240 ความสับสนของมังกรโบราณตัวหนึ่ง
◇มุมมอง มังกรขาวเฮเลเมอร์ค◇
มันเป็นหลายพันปีตั้งแต่ฉันได้รับเนื้อมาในโลกนี้
…ครอบครัวมังกรได้กระจายข่าวลือว่าฉันเป็นมังกรโบราณที่มีอายุ 10,000 ปี
แต่ฉันยังไม่ได้อายุเท่านั้นนะ…ยังไงซะ นั่นโอเค
ฉันไม่ชอบความขัดแย้ง ดังนั้นฉันได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส
ฉันไม่ชอบความจริงที่ว่าแสงของพระอาทิตย์ไม่มาถึงที่นี่ แต่พื้นผิวถูกปกปิดด้วยเมฆสีดำสนิท
นั่นทำไมฉันอาบแดดที่พื้นผิวไม่ได้ซึ่งนั่นมันน่าหดหู่
วิถีชีวิตที่ไม่เปลี่ยนไปนี้
ชีวิตที่ความเบื่อปกครองมัน; วันแห่งความเสื่อมถอย
ฉันไม่ได้เกลียดมัน แต่มันให้กำเนิดความเหน็ดเหนื่อย
วันหนึ่งผู้บุกรุกที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้น
หนึ่งในนั้นคือลูกครึ่งแวมไพร์
หนี่งในนั้นคือฮีโร่ของเทพธิดา
หนึ่งในนั้นคือนักเวทย์ผู้หญิงที่มีมานาจำนวนมหาศาล
อีกคนหนึ่ง…อะไรของคนนี้? ชายที่ฉันไม่รู้สึกถึงพลังจากเขาเลย
เขาเป็นคนรับใช้ของฮีโร่หรือ?
มันเป็นองค์ประกอบของปาร์ตี้ที่แปลก
พวกเขาต้องเป็นที่พวกนั้นเรียกกันว่านักผจญภัยแน่
ฉันคิด ‘ยังไงซะ ชั้นไม่ต้องแม้แต่จะเสียเวลากับพวกเค้า’ …แต่จากพวกนั้นทั้งหมด ชายคนที่ดูอ่อนแอที่สุดขอให้ฉันยื่นความช่วยเหลือให้
โง่มาก
ทำไมฉันต้องให้มนุษย์ยืมความช่วยเหลือ?
ฉันเมินคำพูดของมนุษย์
มนุษย์ต้องสังเกตว่ามันเป็นความพยายามที่ไร้ดอกผล ดังนั้นเขาจะจากไป
นั่นดี
ชั้นที่ลึกที่สุดไม่ใช่ที่ที่มนุษย์ควรจะมา
ในทันทีนั้น…มังกรที่เด็กที่สุดจากครอบครัวมังกรไปข้องแวะกับมนุษย์
‘เด็กคนนั้น เห้อ…’ คือที่ฉันคิด แต่มังกรตัวนั้นถูกแช่แข็งในทันที
ครที่ทำมันคือนักเวทย์ผู้หญิง
(อะ?!)
ในทันทีนั้น ฉันสังเกต
นักเวทย์ผู้หญิงนั่น…ไม่ใช่มนุษย์
นั่น…คือสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์
แต่สปิริตผู้ยิ่งใหญ่…เกิดใหม่?
ไม่มีทาง… เวทมนตร์นั้นสมควรจะหายไปในมหายุค
แม้แต่ฉันยังไม่เคยเห็นของจริง
คนที่ใช่เวทมนตร์ที่สาบสูญไปแล้วคือสาวกของเทพมาร
แต่เรื่องนั้นมันนานมาแล้ว
ไม่ควรจะมีคนใช้เวทมนตร์นี้ในปัจจุบัน
แต่สปิริตผู้ยิ่งใหญ่เรียกเขาว่า ‘ราชาของเรา’
สิ่งที่หลงเหลือของสงครามระหว่างพระเจ้า
คนที่ควบคุมสปิริตได้อย่างอิสระ
สปิริตผู้ยิ่งใหญ่เชื่อฟังชายคนนี้หรือ?
ชายคนนี้คือสาวกของเทพมาร?
