Chapter 149: เซียเสี่ยวจ้านป่วย
หลังจากที่ทุกคนพูดจบพวกเขาก็เห็นหานเฟยและจางซวนหยูกอดกันตัวสั่น
เซียเสี่ยวจ้าน “อะไรของพวกนาย!”
หานเฟยตะคอก“ฉันไม่อยากคุยกับพวกคุณทั้งสามคนที่มีมรดกทางจิตวิญญาณแปลกใหม่ที่สามารถเติบโตได้? คุณเป็นคนธรรมดาไม่ได้เหรอบอกฉันทีว่าคุณมาจากเมืองพันดาราหรือที่ไหนกัน?”…“จางซวนหยูถอนหายใจ”ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่หานเฟย คุณแย่กว่าฉันคุณมีมรดกทางจิตวิญญาณระดับสามเท่านั้น สมองของหานเฟยทํางานอย่างรวดเร็วการมีมรดกทางจิตวิญญาณที่สามารถเติบโตขึ้นเป็นข้ออ้างที่ดีในการ ซ่อนการมีอยู่ของหม้อชําระล้างปีศาจเขาจึงพูดว่า”ที่จริงฉันอยากจะบอกว่ามรดกทางจิตวิญญาณของฉันก็สามารถเติบโตได้เช่นกัน มันต้องการพลังวิญญาณจํานวนมาก”
“ไปให้พัน!”
จางซวนหยูเตะหานเฟยออกไปและนั่งยองๆบนพื้นอย่างเศร้า ๆ
เซียเสี่ยวจ้านรู้สึกสงสัย “จริงเหรอ?”
หานเฟยเกาท้อง “ฉันไม่แน่ใจ อาจจะเป็นไปได้ แต่สีของมรดกทางจิตวิญญาณของฉันไม่ได้มีสีสันเหมือ ของคุณฉันเป็นสีเหลืองเหมือนของคนทั่วไป”
ลู่เสี่ยวไป๋ถามว่า “มรดกทางจิตวิญญาณของคุณได้รับการอัพเกรดแล้วหรือยัง?”
หานเฟยพยักหน้า “ใช่! การอัพเกรดครั้งแรกคือตอนที่ฉันกินผลไม้วิญญาณก้นทะเลและการอัพเกรดครั้งที่สองคือเมื่อฉันได้มีโอกาสที่จะได้ดูดซับพลังวิญญาณจํานวนมาก”
หานเฟยคิดว่าฉันไม่โกหกดีแล้วใช่ไหมหากมรดกทางจิตวิญญาณของฉันได้รับการพัฒนาอีกครั้งฉันคงไม่ต้องอธิบาย พวกเขาจะได้ไม่สงสัยในตัวฉัน
ทันใดนั้นจางซวนหยูก็พูดว่า “แล้วนี่นับด้วยมั้ย”
จางซวนหยูลังเล “ถ้าอย่างนั้นฉันคิดว่าของฉันก็สามารถพัฒนาได้เช่นกันเมื่อทดสอบครั้งแรกมันอยู่ที่ระดับห้า…”
หานเฟยเตะกลับ “ไปให้พ้น! ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว”
ใบหน้าของทั้งสามคนแอบฟังเปลี่ยนเป็นสีเขียว ! คุณกําลังอวดให้เราเห็นใช่ไหม
เฒ่าไปพูดอย่างครุ่นคิดว่า “บางทีนี่อาจเป็นความประสงค์ของพระเจ้ามิฉะนั้นพวกนี้จะมาโรงเรียนพร้อมกันได้อย่างไร”
เสี่ยวฉานพูดอย่างตัดพ้อว่า “ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นพวกเขาแล้วฉันจะไปขายสังข์ต่อแล้ว”
เหวินเหรินหยูก็ลุกขึ้นและเดินจากไป “ฉันไม่อยากเจอพวกเขาเหมือนกันฉันจะไปทํางาน”
เฒ่าไป๋พึมพํา “..คุณคิดว่าฉันอยากเห็นพวกเขาไหมเล่า”
หลังจากการพูดคุย หานเฟยรู้สึกว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาไม่ธรรมดา ทําไมพวกเขาถึงมีมรดกทางวิญญาณที่สามารถเติบโตได้และทําไมพวกเขาถึงไม่ไปที่เมืองพันดาราล่ะ?
หานเฟยมองไปทางซ้ายและขวาและรู้สึกว่ามีเพียงเลอเหรินกวงเท่านั้นที่ดูใจง่าย
หานเฟยพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มว่า “อาจารย์บอกว่าเราควรทําความคุ้นเคยกันไม่ใช่เหรอมาทานอาหารมื้อใหญ่ ด้วยกันดีกว่า!”
เลอเหรินกวงยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันเห็นด้วย”
อีกสามคนก็ไม่สามารถต้านทานการล่อลวงของอาหารได้พวกเขาจึงพยักหน้า
หานเฟยหัวเราะ “นี่ไปที่ไร่เพื่อเก็บผลไม้วิญญาณที่สดใหม่มาดีกว่า”
หานเฟยรู้ดีว่าอีกสามคนจะไม่สนใจ เลอเหรินกวงเป็นคนทําอาหารของพวกเขา ก่อนที่หานเฟยจะมาเขาจึง ชเป็นคนเดียวที่เต็มใจไปที่ไร่
ระหว่างทางหานเฟยเอาแขนโอบไหล่ของเลอเหรินกวง “เฮ้เจ้าอ้วนนายเข้าโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่”
เลอเหรินกวงตบหน้าอกของเขา “ฮ่าฮ่าฉันเป็นคนแรกที่มาที่นี่พวกเขาทั้งหมดมาทีหลังฉัน”
“อ๋อคุณเป็นคนแรกตอนที่คุณมาไม่มีนักเรียนคนอื่นในโรงเรียนเหรอ?”
เลอเหรินกวงจําได้แล้วพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “ใช่แล้วคุณไม่รู้หรอกว่าโรงเรียนนั้นน่าสังเวชแค่ไหน! ตอนที่ฉันเพิ่งมาเราไม่มีอาหาร แต่นอนตากแดดและกินผลไม้วิญญาณระดับต่ําเพื่อบรรเทาความหิวโหยของพวกเรา ตอนนั่นมันแย่มาก! ฉันไม่รู้ว่าทําไมอาจารย์ให้และครูไม่ไปหาปลาเพื่อหาเงินฉันไม่เข้าใจจริงๆ…”
หานเฟยถามอีกครั้ง “แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ”
เลอเหรินกวงเป็นคนช่างพูด เขาจึงพูดคุยตลอดทาง “เสี่ยวไป๋ถูกนํามาโดยอาจารย์เหวินเหริน ฉันมีความสุขมากที่มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนเมื่อเธอมา แต่เสี่ยวไปเงียบและเก็บตัวอยู่เสมอ แต่เธอแข็งแกร่งจริงๆ ตอนที่ฉันซ้อมกับเสี่ยวไป๋ฉันมักจะ …”
ตาของหานเฟยหันมา “โอ้อาจารย์เหวินเหรินพาเธอมาด้วยตัวเองหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอต้องมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งแน่?”
เลอเหรินกวงหัวเราะ “ไม่หรอก! ยกเว้นว่าคุณจะมาโรงเรียนของเราด้วยตัวเอง พวกเราทุกคนก็พามาที่นี่โดยอาจารย์ ฉันถูกพาตัวมาที่นี่โดยอาจารย์ใหญ่ตอนนั้นฉันกําลังแข่งกับคนอื่นเพื่อกินปลาคุณรู้อะไร ฉันกินปลา 17 ตัวได้คนเดียว! อาจารย์ใหญ่บังเอิญเดินผ่านไปและบางทีเขาอาจจะตกใจกับความสามารถของฉันฉันจึงถูกนําตัวเข้ามา “
หานเฟยฝืนยิ้มคุณล้อเล่นฉันเหรอ! กินปลา 17 ตัวพร้อมกันหรอ! พวกเขาคงคิดว่าคุณเป็นคนงี่เง่าเขาจึงพาคุณกลับมางั้นหรอ!
เลอเหรินกวงหันหน้ามาและยิ้ม”ไม่สิ แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นเพราะความสามารถอื่นๆของฉัน ยกตัวอย่างเช่นจางซวนหยูเขาถูกนํากลับมาจากนอกแหล่งประมงระดับสองโดยโดยอาจารย์เสียวฉานว่ากันว่าเขาล่องลอย มายังเมืองของเราจากเมืองอื่นเพียงลําพังคุณเคยเห็นคลื่อนสามชั้นในมะเลคลั่งมั้ย เขาสร้างมันขึ้นมาเองได้… “อะไรนะ”
หานเฟยตกตะลึง”เขาลอยมาจากเมืองอื่น? และเขาสร้างทักษะการต่อสู้ของตัวเองขึ้นมาด้วยหรอ?“เลอเหรินกวงกล่าวอย่างชื่นชมว่า”ใช่ตอนที่เขาสร้างมันขึ้นมาเขาเป็นเพียงปรมาจารย์ตกปลาระดับกลางเท่านั้นเขายอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม?”หานเฟยหายใจเข้าลึกๆ ว่าวคนธรรมดาคนทําแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ! แล้วผู้ชายคนนี้มาจากเมืองอื่นเหรอใคร ๆ ก็รู้ว่ามันอันตรายมากในทะเลไม่ต้องพูดถึงเลยว่าการเดินทางมันจะยากมากแค่ใหนจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่ง!
เมื่อเห็นหานเฟยอ้าปากค้างเลอเหรอนกวงก็ตบไหล่ของเขา”อย่าตกใจนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่!เซียเสี่ยจ้านน่ากลัวกว่านี้ หานเฟยกลืนน้ําลาย”เธอลอยมาที่นี่ด้วยเหรอ?“เลอเหรินกวงมองไปที่หานเฟยอย่างทําอะไรไม่ถูก”ไม่! เซียเสี่ยวจ้านถูกอาจารย์ใหญ่พาตัวมาที่นี่เมื่อเดือนก่อน แต่ฉันจะบอกความลับกับคุณอย่าบอกคนอื่นนะ.. “เลอเหรินกวงกระซิบที่หูของหานเฟย”ความลับก็คือเซียเสี่ยวจ้านป่วย“หานเฟยหยุดและมองเขาอย่างแปลก ๆ”แม้ว่าเธอจะดูผิดปกติเล็กน้อย แต่การที่เราพูดถึงเธอลับหลังเธอนั้นไม่น่าดีนะเลอเหรินกวงโบกมืออย่างรวดเร็ว”ไม่ หมายถึงตอนที่เธอไม่สบายจริงๆน่ะ หานเฟยจําได้ว่าเซียเสี่ยวจานวิ่งไล่ตามอย่างดุร้ายและพยายามโจมตีเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ” ถ้าเธอไม่สบายเธอจะไล่ฟาดคนอื่นงั้นหรือไง!“เลอเหรินกวงมองไปที่หานด้วยความประหลาดใจ”คุณด้วยหรอ?”หานเฟย: “???”
เลอเหรินกวงกระซิบ”เซียเสี่ยวจานล้มป่วยในวันแรกที่มาถึงและเกือบจะเฉือนจางซวนหยูตายโชคดีที่อาจารย์เสี่ยวฉานหยุดเธอไว้ จนเธอวิ่งตามและไล่ฟาดอาจารย์เสี่ยวฉานเกือบทั้งวันเลย! “เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่น่ากลัวของเลอเหรินกวง หานเฟยก็สงสัยเรื่องนี้เรื่องจริงเหรอ คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ “เลอเหรินกวงตบหน้าท้องของ เขา”ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้โกหกลู่เสียวไป๋ปกติดียกเว้นที่พูดไม่กี่คําและดุร้าย จางซวนหยูเป็นคนง่ายๆ มีเพียงเซียเสี่ยวจ้านโอ้ฉันเคยเห็นเธอตัวแดงไปทั่วราวกับปีศาจ! มันน่ากลัวจริงๆโชคดีที่ท่านอาจารย์ใหญ่หยุดเธอได้ทันเวลา “
เปลือกตาของหานเฟยกระตุก “จริงเหรอ!”
เลอเหรินกวงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานกล่าวว่าเซียเสี่ยวจานมีพลังที่ไม่คงที่ในร่างกายของเธอดังนั้นเธอ จึงจําเป็นต้องระบายและมันจะดีขึ้นหลังจากที่เธอระบาย ความจริงแล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เลวร้ายอะไร หลังจากที่เธอรู้ว่าเธอเกือบจะฟาดจางซวนหยูจนตายเธอก็แอบไปร้องไห้อย่างลับๆดีมากที่คุณมาเซียเสียวจ้านพยายาม ดึงฉันมาตลอดเวลาที่เธอต้องการระบายอะไร ร่างกายของคุณแข็งแกร่งกว่าฉันงานนี้จะเป็นของคุณนับจากนี้ เป็นต้นไป””ห้ะ…“หานเฟยตะลึง “อะไรนะถ้าเธอฟาดฉันตายล่ะ”
เลอเหรินกวงยิ้มกว้างไม่เป็นอะไรหรอก เธอแค่ต้องระบายออกด้วยการต่อสู้เฉยๆ ไม่มีอะไรต้องกังวล”
หานเฟย: ” ……….”