บทที่ 195 หลี่จื่อกั๋ว คนที่ไม่ต่างไปจากสัตว์เดรัจฉาน
cw // เนื้อหาในตอนนี้มีพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เหมาะสม เนื่องจากมีความคิดและพฤติกรรมที่ผิดปกติทางจิต ซึ่งตัวละครนี้เป็นโรคใคร่เด็ก (Pedophilia) โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
บทที่ 195 หลี่จื่อกั๋ว คนที่ไม่ต่างไปจากสัตว์เดรัจฉาน
หัวใจของซูเสี่ยวเถียนบีบตัวรัดแน่น รีบหันหน้ากลับไปทันที
แน่นอนว่าเธอเห็นคนผู้หนึ่งแอบตามเธอมา ถึงอีกฝ่ายจะหันหน้ากลับไป และตั้งใจเข้าไปซ่อนตัวในไร่ข้าวโพดข้าง ๆ
แต่เสี่ยวเถียนก็ยังมองเห็นชัดเจน!
หลี่จื่อกั๋ว!
เขาตามเธอมาทำไมกันแน่? พวกเขาเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว หลี่จื่อกั๋วมีเหตุผลอะไรให้ตามเธอมา?
ซูเสี่ยวเถียนไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเจอกันโดยบังเอิญ เพราะถนนสายนี้ไม่ใช่เส้นทางที่คนชุมชนหงซินใช้กันเป็นประจำ
มีแค่คนที่ขึ้นเขากับคนที่อาศัยในบ้านหลังเล็กท้ายหมู่บ้านนั่นแหละที่เดินผ่านไป
แต่หลี่จื่อกั๋วไม่มีทางไปทั้งสองที่หรอก
จิตใจของเธอปั่นป่วนอย่างรวดเร็ว คิดหาวิธีที่จะออกไปจากสถานการณ์ตรงหน้า
ในวินาทีนั้น เธอคิดขึ้นมาจริง ๆ ด้วยซ้ำว่าหลี่จื่อกั๋วจะเป็นคนลักพาตัวเด็กไปขายหรือเปล่า?
ทั้งยังคิดอีกว่า หลี่จื่อกั๋วจะเป็นคนเลวทรามที่ทำร้ายคนอื่นหรือเปล่า
เธอคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะฆ่าแล้วโยนศพทิ้ง เธออยากจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านโดยเร็วเพื่อให้ปลอดภัย
แต่เธอกลัว แข้งขาไร้เรี่ยวแรงจนวิ่งไม่ออก ซูเสี่ยวเถียนรู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ใช่คนดีแล้ว
ความหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิตใจกำลังครอบงำเธอ
เด็กหญิงลุกลี้ลุกลนมากขึ้น แม้แต่จะขยับตัว เธอยังทำไม่ได้
แต่เนื้อในเธอเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กจริง ๆ เสียหน่อย
หลังจากตื่นตระหนกไปครู่หนึ่ง ซูเสี่ยวเถียนก็สงบลง
ส่วนหลี่จื่อกั๋วในจังหวะที่เสี่ยวเถียนหันหลับไปมอง เขาพยายามจะหลบซ่อนตัว
ทว่าในตอนนั้นก็สงบลง อีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก มีอะไรต้องกลัวกัน?
ด้วยจิตใจอันแน่วแน่ เขาเห็นเด็กคนนั้นมองมาอย่างร้อนรน ที่มีปากพลันปรากฏรอยยิ้ม
ได้เห็นใบหน้าเล็กราวหยกขาวอันไร้ที่ติ ทำให้น้ำลายเขาเกือบจะไหลออกมา
สาวน้อยคนนี้สวยจริง ๆ เลย หัวใจของเขาคันยุบยิบไปหมด เขาเคยเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักแบบนี้มาก่อน แต่แย่กว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเสียอีก
ตอนนั้นเองที่หลี่จื่อกั๋วรู้สึกว่าหัวใจของเขาคันมากจนเริ่มทนไม่ไหว
เขาหวังว่าจะได้อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วปลอบประโลมให้อย่างดี
ถนนหนทางเส้นนี้มันดีจริง ๆ มีไร่ข้าวโพดขนาบข้าง
นี่เป็นฤดูที่ข้าวโพดจะเติบโตได้ดีที่สุด ทั้งยังซ่อนความชั่วร้ายทั้งหมดไว้ได้ด้วย
มาทำอะไรในที่แบบนี้ เชื่อเถอะว่าไม่มีใครรู้หรอก
สีหน้าเสี่ยวเถียนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น โดยเฉพาะตอนที่เห็นหลี่จื่อกั๋วเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางใจดี เธอยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น
“หนูชื่ออะไรเอ่ย? ชื่อซูเสี่ยวเถียนใช่ไหม? เด็กดี มาให้ลุงดูหน่อยสิ!”
