ตอนที่ 216 วันที่แสนทรมานของอาจารย์เฮอร์ 5
เกมจะได้สนุกยังไงล่ะ!
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองเฮอร์อย่างพึงพอใจ
หลังจากคืนนั้น เธอก็ถูกแฟนหนุ่มรูปงามจู่โจมเข้าอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นกระดูกไหปลาร้าที่โผล่มาเล็กน้อยควบคู่ไปกับกล้ามหน้าท้องสุดเซ็กซี่ที่ทำให้เธอรู้สึกหลงใหล
น่าเสียดายที่แฟนหนุ่มของเธอไม่เต็มใจจะเปิดเผยเรื่องที่ลึกซึ้งมากกว่านี้…
สวี่หลิงอวิ๋นเม้มริมฝีปาก เพียงการตื่นตัวของท่านพลเอกก็ทำให้เธอประหลาดใจมากแล้ว เพื่อไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหวาดกลัว หญิงสาวจึงไม่สามารถขอมากเกินไปกว่านี้
โชคดีที่เธอบันทึกเอาไว้ และคงไม่เป็นอะไรหากจะครุ่นคิดถึงมัน
ไม่คาดคิดว่าเฮอร์จะมีส่วนร่วมในการทำให้สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกพึงพอใจ ดังนั้นเขาก็จะได้รับรางวัลที่ไม่คาดคิดเช่นกัน
เธอจึงไม่มีปัญหาอะไรที่จะต้องมองหาเฮอร์ในสองสามวันนี้
แต่ถึงแม้เธอจะไม่ได้มองหาเขาด้วยตัวเธอเอง ทว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งต่างให้ความสนใจอาจารย์เฮอร์มากเป็นพิเศษ จนรับรู้ว่าเฮอร์ตกอยู่ในช่วงเวลาชีวิตที่ยากลำบากเมื่อไม่นานมานี้…
ทันทีที่ชั่วโมงสอนหนังสือมาถึง เมื่อไหร่ก็ตามที่เฮอร์ต้องการทำโทษนักเรียนทั้งหลาย พวกเขาจะแสดงท่าทางร้องขอความเมตตาในทันที ซึ่งนั่นจะทำให้เฮอร์หงุดหงิดแทบบ้า!
เพราะนักเรียนทั้งหลายได้รับคลื่นพลัง ‘ความรักแห่งการเรียนรู้’ จากอาจารย์เฮอร์
การเรียนรู้ในปัจจุบันทำให้พวกเขารู้สึกเท่และมีความสุขมากเป็นพิเศษ ช่างแตกต่างจากเมื่อก่อน
สวี่หลิงอวิ๋นปรบมือ “เข้ามา เพื่อนทั้งหลาย มาเอาของขวัญเราเข้ามา!”
กล่องรูปทรงขนาดเล็กสวยงามถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะถูกผลักไปด้านหน้าอาจารย์เฮอร์ “อาจารย์คะ นี่คือข้อมูลศัลยแพทย์พลาสติกด้านการเจริญพันธุ์ที่ดีที่สุดในจักรวรรดิค่ะ ฉันได้พูดคุยกับพวกเขาไปบ้างแล้ว ถ้าท่านไปที่นี่ ไม่เพียงแต่จะไม่ต้องรอคิวนาน แต่ยังได้ราคาส่วนลดพิเศษอีกด้วยนะคะ”
มือของเฮอร์แข็งทื่อ…
อันที่จริง เหตุผลที่ว่าทำไมเขายังเต็มใจอดทนอยู่ในสถาบันแห่งนี้ต่อ นั่นเป็นเพราะเงินเดือนของที่นี่สูงมาก และเขาก็สามารถทำงานเก็บเงินสักสองปีและไปผ่าตัดระบบสืบพันธุ์ได้!
ทว่าองค์หญิงสามกลับวางของสิ่งนี้ไว้ตรงหน้าเขา เปรียบเสมือนกับการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ
กล่องนี้เป็นเหมือนปัญหาที่ยากจะแก้ไข
ส่วนเขาก็แค่ต้องยอมรับความอัปยศอดสู
ไม่อย่างนั้น แพทย์ชั้นนำพวกนี้จะต้องหลุดมือไปอย่างแน่นอน
ไม่ว่าหนทางไหนก็ไม่ดีสักทาง…!
