บทที่ 297 แบรนด์เสื้อผ้าผู้หญิง
บทที่ 297 แบรนด์เสื้อผ้าผู้หญิง
ก่อนที่ทั้งพวกเขาจะมา ฉู่เหินก็เรียกให้เจียฉิวฉิวกับซ่างกวนเสี่ยวฟู๋เข้ามา หญิงสาวสองคนรู้สึกตกอกตกใจไม่น้อย พวกเธอกลัวว่าต้องแบไพ่ตายออกมาแล้วจริง ๆ แม้เจียฉิวฉิวจะมาอยู่ได้ไม่นาน แต่หลังจากรู้เรื่องต่าง ๆ จากซ่างกวนเสี่ยวฟู๋เธอก็รู้แล้วว่าฉู่เหินรู้สึกกับเสี่ยวชิงยังไง
“ที่เรียกทั้งสองคนในวันนี้ เพราะฉันอยากคุยกับพวกเธอ” ยิ่งเห็นใบหน้าของฉู่เหินบูดบึ้งไม่มีรอยยิ้มเลยแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้พวกเธอรู้สึกร้อนรน พวกเธอไม่รู้ว่า หลังจากที่ฉู่เหินปฏิเสธพวกเธอแล้วพวกเธอจะยังกล้าอยู่ที่นี่ต่อหรือเปล่า
ขณะที่สองสาวกำลังรู้สึกประหม่า และเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากข้างนอกเสียก่อน “พี่เหินมีอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันก็ได้ ที่จริงฉันก็ทำเกินไป ทั้ง ๆ ที่ฉันรู้อยู่แล้วว่าในใจพี่มีแต่ฉัน ฉันก็ยังหึงหวงพี่อีก พี่ให้พวกเธออยู่ที่นี่เถอะ อย่าไล่พวกเธอไปเลย”
พวกซ่างกวนเสี่ยวฟู๋มองเสี่ยวชิงด้วยความตื้นตันอย่างสุดซึ้ง พวกเธอรู้อยู่แล้วว่าคนที่อยู่ในใจของฉู่เหินก็คือเสี่ยวชิง ไม่ใช่พวกเธอ เดิมทีเสี่ยวชิงเป็นคนใจกว้าง แม้บ้างครั้งจะคิดเล็กคิดน้อยไปบ้าง แต่เมื่อต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญเธอก็มักจะใจกว้างอย่างไม่มีเงื่อนไข
พวกเธอไม่อาจเปรียบเทียบกับเสี่ยวชิงได้จริง ๆ พอคิดถึงตอนที่พวกเธอแสดงอาการหึงหวงฉู่เหิน เสี่ยวชิงก็ยังไม่ว่าอะไรพวกเธอ ผู้หญิงแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายเลยแม้แต่ผู้หญิงก็ชอบเธอ
ฉู่เหินที่นั่งอยู่รู้สึกมึนงง เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ผู้หญิงพวกนี้คิดอะไรกันอยู่ แม้แต่จะออกปากต่อว่าพวกเธอเขายังไม่กล้าเลย แล้วเขาไปไล่พวกเธอได้ยังไง
“เสี่ยวชิงเธอมาก็ดีแล้ว วันนี้ที่ฉันเรียกพวกเธอมาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น แต่เกี่ยวข้องกับธุรกิจระดับประเทศในอนาคตต่างหาก!”เหตุผลที่ฉู่เหินเล่นใหญ่แบบนี้ก็เพื่ออยากจะให้หญิงสาวพวกนี้ได้ตระหนักว่าถ้ามอบหมายงานให้พวกเธอแล้ว พวกเธอก็ต้องทำให้เต็มที่เลยนะ
หลังจากได้ยินคำเหล่านี้หญิงสาวทั้งสามก็รู้แล้วว่ากำลังเข้าใจผิด พวกเธอต่างพากันหน้าแดงไม่กล้าพูดอะไรอีก แม้ในใจจะยังรู้สึกตกอกตกใจอยู่บ้างก็ตาม ตอนนี้พวกเธอรู้ใจตัวเองแล้วว่าต้องการอะไร
โดยเฉพาะเจียฉิวฉิวเธอมักจะโน้มน้าวตัวเองตอนแรกว่าเหตุผลที่เธอมาในโลกนี้ก็เพื่อมาเที่ยวเล่น แต่ในตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า เหตุผลทั้งหมดที่เธอมาที่นี่ก็คือฉู่เหิน ถ้าไม่มีฉู่เหินต่อให้ที่นี่เต็มไปด้วยแก้วแหวนเงินทองเธอก็ไม่อาลัยอารณ์ลยสักนิด
หลังจากได้เห็นอารมณ์ของทั้งสามสงบลงฉู่เหินพูดด้วยเสียงเอื่อย ๆ ว่า
“ฉันวางแผนจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าเครื่องประดับสำหรับผู้หญิงที่ดูดีมีระดับ และเจียฉิวฉิวจะเป็นคนรับผิดชอบด้านนี้ การดำเนินงานและการพัฒนาบริษัท ก็ให้เป็นซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ ถ้าเธอโอเคก็ให้เธอรับผิดชอบเรื่องนี้ไป”
เมื่อพูดจบฉู่เหินก็หันไปมองซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋ไม่ได้พูดอะไรเธอคิดว่านี้เป็นโอกาศให้ได้ใกล้ชิดฉู่เหิน เมื่อมีโอกาสแบบนี้เธอจึงพยักหน้าตกลงโดยไม่คิดเลยแม้แต่น้อย!
“อีกไม่นานซวี่เหลียงกับพี่รองจะมาที่นี่ ฉันให้ทั้งคู่นำเงิน 50 ล้าน มาด้วยซึ่งมันจะเป็นเงินทุนทำแบรนด์เสื้อผ้าสุดหรูนั้นเอง! หากยังไม่พอฉันจะอัดฉีดเงินเพิ่มให้อีก! พวกเธอสองคนนึงทำหน้าที่บริหารจัดการ อีกคนทำเรื่องออกแบบ ดังนั้นแต่ละคนจะถือหุ้นคนละ 25%”
เมื่อเห็นว่าผู้หญิงสองคนนี้ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย ฉู่เหินก็พูดต่ออย่างรวดเร็วว่า “เหตุผลที่ฉันให้พวกเธอมีส่วนแบ่งไม่มีความหมายอื่น เพราะว่าในอนาคตพวกเธอต้องมีของที่อยากได้แน่ ๆ เป็นไปไม่ได้ที่ทุกครั้งที่ซื้อรองเท้าสักคู่ก็ต้องมาขอเงินฉัน ถ้าเป็นแบบนี้มันจะลำบากไปหน่อย แต่จะมีหรือไม่มีบริษัทนี้ พวกเธอก็มีเงินใช้ปกตินั้นละ ฉันแค่อยากให้พวกเธอได้ทำงานยามว่าง”
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ผู้หญิงทั้งสองก็ตกอยู่ในห้วงความคิด แต่พวกเธอก็ไม่อยากรับหุ้นมาอยู่ดี พวกเธอคิดว่าถ้าเพื่อช่วยฉู่เหิน พวกเธอไม่อยากได้ของตอบแทน ถ้าตำแหน่งผู้ถือหุ้นตกมาอยู่กับพวกเธอ มันจะไม่ใช่แค่เรื่องของพวกเขาแต่เป็นธุรกิจ เธอไม่อยากให้ฉู่เหินคิดแบบนั้น
“โลกอันกว้างใหญ่นี้มีสิ่งของแปลก ๆ มากมาย ฉันมีของที่ชอบ พวกเธอเองก็เช่นกัน หรือว่าพวกเธออยากให้ความขยันของพวกเธอไม่มีค่าแม้แต่หยวนเดียว ไม่เอาน่าต่อให้พวกเธอไม่อยากใช้ซื้อของให้ตัวเองแต่มันก็เอามาซื้อเป็นของขวัญให้กับทุกคนหรือให้กับฉันก็ได้นะ!” ประโยคนี้ทำให้พวกเธอได้แต่ยอมแพ้
หลังจากคิดครู่หญิงสาวทั้งสองก็คิดสิ่งเดียวกัน ถ้าทำงานนี้พวกเธอจะสามารถช่วยฉู่เหินได้ และพวกเธอมีเงินมากพอ พวกเธอจะได้ซื้อของหลาย ๆ อย่างให้ฉู่เหินได้ด้วยเงินตัวเอง แน่นอนไม่ใช่แค่กับฉู่เหิน ยังมีเสี่ยวชิง พี่สะใภ้และคนอื่น ๆ อีกมากมาย
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองผงกหัว ฉู่เหินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาไม่สนใจเรื่องเงินเท่าไหร่ เขามีสมบัติมากมายทั้งจากโลกนี้และต่างโลกแต่เขาแค่อยากให้หญิงสาวสองคนนี้ไม่อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่งั้นเดียวได้หาเรื่องทะเลาะกับเปล่าๆ แม้หญิงสาวสองคนนี้จะไม่เดือดร้อน แต่เขาต้องซวยแน่ ๆ ดูอย่างเช้านี้เป็นตัวอย่างสิ!
ถ้าต้องโดนแบบเมื่อเช้าทุกวันเขาคงทนไม่ไหวแน่ ๆ ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะได้มีอะไรทำกันและหญิงสาวสองคนนี้จะได้สนิทสนมกันมากขึ้น บางทีพวกเธออาจจะได้พบเจ้าชายขี่ม้าขาวตัวจริง ๆ ก็ได้ แน่นอนถ้าไม่เจอเขาก็เชื่อว่าเวลาจะค่อย ๆ รักษาทุกสิ่งเอง
“เสี่ยวชิงที่ฉันบอกเธอเมื่อวานนี้ เรื่องโรงกลั่นไวน์เธอคิดว่ายังไง?” ฉู่เหินมองเสี่ยวชิงแล้วถามออกมา
“โรงกลั่นไวน์ก็ดีเหมือนกันฉันคิดเรื่องนี้แล้วเมื่อวาน มันเป็นความคิดที่ดีมาก ๆ!” เสี่ยวชิงจริง ๆ แล้วอยากทำอะไรซักอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเสื้อผ้านั้นต้องพึ่งเจียฉิวฉิว เกรงว่าเธอคงจะเลือกทำเสื้อผ้าไปแล้ว
“งั้นฉันจะขอให้สองพี่น้องปาเค่อออกไปสำรวจแหล่งน้ำ มาผลิตผลิตไวน์เรื่องนี้สำคัญมาก ฉันทำเครื่องหมายไว้บริเวณรอบนอกให้หมดแล้ว ฉันรู้ว่าแถวนี้มีน้ำพุแห่งขุนเขาอยู่ ฉันว่าพวกเขาจะได้อะไรกลับมาบ้างนะ!” จากนั้นฉู่เหินก็นำแผนที่สำรองซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาบันทึกแหล่งน้ำเอาไว้ออกมา
เสี่ยวชิงสังเกตอย่างละเอียดซักพักแล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พี่เหิน ทิศเหนือ 30 เมตรของภูเขาต้าหวัง ฉันจำได้ว่ามีตาน้ำธรรมชาติอยู่หนึ่งบ่อ เมื่อตอนฉันยังเป็นเด็กฉันไปที่นั่นเพื่อเล่นกับพี่สาว น้ำข้างในนั้นหวานอร่อยมาก ๆ มันน่าจะดีกว่าแหล่งน้ำที่พี่บันทึกไว้เสียอีก แต่ฉันไม่รู้ว่ามีน้ำมันเพียงพอหรือเปล่า”
เสี่ยวชิงอธิบายรายละเอียดที่ตั้งของตาน้ำ หลังจากนั้นฉู่เหินก็โทรเรียกปาเค่อให้ไปหา สองพี่น้องปาเค่อเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวาน จึงไม่มีโทรศัพท์อยู่ในมือ แต่วันนี้สองพี่น้องนั้นไปพร้อมกับตงโกวจีหยางพอดี
อย่ามองว่าเด็กคนนี้อายุน้อย เด็กคนนี้เป็นปีศาจ แค่มาถึงที่นี่ในเวลาสั้น ๆ ในรัศมีรอบนอกสิบไมล์ไม่มีที่ไหนที่เด็กคนนี้ไม่เคยไป รอบข้างนี้หลายสิบไมล์ เด็กคนนี้ถูกเรียกว่าปีศาจตัวน้อย! นี่เป็นเพราะเด็กคนนี้มีความสามารถที่เก่งกาจระดับปีศาจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการหลอมยาของเด็กนี้มันทำให้คนที่อยู่ในรัศมีสิบไมล์ต้องเดือดร้อนกันถ้วนหน้า
แต่นอกจากเรื่องน่าเกลียดน่าชังนี้แล้ว เรื่องอื่น ๆ ก็ถือว่าเด็กคนนี้ค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบของชาวบ้านในหมู่บ้านชาวประมง เพราะความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้ ทำให้ทุกคนด่าว่าเขาไม่ลง
หลังจากคุยเสร็จพี่รองและซวี่เหลียงก็มาถึง ฉู่เหินมอบเสื้อผ้าที่เจียฉิวฉิวตัดและรินไวน์ให้พวกเขาทีล่ะคน ชุดนี้เป็นของจากต่างโลกที่เลือกมาเป็นพิเศษ ส่วนไวน์นี้คนแคระเหล่านี้ทำขึ้นเองกับมือ
หลังจากเห็นเสื้อผ้าแล้วไม่ต้องพูดถึงชายสองคนนี้เลย แม้แต่เสี่ยวชิงก็ดวงตาเป็นประกาย เพราะมันเป็นชุดที่สวยงามมาก เมื่อเห็นเสี่ยวชิงกับซ่างกวนเสี่ยวฟู๋คล้ายจะถูกครอบงำทำให้ฉู่เหินไม่มีทางเลือกนอกจากเอาของขวัญที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา หลังจากที่หญิงสาวทั้งสองได้เสื้อผ้าแล้วพวกเธอก็วิ่งกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ที่จริงแล้วหลังจากเจียฉิวฉิวมาที่นี่ พวกหญิงสาวก็มองเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างกระหาย แต่เพราะต้องรักษาหน้าตาของตัวเองพวกเธอเลยไม่พูดอะไรออกมา ไม่คิดว่าฉู่เหินจะเตรียมเสื้อผ้าต่างโลกไว้ให้กับพวกเธอแบบนี้ แล้วนี้จะทำให้พวกเธอไม่ดีใจได้ยังไง