ไม่ นั่นไม่ใช่
มีสาวกของเทพมารอีกคน
อัศวินดำเคน ได้อาละวาดที่โลกพื้นผิว
เขาเรียกตัวเองว่าสาวกของโนอาห์
ฉันเคยเห็นเขาครั้งหนึ่ง
นั่น {พังไปแล้ว}
เขาทนความรักจากพระเจ้าของเขาไม่ได้
สาวกที่รับความชอบจากเทพมารไม่พังก็พินาศ
แล้วคนนี้ตรงหน้าฉันล่ะ
จากที่ฉันเห็นได้ เขาเป็นมนุษย์ธรรมดา
แต่สปิริตผู้ยิ่งใหญ่รับใช้เขาอยู่ข้างเขา
ไม่มีทางที่เขาจะเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา
คนนี้เป็นสาวกของเทพมารจริงๆหรือ?
ไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็นที่นี่
คำถามคือมันโอเคที่จะต่อต้านเขามั้ย…
คำถามนั้นเข้ามาในใจของฉัน แต่ทันทีต่อมา มันถูกเป่าหายไป
อันไดน์ {5 คน} ปรากฏขึ้น
ป-เป็นไปไม่ได้
สปิริตผู้ยิ่งใหญ่เป็นการมีตัวตนของธรรมชาติที่อาละวาด
เป็นอะไรที่เหมือนภัยพิบัติธรรมชาติ
และมีอยู่ 5 คน
พูดอีกอย่าง ตอนนี้มีภัยพิบัติอยู่ 5 อย่างในที่นี่
ทั้งลาเบรินทอสจะจม!
ห-เหมือนกับฉันจะต่อต้านอะไรแบบนั้นได้น่ะ!
“ทุกคน หยุ—”
ฉันสายเกินไป
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าห์ฮ่าฮ่า!”
“ฟุฟุฟุ…”
“คุซุซุซุซุซุ…”
“…ฟุฟุ!”
เสียงของสปิริตผู้ยิ่งใหญ่สะท้อนดั่งพวกเธอสนุกอยู่
พายุของมานาที่มันรู้สึกเหมือนมันกลืนทั้งชั้นของลาเบรินทอสได้
มันทำให้ฉันสั่น
ไม่ นี่ไม่ใช่มานาอีกแล้ว
พลังที่น่ากลัวที่ทำให้ฉันคิดว่าบางที นั่นอาจจะเป็นชีวิตที่พระเจ้าใช้งาน
และจากนั้น เวทย์ที่โหดจนไร้สาระ (ปาฏิหาริย์) ถูกใช้งาน
“XXXXXXXXXXXXX (หยุดโลก)”
การร่ายตั้งแต่เมื่อสมัยโบราณ ในภาษาสปิริต
ฉันได้มีชีวิตอยู่มาเป็นหลายพันปี แต่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับเวทมนตร์นั้น
ชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส ถูกปกคลุมอย่างสมบูรณ์ใน ‘สีขาว’
พื้น กำแพง และแม้แต่อากาศถูกแช่แข็ง
ฉันไม่ได้ยินเสียงหายใจของครอบครัวมังกร
มันได้เป็นความเงียบ…โลกแห่งความตาย
(น-นั่นอันตราย…)
ฉันปล่อยบาเรียก่อนที่ฉันจะถูกการโจมตีนั้น
เพราะเรื่องนั้น ฉันเลี่ยงการตกเป็นเหยื่อเวทมนตร์นั้นอย่างไรก็ไม่รู้
แต่ครอบครัวมงกรของฉัน…
(ท-ทุกคน…นั้น…)
เมื่อฉันมองดูรอบๆ ฉันเห็นว่าทั้งครอบครัวมังกรของฉันถูกแช่แข็ง
ฉันหันไปมองคนที่ทำอย่างนี้อย่างช้าๆ
คนที่ยืนอยู่ที่นั่นเป็นสาวกของเทพมารที่ถูกล้อมด้วยอันไดน์ 6 คน
ฉันแทบจะไม่รู้สึกถึงมานาจากเขา แต่ไม่ต้องสงสัยว่าเขาเป็นคนที่เป็นผู้นำสปิริตผู้ยิ่งใหญ่นั้น
ตาที่แช่แข็งได้จ้องมาที่ฉัน
(น-นาย…) (เฮเลเมอร์ค)
ในทันทีที่ฉันพยายามจะพูดกับชายคนนั้นด้วยเสียงที่สั่น
“ไอ้เวรรรรรรรรร!!”