สวี่หลิงอวิ๋นชอบมองดูท่าทางสับสนของเขา ขณะเอนหลังลงบนเก้าอี้และรอคอยการตัดสินใจของเขา
เฮอร์ผลักกล่องออก หลังจากเวลาผ่านไปนาน “ขอบคุณความใจดีขององค์หญิงสามนะพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมไม่ต้องการ”
ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เลือกศักดิ์ศรี ก่อนจะลุกขึ้นยืนหลังตรง ราวกับเลือกข้อเสนอแห่งชัยชนะ และจ้องมองเธอด้วยสายตาที่สูงส่ง
พร้อมกับแผ่รังสีความสูงส่งมากขึ้น ราวกับบอกว่า ‘แม้เจออำนาจอิทธิพลมาข่มขู่ก็ไม่ยอมสยบ ตกอับยากจนแค่ไหน อุดมการณ์ก็ไม่เคยเปลี่ยน’
สวี่หลิงอวิ๋นส่ายหัว
คนที่มองว่าศักดิ์ศรีของตนเองยิ่งใหญ่คับฟ้า ไม่เคยไปได้ไกลเกินกว่าชีวิตนี้
น่าสงสารยิ่งนัก
สวี่หลิงอวิ๋นปรบมืออีกครั้ง “ในเมื่ออาจารย์เฮอร์ไม่อยากได้ของขวัญกล่องแรก แล้วของขวัญกล่องที่สองล่ะเป็นไงคะ?”
กองภาพถ่ายจำนวนมหาศาลถูกยื่นออกไปด้านหน้า
“ตั้งแต่วิดีโอของท่านถูกโพสต์ออกไปบนโลกอินเทอร์เน็ต หนุ่มหล่อจำนวนนับไม่ถ้วนก็ส่งรูปเข้ามานัดบอดกับท่านเชียวนะคะ!”
เฮอร์แทบจะสำลักอาหารในลำคอ ดวงตาเบิกกว้างของเขากำลังจ้องมองภาพถ่ายในมือของสวี่หลิงอวิ๋น
ผู้ชายรูปงามมีหมดเกือบทุกประเภท
เดิมทีเขาก็รู้สึกโกรธจัดมากอยู่แล้ว และความพยายามครั้งสุดท้ายก็ล้มเหลวอีกครั้ง!
“ผม! ไม่! ต้อง! การ!” เฮอร์ลุกขึ้นยืนอย่างขุ่นเคือง ยกชามขึ้นและกำลังจะเดินจากไป
“นี่ อาจารย์เฮอร์ ทำไมท่านไม่ไว้หน้ากันบ้างล่ะคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นกอดอก ขณะนั่งอย่างเกียจคร้าน และจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มมุมปาก
เฮอร์หันกลับมาด้วยใบหน้าเย็นชา “โอ้? องค์หญิงสามตั้งใจจะทำอะไรงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
ทุกคนในโรงอาหารต่างผละตัวออกจากชามข้าว และจ้องมองช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์อย่างพร้อมเพรียงกัน
รู้สึกตื่นเต้นจนกระสับกระส่าย อยากจะยกซอฟต์แวร์ถ่ายทอดสดขึ้นมาบันทึก
สวี่หลิงอวิ๋นค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน
ทั่วทั้งโรงอาหารตกอยู่ในความเงียบสงัด มีเพียงเสียง ‘ตึกตึกตึก’ ของรองเท้าบู๊ตหนังเหยียบย่ำอยู่บนพื้น
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองไปรอบ ๆ เฮอร์ และจ้องมองร่างกายที่เกร็งของเขา ก่อนจะตบบ่าของเขาเบา ๆ “อาจารย์เฮอร์ รู้สึกเจ๋งไหมคะที่ได้ประจันหน้ากับฉัน?”
เฮอร์รู้สึกถึงความเยือกเย็นขณะลุกขึ้นยืน ราวกับว่าเขาหวาดกลัวการโจมตีของสัตว์ร้ายยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
ขาทั้งสองข้างอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว!
“ท่านกำลังพูดถึงอะไร? กระหม่อมไม่เข้าใจ!” เฮอร์ผู้ปากแข็งจะกล้ายอมรับได้อย่างไร?
“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นเดินเข้าไปข้างหน้า และเอื้อมมือออกไปคว้าคอเสื้อของเขา ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ ๆ และกระซิบข้างหูว่า “ถ้าท่านฉลาดพอ ท่านก็จะรู้ว่าควรทำอะไร”
เฮอร์…
เธอขอให้เขายอมแพ้อย่างนั้นหรือ?! ต่อหน้านักเรียนทุกชั้นปีเนี่ยนะ?!
เขารู้ว่าโรงอาหารเต็มไปด้วยนักเรียนทั่วทั้งสถาบัน หากเรื่องนี้แผ่กระจายออกไป ผู้คนจะดูถูกเขาราวกับตัวตลกหรือไม่?!
“องค์หญิงสามล้อเล่นเหรอพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรู้ได้ยังไงว่าควรทำอะไร? กระหม่อมทำอะไรผิดไปอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เฮอร์ฝืนยิ้ม
เหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงมาจากศีรษะของเขา จนเปียกซ่กไปทั่วทั้งแผ่นหลัง
นักเรียนชั้นปีอื่นทั้งหลายผู้มีสายตาเฉียบคมมองเห็นกิริยาดังกล่าว
“อาจารย์เฮอร์เป็นคนที่แข็งแกร่งจริง ๆ!” นักเรียนทั้งหลายรู้สึกเห็นใจเมื่อมองดูขาที่สั่นเทา และหลังที่เปียกปอนด้วยความหวาดกลัวของเขาต่างชื่นชมเป็นอย่างมาก
หากเป็นพวกเขา พวกเขาคงไม่สามารถอดทนต่อไปได้อย่างแน่นอน!
แต่อาจารย์เฮอร์กลับเก่งกาจจนสามารถต้านทานการข่มขวัญขององค์หญิงสามได้ ไม่น้อยไปกว่าการลักลอบอัญมณีที่อยู่ภายใต้สายตาของมังกรสักนิด
สวี่หลิงอวิ๋นเย้ยหยันด้วยการหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
ขณะจ้องมองเฮอร์ “ดีมากดี! อาจารย์เฮอร์สมกับที่เป็นอาจารย์ประจำวิชาสมรรถภาพทางกายจริง ๆ เลยนะคะ!”
“เอาล่ะ พวกเรายังมีวันเวลาอีกยาวไกล!” สวี่หลิงอวิ๋นนั่งลงอย่างสบาย ๆ อีกครั้ง “มากินข้าวกันเถอะ!”
เฮอร์รู้สึกราวกับหัวใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ขาของเขาอ่อนแรงไปชั่วขณะ
เขาจ้องมองไปที่ชามข้าวหลังจากสงบสติอารมณ์ และข้าวไม่ได้พร่องลงสักนิด ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปที่อาคารย่อยอาหาร และเดินจากไป
นักเรียนในโรงอาหารยังคงอยู่ในสภาวะเงียบงัน และไม่กล้าเปล่งเสียงออกไป
แม้แต่พ่อครัวก็ไม่กล้าละเลยหน้าที่ที่อยู่ด้านหลังครัว รถบริการเสิร์ฟอาหารอัตโนมัติเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้โต๊ะขององค์หญิงสาม และเริ่มเสิร์ฟ
นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งทั้งหลายเพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษที่อาจารย์ไม่ได้รับ
แต่กลับไม่มีใครกล้าอิจฉาริษยา…
เพราะนั่นคือมหาปีศาจองค์หญิงสาม!
หลังจากอาจารย์เฮอร์โด่งดังไปทั่วทั้งห้วงดวงดาวแล้ว เกียรติยศขององค์หญิงสามก็เพิ่มขึ้นอีกระดับเช่นกัน
เยลนั่งอยู่ที่มุมห้องเงียบ ๆ เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเศร้าใจ หลังจากจ้องมองสวี่หลิงอวิ๋น ศัตรูตัวฉกาจที่สุดในชีวิตของเขากลายเป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในสถาบัน
เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมเขาถึงเชื่อฟังคำพูดของนังแพศยาและลุกขึ้นไปต่อกรกับองค์หญิงสาม? หากไม่ไปขัดใจองค์หญิงสาม อนาคตของเขาจะตกต่ำเช่นนี้หรือ?!
ทุกคนต่อต้าน อนาคตก็พังทลาย
มหาปีศาจสวี่หลิงอวิ๋นกำลังทานอาหารอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งจะเริ่มร้องฮัมเพลง! ฮือฮื่อฮื้อ! กินอาหารจากรถบริการเสิร์ฟอาหารและแอบจ้องมองรุ่นพี่ชายหญิงชั้นปีที่อื่น หึหึ! เจ๋งไปเลย!
หลังจากเห็นว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งกินอิ่มและจากไป ทุกคนก็ค่อย ๆ ทยอยออกไปเช่นกัน
ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก