239 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับมังกรศักดิ์สิทธิ์
—ฮีโร่อาเบลและมังกรศักดิ์สิทธิ์เฮเลเมอร์ค
ผมได้เห็นมันที่นั่นที่นี่ในรูปปั้นทองแดงในที่อยู่อาศัย หนังสือภาพ และจิตรกรรมฝาผนังของโบสถ์เกี่ยวกับยุคมืด
มันถูกวาดอยู่ในหลายที่ ในฐานะตัวตนที่เป็นสัญลักษณ์ที่สุดของฮีโร่ในตำนาน ที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
และดังนั้น มีมังกรที่มีเกล็ดสีขาวบริสุทธิ์นอนลง อยู่ตรงหน้าผม
โออ้…งั้นนั่นก็เป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน…
ผมลืมเกี่ยวกับโล่งจิตและประทับใจอยู่ซักพัก
“ม-มาสเตอร์…” (โมโมะ)
โมโมะจับแขนของผมอย่างแน่น
“มีอะไรเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ ‘มีอะไรเหรอ’ ถามมาได้…?” (โมโมะ)
โมโมะสั่นอยู่
“มาโกโตะ-ซัง…นั่นเป็นลอร์ดของลาเบรินทอส” (อาเบล)
“ลอร์ดของลาเบรินทอส?” (มาโกโตะ)
อาเบลพูดเรื่องนี้และมองมังกรสีขาว
“มังกรโบราณในตำนาน ที่มีข่าวลือว่าจะอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส พูดกันว่ามีชีวิตอยู่มามากกว่า 10,000 ปี… พอมาคิดว่ามันมีตัวตนอยู่จริงๆ…” (อาเบล)
เสียงของฮีโร่อาเบลสั่น
10,000 ปี?!
นั่นน่าประทับใจ!
อย่างที่คาดกับมังกรโบราณของผู้กอบกู้ อาเบล-ซามะ
“ยังไงซะ สำหรับตอนนี้ มาพูดกับมันกันเถอะ” (มาโกโตะ)
““?!””
ฮีโร่อาเบลและโมโมะมองผมด้วยสายตาที่แปลกประหลาด
ดั่งพวกเขามองคนประหลาด
ผมพูดอะไรแปลกๆหรือ?
ผมชำเลืองมองสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
“มีอะไรเหรอ ราชาของเรา?” (เดีย)
“ไม่ ไม่มีอะไร” (มาโกโตะ)
คนนี้เหมือนเดิมตลอด
เธอยืดตัว
ผมเดินไปที่มังกรสีขาว และฮีโร่อาเบลและโมโมะตามหลังมาอย่างช้าๆ
ตาของมังกรขาวขนาดยักษ์ปิดอยู่ แต่มันไม่เหมือนว่ามันหลับอยู่หือห์
เพื่อพิสูจน์เรื่องนั้น เมื่องเราเข้าใกล้ไปประมาณ 10 เมตรใกล้กับมัน มันเปิดตาเล็กน้อย และมองลงมาหาเรา
เมื่อมองมันใกล้ๆ มันมอบแรงกดดันในระดับที่ต่างออกไป
“ยินดีที่ได้รู้จัก ชื่อของชั้นคือมาโกโตะ” (มาโกโตะ)
ผมแนะนำตัวเอง
แต่ไม่มีการตอบ
มันไม่ได้ยินผม?
“อืม~ ได้ยินผมมั้ย…มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“……”
เอ๋?
เป็นไปได้มั้ยว่าภาษามนุษย์ไม่มีผล
นี่มันมีปัญหา…
“เป็นไปได้มั้ยว่านายไม่เข้าใจที่ผม—” (มาโกโตะ)
({มีธุระอะไรที่นี่ มนุษย์})
เสียงสะท้อนอยู่ในหัวของผม
นี่เป็นไปได้มั้ย…?! วิธีที่พูดตรงเข้ามาในใจของคุณ?!
“อืม…เราเดินทางเพื่อที่จะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ นายให้เรายืมความช่วยเหลือได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมสังเกตหลังจากพูดอย่างนี้ แต่ไม่ใช่ว่านี่เป็นบางอย่างที่ให้ฮีโร่อาเบลพูดดีกว่าเหรอ?