มังกรแดงเด็กที่โดนเวทมนตร์แรกฟื้นฟู
มังกรโบราณไม่ตายง่ายๆ
แต่…
“โอ้ชั้น กิ้งก่า ดีที่นายกระฉับกระเฉง แต่นายหยาบคายกับราชาของเรานะ รู้มั้ย?”
อิสระของกายเขาถูกนำไปอีกครั้งโดยสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
“กุห์!…เอ่อ ชั้นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น…”
มังกรนแดงเด็กไม่เทียบกับอันไดน์เลย
“ราชาของเรา เราควรทำยังไงกับกิ้งก่าที่หยิ่งยโสนั่น?”
“ใช่…มาฟื้นฟูอายุขัยที่ชั้นเสียไปเถอะ”
ชายที่เงียบจนถึงตอนนี้พึมพำอย่างนี้ และนำมีดออกมาจากเอวของเขา
ในทันทีที่ฉันเห็นใบมีด ฉันถูกโจมตีโดยความกลัวที่รู้สึกดั่งไม้แหลมได้ถูกตอกเข้าไปที่หัวใจของฉัน
มีดนั่นอะไรกัน?!
มันเป็นมีดที่เล็กมาก
แต่มาน่าที่น่ากลัวปกคลุมอยู่รอบๆใบมีดนั้น…
มันต่างจากดาบศักดิ์สิทธิ์ของฮีโร่
มันเป็นอาวุธที่มากไปสำหรับมือมนุษย์; อาวุธที่ไม่ควรจะอยู่ในมือของสิ่งมีชีวิตของดินแดนมนุษย์
ฉันรู้สึกเหมือนอาวุธของเทพเจ้าดินแดนสวรรค์ที่ฉันเจอครั้งหนึ่งในอดีต…
ชายที่ถือมีดของเขาเข้าหามังกรแดง
“ฮฮฮฮฮฮิ้!! อ-อย่าเข้ามานะ…!!”
มังกรแดงต้องรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้ มันพยายามจะหนี แต่เวทมนตร์ของสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ไม่อนุญาติเรื่องนั้น
เขาพยายามจะทำอะไร
อนาคตอยู่ในตาของฉัน
การปกป้องจากพระเจ้าที่เทพธิดาของดินแดนสวรรค์มอบให้ฉันก่อนหน้า
ตาเวทมนตร์แห่งตาทิพย์
ฉันใช้งาน และแอบดูอนาคตอันใกล้ข้างหน้า
ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่เห็นอนาคตของผู้ชายคนนั้น
แต่ฉันเห็นอนาคตของเรา
[{วันนี้ ครอบครัวมังกรของเรา จะพินาศโดยมือของ XXXXXXX}]
ทันทีที่ฉันเห็นอย่างนั้น ฉันหันไป
(ได้โปรดรอเดี๋ยว!! โปรดอย่าฆ่าครอบครัวมังกรของชั้น!)
ฉันโยนความอับอายของฉันทิ้งไปและก้มหัวให้สาวกของเทพมาร
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
(ได้โปรด อย่าฆ่าครอบครัวของชั้น!!)
เสียงของมังกรขาวสะท้อนอย่างดังอยู่ในหัวของผม
มันไม่ใช่เสียงที่เต็มไปด้วยความโอ่อ่า แต่เป็นเสียงที่ลน
เดียและผมมองหน้ากัน
“เราควรทำยังไงดี ราชาของเรา?” (เดีย)
“อย่าไปไกลกว่านี้เถอะ” (มาโกโตะ)
ไม่มีความจำเป็นต้องทำต่อถ้าคู่ต่อสู้ไม่มีเจตนาจะสู้อีกแล้ว
“เดีย ละลายมังกรที่ถูกแช่แข็ง” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
เดียออกคำสั่งสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่คนอื่น
มังกรโบราณได้ลมหายใจกลับมาไมนานหลังจากนั้น
มังกรโบราณที่ถูกนำกลับมาได้มองไกลๆ ดั่งกลัวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
‘มันดีพอรึยัง?’ คือที่ผมคิดและผมมองมังกรขาว และมันลดหัวเหมือนโล่งใจ
(ขอบคุณ ใช้พลังของชั้นตามสบาย ฉันจะให้นายยืมความช่วยเหลือไม่ว่านายจะต้องการอะไร)
โออ้ ผมสามารถที่จะได้สัญญา
มันต่างจากที่วางแผนไว้ แต่มันดูเหมือนเราสามารถที่จะได้ความช่วยเหลือจากมังกรศักดิ์สิทธิ์-ซัง
“งั้น รอคอยที่จะได้ทำงานร่วมกับเธอนะ มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ” (มาโกโตะ)
(อ-อุมุ…)
ผมพยายามอย่างดีที่สุดที่จะต้อนรับอย่างเป็นมิตร แต่คำตอบนั้นลังเล
มันมีขวากหนามเมื่อกี้นี้เอง แต่มันช่วยไม่ได้ผมเดาว่า
มาสนิทกันอย่างช้าๆเถอะ
“งั้น เกี่ยวกับแผนเราต่อจากนี้ไป…” (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมพยายามจะพูดต่อ…
“มาสเตอร์ นี่มันแย่แล้ว!” (โมโมะ)
“หืม?” (มาโกโตะ)
โมโมะดึงเสื้อของผม
เมื่อผมหันไป ผมเห็นอาเบลทรุดลงไปพร้อมตาที่เหลือก
เดี๋ยว เอ๋?!
“อาเบล-ซัง? เกิดอะไรขึ้น?!” (มาโกโตะ)
“อาเบล-ซามะไม่หายใจ!” (โมโมะ)
“…หือห์?” (มาโกโตะ)
ด-เดี๋ยวนะ
เกิดอะไรขึ้น?
เป็นไปได้มั้งว่ามังกรโบราณโจมตี
ผมรีบจ้องมังกรขาวและมังกรส่ายหัวของมันไปข้างๆ
(ช-ชั้นคิดว่ามันเพราะเวทย์ของนาย ไม่ต้องพูดถึงสาวแวมไพร์ ถ้าบางคนถูกอาบในเวทย์ของสปิริตผู้ยิ่งใหญ่จากใกล้ๆ กายของเขาจะทนมันไม่ได้)
“เก่ะห์!” (มาโกโตะ)
มันเป็นผม
หรือเหมือนกับ เวทมนตร์ของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มียิงโดนเพื่อนเหรอ?!
“ร-เราควรทำยังไงกันดี โมโมะ?!” (มาโกโตะ)
“หนูไม่รู้ มาสเตอร์! เราควรทำยังไงดี?!” (โมโมะ)
โมโมะและผมลนกัน และมังกรขาว-ซังพูดออกมา
(มาดูกันเถอะ ชั้นจะเฮียลเค้า)
เมื่อมังกรขาวพึมพำอย่างนี้ กายของฮีโร่อาเบลเริ่มส่องแสง
สีแดงกลับมาที่หน้าที่ซีดของเขา
ผมได้ยินเสียงหายใจที่เบาอีกครั้ง
“ช-ช่างโล่งใจ…” (มาโกโตะ)
อาเบลตายจากเวทมนตร์ของผม…จะไม่ตลก
โลกจะถึงจุดจบ
อัลเธน่า-ซามะจะเตะตูดผม
“เธอช่วยชั้นนะนั่น มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมขอบคุณมัน มันทำหน้าที่สงสัย
(มันกวนใจชั้นมาซักพักแล้วแต่ มังกรศักดิ์สิทธิ์ที่นายพูดถึงนี้มันอะไรกัน?)
มันถามผมดั่งสับสน
เอ๋? มังกรขาวตัวนี้ไม่ใช่มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนานเหรอ?
เป็นไปได้มั้ยว่าผมได้มังกรผิดตัว?
“พูดถึงแล้ว เธอบอกชื่อของเธอได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
(ชื่อของชั้นคือเฮเลเมอร์ค ผู้ปกครองชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอส) (เฮเล)
เฮเลเมอร์ค…
ชื่อนั้นเหมือนกันกับมังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน
พูดอีกอย่าง มังกรศักดิ์สิทธิ์เป็นชื่อที่ถูกมอบให้ในอนาคต หือห์
“เฮเลเมอร์ค-ซามะ ขอบคุณมากๆที่ช่วยอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมก้มหัวอย่างลึก
(นายไว้ชีวิตพวกเรา ไม่จำเป็นต้องขอบคุณชั้น แล้วก็ มันจะดีกว่าที่จะให้ฮีโร่นั้นพักซักนิดนึง เค้าต้องดันตัวเองมากมาย ความเหนื่อยล้าสะสมกัน ชั้นได้ทำที่ให้คนพักอยู่ข้างน้ำพุแห่งชีวิต ให้เค้านอนตรงนั้น) (เฮเล)
มีเตียงที่ไม่เหมาะสมกับสถานที่อย่างสุดยอดข้างน้ำพุ ที่ส่องแสงในสีที่ลึกลับใกล้กับเฮเลเมอร์ค-ซัง
มันไม่ได้อยู่ที่นั่นเหมือนชั่วครู่นี้…
มันสร้างในทันทีเหรอ?
เมื่อนับเวทมนตร์รักษาก่อนหน้า มันดูเหมือนมังกรขาว-ซัง เป็นผู้ใช้เวทมนตร์ที่หลากหลาย
ผมอุ้มฮีโร่อาเบลไปที่เตียงด้วยกันกับโมโมะ
อาเบลยังหลับอยู่
เมื่อผมมองดูข้างผม ผมบอกได้ว่าโมโมะก็เหนื่อยด้วย
“โมโมะ มันโอเคที่จะพักซักแป้ป” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ… แต่พี่ก็ดูเหนื่อยด้วย มาสเตอร์” (โมโมะ)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
มันเป็นเพราะอายุไขถูกดูดไปจากผม ตัวของผมหนักมาซักพักแล้ว
ผมอยากนะนอนเดี๋ยวนี้เลย
“ชั้นจะคอยเฝ้าระวัง” (เดีย)
เดียเป็นคนเดียวที่กระฉับกระเฉงที่นี่ และเธอเสนอเรื่องนี้
“ขอบคุณ เดีย งั้น ชั้นจะปล่อยไว้ให้เธอนะ” (มาโกโตะ)
“ได้ ราชาของเรา” (เดีย)
มังกรขาวสร้างเตียงให้สำหรับผมและโมโมะด้วย
โมโมะตรงไปหามันและนอนทั้งแบบนั้น
ผมนอนดั่งจะพิงเตียงโมโมะและปิดตาของผม
ไม่นานผมก็หลับ
◇◇
ผมตื่นขึ้น
ผมหลับไปนานแค่ไหน?
ผมไม่มีนาฬิกา ดังนั้นผมบอกเวลาไม่ได้
ยังมีความเหนื่อยหลงเหลืออยู่ แต่ความทื่อในตัวของผมฟื้นมานิดหน่อย
“ซซซซู่~…ซซซซู่~
ผมได้ยินเสียงหายใจที่น่ารักจากข้างหลัง
โมโมะยังหลับอยู่
(นายตื่นแล้วตอนนี้ หือห์ มนุษย์)
เสียงเบาสะท้อนอยู่ในหัวของผม
อุโอ้! นั่นทำให้ผมกลัว!
ตัวขาดยักษ์ของมังกรขาว-ซังตรงหน้าผมทำให้ผมสั่น
ผมเพิ่งจะตื่นแต่เรื่องนี้เป่าความง่วงของผมอย่างสมบูรณ์
“ชั้นสามารถที่จะหลับไปชั่วครู่ต้องขอบคุณเธอ” (มาโกโตะ)
(อุมุ) (เฮเล)
มังกรขาว-ซังพยักหน้าอย่างเกินจริงกับคำพูดของผม
งั้นตอนนี้ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่พูดว่าเธอจะเฝ้าระวังระหว่างที่เราหลับอยู่ไหน…
“เอ๋ เดียอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เห็นเดียที่ควรจะเฝ้าระวังให้
(ถ้านายพูดเกี่ยวกันอันไดน์ เธอได้กลับไปที่ดินแดนสปิริต แต่เธอพูดว่าเธอจะเฝ้าระวังจากดินแดนสปิริต ดังนั้นถ้าเราทำอะไรแปลกๆ เธอจะกระโดดออกมาทันที) (เฮเล)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ดินแดนสปิริตอยู่ที่ไหน?
ยังไงซะ นั่นโอเค
ผมควรจะขอบคุณเธอภายหลัง
เดียได้ช่วยเรามากมาย
งั้นตอนนี้ ผมหวังว่าฮีโร่อาเบลจะตื่นขึ้นภายหลัง
ผมเข้าหาเตียงเพื่อที่จะตรวจดูสภาพของอาเบล
คนที่อยู่บนเตียงยังหลับอยู่
ผมแอบมองที่ระยะห่างออกไปพอที่จะตรวจดูหน้าของเขา
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ขาของผมหยุด
ที่ที่ฮีโร่อาเบลหลับอยู่…
มี {ผู้หญิงที่ไม่รู้จัก} หลับอยู่
“……หือห์?” (มาโกโตะ)
ผมกระพริบตาหลายครั้งในความสงสัย ว่าผมยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ไหมและส่ายหัวของผม แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นไม่เปลี่ยนไป
ผมเฝ้าดูคนที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง
ผมบลอนด์เงา
ผิวที่เหมือนผ้าไหม
หน้ายามหลับที่เหมือนนางฟ้า
ตาของผู้หญิงสวยเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“…หึ้นนน เอ๋? ชั้น…แค่อะไรบนโลกนี้…?”
เธอขยี้ตาที่เหมือนไพลินดั่งยังง่วงอยู่
ผมของเธอกระเซิงเล็กน้อยเพราะเธอเพิ่งตื่น
เธอพูดคำนี้ระหว่างที่ผมยังช็อกอยู่
“มาโกโตะ-ซัง? อุว้า! ทำไมชั้นนอนอยู่ในที่แบบนี้?! มากกว่านั้น ข้างมังกรโบราณเลย!”
ชุดของผู้หญิงที่กระโดดจากเตียงคือฮีโร่อาเบล
ตัวนั้นบางอยู่แล้วตั้งแต่เริ่ม แต่มันดูเล็กกว่าเดิมเข้าไปอีก
ตัวนั้นทำหน้าดั่งจะพูด ‘อ่ะว้าว้า’ คือ…
(จ-เจ้าหญิงโนเอล…?) (มาโกโตะ)
มันเป็นภาพซ้อนของเจ้าหญิง-ซามะของไฮแลนด์
ไม่มีทางที่นั่นจะเป็นไปได้
ตอนนี้เราอยู่ 1,000 ปีในอดีต
ไม่มีทางที่เจ้าหญิงโนเอลจะมาอยู่ที่นี่
(งั้นนายตื่นขึ้น ฮีโร่ของมนุษย์) (เฮเล)
เสียงที่โล่งใจของมังกรขาว-ซังสะท้อน
แต่ผมไม่มีเวลาว่างที่จะทำอย่างนั้น
“อืม มาโกโตะ-ซัง? มีอะไรเหรอ?”
ตรงหน้าผม…
ผู้หญิงที่เหมือนเจ้าหญิงโนเอลมีหน้าที่ตกใจในเสื้อผ้าของฮีโร่อาเบล
ตัดสินจากเสื้อของเธอและวิธีพูด เธอต้องเป็นอาเบลแน่ๆ
นั่นทำไมผมไม่มีทางเลือกนอกจากถาม
“……เธอคือ…อาเบล-ซัง…?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามเรื่องนี้อย่างกังวล หน้าของเธอได้ ‘อ้า!’
เธอรีบมองไปรอบๆและสังเกตว่ามีน้ำพุอยู่
เธอวิ่งไปเพื่อยืนยันหน้าของเธอ
และจากนั้น มันดูเหมือนเธอสังเกต
ตัวเธอเปลี่ยนไป
เธอดูกระอักกระอ่วนกลับมา
ตาของเธอว่ายวนไปรอบๆ และเธอมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา
ตาเหล่านั้นเหมือนกันกับฮีโร่อาเบล
“ใช่…ชั้นคืออาเบล…”
เธอพูดคำนี้ระหว่างที่อยู่ไม่สุขเล็กน้อยด้วยสองมืออยู่ที่ข้างหลังเธอ
ฮ-ฮีโร่อาเบลกลายเป็นผู้หญิง?!
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord