บทที่ 300 การจากลาริมทะเล
บทที่ 300 การจากลาริมทะเล
พอมาเห็นการเปลี่ยนแปลงคุณภาพชีวิตของชาวบ้านที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ ฉู่เหินก็ค่อนข้างมีความสุข หากไม่ใช่เพราะเขาไม่มีเวลาเวลาแล้ว เขาคงจะไปฟังการบรรยายการเรียนการสอนด้วยตนเอง ตอนนี้นอกจากเด็ก ๆ แล้ว แม้แต่ผู้สูงอายุบางคนก็มาเข้าฟังการบรรยายด้วยเช่นกัน
อาจารย์ ๆ หลายคนมาที่นี่เพื่อสอนหนังสือ ในตอนแรกพวกเขามาก็เพราะเรื่องเงิน แน่นอนส่วนหนึ่งก็มาเพราะเพื่อนขอให้ช่วย แต่เมื่อพวกเขาอยู่ที่นี่ได้ซักพักพวกเขาก็ติดใจชาวบ้านที่นี่ ผู้คนที่นี่ตั้งใจเรียนซื่อสัตย์จริงใจ อีกไม่นานพวกเขาก็จะถึงวัยเกษียณแล้ว พวกเขาจึงตั้งใจที่จะมาตั้งรกรากปักหลักที่นี่เสียเลย
ดังนั้น ฉู่เหินนอกจากจะจ่ายเงินให้ตามปกติแล้วยังได้สร้างบ้านพักขนาดเล็กให้กับพวกอาจารย์อาวุโสเหล่านี้ แน่นอนว่าที่เขาสร้างให้นั้นเป็นแค่บ้านพักธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นพวกอาจารย์ก็ดูมีความสุขกันมาก หลายคนย้ายมาอยู่ที่นี่เลยทันที
นอกจากนี้พวกเขายังชอบลูกศิษย์ที่นี่มาก ในอนาคตพวกเขาก็จะสอนที่นี่ต่อไปเพราะการสอนคนที่นี่พวกเขาไม่เบื่อเลยสักนิด พวกเขาคิดว่าถ้าผู้คนที่นี่ตั้งใจเรียนรู้กันขนาดนี้ไม่นานหมู่บ้านที่นี่จะต้องโด่งดังอย่างแน่นอน
ลองนึกดูสิว่าเด็กที่นี่ทุกคนต่างได้รับการสั่งสอนจากศาสตราจารย์ที่สอนแต่มหาวิทยาลัยชื่อดัง พอรู้แบบนี้มันก็น่าตกใจมาก เมื่อมีเป้าหมายแล้วเหล่าศาสตราจารย์ก็ทุ่มเททั้งกายและใจของพวกเขาลงไป พวกเขาคิดว่าหากยังมีใครเรียนไม่รู้เรื่องแสดงว่าเป็นเพราะพวกเขาบกพร่องในหน้าที่
ตอนนี้พวกเขาไม่กังวลว่าฉู่เหินจะไม่ให้เงินพวกเขา พวกเขาไม่ได้สนใจเรื่องเงินทอง พวกเขาคิดว่าพอมาอยู่ที่นี่พวกเขาได้สิ่งที่มีค่ากว่านั้นมาแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าทุกวันชาวบ้านจะเอาอาหารอร่อย ๆ มาให้แก่พวกเขา และบ้านของพวกเขาก็มีคนมาทำความสะอาดให้ตลอดเวลา
ชาวบ้านของหมู่บ้านสองแห่งนี้ แสดงให้พวกเขาเห็นถึงความเคารพที่ออกมาจากภายใน นั้นจึงทำให้พวกเขารู้สึกว่ามันคุ้มค่ามากที่ได้มาสอนที่นี่
มีศาสตราจารย์ท่านหนึ่ง น้ำตาไหลออกมาขณะที่พูด “ฉันใช้ชีวิตมานานและคิดมาตลอดว่าฉันสูงส่งกว่าคนอื่น แต่จริง ๆ แล้วฉันมันไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
นี้เป็นประโยคที่ออกมาจากใจของเขา และศาสตราจารย์ทุกคนเองก็คิดเช่นเดียวกัน ทุกวันที่พวกเขาสอนที่นี่ก็มักจะได้รับสายตาที่เคารพนับถือนับไม่ถ้วน พวกเขาคิดว่ามันคุ้มค่ามาก สำหรับชีวิตของมนุษย์คนหนึ่งการจะมีคนให้เกียรติมากมายขนาดนี้ พวกเขาก็มีความสุขมากแล้ว
เมื่อหมู่บ้านทั้งสองหมู่บ้านสนิทกันมากขึ้น ฉู่เหินก็เตรียมจะออกทะเล พวกโจรสลัดในมหาสมุทรอาละวาดหนักมากเกินไป ช่วงนี้เกิดอาชญากรรมทางท้องทะเลบ่อยครั้ง ฉู่เหินจะไม่ยอมทนอยู่เฉยแน่ ๆ