ใบหน้าของหลี่จื่อกั๋วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ซูเสี่ยวเถียนมองเห็นความปรารถนาที่ซ่อนเร้นในดวงตาของเขา
เด็กหญิงวัยสิบขวบไม่อาจเข้าใจตัณหาของผู้ชายได้
แต่เธอเคยใช้ชีวิตมาแล้วหนึ่งชีวิต และแววตาเช่นนั้นมันคุ้นเคยมาก มันยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวขึ้นเรื่อย ๆ
ตอนนั้นเองที่ภาพของหลี่จื่อกั๋วและภาพของลุงมากตัณหาทับซ้อนกันอย่างสมบูรณ์
และเป้าหมายของมันในวันนี้คือ เด็กหญิงที่ยังไม่โตเต็มวัย!
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เสี่ยวเถียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยง!
ไม่ใช่มนุษย์แล้ว!
ในตอนที่ตระหนักถึงปัญหานี้ เด็กหญิงก้าวถอยไปด้านหลัง
“แกอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” ซูเสี่ยวเถียนพยายามแสดงออกให้เป็นธรรมชาติ
แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“สาวน้อย ลุงไม่ใช่คนเลว ลุงเป็นเจ้าหน้าที่มาจากอำเภอไง เป็นคนดีจ้ะ! ลุงอยากเอ็นดูหนูมาก ๆ! มาหาหน่อยซี่ เดี๋ยวให้กินเค้กนะ ให้กินลูกอมด้วย!”
ซูเสี่ยวเถียนครุ่นคิดในใจ ถ้าแกเป็นคนดี งั้นคนบนโลกนี้ก็ไม่มีคนเลวแล้ว! สัตว์เดรัจฉานตัวนี้แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น
“หนูอยากกลับบ้าน! หนูไม่อยากกินลูกอม!” ซูเสี่ยวเถียนพูดด้วยความตื่นตระหนก
เธอมองไปรอบ ๆ แต่ไม่มีใครอยู่เลย มีแต่เสียงลมพัดผ่านใบข้าวโพดเท่านั้น
ซูเสี่ยวเถียนใกล้จะขาดใจแล้ว
เธอเป็นแค่เด็กวัยสิบกว่าขวบ หนีไม่พ้นผู้ชายวัยผู้ใหญ่ไปได้หรอก
ได้แต่นั่งรอความตาย ความตายที่เธอไม่เต็มใจ!
หลี่จื่อกั๋วเห็นท่าทางซูเสี่ยวเถียนแล้ว และก็รู้มานานแล้วด้วยว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณรอบ ๆ
วันนี้สาวน้อยจะต้องเป็นของของเขา
หลังจากที่เขาลงมือ ก็จะให้ลูกอมแล้วเกลี้ยมกล่อมสักหน่อยว่าไม่ต้องกลัวไปนะ!
แต่ถ้าเกลี้ยกล่อมยากจริง ๆ ก็ฆ่าทิ้งแล้วโยนลงน้ำก็พอ อย่างไรเสียมันก็แค่เด็กคนหนึ่ง!
บางทีมันอาจเป็นพลังแห่งการหลบหนีที่ทำให้ซูเสี่ยวเถียนมีความกล้าหาญชั่วขณะ ทันใดนั้นเธอก็หมุนตัวแล้ววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว พยายามหลบหนีจากเงื้อมมือของปีศาจ
แต่ไม่ว่าเด็กคนหนึ่งจะวิ่งเร็วแค่ไหน มันจะไปได้ไวขนาดไหนล่ะ?
หลี่จื่อกั๋วมั่นใจว่าจะชนะแน่นอน เขาก้าวยาว ๆ ไล่ตามหลังเธอไป
ในไม่ช้าก็ไล่ตามเด็กหญิงได้ทัน
ตอนนั้นคนมากตัณหาได้กลายเป็นนักโทษแห่งความปรารถนา
และทำให้ลืมไปว่าตัวเองอยู่ในชุมชนหงซิน และคนที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นลูกหลานรุ่นหลังกันหมด
ถ้าโดนจับได้ มันจะถูกฉีกกินเป็นชิ้น ๆ
เสี่ยวเถียนไม่เคยรู้สึกว่าถนนสายนี้ยาวมาก่อน ยาวมากจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
ตอนนั้นเองที่เห็นเงาร่าง ๆ หนึ่ง
ซูเถาฮวา
ป้าเถาฮวา…
ซูเสี่ยวเถียนอยากจะกรีดร้อง แต่เปล่งเสียงไม่ออก
ผู้เป็นป้าก็เห็นหลานสาววิ่งมาด้วยหน้าตาตื่นตระหนกพร้อมด้วยคนผู้หนึ่งตามหลังมาเหมือนกัน
เกิดอะไรขึ้น?
