ตอนที่ 82: ฉันจะเล่นกับพวกแกเอง
ทว่า เสี่ยวเฉิงไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับหรานจึงเข้าใจได้อย่างไร เขาจะบอกเธอยังไงดีล่ะ? ก็คือว่า… ฉันสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่มีชีวิตได้จากระยะไกลนะ! แถมฉันยังมองเห็นเสื้อชั้นในสีแดงลายกุหลาบของเธอด้วย จะให้พูดออกไปแบบนี้หรือยังไงกัน?
นักฆ่าที่สังเกตการณ์จากอาคารฝั่งตรงข้ามรับรู้แล้วว่าดอลฟินทําภารกิจล้มเหลว
เขาพลันรายงานไปยังชายที่อยู่บนรถตู้ทันที “ดอลฟินพลาดท่าไปอีกคนแล้ว! เธอถูกจับได้”
ชายหน้าบากที่เฝ้าสั่งการอยู่บนรถตู้เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น เขาก็หยิบปืนขึ้นมาพร้อมกับกล่าวคําพูด “ทุกคน มารวมกันที่ทางเดินด้านนอกห้องของเสี่ยวเฉิงเดี๋ยวนี้เลย!”
“บอสครับ เรากําลังจะทําอะไรกันต่อเหรอ?”
“ก็เห็นอยู่นี้ว่าภารกิจของเราล้มเหลว! ทั้งดอลฟินและคนอื่นต่างก็มีประวัติอาชญากรรมท่วมหัวอยู่แล้ว พวกนั้นคงจะไม่มีวันได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันแน่ถ้าถูกจับตัวไป เราต้องไปช่วยพวกเขาก่อน!” ชายหน้าบากพลันหยิบวิทยุขึ้นมาและตะโกนใส่เครื่องมือสื่อสารของดอลฟิน “กัปตันหรานจิง… เรามาทําข้อตกลงกันหน่อยดีกว่าไหม?”
ทันทีที่ได้ยินเสียงดังออกมาจากเครื่องแบบพยาบาลของดอลฟิน หรานจิงก็รีบหยิบมันออกมาและวางไว้บนโต๊ะ “แกเป็นใครกัน?”
“ผมเป็นใครไม่สําคัญหรอก แต่คุณจับคนของผมไปตั้งสามคน ถ้าอยากให้ผมยกเลิกภารกิจก็ปล่อยตัวพวกเขาเสีย…” ชายหน้าบากกล่าว
หรานจึงพลันเผยเสียงหัวเราะ “แล้วแกเคยเห็นเจ้าหน้าที่ตํารวจคนไหนปล่อยคนร้ายที่เพิ่งจะจับได้บ้างไหมล่ะ? ถ้าพวกแกยังเร่ร่อนอยู่แถวนี้ ชีวิตของผู้คนที่อยู่ในโรงพยาบาลก็คงจะไม่ปลอดภัยแน่ เพราะแบบนั้น พวกแกทุกคนก็จะต้องถูกสั่งสอนสักหน่อยแล้ว ยังไงก็เถอะ ฉันจะโยนพวกแกเข้าคุกให้หมดเลย!”
“ตอนนี้พวกที่เหลือของผมยังอยู่ในโรงพยาบาลนะ แล้วผมก็ไม่อยากให้ภารกิจลอบสังหารนี้ต้องเกินขอบเขตหรือบานปลายด้วย ถึงแม้ว่าเราจะทําแบบนั้นได้ก็เถอะ แต่ผมจะให้โอกาสพวกคุณ ถ้าไม่ยอมปล่อยตัวเพื่อนเรา ผมและพรรคพวกที่เหลือก็จะเข้าไปก่ออาชญากรรมในโรงพยาบาล! ถ้าเราต้องตาย พวกคุณก็ต้องตายด้วยเหมือนกัน!” ชายหน้าบากกล่าวคําขู่
หรานจึงพลันหรี่ตา หากอีกฝ่ายจะทําตามที่พูดจริง ๆ ผู้บริสุทธิ์หลายร้อยคนอาจจะต้องตกอยู่ในอันตรายก็ได้ อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบที่เธอจะต้องมาแบกรับเลยด้วย
หรานจงพลันสบถ “แกคิดว่าตํารวจอย่างพวกเราจะทําข้อตกลงอะไรแบบนี้กับอาชญากรงั้นเหรอ?”
“คุณจะทําใจดีสู้เสือไปก็ได้นะ แต่ยังไงเสีย ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ถ้าจะต้องตาย ก็ตายด้วยกันให้หมดทุกคนนี้แหละ!” ชายหน้าบากกล่าว
อันที่จริง เสี่ยวเฉิงรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้อยู่ที่ไหน เขาก็แค่อยากรู้ว่านักฆ่าคนอื่นกําลังหลบซ่อนตัวอยู่ส่วนไหนของโรงพยาบาลก็เท่านั้น
ทันทีที่ชายหน้าบากพูดจบ สมาชิกหลายคนของเขาก็พลันรู้สึกไม่เห็นด้วยกับแนวคิดนี้ “บอส… นี่บ้าไปแล้วหรือเปล่านะ? อยากจะบุกเข้าไปสู้กับพวกตํารวจแห่งั้นเหรอครับ? ถ้าต้องเข้าไป พวกเราคงออกมาไม่ได้อีกแน่!”
“ใช่ครับบอส แบบนั้นดูจะประมาทเกินไปหน่อยนะครับ! ผมว่าเราควรถอยก่อน ผมเข้าใจว่าอาชีพนี้มีความเสี่ยง เราต้องคิดถึงภาพรวมนะครับบอส! พวกคนที่ถูกจับไป เรามาช่วยพวกเขาทีหลังก็ได้ พวกนั้นต่างก็โดนจับเพราะข้อหาพกอาวุธ พวกเขาไม่ได้โดนโทษประหารชีวิตสักหน่อย”
ทันใดนั้น ชายหน้าบากก็กล่าวคําพูดออกมาด้วยความโกรธทันที “แล้วดอลฟินล่ะ? แรงจูงใจของเธอถือเป็นการฆาตกรรมเลยนะ! ถ้าเธอถูกจับได้ เธอไม่มีทางถูกปล่อยตัวออกมาแน่!”
คนอื่นพลันเงียบกันหมด
“บอสครับ ฟังผมก่อนนะ ผมเข้าใจว่าบอสเป็นห่วงเธอ แต่เราจะมาใช้อารมณ์อ่อนไหวกับอาชีพแบบนี้ไม่ได้นะครับ!”
“หุบปาก! ฉันขอให้ทุกคนไปปิดกั้นทางเข้าด้านหลังโรงพยาบาลให้หมด! เราจะปล่อยให้พวกมันเอาตัวดอลฟินไปไม่ได้! ถ้ามันจะซวย ก็ซวยกันให้หมดนี่แหละ! เราจะเข้าไปสู้กับพวกมัน!”
“นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!”
ทว่า บทสนทนาของอีกฝ่ายทั้งหมดก็ถูกดักฟังโดยอัลตราซาวนด์ของเสี่ยวเฉิงไปแล้ว ในตอนนี้ เสี่ยวเฉิงเองก็รู้ต่ำแหน่งของคนร้ายทุกคนแล้วด้วย
ไม่นานนัก เสี่ยวเฉิงก็พลันกล่าวคําพูดกับหรานจิง “ส่งวิทยุของเธอมาที่ ฉันจะรับช่วงต่อเอง ช่วยบอกทีมของเธอทุกคนด้วยว่าต่อจากนี้ให้ทําตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”