หัวใจของเฉียวโยวโยวเต้นระรัวราวกับถูกจับไว้ จึงยื่นมือออกไปคิดอยากจะดึงฟู้เจียนปอออก แต่ทว่าเขากอดเธอไว้แน่นมาก
ฟู้เจียนปอไม่รู้ว่าฟู่สีเกอนั้นก็อยู่ใกล้ๆ ฉะนั้นเขายังคงพูดต่อว่า : “โยวโยว ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกว่าคุณเหมือนมีเรื่องอะไรในใจที่ไม่ได้บอกฉัน ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก รู้สึกไม่ปลอดภัย กลัวว่าจะเสียคุณไป……”
เฉียวโยวโยวมองฟู่สีเกอที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ชั่วขณะหนึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับคำพูดของฟู้เจียนปออย่างไรดี ได้เพียงแค่ตบๆหลังของเขา : “ไม่มีอะไรหรอก คุณคิดมากไปแล้ว”
“ฉะนั้น โยวโยว คุณจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม?” ในที่สุดฟู้เจียนปอก็คลายเธอออก แล้วจ้องมองไปที่เธอ
เฉียวโยวโยวแสดงออกโดยการหลบเลี่ยงเล็กน้อย : “เสี่ยวถางยังอยู่ที่นี่นะ เจียนปอ คุณอย่าทำอย่างนี้”
“เสี่ยวถางไม่ใช่จะไม่รู้ว่าเราจะแต่งงานกันนะ” ฟู้เจียนปอยังพูดอีกว่า : “โยวโยว คุณจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม?”
เฉียวโยวโยวรู้สึกว่าหลังจากที่ฟู้เจียนปอถามคำถามนี้ จู่ๆสายตาของฟู่สีเกอก็ราวกับมีดที่พุ่งเข้ามา มันดุดันและแหลมคม จนหัวใจของเธอหนาวสั่น
แต่ว่าจริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้รับปากอะไรกับฟู่สีเกอไว้ ระหว่างพวกเขานอกจากความสัมพันธ์ชั่วคราวแล้ว พูดได้ว่าไม่มีอะไรอีกเลย
หลังจากวันนั้น เธอจงใจค้นหาข้อมูลของเขา แม้ว่าจะไม่มีการแนะนำภูมิหลังครอบครัวของเขาบนอินเทอร์เน็ตก็ตาม แต่บนอินเทอร์เน็ตเธอเห็นว่าเขาได้รับรางวัลมากมาย และยังมีรูปที่ถ่ายร่วมกับดาราดังอีกหลายคน
ในเวลานั้นเธอก็รู้เลยว่า พวกเขาไม่ใช่คนโลกเดียวกัน แม้ว่าการกระทำหลายๆอย่างของเขาในวันนั้นทำให้เธอหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดแล้วนั่นก็คือความเพ้อฝันที่เป็นภาพลวงตา ซึ่งเธอก็ผ่านวัยแห่งความเพ้อฝันมาแล้ว
ฉะนั้นเฉียวโยวโยวจึงกัดฟัน นี่ดูเหมือนว่าเธอจะตัดโอกาสทางหนีทีไล่ให้ตนเอง แต่จะดีกว่าที่จะพูดแบบนี้ให้ฟู่สีเกอได้ฟัง!
ไม่ใช่เพราะเธอตัดสินใจแล้วที่จะอยู่ด้วยกันกับฟู้เจียนปอและไม่คิดอะไร แต่เป็นเพราะ เธอคิดว่าแม้ว่าเธอจะเลิกกับฟู้เจียนปอ บางทีก็อาจจะไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันกับฟู่สีเกอได้
“อืม เจียนปอ ฉันจะไม่ทิ้งคุณ!” เฉียวโยวโยวพยายามเพิกเฉยต่อแรงกดดันของฟู่สีเกอ
“โยวโยว ฉันรักคุณ!” ฟู้เจียนปอพูดจบ ก็ก้มศีรษะลงจะจูบเฉียวโยวโยว
เฉียวโยวโยวคาดไม่ถึงว่าแม้ว่าหลานเสี่ยวถางจะอยู่ข้างๆ ฟู้เจียนปอก็จะจูบเธอแบบนี้ เธอหลบหลีกไม่ทันก็เลยถูกจูบ และเมื่อฟู้เจียนปอกำลังจะจูบอย่างลึกซึ้งขึ้น เธอก็รีบผลักเขาออก แล้วชี้ไปที่หลานเสี่ยวถาง : “เจียนปอ เสี่ยวถางจะหัวเราะเอานะ”
หลานเสี่ยวถางปิดหน้า : “นี่ฉันเป็นก้างขวางคอหรือเปล่า?”
เธอพูดแบบนี้ เป็นธรรมดาที่ฟู้เจียนปอจะไม่สามารถจูบต่อไปได้อีก ฉะนั้นเขาจึงลูบๆผมของเฉียวโยวโยว จากนั้นก็หันกลับออกไป
เวลานี้เฉียวโยวโยวจึงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วพบว่าฟู่สีเกอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
ใจเธอรู้สึกหดหู่ไม่สบายใจ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยการปล่อยวาง
นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?
เฉียวโยวโยวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็เดินออกจากห้องไป
เวลานี้ฟู้เจียนปอได้รับโทรศัพท์ บอกว่าแม่ของเขาออกจากบ้านแล้วลืมกุญแจไว้ในบ้าน ต้องการความช่วยเหลือ จึงต้องออกไปอย่างเร่งด่วน แล้วบอกว่าอีกสักพักค่อยกลับมารับเฉียวโยวโยว
เฉียวโยวโยวตอบตกลง พูดคุยอยู่กับหลานเสี่ยวถางสักพัก เห็นว่าสือมูเฉินกำลังเตรียมตัวที่จะตรวจ เธอก็เลยออกจากห้องผู้ป่วยไป
จู่ๆท้องน้อยก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย เฉียวโยวโยวคิดว่าประจำเดือนกำลังจะมา เธอจึงไปเข้าห้องน้ำสาธารณะ
หลังจากไปแล้วก็พบว่า ประจำเดือนยังไม่มา เพียงแค่ท้องด้านล่างรู้สึกหน่วงๆก็เท่านั้น
เธอล้างมือ แล้วลูบๆท้อง จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำหญิงไป
แต่ขณะที่เธอเดินผ่านห้องน้ำชาย จู่ๆก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาจากข้างใน แล้วดึงเธอเข้าไปในทันที
เฉียวโยวโยวตกใจ กำลังจะร้องขอความช่วยเหลือ ร่างกายก็ถูกโอบกอดไว้จากด้านหลัง แล้วน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังก้องอยู่ในหู : “ฉันเอง”
ด้านหลังของเฉียวโยวโยวแข็งทื่อ แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน
เธอพยายามประคองน้ำเสียงให้สงบลง แล้วพูดเบาๆว่า : “คุณดึงฉันเข้ามาที่นี่ทำไม?”
ฟู่สีเกอไม่ได้ตอบเธอ ในชั่วพริบตาเขาก็โอบกอดเอวเธอไว้แน่น แล้วพลิกตัวกลับ นำเฉียวโยวโยวเข้าไปที่ห้องห้องหนึ่ง
เฉียวโยวโยวพูดอย่างร้อนรนใจ : “ฟู่สีเกอ คุณ——”
เขาปล่อยเธอออกเล็กน้อย แล้วนำเธอหันกลับมา ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงได้เผชิญหน้ากัน
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา รู้สึกว่าคำพูดที่ต้องการจะพูดเมื่อกี้นี้ เมื่อเห็นว่าเขาแสดงออกอย่างโกรธเกรี้ยว ชั่วขณะมันก็ติดอยู่ในลำคอ
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร ในที่ว่างเปล่าอันคับแคบนี้ บรรยากาศที่ดูไม่มีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจและกดดันอย่างมาก
“คุณตัดสินใจแล้วเหรอ? ว่าจะแต่งงานกับเขา?” ในที่สุดฟู่สีเกอก็เอ่ยพูดขึ้นมาก่อน ดวงตาที่ปกติดูยิ้มแย้มแจ่มใสเวลานี้เปลี่ยนเป็นเย็นชาลง น้ำเสียงฟังไม่ออกว่าดีใจหรือว่าโกรธ
“ใช่ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะแต่งงานกับเขา——” เฉียวโยวโยวบีบบังคับให้ตนเองพูดประโยคที่ตัดขาดเยื่อใยเช่นนี้ออกมา
“คุณหมายความว่า คุณรักเขาใช่ไหม?” ฟู่สีเกอหรี่ตามอง : “บอกฉันสิ ว่าคุณรักเขา ฉะนั้นจึงได้อยากแต่งงานกับเขาอย่างสุดหัวใจ!”