สหายหลี่?
ทำไมเขาถึงไล่ตามเสี่ยวเถียนชิดขนาดนั้น?
“สหายหลี่ ทำไมคุณถึงไล่ตามเสี่ยวเถียนล่ะ?” ซูเถาฮวาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วผลักหลานสาวไว้ด้านหลัง
เสี่ยวเถียนจับแขนเถาฮวาไว้แน่น เพราะกลัวหลี่จื่อกั๋วจะกระชากไปหากเธอไม่ระวัง
ตัวเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงก้าวเดียว ใครจะรู้เล่าว่าเธอจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือคนเช่นนี้
“เด็กคนนี้เรียนไม่เก่งน่ะ!” หลี่จื้อกั๋วกลอกตาคิดรีบหาสาเหตุทันที แต่เขาโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวเถียน
และตัวเธอก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดเช่นนี้
แต่สัตว์เดรัจฉานจะมีอะไรที่พูดออกมาไม่ได้เชียวหรือ?
เธออยากพูดแต่เหมือนจะกลัวจนพูดไม่ออกไปแล้ว พูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว
พอรู้ว่าพูดไม่ออกก็เลยส่ายหน้าอย่างแรงแทน
ซูเถาฮวาเฝ้าดูการเติบโตของหลานมาตลอด จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าหลานเป็นคนแบบไหน
เด็กคนนี้เชื่อฟังมาตั้งแต่เด็ก เป็นเด็กดี แล้วจะเรียนไม่เก่งได้อย่างไร?
“สหายหลี่ มีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่า? ฉันรู้จักเด็กคนนี้นะ เธอเป็นเด็กดี ไม่มีทางเรียนไม่เก่งหรอก!”
ซูเถาฮวาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังมีท่าทางที่เคารพหลี่จื่อกั๋วอยู่ดี
เพราะเป็นเจ้าหน้าที่จากอำเภอ อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวและไม่คิดจะยุ่งด้วย
แต่เธอต้องปกป้องเสี่ยวเถียน และไม่อยากให้ใครทำร้ายหลาน
หลี่จื่อกั๋วมองแววตากลมโตของเด็กหญิงที่กำลังสับสนราวกับลูกกวาง ไม่อาจอดกลั้นหัวใจที่สั่นไหวได้
เขามองซูเถาฮวาอย่างชั่วร้าย
เป็นหญิงแก่ที่คิดทำลายตัวเอง
ซูเถาฮวาที่โดนจ้องแบบนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
“สหายหลี่ ถ้าเสี่ยวเถียนทำอะไรผิด ฉันจะขอโทษคุณแทนเธอเองค่ะ”
“ไสหัวไปซะ!” หลี่จื่อกั๋วตะคอกใส่อย่างเกรี้ยวกราดทันทีที่เธอพูดจบ
ซูเถาฮวาไม่กล้าพูดอะไรอีกทำได้แค่กอดหลานสาวเอาไว้แน่น
ชายมากตัณหาก้าวไปข้างหน้า คิดจะคว้าเด็กหญิงแล้วดึงเข้าสู่อ้อมแขนของตัวเอง
ถึงวันนี้จะไม่ได้คิดทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน คิดแค่กอดไว้และสัมผัสหน่อย!
ไม่งั้นคงนอนไม่หลับแน่
ซูเสี่ยวเถียนรีบถอยหลังออกไป
ส่วนซูเถาฮวาก็ใช้ร่างกายขวางกรงเล็บปีศาจเอาไว้
“เสี่ยวเถียนรีบกลับบ้านเร็วเข้า ป้าจะขวางเขาไว้ให้!” เธอพูดเสียงต่ำ
แต่หลี่จื่อกั๋วก็ได้ยินเช่นกัน
เขายิ้มเย็น น้ำเสียงเย็นเฉียบ “ผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ฉันจะคอยดูว่าจะหนีไปได้ยังไง”