การออกทะเลในครั้งนี้เขาเอาคนไปไม่กี่คน นอกจากปาเค่อที่ตามไปปกป้องเขาแล้ว ก็มีเสี่ยวชิงและฉู่เฟิง เดิมฉู่เหินเตรียมจะปล่อยให้ฉู่เฟิงฝึกฝนวิชาอยู่ที่นี่ แต่ฉู่เฟิงยังไงก็ไม่ยอม ฉู่เหินก็ได้แต่ยอมพาเขามาด้วย
สัตว์ที่มาพร้อมกับฉู่เหินนอกจากกระต่ายต้องสาปก็มีนกคีรีบูน และแน่นอนว่านกกระเรียงอวกาศก็ตามมาเช่นกัน! จริง ๆ แล้วฉู่เหินจะพาแมวนพเวทย์มาด้วย แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาจู่ ๆ มันก็เข้าณานไปเสียเฉย ๆ
ฉู่เหินเลยพามันมาด้วยไม่ได้
ตอนนี้เริ่มฉู่เหินแจกของให้แก่ทุกคน เมื่อทุกคนได้รับเสื้อผ้าที่สวยงามก็ทำให้พวกเขาตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉู่เหินบอกพวกเขาว่าชุดพวกนี้ไม่ธรรมดาเพราะสามารถทนทานน้ำและไฟแถมยังป้องกันการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามได้อีกด้วย
นอกจากนี้ฉู่เหินยังถ่ายทอดวิชาของเขาให้ทกุคน เขาไม่ใช่คนหวงวิชาอะไร เมื่อมีของดี ๆ เขาก็มักจะแบ่งปันให้แก่คนอื่นอยู่แล้ว
หลังจากถ่ายทอดวิชาให้เสร็จแล้ว ไม่ว่าจะเหล่านางเงือก หรือว่าคนอื่น ๆ ทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นกันมาก พวกเขาตกลงกันว่าเรื่องนี้รู้กันแค่คนในนี้เท่านั้นพวกเขาไม่กล้าบอกใคร พวกเขากลัวจะมีคนจับตัวไปให้บอกความลับของวิชาที่เรียนมา
บางทีวิชาพวกนี้อาจไม่ได้อยู่ในสายตาของฉู่เหินก็จริง แต่สำหรับพวกเขามันคือวิชาลับในตำนาน ดังนั้นต้องระวังให้ดี!
พันธมิตรของฉู่เหินก็ได้วิชาดีๆไปเช่นกัน เขาถ่ายวิดีโอส่งไปให้หัวหน้าตระกูลซ่างกวนทางไปรษณีย์ หลังจากได้รับวิชาเหล่านี้ซ่างกวนชิงเฟิงก็ตกใจมากจนพูดไม่ออก เหตุผลก็คือตระกูลของเขาเป็นตระกูลระดับ 3 หรือก็คือตระกูลเล็ก ๆ ดังนั้นจึงไม่มีเคยมีวิชาขั้นสูงแบบนี้มาก่อน
เมื่อได้วิชาพวกนี้พวกเขาก็เชื่อว่าภายใน 10-20 ปีพวกเขาจะสามารถกลายเป็นตระกูลระดับ 3 และแม้กระทั้งระดับ 1 ได้เลย ไม่เพียง แต่ซ่างกวนชิงเฟิงเท่านั้น เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลซ่างกวนเองก็ขอบคุณฉู่เหินกันยกใหญ่ เขาแอบบอกกับซ่างกวนชิงเฟิงอย่างลับ ๆ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตามต้องทำให้ฉู่เหินเป็นลูกเขยของตระกูลซ่างกวนให้ได้
หรือถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ให้ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋แต่งไปเป็นบ้างเล็กเขาไปเลยก็ได้หลังจากได้ยินสิ่งนี้ซ่างกวนชิงเฟิงก็รู้สึกไม่ยินยอม เขารู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรง เขาไม่อยากให้ลูกสาวไปเป็นเมียน้อยใคร! แต่เห็นแก่ตระกูลของเขาในที่สุดเขาก็บอกคำพูดนี้ไปถึงหูของซ่างกวนเสี่ยวฟู๋
เดิมทีเขาคิดว่าซ่างกวนเสี่ยวฟู๋จะระเบิดลง แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอฟังจนจบกลับไม่ได้โกรธเคืองอะไรเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม
“พ่อไม่ต้องห่วงฉันจะทำให้สำเร็จให้ได้!” หลังได้ยินประโยคนี้ซ่างกวนชิงเฟิงก็รู้สึกสับสน ลูกสาวเขาเป็นอะไรไป อยากเป็นเมียน้อยเขาเนี้ยนะ!
แต่ไหนเลยซ่างกวนชิงเฟิงจะรู้ว่า ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว เธอแค่กลัวว่าพ่อของเธอจะไม่เห็นด้วย มาวันนี้พ่อของเธอรับกับเรื่องนี้ได้แล้วเธอจะต้องกลัวอะไรอีก ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ลามือจากฉู่เหินแน่นอน แม้เธอจะไม่สามารถเป็นภรรยาหลวงได้แต่แค่ได้อยู่ด้วยกัน เธอก็พอใจแล้ว
ไม่รู้จริง ๆ ว่าถ้าซ่างกวนชิงเฟิงรู้ความคิดของลูกสาวเขาจะรู้สึกยังไง
เมื่อเช้านี้ซ่างกวนเสี่ยวฟู๋และเจียฉิวฉิวได้ยินว่าฉู่เหินจะออกทะเลไปกับเสี่ยวชิง หญิงสาวทั้งสองคนก็รู้ว่าไม่ควรแสดงอาการมากเกินไป แต่พวกเธอก็ทนไม่ได้ แม้ว่าพวกเธอจะเจอกันตอนกลางวัน แต่ตอนกลางคืนก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มาตอนนี้พวกเธอยังงถูกแยกออกไปอีก ทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งถูกดึงออกไปจากร่างกายของพวกเธอก็ไม่ปาน
ก่อนออกเดินทางฉู่เหินยืนอยู่บนชายฝั่งและกอดหญิงสองคนอย่างแนบแน่น อย่าเข้าใจผิดนี่ไม่ใช่ความคิดริเริ่มของฉู่เหิน แต่ผู้หญิงสองคนนี้พูด อย่างจริงจังว่าถ้าฉู่เหินไม่กอดพวกเธอ พวกเธอจะไม่ปล่อยให้ฉู่เหินไปกับเสี่ยงชิงเด็ดขาด ฉู่เหินปวดหัวจนได้แต่ทำตามความต้องการของพวกเธอเมื่อมองกลับไปที่เสี่ยวชิงเขาก็พบว่าเสี่ยงชิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าทำเหมือนไม่ได้ยินไม่ได้เห็นอะไร
ฉู่เหินเลยได้แต่ยื่นมือออกไปโอบกอดผู้หญิงทั้งสองไว้แน่น แต่มันไม่จบแค่นั้นหญิงสาวทั้งสองจูบมาที่แก้มของเขาทันทีและขู่ว่าเขาห้ามล้างหรือเช็ดออกเด็ดขาด ถ้าพวกเธอไม่เห็นลิปสติกบนแก้มหลังจากที่เขากลับมา พวกเธอจะอาละวาดยกใหญ่
พวกเธอมองดูสีหน้าลำบากใจของฉู่เหิน ก็อดยิ้มไม่ได้! สิ่งที่พวกเธอชอบมากที่สุดคือท่าทางอันเงอะงะของฉู่เหิน จริง ๆ ฉู่เหินจะแสดงท่าทางโง่งมเช่นนี้กับเรื่องชายหญิงเท่านั้น เรื่องอื่น ๆ เขาตัดสินใจได้เด็ดขาดมาก
ฉู่เหินหันกลับมาแล้วเดินไปที่เรือประมงก่อนวางมือบนไหล่ของเสี่ยวชิง จากนั้นพวกเขาก็แล่นเรือออกจากชายฝั่ง ฉู่เหินมองออกไปที่ทะเลอันแสนกว้างใหญ่ คำพูดปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา “การเดินสมุทรครั้งนี้ถ้าจัดการเรื่องโจรสลัดได้ก็คงดี”