240.5 ซุบซิบ – ลูซี่สำรวจลาเบรินทอสอีกครั้ง
◇มุมมอง ลูซี่◇
อายะแและหนูอยู่ที่ชั้นบนของลาเบรินทอส
“นี่ทำให้นึกถึงวันเก่าๆ ใช่มั้ย อายะ?” (ลูซี่)
หนูพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างหนูระหว่างที่เดินผ่านลาเบรินทอส
แต่อายะมองรอบๆอย่างกระสับกระส่ายและเอียงหัวของเธอ
“ชั้นไม่ได้มาที่ชั้นบนบ่อย ชั้นเลยจำเกี่ยวกับบริเวณรอบๆนี้ไม่ได้” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว เพราะทั้งหมดที่ที่เธอรู้จักดีคือชั้นกลาง” (ลูซี่)
อายะได้เกิดใหม่ที่โลกนี้ และเกิดมาเป็นลาเมียในลาเบรินทอส
แต่มีนักผจญภัยมนุษย์มากมายในชั้นบนของลาเบรินทอส ทำให้มันอันตรายสำหรับมอนสเตอร์ ดังนั้นเธอไม่รู้มากเกี่ยวกับมัน
“แต่มอนสเตอร์รอบๆที่นี่ควรจะง่ายสำหรับเธอและชั้นนะ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ใช่ มาทำนี่อย่างรวดเร็วเถอะ!” (อายะ)
เราส่งเสียงของเรา ‘เย้!’ และเดินหน้าผ่านลาเบรินทอส
แผนที่และอุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับการสำรวจถูกเตรียมโดยนีน่า-ซังในบริษัทฟูจิวาระ
แน่นอนว่า เราจ่ายเงิน
แต่เธอมอบการลดราคาให้เราค่อนข้างมาก
คนนั้นดูแลเราแม้แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะได้เป็นขุนนาง
หนูซาบซึ้งกับเรื่องนั้น
เราสำรวจชั้นบนอย่างสบายๆ
“เฮ้ยา เธอสองคน ผจญภัยด้วยแค่สองสาวเหรอ? อย่าไปลึกนักล่ะ โอเคมั้ย? มีมอนสเตอร์อยู่เยอะแยะเลยวันนี้”
“มีมิโนทอร์แค่ข้างหน้านี้ อ้อมไปจะดีกว่า”
มีนักผจญภัยมากมายที่ชั้นบน
มันดูเหมือนนักผจญภัยผู้หญิงสองคนหายาก ดังนั้นเราได้รับความสนใจ เราถูกคุยด้วยบ่อยครั้ง
“ขอบคุณที่เตือน” (ลูซี่)
“เราจะระวัง” (อายะ)
อายะและหนูมอบคำขอบคุณของเรา
มันจะดีถ้าพวกเขาทั้งหมดใจดีแบบนี้ แต่…
“เฮ้ย เฮ้ย พวกเธอสองคนดูถูกลาเบรินทอสโดยมากันแค่สองคนเหรอ?”
“เฮ้ พวกเธอสองคน เราจะไปด้วยกันกับเธอ”
“เราจะไม่ขอการจ่ายเงิน เพราะทั้งหมดมันธรรมชาติสำหรับนักผจญภัยที่มีประสบการณ์ ที่จะคอยดูแลมือใหม่”
กลุ่มของนักผจญภัย (ผู้ชายทั้งหมด) ที่มีใจชั่วร้ายได้เข้าหาเรา
อายะและหนูมองหน้ากัน
(ฮ่าาาา…) (ลูซี่)
เรามีเหตุการเดียวกันที่สมาคมนักผจญภัยแค่เมื่อกี้นี้
มันดูเหมือนอายะและหนูดูเหมือนนักผจญภัยมือใหม่
หนึ่งในชายกำลังจะจับมือของอายะด้วยรอยยิ้ม แต่…
“{อย่ามาแตะตัวชั้นได้มั้ย?}” (อายะ)
สกิลกดดันของอายะถูกใช้งาน
คนที่พยายามจะเล่นกับเราในสมาคมนักผจญภัยเข่าอ่อนด้วยแค่นี้ แต่มันดูเหมือนคนที่อยู่ครั้งนี้มีใจมากกว่านิดหน่อย
พวกเขาสามารถยืนอยู่บนขาได้อย่างไรก็ไม่รู้
แต่พวกเขาสั่นนะ
“อ-อีเวร! อะไรของเธอวะ?!”