เฉียวโยวโยวลังเลใจ : “ฉัน——”
“มองตาฉันแล้วบอกฉันสิ!” น้ำเสียงของฟู่สีเกอดังขึ้นอย่างกะทันหัน
———หนังสือยอดนิยมที่สุด ที่ได้รับความสนใจในการค้นหาบนวีแชต [樱桃阅读] โหลดเลยจะได้ไม่พลาด———
เฉียวโยวโยวตกตะลึง แล้วมองไปยังดวงตาของเขา
ดวงตาของเขาลึกซึ้งอย่างมาก ความเฉียบคมที่ซ่อนอยู่ด้านในดูเหมือนจะสามารถหยั่งรู้ถึงจิตใจมนุษย์ได้
จู่ๆเธอก็หายใจอย่างประหม่าเล็กน้อย คำพูดที่ง่ายๆประโยคหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอจนปัญญาที่จะเอ่ยปาก
“ทำไมไม่พูดล่ะ?” ฟู่สีเกอมองเฉียวโยวโยวแล้วกล่าวว่า: “ตัวคุณเองยังขาดความเชื่อมั่นในตัวเองเลย คุณต้องการหลอกตัวเอง ล้างสมองให้ตัวเองเหรอ? ยายงี่เง่า คำพูดก่อนหน้านี้ที่ฉันพูดกับคุณไปคุณก็ทำเป็นหูทวนลมใช่ไหม?!”
เมื่อเฉียวโยวโยวได้ยินเขาเรียกเธอแบบนี้ ทันใดเธอก็งุนงงไปเล็กน้อย
ฟู่สีเกอเห็นการแสดงออกที่งุนงงเล็กน้อยของเธอ ความเย็นชาในสายตาก็ค่อยๆเพิ่มเป็นอบอุ่นขึ้นทีละน้อย รอยยิ้มมุมปากก็อ่อนโยนลงอย่างมาก
แต่พอเขานึกถึงก่อนหน้านี้ที่ฟู้เจียนปอจูบเธอ แต่เธอกลับไม่ได้หลบเลี่ยง ความเดือดดาลภายในใจของเขาก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
ฟู่สีเกอจับเอวและท้ายทอยของเฉียวโยวโยวเอาไว้แน่น แล้วก้มลงไปจูบอย่างโหดเหี้ยม
ด้วยในพื้นที่ของห้องน้ำ ที่ค่อนข้างจะคับแคบ หลังของเฉียวโยวโยวแทบจะพิงติดกับประตู ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
“เจ็บ——” เธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมแบบนี้ เพิ่งจะจูบไปไม่นาน ก็ทำให้ริมฝีปากเธอรู้สึกเจ็บปวด เฉียวโยวโยวยื่นมือไปผลักเขาออก แต่เขาก็ยิ่งจับเอาไว้แน่น แต่เปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยนลงอย่างมาก
ไม่พูดไม่ได้ว่า ทักษะการจูบของฟู่สีเกอดีอย่างมาก พอเขาทำอย่างนุ่มนวลลง ก็ทำให้คนรู้สึกเหมือนถูกปกป้องดูแล
เฉียวโยวโยวรู้สึกเพียงว่าบนริมฝีปากมีผีเสื้อที่ปราดเปรียวมาเกาะอยู่ ในทันใด มันก็ออกแรงกดลงไปเล็กน้อย แล้วค่อยๆกวนแอ่งน้ำในฤดูใบไม้ผลิให้เข้ากัน ทำให้เกิดระลอกคลื่นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
เขาเคลื่อนไปมาบนริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล ไม่ได้เข้าไปอย่างลึกซึ้ง แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่ารอให้เธอเปิดใจทีละน้อยๆ
จนกระทั่ง เขาจูบไปที่มุมปากของเธอ ด้วยระยะที่ใกล้มาก ตอนที่เขาพูด ริมฝีปากก็ได้กวาดไปบนริมฝีปากของเธอ ทำให้ความคลุมเครืออบอุ่นขึ้นมา: “ยายงี่เง่า ชัดเจนว่าคุณกำลังลังเลใจอยู่ ฉันดูออก”
