เมื่อเฉียวโยวโยวกำลังจะออกจากบ้าน ทันใดนั้นเธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สือมูเฉินป่วย ฉะนั้นฟู่สีเกอก็อาจจะอยู่ในโรงพยาบาลด้วย
เธอลังเลเล็กน้อย และในชั่วขณะหนึ่งเธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรดี
ทุกวันนี้ ฟู่สีเกอติดต่อกับเธอตลอด แต่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องในวันนั้นอีกเลย
พวกเขาเป็นเหมือนเพื่อนกัน และส่งข้อความทักทายเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าเรื่องราวที่ทำให้หัวใจเต้นแรงในคืนนั้นมันเป็นเหมือนความฝันเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าเฉียวโยวโยวหยุดเคลื่อนไหวื ฟู้เจียนปอที่ถือผลิตภัณฑ์โภชนาการอยู่ในมือถามขึ้นว่า: “โยวโยว เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？ทำไมถึงหยุดล่ะ？ เราไปกันเถอะ?”
เฉียวโยวโยวส่ายหัว: “โอ้ ไม่มีอะไรคะ ไปกันเถอะ!”
เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าการได้เห็นฟู่สีเกอนั้นก็เป็นสิ่งที่ทั้งสามคนต้องประจันหน้ากันอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายเฉียวโยวโยวก็ตัดสินใจไป
เมื่อทั้งสองมาถึงหน้าประตูห้องพักฟื้นคนไข้ และได้ทักทายพยาบาลเรียบร้อย จากนั้นก็เคาะหน้าประตูห้องพักฟื้นคนไข้เบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงของหลานเสี่ยวถาง พวกเขาจึงเดินเข้าไป
“โยวโยว!” หลานเสี่ยวถางเดินเข้าไปกอดเฉียวโยวโยว และรับของเยี่ยมคนไข้จากในมือของฟู้เจียนปอแล้วพูดว่า： “จริงๆแล้วมาเยี่ยมเฉย ๆก็พอแล้วล่ะ ไม่ต้องรู้สึกเกรงใจขนาดนี้หรอก!”
ในขณะนี้ ฟู่สีเกอซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาได้ละสายตาจากโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของเฉียวโยวโยว
เมื่อทั้งสองสบตากัน
หลังจากที่ทั้งสองสบตากันเพียงระยะสั้น ๆ พวกเขาก็ละสายตาออกจากกันทันที แล้วพยักหน้าทักทายกัน
ฟู้เจียนปอเดินไปที่เตียงของสือมูเฉิน และเห็นว่าสือมูเฉินเติมน้ำเกลือไปด้วยและเคลียร์งานไปด้วย เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ： “พี่สือครับพี่ทุ่มเทกับงานมากเกินไปแล้ว!”
“ไม่มีทางเลือกอื่น มีเรื่องมากมายที่ต้องสะสาง ผมก็อยากถือโอกาสที่ลาป่วยพักผ่อนอยู่เหมือนกัน แต่ธุรกิจของบริษัทไม่เอื้ออำนวยน่ะ!” สือมูเฉินพูดอย่างช่วยไม่ได้
ฟู้เจียนปอสนทนากับเขาสักครู่ และเหมือนรู้สึกว่ากำลังรบกวนสือมูเฉินอยู่ ดังนั้น เขาจึงหันหลังและเดินไปที่โซฟาทันที
ในขณะนี้เฉียวโยวโยวและหลานเสี่ยวถางกำลังพูดคุยกันเงียบ ๆ ข้างโซฟา
ทั้งสองคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง หลานเสี่ยวถางก็ลุกขึ้นเพื่อเทน้ำให้สือมูเฉิน จากนั้นไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมโจ๊ก
ในเวลานี้ ฟู่สีเกอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เฉียวโยวโยว
เฉียวโยวโยวรู้สึกว่าฟู่สีเกอกำลังจ้องเธออยู่ เธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร ดังนั้นเธอจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ และหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเล่น
รู้สึกไม่ค่อยสบายใจจริง ๆ เธอต้องลุกขึ้นแล้วพูดว่า: “ฉันจะดูว่าเสี่ยวถางต้องการให้ช่วยหรือไม่”
เป็นผลให้มีเพียงฟู้เจียนปอและฟู่สีเกอเท่านั้นที่ยังคงอยู่ที่โซฟา
ฟู้เจียนปอเงยหน้าขึ้นและพูดกับฟู่สีเกอว่า: “คุณฟู่ครับ ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นไตลิสต์ที่มีชื่อเสียงมาก สิ้นเดือนนี้งานแต่งของผมกับโยวโยว คุณสามารถช่วยออกแบบทรงผมให้กับโยวโยวได้ไหมครับ?”
