พิเชษฐ
ฟ้าคืนนี้จันทร์สว่างดวงดาวน้อย แสงจันทร์บนท้องฟ้าทะลักผ่านเข้ามาทางหน้าต่างกระจกบานยาวขนาดใหญ่ ส่องประกายบนพื้นวิลล่า สะท้อนแสงสลัว
ณัฐณิชากำโทรศัพท์มือถือ คิ้วขมวดแน่น
วันนี้ตอนกลางวัน ในที่สุดธราเทพก็บอกความจริงกับเธอ ที่แท้เจ้าของจี้หยกชื่อพิเชษฐ……
“อ้าว……นายหญิงทำไมคุณไม่เปิดไฟ คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ”
แม่บุญสิตาออกไปข้างนอกและเพิ่งกลับมา ในมือยังถือตะกร้า เธอไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อวัตถุดิบเอาไว้ทำอาหารให้พวกเขาพรุ่งนี้เช้า เมื่อกลับมาวิลล่าไม่ได้เปิดไฟ ยังคิดว่าไม่มีใครอยู่
“แม่บุญสิตา คุณกลับมาแล้วเหรอคะ” ณัฐณิชาทิ้งโทรศัพท์มือถือแล้วยิ้มร่าเริงให้ทันทีราวกับเห็นอะไรที่เป็นประโยชน์มหาศาล แม่บุญสิตารู้สึกปลื้มใจมาก “อุ๊ย วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงคะ ทำไมดูมีความสุขขนาดนี้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า มีวันไหนที่ฉันไม่มีความสุขบ้างล่ะคะ” ณัฐณิชาหัวเราะ รีบวิ่งเป็นสุนัขรับใช้ไปประคองแม่บุญสิตามานั่งบนโซฟา
วันนี้ธราเทพต้องทำงานล่วงเวลา คาดว่าจะยุ่งจนดึก ดังนั้นผู้ช่วยนรินทร์จึงมาส่งเธอกลับ
เมื่อเธอกลับมาได้ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับพิเชษฐบนอินเทอร์เน็ต แต่เหมือนพิเชษฐจะลึกลับมาก เพราะสืบค้นอะไรไม่ได้เลย!
ฉะนั้นแล้ว……
โดยธรรมชาติแล้วณัฐณิชาจึงนึกถึงแม่บุญสิตาขึ้นมาได้
เธอทั้งชงชาให้ทั้งรินน้ำให้ จากนั้นยังกระวีกระวาดช่วยบีบนวดไหล่ให้แม่บุญสิตาด้วย แต่มันทำให้แม่บุญสิตาตกใจมาก สุดท้ายแม่บุญสิตาก็ตกใจจนแทบร้องไห้ พูดออกมาตรงๆ ว่ารับไว้ไม่ไหว ให้ณัฐณิชามีเรื่องอะไรก็พูดเลย สัญญาว่าจะบอกทุกอย่าง เช่นนั้นณัฐณิชาถึงได้เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มราวกับจิ้งจอกน้อยที่ลุล่วงในสิ่งที่ต้องการ
“……พิเชษฐ นายหญิง ทำไมจู่ๆ คุณก็ถามถึงคนคนนี้……” เมื่อพูดถึงพิเชษฐ สีหน้าของแม้บุญสิตาก็เปลี่ยนไป
ณัฐณิชาจดจำการเปลี่ยนแปลงนี้เอาไว้ในใจอย่างรอบคอบระมัดระวัง
ถ้าเธอเดาไม่ผิด พิเชษฐคนนี้จะต้องเป็นญาติของตัวเองแน่ๆ
“แม่บุญสิตา ได้โปรดเถอะ คุณบอกฉันเถอะนะคะ!” ณัฐณิชาเอาแต่เขย่าแขนของแม่บุญสิตาไม่หยุด เขย่าจนแม่บุญสิตาต้องตกลง ค่อยๆ อธิบายว่า “นายท่านพิเชษฐ เป็นอาจารย์ของคุณชายเมื่อยังเด็ก พูดขึ้นมาแล้วเรื่องนี้มันยาวมาก……หลังจากคุณท่านหญิงจากโลกนี้ไป คุณชายกลายเป็นคนเก็บตัว ตอนนั้นนายน้อยมีความสนใจในหินหยก คุณท่านจึงหาอาจารย์หินหยกคนหนึ่งให้เขา นั่นก็คือนายท่านพิเชษฐคนนี้ ว่ากันว่านายท่านพิเชษฐประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านหยก เพียงแต่ไม่ได้ลงจากเขามานานมากแล้ว”
ฟังเรื่องเล่าของแม่บุญสิตา ดวงตาของณัฐณิชาพลันเบิกกว้าง
หัวใจเต้นรัวแรงจนควบคุมไม่ได้
ถ้าพูดแบบนี้ จี้รอบคอตน เป็นไปได้อย่างมากว่าคนที่ทำก็คือนายท่านพิเชษฐคนนี้
“นายหญิง นายหญิงคุณเป็นอะไร”
“คะ? เปล่าค่ะ ถ้าอย่างนั้นแม่บุญสิตาคะตอนนี้คุณรู้ที่อยู่ของนายท่านพิเชษฐคนนี้ไหม” ณัฐณิชาถามอย่างตึงเครียด
ตราบใดที่รู้ที่อยู่ของพิเชษฐคนนี้ แล้วไปสอบถามด้วยตัวเอง ไม่แน่ว่าอาจจะได้รู้……
ขณะนี้ สมองของณัฐณิชาเริ่มจินตนาการไปต่างๆ นาๆ รวมทั้งยายของตนว่าที่จริงแล้วเคยเกี่ยวข้องกับนายท่านพิเชษฐ แต่ด้วยเหตุผลอะไรถึงได้หนีมา บางทีพ่อแม่ของตนอาจจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ และก็อยู่ที่บ้านตระกูลสุทธิการ……!