เฉียวโยวโยวที่ถูกพูดแทงใจดำ กำลังจะหาข้อแก้ตัวเพื่อมาปิดบังความจริง แต่ฟู่สีเกอไม่เว้นช่องว่างให้เธอแม้แต่น้อย
เขาจับเธอเอาไว้แน่นอีกครั้ง ทันใดก็เพิ่มความลึกซึ้งของจูบนั้น
ถ้าจะบอกว่าเมื่อก่อนคือม่านหมอกสายฝนในเจียงหนาน เวลานี้ก็คงจะเป็นพายุที่โหมกระหน่ำ
เขางัดช่องฟันของเธอให้เปิดอย่างเผด็จการ แล้วกวาดเข้าไป โจมตีจนเธอรับมือไม่ทัน ครอบครองลมหายใจที่มีทั้งหมดของเธอ ระหว่างการจูบที่ลึกซึ้ง ราวกับว่าอากาศภายในปอดของเธอถูกเขาสูบออกจนว่างเปล่า
เฉียวโยวโยวใจเต้นรัวเหมือนกลอง อยากจะต่อสู้ช่วงชิงเพื่ออากาศที่เหลือเพียงเล็กน้อยในปาก แต่ก็ถูกฟู่สีเกอใช้ความแข็งแกร่งพิชิตความอ่อนแอ บังคับให้เธอพัวพันอยู่กับเขา
ภายใต้ผลกระทบจากการขาดออกซิเจนและความดันเลือดที่เพิ่มขึ้นทีละน้อย เฉียวโยวโยวก็ยิ่งไร้เรี่ยวแรง อดไม่ได้ที่จะพิงร่างกายไปในอ้อมกอดของฟู่สีเกอ อ่อนแรงจนไม่มีพละกำลัง
ขณะที่จูบของเขาเปลี่ยนเป็นการพัวพันที่ลึกซึ้ง คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่หลีกหนีอีก กระทั่งเริ่มตอบรับเขาไปโดยสัญชาตญาณ
ในพื้นที่ว่างที่คับแคบ อุณหภูมิยิ่งสูงขึ้น ลมหายใจของคนทั้งสองยุ่งเหยิง มือของฟู่สีเกอเริ่มเคลื่อนไหวไปตามหลังของเฉียวโยวโยว
เธอพิงตัวบนหน้าอกของเขา เงยหน้าขึ้น เพราะเขากำลังปลดกระดุมเสื้อของเธอ เธอจึงสูญเสียความสมดุลไปเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้ในระหว่างความเคลิบเคลิ้มจึงยกมือขึ้น คล้องไปที่คอของฟู่สีเกอ
เขายิ้มอย่างมีความสุข รู้สึกเพียงว่าความทุกข์ที่ได้เห็นฟู้เจียนปอจูบเฉียวโยวโยวก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว
เมื่อฟู่สีเกอปลดตะขอเสื้อในของเฉียวโยวโยวออกแล้ว มือที่อยู่ด้านหลังก็เลื่อนมายังด้านหน้า จับที่ยอดเขาเอาไว้ แล้วลูบไล้ไปอย่างนุ่มนวล
จูบของเขาก็เคลื่อนจากริมฝีปากมาที่ข้างแก้มของเธอ แล้วเคลื่อนไปยังติ่งหูที่ไวต่อความรู้สึก
เขาได้ยินเสียงสูดลมหายใจของเธอ แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปจูบที่คอและไหล่ของเธอ
เธอคล้ายกับว่ายังมีสติอยู่เล็กน้อย จึงพูดพึมพำว่า: “สีเย็น ไม่เอาแล้ว ไม่ได้……”
มือของเขาลูบไล้เพื่อจุดไฟบนร่างกายของเธอ รู้สึกได้ถึงความละเอียดเกลี้ยงเกลาบนฝ่ามือ เขาถอนหายใจเบาๆ: “ยายงี่เง่า อยู่ด้วยกันกับฉันซะ ฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี!”
หัวใจของเธอไม่สามารถควบคุมการเต้นได้ เลือดพลุ่งพล่านขึ้นมาที่สมอง แล้วยังแฝงไปด้วยความรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย
แต่เขากลับเลื่อนฝ่ามือลงไปที่เอวของเธอแล้ว จากนั้น ก็ถอดเสื้อผ้าที่กีดขวางบนร่างกายของเธอต่อ
จนกระทั่งช่วงล่างรู้สึกเย็น เฉียวโยวโยวจึงตกใจทันที เธอระงับมือของฟู่สีเกอเอาไว้: “ไม่เอา อย่า…..”
ฟู้เจียนปอขับรถออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ได้รับโทรศัพท์ของแม่อีกครั้ง: “เจียนปอ ฉันเลอะเลือนใหญ่แล้ว กุญแจของฉันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแท้ๆ ฉันกลับคิดว่าอยู่ในบ้าน คุณไม่ต้องมาแล้วนะ ฉันแก่แล้วจริงๆ…..”
ฟู้เจียนปอค่อยๆจอดรถ: “แม่ อย่างนั้นคุณหากุญแจเจอแล้ว ก็เข้าบ้านได้แล้วใช่ไหม?”
“อืม หาเจอแล้ว เข้าบ้านแล้ว” แม่ฟู้กล่าว
“อ้อ โอเค อย่างนั้นตอนนี้ฉันก็กลับไปหาโยวโยวนะ” ฟู้เจียนปอเคลื่อนรถอีกครั้ง ขับไปถึงทางแยก แล้วเลี้ยวรถกลับ
เขากลับมาถึงห้องผู้ป่วย เห็นว่าเฉียวโยวโยวไม่อยู่ สือมูเฉินยังทำการตรวจอยู่ ด้วยเหตุนี้จึงถามหลานเสี่ยวถางว่า: “เสี่ยวถาง โยวโยวล่ะ?
“เมื่อกี้เธอบอกว่าจะออกไปข้างนอกหน่อย คงอยู่บริเวณใกล้ๆนี้แหละ หรือไม่ก็ไปห้องน้ำหรือเปล่า?” หลานเสี่ยวถางกล่าว
ฟู้เจียนปอพยักหน้า เดินมาถึงหน้าประตูห้องน้ำหญิง: “โยวโยว?”
เพราะห้องน้ำชายหญิงอยู่ใกล้กันมาก เดิมทีก็ไม่ได้ปิดกั้นเสียง ดังนั้น เฉียวโยวโยวจึงได้ยินเสียงของเขาในทันที
เธอคว้ามือของฟู่สีเกอเอาไว้แน่น: “ฉัน ฉันต้องออกไปแล้ว”
การแสดงออกบนใบหน้าของฟู่สีเกอเคร่งขรึมลงมาในทันที เขาจับเอวของเฉียวโยวโยวเอาไว้แน่น: “ฉันก็เป็นลูกผู้ชาย ถ้าตอนนี้คุณจะตามเขาออกไป พวกเราก็จบกัน!”