“ร-เราทำเรื่องพวกนี้ด้วยเจตนาดี!”
“เราเพียงแค่พยายามจะช่วยนักผจญภัยที่อ่อนแออย่างเธอ…”
อย่าโกหก
พวกนายมีเจตนาแฝงแน่นอน
หนูถอนหายใจและรวบรวมมานาในไม้เท้าของหนู
“เวทมนตร์ไฟ: [ฟีนิกซ์]” (ลูซี่)
นกไฟยักษ์ปรากฏขึ้นเหนือหัวหนู
ฟีนิกซ์ที่แผดเผาอย่างรุนแรงมีขนาดเท่ามังกร
เมื่อเห็นอย่างนี้ หน้าของคนที่พยายามจะข้องแวะกับเราแข็งไป
“ชั้นเป็นนักเวทย์สกิลระดับกษัตริย์ แล้วพวกนายล่ะ?” (ลูซี่)
“อะ?!”
“ก-กษัตริย์…?”
“อ-อะไร งั้นบอกเราตั้งแต่แรกสิ!”
“เจอกัน!”
ชายสะดุดเท้าตัวเองขณะที่พวกเขาวิ่งหนี
หนูหยุดเวทมนตร์ฟีนิกซ์
“นักผจญภัยของลาเบรินทอสเหมือนเคยเลย…” (ลูซี่)
หนูจำเวลาที่มาโกโตะและหนูมาที่นี่ในอดีต
นักผจญภัยหลายคนได้รวมกันอยู่ที่นี่ ดังนั้นมีคนหลายแบบ
พวกคนแบบนั้นข้องแวะกับเราก่อนหน้า ใช่มั้ย?
“ลู-จัง ลู-จัง ทุกคนมองมาทางนี้” (อายะ)
“เอ๋?” (ลูซี่)
จำนวนหนึ่งของนักผจญภัย ที่น่าจะคิดเกี่ยวกับการช่วยเราจากนักผจญภัยนิสัยไม่ดี มองเรา และผลคือปากเปิดค้างหลังจากนั้น
“มาไปไกลกว่านี้เร็วๆเถอะ…” (ลูซี่)
“ช-ใช่…” (อายะ)
อายะและหนูรีบไปที่ชั้นกลางของลาเบรินทอส
◇◇
“เราจะพักที่นี่วันนี้ นั่นโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“ได้ นั่นโอเค!” (อายะ)
เรามาถึงชั้นกลางของลาเบรินทอส
พูดถึงแล้ว เราเดินผ่านทางที่ไม่ผ่านทะเลสาบใต้ดิน ที่เป็นบ้านเก่าของอายะ
บริเวณทะเลสาบใต้ดิน ทำให้อายะนึกถึงครอบครัวของเธอ และมันจะทำให้เธอเศร้า ดังนั้น เธอไม่อยากไปทางนั้น
หนูคิดว่านั่นโอเคด้วย
มัน…ไม่มีความจำเป็นต้องบังคับตัวเองให้จำความทรงจำที่เจ็บปวด
ตอนนี้เราอยู่ในดันเจี้ยนที่เรียกว่าถ้ำสีเขียว ที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้
เราเดินหน้าอย่างระวังข้างในนั้น และเราเจอบริเวณที่ไม่มีมอนสเตอร์ ดังนั้นเราตัดสินใจจะผ่านกลางคืนจากที่นี่
“ชั้นจะทำอาหาร โอเคมั้ย ลู-จัง?” (อายะ)
“ขอบคุณ อายะ หลังจากตั้งเต็นท์ เราจะใช้งานบาเรียขับไล่มอนสเตอร์” (ลูซี่)
“ไม่ใช่เต็นท์มีผลขับไล่มอนสเตอร์เหรอ?” (อายะ)
“มันแค่เผื่อไว้ ความปลอดภัยต้องมาก่อน ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“โอเค ความระวังของเธอทำให้ชั้นนึกถึงทากัตซูกิ-คุง ลู-จัง” (อายะ)
“เค้าทำเหมือนความปลอดภัยเป็นระดับความสำคัญหลัก แต่เค้ารีบเข้าไปในที่ที่น่าสนใจโดยไม่มีแผนเลย รู้มั้ย?” (ลูซี่)
“…นั่นจริง” (อายะ)
เรามองหน้ากันและหัวเราะ
เราร่ายเวทมนตร์ขณะที่เราเตรียมแค้มป์
พูดถึงแล้ว เต็นท์มีเวทมนตร์ป้องกัน ลบตัวตน และเวทมนตร์ขับไล่มอนสเตอร์
นี่ก็เป็นของคุณภาพสูงที่ถูกเตรียมโดยบริษัทฟูจิวาระ
เมื่อเวลาที่เราเสร็จการเตรียมแค้มป์ อาหารทำเองของอายะก็เสร็จ
เนื้อกระต่ายและสตูว์ที่มีรากผักอยู่ในมัน
เราแช่ขนมปังข้างในขณะที่เรากิน
อร่อย…
ทำไมมันอร่อยขนาดนี้เมื่อมันทำรีบๆ?
ขอบคุณบาเรียเวทมนตร์ หนูกินได้โดยไม่ต้องกังวลว่ามอนสเตอร์จะโจมตีเรา
“ลู-จัง อยากดื่มนี่มั้ย?” (อายะ)
“ไม่ ชั้นจะเลี่ยงมันระหว่างที่ผจญภัย…” (ลูซี่)
อายะนำไวน์องุ่นออกมาแต่หนูปฏิเสธ
อายะไม่รู้สึกตึงเครียดเลยหรือ? หรือเธอเป็นคนใหญ่คนโตขนาดนั้น?
อย่างที่คาดกับฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของเกรทคีธ หือห์
“พูดถึงแล้ว ลู-จัง…” (อายะ)
“อะไร?” (ลูซี่)
“ไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอเปิดมากเกินไปในบริเวณหน้าอกเหรอ? นั่นทำไมคนแปลกๆมาหาเราเหมือนวันนี้” (อายะ)
“จริงเหรอ?” (ลูซี่)
“ใช่ ทากัตซูกิ-คุงไม่อยู่ที่นี่ ไม่มีความจำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าแบบนั้น ใช่มั้ย?” (อายะ)
“เดี๋ยว อายะ ชั้นใส่อะไรแบบนี้ตั้งแต่ก่อนชั้นเจอกับมาโกโตะนะ รู้มั้ย?” (ลูซี่)
นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าที่จะดึงความสนใจจากมาโกโตะ
ไม่ ยังไงซะ…แต่หนูเล็งเรื่องนั้นนิดหน่อยนะ
“แล้วเธอล่ะ อายะ? ทำไมใส่เสื้อฟูๆแบบนี้แม้ว่าเธอเป็นนักผจญภัย? ใส่อุปกรณ์ของนักผจญภัยอย่างถูกต้องสิ” (ลูซี่)
“เอออ๋~ ชุดของนักผจญภัยไม่น่ารักอ่ะ” (อายะ)
“ไม่มีความจำเป็นที่ต้องน่ารัก มันเคลื่อนไหวยาก ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)
“ไม่ค่อยหรอก” (อายะ)
“มุห์” (ลูซี่)
อย่างนั้นเหรอ?
ชุดของอายะเหมือนเด็กเสิร์ฟในคาเฟ่ แม้อย่างนั้น เมื่อเธอสู้กับมอนสเตอร์ เธอเคลื่อนไหวเหมือนผู้เชี่ยวชาญการใช้ศิลปะการต่อสู้
นั่นไม่แฟร์เลย
“ไม่ใช่กระโปรบงของเธอเล็กเกินไปเหรอ? นั่นที่ชั้นเรียกว่า ‘ไม่เหมือนนักผจญภัย’” (อายะ)
“เดี๋ยว อายะ หยุดพลิกกระโปรงของชั้น” (ลูซี่)
“ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ? ไม่มีใครดูอยู่นะ” (อายะ)
“นั่นไม่ใช่ประเด็น งั้นชั้นก็จะเล่นกระโปรงเธอด้วย…กางเกงรัดรูปไม่แฟร์เลย” (ลูซี่)
“จะไม่เห็นกางเกงในชั้นแม้ว่าชั้นเตะ~” (อายะ)
“แม้อย่างนั้น ชั้นช่วยไม่ได้นอกจากยังตั้งคำถามที่เธอใส่กระโปรง” (ลูซี่)
เราฆ่าเวลาหลังจากมื้ออาหารในท่าทางที่ผ่อนคลายขณะที่เราสนทนา
เราไม่ได้อยู่ในความรีบที่นี่
เรามีแผนจะพักแบบนั้นสำหรับวันนี้
หลังจากที่เราคุยเสร็จ เราไปนอนข้างในเต็นท์
หนูดับไฟของตะเกียงข้างในเต็นท์
“ลู-จัง มานอนด้วยกันเถอะ” (อายะ)
“โอเค โอเค” (ลูซี่)
อายะกอดหนู
เธอเป็นแบบนี้ตลอดเวลาหลังๆ
“ฟุฟุ เธออุ่นจัง ลู-จัง~” (อายะ)
“จ้า จ้า” (ลูซี่)
หนูลูบหัวอายะเหมือนปลอบโยนน้องสาว
เราเป็นแบบนั้นซักพัก แต่…
“อายะ…เธอทำอะไร?” (ลูซี่)
หนูสังเกตความรู้สึกที่แปลก
“ลู-จัง เธอใหญ่ขึ้นอีกแล้วเหรอ?” (อายะ)
อายะจับหน้าอกหนู
“เฮ้นั่น…” (ลูซี่)
เธอทำเรื่องแบบนี้รายวัน
“ตั้งแต่ทีแรก เธอใหญ่ขึ้นเพราะเธอจับมันทุกวัน ใช่มั้ย? นี่ ชั้นจะทำให้ของเธอใหญ่ขึ้นสำหรับเธอด้วย” (ลูซี่)
“เดี๋ยว ลู-จัง หยุด หยุด” (อายะ)
“โอ้ชั้น? นมเธออยู่ไหน อายะ? อยู่นี่มั้ย~?” (ลูซี่)
“…ลู-จัง~ เธอพูดอย่างนั้นเธอสื่อถึงอะไร?” (อายะ)
“อายะ ตาของเธอน่ากลัว” (ลูซี่)
เราล้อเล่นซักพัก และในที่สุดก็หลับ
-{ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา}
หนูเปิดตาของหนู
หนูได้ยินเสียงหายใจจากข้างหนู
หนูลุกขึ้นอย่างช้าๆเพื่อจะไม่ทำให้อายะตื่น
และจากนั้น หนูพยายามจะออกจากเต็นท์…
“…ลู-จัง ฝึกอีกแล้วเหรอ?” (อายะ)
เสียงดังจากข้างหลังหนู
“ขอโทษ อายะ ชั้นทำให้เธอตื่นเหรอ?” (ลูซี่)
“ไม่ มันโอเค แต่อย่ากดดันตัวเองมาก โอเคมั้ย?” (อายะ)
“ใช่ ชั้นรู้” (ลูซี่)
“เธอควรจะไปพักผ่อนอย่างน้อยเมื่อเวลาที่เราไปผจญภัยกัน” (อายะ)
“…ใช่…ชั้นมั่นใจว่ามาโกโตะทำงานแม้แต่หนักกว่าชั้นในอดีต” (ลูซี่)
“…เข้าใจแล้ว” (อายะ)
อายะทำหน้าที่เบี้ยวด้วยหน้าที่เหมือนจะพูดว่า ‘มันช่วยไม่ได้’
หนูตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
หนูออกจากเต็นท์ให้แน่นอนและออกไปข้างนอก
และจากนั้น หนูตั้งท่ายืนด้วยไม้เท้าข้างในบาเรีย
หนูรวมมานาไปที่ไม้เท้า
ถ้าหนูรวมมานามากเกินไป เราอาจจะถูกสังเกตโดยมอนสเตอร์ ดังนั้นแค่นิดหน่อย
มานาธาตุไฟรวมกัน
“ฟฟฟฟู่…” (ลูซี่)
หนูหายใจออกเล็กน้อย และมองรอบๆ
แสงแดงเล็กๆได้ลอยอยู่
“สปิริตไฟ…” (ลูซี่)
หนูเห็นพวกเขา
ในที่สุดหนูก็เห็นพวกเขาได้ด้วย
เหมือนที่มาโกโตะสอนหนู หนูฝึกความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ไฟทุกวัน
ในที่สุดผลมันก็บาน
แต่สปิริตไฟลอยอยู่ตามใจ และไม่มาหาหนู
“XXXXXX (เฮ้ ให้หนูยืมพลังนะ…)” (ลูซี่)
แม้ว่าหนูจะพูดกับพวกเขาในภาษาสปิริต พวกเขาไม่หันมาทางนี้
(มันเป็นเพราะ…ชั้นยังฝึกไม่พอเหรอ…?) (ลูซี่)
หนูไกลจากการเป็นมาโกโตะ
(ชั้นต้องทำงานหนักกว่านี้…) (ลูซี่)
หนูพึ่งพามาโกโตะอยู่ตลอดเวลา
มาโกโตะทำงานหนักในยุคมืด
หนูเพียงแค่รอ
นั่นทำไม…มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น…
“ลู-จัง~ การทำงานหนักเกินไปเป็นพิษกับร่างกายของเธอนะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“เอ๋?” (ลูซี่)
หนูรู้สึกถึงน้ำหนักนิดหน่อยจากหลังของหนู
อายะกอดหนูจากข้างหลัง
“อายะ” (ลูซี่)
“ชั้นทำนมร้อนกับน้ำผึ้ง มาพักกันเถอะ” (อายะ)
“แต่…” (ลูซี่)
หนูต้องฝึกมากกว่านี้
ถ้าหนูเป็นมาโกโตะ เขาจะไม่พักอย่างแน่นอน…
“แค่มาได้แล้ว~ เธอไม่ใช่ทากัตซูกิ-คุง เธอต้องพัก” (อายะ)
หนูถูกบังคับให้พัก
สองแก้วถูกวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ และนมร้อนจนควันขึ้นได้เทใส่อยู่ข้างใน
หนูจิบ
มันหวานนิดหน่อย
มันผ่อนคลายใจของหนู
“อ้าา ลู-จัง ไหล่ของเธอแข็ง นั่นไม่ดี เธอควรจะดูแลรักษาตัวของเธอ” (อายะ)
“เดี๋ยว อายะ—อุ” (ลูซี่)
อายะเริ่มนวดตัวหนู
ธ-เธอเก่ง…
“เธอทำนี่กับมาโกโตะด้วยเหรอ?” (ลูซี่)
เมื่อหนูถามอย่างนี้ เธอทำสีหน้าที่ซับซ้อน
“นวด? ชั้นอยากทำแต่ไม่มีจุดหมายกับมัน” (อายะ)
“ทำไมล่ะ?” (ลูซี่)
แม้ว่าเธอจะเก่ง
“ไหล่ของทากัตซูกิ-คุงไม่แข็งไม่ว่าเค้าจะฝึกนานแค่ไหน มากกว่านั้น เค้าพูดว่าเค้าไม่เหนื่อย” (อายะ)
“…อะไร?” (ลูซี่)
“มันต้องเป็นเพราะเค้าเจอว่าการฝึกสนุกทำให้เค้าไม่เหนื่อย ใช่มั้ย? นั่นทำไมไหล่เค้าไม่แข็ง และไม่มีความจำเป็นต้องนวดเขา เห็นว่า” (อายะ)
อายะเลียนแบบน้ำเสียงของมาโกโตะขณะที่เธอพูดอย่างนี้
“นั่นอะไรกัน…? คนนั้น…” (ลูซี่)
มันไม่มีเหตุผลเลย
การฝึกสนุกมันเลยไม่ทำให้เขาเหนื่อย…?
นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับหนู
“ลู-จัง” (อายะ)
อายะกอดหนู
เดี๋ยว นมร้อนจะหก!
“อ-อายะ…มีอะไร?” (ลูซี่)
“พักให้ถูกต้อง! เข้าใจมั้ย?!” (อายะ)
“อ-โอเค…” (ลูซี่)
หนูพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
มันค่อนข้างรู้สึกเหมือนอายะเป็นพี่สาวที่นี่
วันนั้น อายะบังคับให้หนูพัก
ขอบคุณเรื่องนั้น หนูสามารถที่จะมีสมาธิได้ดีกว่าปรกติในการผจญภัยของวันต่อไป
…งั้น มันจะไม่เป็นไปอย่างที่มาโกโตะเป็น หือห์
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord