองไว้อย่างแน่นหนา!
ไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดที่ประตูเปิดและก็ไฟสว่างวาบ เขาสัมผัสได้ถึงความสว่างภายนอกแม้จะอยู่ในตู้เสื้อผ้า! เขากลั้นหายใจและไม่กล้าขยับ ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาไม่ได้นอนแถมยังมาหลบในนี่เพื่อทำอะไรบางอย่าง… ถ้าเสี่ยวชิงรู้มันต้องน่าขายหน้ามากแน่ๆ
ฉู่เหินรออย่างเงียบ ๆ จนได้ยินเสียงน้ำไหล เดาได้ว่าเสี่ยวชิงน่าจะกำลังอาบน้ำ!
10 นาทีต่อมาเสียงน้ำก็หยุดลงตามด้วยเสียงฝีเท้า ฉู่เหินคิดว่าเสี่ยวชิงน่าจะกำลังเข้านอนแล้ว และเมื่อเธอหลับเขาก็จะแอบออกไป
แต่เขากลับได้ยินเสียงพลิกหนังสือ เขารู้สึกเสียใจอยู่ในใจซักพัก เขาไม่คิดว่าสาวน้อยคนนี้จะรักการเรียนรู้แบบนี้ แต่นี่มันดึกมากแล้วนะ ทำไมเธอไม่นอนละ อ่านหนังสือทำไม!
ฉู่เหินรอคอยกว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสี่ยวชิงหาว ดูเหมือนว่าเธอจะทนไม่ไหวแล้ว! ฉู่เหินรออย่างเงียบ ๆ ซักพักให้ไฟดับลง แต่ถึงกระนั้นเพื่อความมั่นใจในชีวิต ฉู่เหินก็ยังไม่กล้าออกไปไหน
จนกระทั่งผ่านไปนาน ฉู่เหินก็ได้ยินเสียงลมหายใจของเสี่ยวชิง เขามองไปก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนอนหลับ! ฉู่เหินจึงเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก เขาก้าวขาออกมาอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าทำเสียงดัง มันจะน่าอายเกินไปถ้าเธอตื่นขึ้นมาเห็นเขา!
แต่ทันทีที่เขาก้าวออกจากตู้เสื้อผ้าเขาก็รู้สึกเจ็บคอ เขาโดนลอบโจมตี!
เขาหันไปสวนกลับอย่างไม่ลังเล
แต่พอหันไปฉู่เหินก็เห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจน คนที่โจมตีเขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเสี่ยวชิง!
เมื่อตอนที่เสี่ยวชิงเพิ่งกลับมาในห้อง เธอไม่ได้สังเกตว่ามีคนที่ซ่อน แต่เมื่อเธอนอนอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็รู้สึกว่ามีอีกหนึ่งลมหายใจในห้องของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอเลยพยายามระวังตัว
เสี่ยวชิงปรับความคิดด้วยการอ่านหนังสือแล้วสักพักก็ปิดไฟนอน แต่ในมือก็ถือไม้เอาไว้ จากนั้นเธอก็ตั้งใจปรับการหายใจของเธอเพื่อให้เหมือนนอนหลับ ไม่นานเธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเธอ
การได้เห็นชายผู้คนนี้เสี่ยวชิงก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีแน่นอน แต่เธอไม่คิดให้มันดีก่อนพวกโจรจะเข้ามาในห้องเธอได้ยังไง! แต่ด้วยพลังของเสี่ยวชิง ระยะห่างจากเตียงจนถึงตู้เสื้อผ้าเธอสามารถพุ่งเข้ามาไว้ใน 1 ก้าว!
ผลที่ได้คือก่อนที่ฉู่เหินจะตอบสนองเขาก็ถูกโจมตีเข้าซะแล้ว น่าเสียดายที่เสี่ยวชิงเพิ่งเข้าสู่ขั้นปราชญ์ จิตวิญญาณของเธอตรวจสอบได้ไม่เกิน 1 เมตร ถ้าเธอรู้ว่าเป็นฉู่เหินก็คงเรียกเขาแล้ว
เสี่ยวชิงที่สวมชุดคลุมนอนอยู่เหวี่ยงไม้มืออย่างแรง ชุดนอนจึงแหวกออกและเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียน หลังจากเห็นฉากนี้ฉู่เหินก็รู้สึกได้ถึงความร้อนจากด้านล่างของร่างกายและความปรารถนาในใจ ซึ่งแต่เดิมที่เป็นท่อนเหล็กตอนนี้มันแข็งมากกว่าเดิม เหมือนอีกนิดมันจะระเบิดเพราะเลือดลมและวิชาที่ฝึกซะแล้ว
แต่ฉู่เหินยังคงมาดนิ่งเอาไว้ เขารู้ว่าถ้าทำอะไรเสียงดังพวกมีฝีมือเก่ง ๆ อย่างโป๋อีกู่กับปาเค่อจะต้องรู้แน่ ดังนั้นเขาต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“เสี่ยวชิง ฉันเอง ๆ!” เสี่ยวชิงผู้ซึ่งกำลังฝาดไม้อย่างแรงหยุดชะงักหลังจากได้ยิน จากนั้นเธอก็หันหลังไปเปิดไฟห้องทันที ทำให้ร่างที่น่าอายของ
ฉู่เหินปรากฏในดวงตาของเธอ ฉู่เหินสวมชุดนอนหลวมกับเสี่ยวชิงที่อยู่ในชุดยับยู่ยี่!
ฉู่เหินยิ้มและไม่พูดอะไร หลังจากจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เขาก็รู้ว่าเสี่ยวชิงคงรู้หมดแล้ว ทำให้สีหน้าของฉู่เหินมืดมนมากกว่าเดิม
“พี่เหินเป็นอะไร ทำไมมาอยู่ที่นี่ละ?” เสี่ยวชิงดึงแขนของฉู่เหินมาและให้เขานั่งลงบนเตียง จากนั้นก็รีบหยิบยามาเช็ดรอยแผลที่เธอทำบนคอฉู่เหิน ซึ่งทุกครั้งที่เสี่ยวชิงทายาให้ ฉู่เหินจะเจ็บมากจนต้องกัดฟัน
“ฉันเจอวิธีฝึกตนที่เหมาะกับเธอเลยเอามาให้นะ แต่เธอไม่อยู่แล้วเธอก็กลับเข้ามาพอดี ฉันกลัวเธอเข้าใจผิดเลยไปแอบ” เมื่อบอกออกไป ฉู่เหินก็รู้สึกว่าไอ้ปากใหญ่ ๆ ของตัวเองนี่มันไม่ได้เรื่องจริง ๆ ใครที่ไหนเขาจะเอาวิธีฝึกตนอะไรมาให้ตอนกลางคืนกัน
อย่างไรก็ตามฉู่เหินถอนหายใจและคิดในใจ ‘ไม่แอบย่องเข้ามาดึก ๆ อีกแล้ว โครตอันตราย!’
“พี่เหินคะ ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องเป็นของพี่อยู่แล้ว ถ้าพี่ต้องการก็มาหาฉันได้เลยนะ!” เสี่ยวชิงพูดออกมา ซึ่งมันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน
พอฉู่เหินได้ยินแบบนั้นเขาก็รู้สึกเขินอายเหมือนกัน…รู้อย่างนี้แล้วฉันจะพูดเหตุผลโง่ ๆ ไปทำไม?
เหตุผลของฉู่เหินมันก็ไร้เหตุผลจริง ๆ นั้นแหละ เพราะร่างกายของเขามันทรยศต่อตัวเขาเองไปแล้ว เสี่ยวชิงก็ไม่ใช่คนโง่ เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าฉู่เหินคิดอะไรอยู่ เธอถอนหายใจอย่างลับ ๆ พร้อมคิดในใจ ‘ดูเหมือนว่าพี่เหินจะอยากนอนกับผู้หญิงบ่อยๆ สินะไม่ช้าก็เร็วเขาต้องทนไม่ไหวแน่ ๆ’