(ทำไมชั้นควรจะให้มนุษย์ยืมความช่วยเหลือ?)
คำตอบที่ได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
หรือเหมือนกับ มันเย็นชาจริงๆมากกว่า
“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)
“มาสเตอร์…” (โมโมะ)
ฮีโร่อาเบลและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดึงเสื้อผมจากข้างหลัง
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมหันไป ทั้งสองมีสีหน้าที่แข็ง
“ป-ไปกันเถอะ…” (อาเบล)
“หนูคิดว่ามังกร-ซามะโกรธ…” (โมโมะ)
จริงๆหรือ?
มันเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ดังนั้นผมไม่คิดว่ามันอารมณ์ร้อนนะ
ผมมองดูมังกรสีขาวอีกครั้ง แต่มันดูเหมือนมันหมดความสนใจเราและปิดตาของมัน
มันไม่ได้ดูเหมือนจะตอบสนองกับฮีโร่อาเบลด้วย
เออ๋? มันไม่ให้เรายืมความช่วยเหลือ?
เรามาที่นี่เร็วเกินไปหรือ…?
จากหนังสือภาพในตำนานของฮีโร่อาเบล มังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นสหายหลังจากที่กำจัดไบฟรอน
‘มังกรในตำนานยอมรับพวกเขาหลังจากที่กำจัดลอร์ดปีศาจ’ นั่นอาจจะเป็นที่ต้องทำที่นี่
ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยเราตอนนี้
ช่วยไม่ได้ มากลับกันเถอะ
มาพิจารณารความจริงว่าเราสามารถมาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส ว่าเป็นความก้าวหน้า
มันเป็นช่วงเวลานั้น
ลมที่รุนแรงเกิดขึ้น และพื้นสั่น
เงาสีแดงขนาดยักษ์ปรากฏอยู่ตรงหน้าเรา
มังกรโบราณที่มีเกล็ดสีแดงเหมือนมันไหม้อยู่
มังกรนั้นเลียปากและพูดภาษามนุษย์
“เฮ้ มังกรแม่ จะไม่สนใจถ้าชั้นกินพวกมัน ใช่มั้ย?”
ฮ-เฮ้ย เฮ้ย
มังกรโบราณเหมือนตากับยายที่มากกว่าศรรตวัต ใช่มั้ย?
มีมังกรโบราณที่เหมือนแยงกี้แบบนี้ด้วยเหรอ?!
“มาโกโตะ-ซัง! มังกรนี้คือมังกรแดงจอมกินเมือง! มังกรโบราณหัวรุนแรงที่ชอบโจมตีมนุษย์ จำนวนหมู่บ้านที่ตัวนี้ทำลายนั้นนับไม่ถ้วน!” (อาเบล)
“ฮฮฮิ้ห์!” (โมโมะ)
โมโมะกรีดร้องกับคำพูดของฮีโร่อาเบล
เข้าใจแล้ว…
มังกรโบราณที่ชอบกินมนุษย์…
งั้นมังกรแบบนั้นมีสายตามาที่เรา
นี่มีปัญหา
“มังกรขาว-ซามะ เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสู้ เราจะจากไปอย่างเชื่อฟังดังนั้นได้โปรดปล่อยเราไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมไม่ได้พูดกับมังกรแดง แต่พูดกับมังกรศักดิ์สิทธิ์สีขาวที่ต้องมีจุดยืนสูงกว่าแน่นอน
แต่…
({ทำตามใจเลย})
ผมบอกได้ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้มาที่เราแต่เป็นมังกรแดง
ในทันทีต่อมา ปากของมังกรแดง เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม และมันโจมตีเรา
นี่…เราควรทำอะไรดี?
ผมจับมือของเดีย
“เวทย์เวลา: [เร่งจิต]” (มาโกโตะ)
ผมใช้งานเวทมนตร์โชคชะตา
มันเป็นเวทมนตร์ประถมที่ผมฝึกหลังๆ
เวทมนตร์นี้ เป็นเวทมนตร์ที่ทำให้คุณยืด 1 วิเป็นหลายสิบเท่าข้างในหัวของคุณ
ผลนั้นไปถึงเดียที่ผมจับมือด้วย
ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับเดียและพูดกับเธอ
(เดีย ได้ยินชั้นมั้ย?) (มาโกโตะ)
(่ค่ะ ราชาของเรา มีอะไรเหรอ?) (เดีย)
(ชั้นไม่อยากสู้กับสหายของมังกรศักดิ์สิทธิ์…) (มาโกโตะ)
(แต่ไอ้กิ้งก่าแดงนั้นพูดอย่างอวดดีว่ามันอยากจะกินราชาของเรานะ?) (เดีย)
ตาของเดีย เย็นชา
ผมเห็นได้ว่าเธอโกรธ
(เดีย ได้โปรดทำให้มันขยับไม่ได้โดยไม่ฆ่ามัน) (มาโกโตะ)
(ได้ ราชาของเรา) (เดีย)
ผลของเร่งจิตหมด
“[ลมหายใจแช่แข็ง]” (เดีย)
ผมได้ยินเสียงของเดีย
เดียเป่า ‘ฟฟฟฟฟู่’
และจากนั้น มังกรแดงตรงหน้าเราเปลี่ยนเป็นงานแกะสลักน้ำแข็งในพริบตา
…นี่…ไม่ตายใช่มั้ย?
“เดีย?” (มาโกโตะ)
“มันโอเค~ ชั้นยั้งมือ” (เดีย)
เดียหัวเราะคิกคักกับที่ผมเรียก
ดูเหมือนเธอรู้สึกดีขึ้นแล้วตอนนนี้
“เอ๋?” (อาเบล)
“อ-อะไร?” (โมโมะ)
ฮีโร่อาเบลและโมโมะเป็นคนที่ส่งเสียงตกตะลึง
และมังกรโบราณรอบๆก็ด้วย
หลังจากที่เงียบซักพัก มังกรโบราณยืนขึ้น และมอบเจตนาฆ่ามาที่เรา
งั้นมันก็ออกมาเป็นแบบนี้…
“มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ เราไม่อยากสู้กับคนของเธอ ได้โปรดปล่อยเราปะ—” (มาโกโตะ)
“กุโอออออออ้!”
“ไอ้เวรตะไล! ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ!”
“อย่าคิดว่าจะรอดชีวิตกลับไป!”
เสียงของผมถูกลบโดยการตะโกนที่โมโหของมังกรโบราณตัวอื่น
ไม่ นี่ไม่ได้ผล
มังกรโบราณอารมณ์ร้อนง่ายกว่าที่ผมคิด
“มาโกโตะ-ซัง! หนีกันเถอะ!” (อาเบล)
“มาสเตอร์! มังกรโบราณตัวอื่นโจมตีด้วย!” (โมโมะ)
ฮีโร่อาเบลชักดาบของเขา และโมโมะร่ายเวทย์
แต่ผมมาที่นี่เพื่อพบกับมังกรศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้มาเพื่อสู้
และที่มากกว่านั้น ถ้าผม {เอาชนะ} พวกมัน มังกรศักดิ์สิทธิ์จะเป็นสหายของเรามั้ย?