ฟู่สีเกอจ้องมองเขา มุมริมฝีปากของเขาขดขึ้นเล็กน้อย แต่แววตาว่างเปล่า: “เพราะอะไร?”
“เพราะผมคาดหวังว่าเธอจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด” ในขณะที่ฟู้เจียนปอพูดอยู่นั้น แสงแห่งความสุขก็แผดเผาในดวงตาของเขา
“อืม เธอจะแต่งงาน ผมช่วยออกแบบทรงผมให้เธอมันก็สมควรอยู่แล้ว” ฟู่สีเกอพูดอย่างมีความหมายแอบแฝง
หลังจากฟังสิ่งที่เขาพูด ฟู่สีเกอไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พูดอย่างมีความสุขว่า: “ถ้าเช่นนั้นก็เยี่ยมมากเลย งั้นผมต้องขอบคุณคุณฟู่ล่วงหน้าแล้วล่ะ!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของฟู่สีเกอหายไป และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาทันที: “สำหรับเรื่องนี้ คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอก”
ฟู้เจียนปอรู้สึกว่าคำพูดของฟู่สีเกอนั้นแปลก ๆ แต่เมื่อเขาพบว่ามีอะไรผิดปกติ เขาเพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า： “อืม เป็นเพื่อนกันทั้งหมด ต่อไปนี้หากมีสิ่งใดที่ต้องการให้ผมและโยวโยวช่วยละก็ พูดมาได้เลยนะครับ พวกเรายินดีช่วยเหลือเสมอ!”
“อืม” ฟู่สีเกอแค่นเสียงเบา ๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก
ในห้องครัว หลานเสี่ยวถางทำโจ๊กให้สือมูเฉิน ขณะที่เธอรอให้น้ำเดือดและเปิดไฟอ่อน ๆไปด้วยนั้น เธอก็พูดคุยกับเฉียวโยวโยวไปด้วย
“โยวโยว พวกเธอแต่งงานสิ้นเดือนนี้กำหนดการคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงใช่ไหม？” หลานเสี่ยวถางถาม: “ทำไมฉันยังไม่ได้รับการ์ดงานแต่งล่ะ?”
เฉียวโยวโยวพยายามระงับอารมณ์ที่ซับซ้อนในใจของเธอแล้วพูดว่า: “ไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน การ์ดแต่งงานกำลังสั่งทำอยู่ คิดว่าสุดสัปดาห์นี้น่าจะเสร็จแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะไปแจกให้ทีละคน!”
หลานเสี่ยวถางพยักหน้า: “อืม ถ้าหากต้องการให้ช่วยเหลืออะไรแล้วล่ะก็ โทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ!”
“ไม่มีปัญหา!” เฉียวโยวโยวตอบกลับ: “น่าเสียดายที่เธอแต่งงานแล้ว ประเพณีที่นี่คือเมื่อแต่งงานแล้วก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้
……”
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกพี่ลูกน้องของเจียนปอก็โอเคนะ เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ก็ได้นี่เนอะ!” หลานเสี่ยวถางเห็นน้ำเดือดแล้ว ดังนั้นเธอจึงปรับเปลวไฟให้เบาลงอีกหน่อย
เมื่อเห็นหลานเสี่ยวถางทำโจ๊ก เฉียวโยวโยวก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “เสี่ยวถาง เธอนี่ยิ่งอยู่ยิ่งเป็นแม่ศรีเรือนเข้าไปทุกวันแล้วนะ!”
หลานเสี่ยวถางยิ้ม: “นี่สมัยเรียนเธอไม่เคยรู้ว่าฉันก็มีความสามารถในด้านนี้หรอกเหรอเนี่ย？”
“ตอนนั้นไม่เคยคิดจริง ๆด้วยแหละ” เฉียวโยวโยวกล่าวว่า: “ในตอนนั้นเธอมักจะอยู่ด้วยกันกับหันจื่ออี้ แต่กลับรู้สึกว่าเขาเป็นแม่ศรีเรือนมากกว่า ตอนนั้นฉันยังคิดว่าพวกเธอต้องอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน เพียงแต่ ……”
หลานเสี่ยวถางส่ายหัว: “นี่คือโชคชะตาฟ้าลิขิต!”
“ใช่สิ ตอนนี้เมื่อฉันเห็นเธอใช้ชีวิตคู่อยู่กับพี่สือแล้ว ฉันรู้สึกว่าเธอกับเขาเหมาะสมกันมากกว่า” เฉียวโยวโยวกล่าวว่า: “แม้ว่าเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าสื่อจะดูสูงส่งดูไฮโซก็ตาม ฉันมักจะรู้สึกว่าเมื่อพวกเธออยู่ด้วยกันแล้วเข้ากันได้ดีผสมผสานกันอย่างลงตัว มันช่างน่าทึ่งจริง ๆ!”
หลานเสี่ยวถางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า： “จริง ๆเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเลยล่ะ?”
“จริงสิ! อย่างน้อยในสายตาของฉันมันเป็นเช่นนั้น” เฉียวโยวโยวเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเธอดูซับซ้อนเล็กน้อย: “เสี่ยวถาง ก่อนแต่งงาน เธอเคยคิดที่จะหนีงานแต่งหรือเปล่า？”
เมื่อฟังคำพูดของเฉียวโยวโยวแล้ว หลานเสี่ยวถางก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองเฉียวโยวโยว: “โยวโยว เธอมีอาการโรคกลัวก่อนแต่งงานเหรอ？”
“เสี่ยวถาง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั้นตัดสินใจถูกหรือเปล่า” เฉียวโยวโยวปิดประตูห้องครัวและกระซิบ: “เสี่ยวถาง บางครั้งฉันก็สงสัยว่าฉันจะผ่านพ้นไปได้หรือไม่หลังจากที่ฉันแต่งงาน？จะต้องมีการหย่าร้างไหม แล้วฉันจะเสียใจไหมที่ฉันเลือกที่จะแต่งงานกับเขา……”
เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นสีหน้าของเฉียวโยวโยวดูเจ็บปวด เธอก็อดไม่ได้ที่จะวางช้อนในมือของเธอและพูดกับเฉียวโยวโยวอย่างจริงจังว่า: “โยวโยว เธอยังต้องการเวลาคิดทบทวนอีกใช่ไหม？ หรือเธอแค่กลัวที่จะแต่งงานหรือเป็นเพราะว่ายังลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมาของฟู้เจียนปอไม่ได้？ถ้าเป็นอย่างหลัง ก็ถือโอกาสตอนที่ยังไม่ได้แจกการ์ดแต่งงาน เพียงแค่จองโรงแรมไว้เท่านั้นและทุกอย่างมันยังสายเกินไปหรอกนะ!”
“เสี่ยวถาง เธอดีกับฉันที่สุดแล้ว! เรื่องแบบนี้ฉันสามารถพูดกับเธอได้แค่คนเดียวเท่านั้น!” เฉียวโยวโยวกอดหลานเสี่ยวถาง: “เสี่ยวถาง ฉันเพียงแต่รู้สึกว่า ฉันรู้สึกกลัวว่าตัวเองไม่สามารถทนต่อสิ่งยั่วยวนใจภายนอกได้”
หลานเสี่ยวถางกระพริบตา: “หือ? เธอหมายความว่าอย่างไร？โยวโยว หรือว่าในใจของเธอตกหลุมรักใครอีกคนแล้วใช่ไหม？”
เฉียวโยวโยวส่ายหัว: “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ: “หลังจากที่เจียนปอนอกใจฉัน ฉันพึ่งรู้ตัวว่าในใจของฉันมีด้านมืดในใจอีกด้านหนึ่ง เพราะเขานอกใจ ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกว่าฉันต้องนอกใจเหมือนกัน เพื่อเป็นการชดเชยและรักษาความเจ็บปวดแผลภายในใจของฉัน เธอรู้ไหมระหว่างทางกลับในวันนั้น ฉันได้รู้จักกับคนอังกฤษคนหนึ่ง เราเพิ่มเพื่อนกันจากนั้นเราก็คุยกันตลอดเวลา!”
หลานเสี่ยวถางตกตะลึงครู่หนึ่ง: “ถ้าเช่นนั้นเป็นกิ๊กกันเหรอ？”
“เขามักจะพูดเหมือนเป็นกิ๊กกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงจะปฏิเสธหรือบล็อกไปแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่ทำแบบนั้น” ในขณะที่เฉียวโยวโยวพูดอยู่นั้นเธอก็มองดูหลานเสี่ยวถาง: “เสี่ยวถาง ฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกจริงไหม?”
“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้พวกเธอยัง……” หลานเสี่ยวถางถาม： “เจียนปอไม่รู้เรื่องใช่ไหม？”
เฉียวโยวโยวพยักหน้า: “เขาไม่รู้เรื่อง ตั้งแต่ครั้งก่อน……ครั้งก่อนที่ฉันไปที่คฤหาสน์ของเธอ ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับชายชาวอังกฤษคนนั้นอีกเลย”
หลานเสี่ยวถางงงงวย: “เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ของฉันยังไง？”
“ฉันแค่จู่ ๆก็ไม่ชอบคุยกับเขาอีก ต่อมาเมื่อเขามาหาฉัน ฉันก็ไม่ได้สนใจเขามากนัก” ในขณะที่เฉียวโยวโยวพูดอยู่นั้น ก็นึกถึงฟู่สีเกออีกครั้ง นิ้วของเธอก็กระชับขึ้น และเธอไม่สามารถบอกได้ว่าในใจนั้นมันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน
เธอรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้สเปคที่เธอชอบเลยสักนิด คืนนั้น เป็นเพียงเพราะเมาและอยากแก้แค้นเจียนปอเท่านั้น และวันนั้นที่คฤหาสน์ เป็นเพราะเธอดื่มเหล้า เขาจึงสมหวังดังปรารถนา
อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เธอนึกถึงประโยคนั้นของเขา โดยบอกว่าถ้าเธอแต่งงาน เรื่องระหว่างพวกเขาก็เป็นอันจบลงไปโดยปริยาย ในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดและสับสน
ในก้นบึ้งของหัวใจเธอรู้สึกกลัวตัวเองเล็กน้อย ทั้ง ๆที่เธอตัดสินใจที่จะแต่งงานแล้ว แต่เธอยังโลภอยากจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายอีก
……
พฤติกรรมแบบนี้ เคยถูกเธอปฏิเสธมาโดยตลอด อย่างไรก็ตามในเวลานี้เธอยอมให้ตัวเองฝึกฝนจนกลายเป็นคนเช่นนั้นโดยไม่รู้ตัว
“โยวโยว ฉันคิดว่าสภาพของเธอในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะแต่งงานนะ” หลานเสี่ยวถางคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “เธอแตกต่างจากฉันในตอนนั้น ฉันแต่งงานเพราะความสิ้นหวังหมดหนทาง หัวใจตายด้านไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังโอเคนะ ถ้าเธอผ่านอุปสรรคนี้ไปไม่ได้จริง ๆ แต่เธอควรเลือกที่จะห่างกันสักพัก เพื่อดูว่าเวลาสามารถช่วยรักษาทุกอย่างไปได้หรือไม่ เมื่อถึงเวลานั้น เธอค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะแต่งงานหรือไม่”
“เสี่ยวถาง แต่ฉันตกลงแต่งงานกับเจียนปอแล้ว และครอบครัวของเขาก็ปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี—” เฉียวโยวโยวพูดด้วยอารมณ์แปรปรวนสับสน： “แต่ฉันกลัวมากว่าเมื่อถึงเวลานั้นฉันจะหนีจากงานแต่งนะสิ!”
“โยวโยว มิฉะนั้น เลื่อนงานแต่งงานไปก่อนดีไหม เลื่อนไปอีกสองสามเดือนเพื่อปรับสภาพจิตใจก่อน……” ในขณะที่หลานเสี่ยวถางพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู
ดังนั้นทั้งสองจึงหยุดพูดและเปิดประตู
เจียนปอยืนอยู่ที่ประตูยิ้มให้ทั้งสองคน: “นี่กำลังพูดเรื่องเพื่อนรักกันอยู่เหรอ?”
หลานเสี่ยวถางยิ้มและฟู้เจียนปอเดินเข้าไปหาเฉียวโยวโยว เมื่อเห็นสีหน้าของเธอแล้วดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขาพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า: “โยวโยว เกิดอะไรขึ้น? คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？”
“ไม่ได้เป็นอะไร” เฉียวโยวโยวมองไปที่ฟู้เจียนปอรู้สึกสับสนในใจมากขึ้น เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “เจียนปอ ฉันกำลังคิดว่า การที่เราจะแต่งงานกันมันเร็วเกินไปไหม？ยังมีอีกหลายอย่างยังเตรียมไม่พร้อม เอาแบบนี้ดีไหมคะ รอฤดูร้อนในปีหน้าค่อย……”
“โยวโยว คุณไม่รักผมแล้วใช่ไหม？” สีหน้าของฟู้เจียนปอเปลี่ยนไป ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความตึงเครียด: “โยวโยว ผมรอวันนี้มานานแล้ว ผมอยากแต่งงานกับคุณ แต่ทำไมคุณถึงต้องการเลื่อนเวลาไปอีก?”
“ฉันไม่ได้……” เฉียวโยวโยวไม่รู้จะพูดอะไรอีก ทันใดนั้น ฟู้เจียนปอเดินก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอไว้แน่น เขาซบไหล่ของเธอ: “โยวโยว อย่าทิ้งผมไปนะ สิ้นเดือนนี้เราจะแต่งงานกัน ดีไหม？”
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะทอดทิ้งคุณไป……” เฉียวโยวโยวรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินคำพูดที่ค่อนข้างอ่อนแอของฟู้เจียนปอ: “เอาล่ะ เราจะแต่งงานกันสิ้นเดือนนี้”
ทันทีที่เธอพูดจบ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นฟู่สีเกอยืนอยู่ตรงข้ามกำแพง เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเธอ รูม่านตาของเขาหดตัวเล็กลง และมองดูเธออย่างเงียบ ๆโดยที่ไม่พูดไม่จา