ผมมองดูมังกรสีขาว
แต่มังกรสีขาวปิดตาของมัน
ดูเหมือนมันไม่มีเจตนาจะหยุดมังกรโบราณตัวอื่น
“ดูเหมือนมันจะยากที่จะวิ่งหนี ราชาของเรา” (เดีย)
เดียกระซิบกับผมดั่งเธอสนุก
มันจริงที่ว่าเราถูกล้อมโดยมังกรโบราณ และวิ่งหนีไม่ได้
ดูเหมือนเราจะอยู่ในการต่อสู้ที่หนีไม่ได้
หนึ่งในมังกรเปิดปากโดยมีเจตนาที่จะยิ่งลมหายใจมังกร
ฮ่าาา…
ผมใช้เวทมนตร์โชคชะตาอีกครั้ง
“เวทย์เวลา: [เร่งจิต]” (มาโกโตะ)
เดีย เธอทำให้มังกรโบราณทั้งหมดที่นี่ขยับไม่ได้ได้มั้ย?) (มาโกโตะ)
(มาดูกัน~ มันอาจจะยาก {สำหรับชั้นคนเดียว}) (เดีย)
(…มากเท่าไหร่ที่จะทำให้มันเป็นไปได้?) (มาโกโตะ)
(ชั้นจะพูดว่า 4-5 จะเพียงพอแล้ว ชั้นควรจะเรียกพวกเธอมั้ย?) (เดีย)
(ไม่มีทางเลือกอื่น) (มาโกโตะ)
ช่วยไม่ได้
(ชั้นจะใช้มานาของนายนิดหน่อยเพื่ออัญเชิญ ราชาของเรา มันโอเคมั้ย?) (เดีย)
(ชั้นเหรอ…? นั่นโอเค) (มาโกโตะ)
แต่มานาของผมเกือบจะไม่มีเลยนะ…
บางอย่างแบบนั้นจำเป็นเหรอ?
(ฟุฟุ! ขอบคุณมาก งั้น…มา น้องสาวของชั้น) (เดีย)
เดียโบกมือของเธอและแสงสีฟ้ารวมกันในอากาศ และในทันทีต่อมา มันเปลี่ยนเป็นรูปร่างของคน
อันไดน์ 5 คนปรากกขึ้น
รูปลักษณ์ของพวกเธอเหมือนกับเดียเลย
(อ-เอ๋…?) (มาโกโตะ)
วิสัยทัศน์ผมมืดซักพัก
ผมรู้สึกเหมือนแรงถูกดูดจากตัวของผม
และจากนั้น ผมรู้สึกเหมือนตะกั่วถ่วงน้ำหนักถูกวางลงบนทั้งสองไหล่ของผม
ความรู้สึกนี้…เป็นไปได้มั้ยว่า…
“เฮ้ เดีย {อายุขัย} ของชั้นมากเท่าไหร่ที่เธอใช้อัญเชิญน้องสาวของเธอ?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (เดีย)
เดียทำสีหน้าตกใจ
สาวคนนี้ไม่ได้เอามานาผมไป แต่เป็นอายุขัยของผม
หรือเหมือนกับ มานาและอายุขัยของสปิริตนั้นไม่มีขีดจำกัด
ผมมั่นใจว่าเดียเห็นทั้งสองอย่างเหมือนกัน
“อืม…มาดูกัน…มานาประมาณ 10 ปี?” (เดีย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโ๖ะ)
อายุขัย 10 ปี หือห์…
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ 5 คนสำหรับ 10 ปี
งั้นผมใช้ตามใจของผมไม่ได้
หรือเหมือนกับ เมื่อผมยืมความช่วยเหลือของเดีย มันทำให้ผมเหนื่อยอย่างหนัก เป็นไปได้มั้ยว่านี่ก็ดูดอายุขัยของผมด้วยเหมือนกัน?
ดูเหมือนผมต้องเติมมันบางที่
“อ-อืม…นั่นไม่ดีเหรอ…?” (เดีย)
เดียถามด้วยตาเศร้าที่ไม่สบายใจ
“ไม่ มันโอเค” (มาโกโตะ)
เพราะยังไงเราอก็อยู่ในปัญหาอยู่
“ชั้นจะให้เธอทำงาน เดีย” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดคำนี้ เดียทำรอยยิ้มที่กว้าง
“ค่ะ ราชาของเรา ได้โปรดสั่งชั้นตามใจต้องการ มาสอนพวกกิ้งก่านี้เถอะ ว่าพวกมันแค่ไม่กี่พันปีในที่ของมัน” (เดีย)
เดียยิ้มอย่างโหดร้าย
สปิริตผู้ยิ่งใหญ่เคลื่อนไหวโดยใช้อารมณ์ของพวกเธอ
ผมถอนหายใจเบาๆ และสั่งอันไดน์
TLN: หยุด 2 วันครับ
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยายาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord