Chapter 150: ทนสักสิบนาที
ยิ่งหานเฟยคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งกลัว ฉันจะต้องทําหน้าที่เป็นกระสอบทรายต่อจากนี้งั้นหรอ?!
แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่านั่นหมายความว่าเซียเสี่ยวจ้าน เติบโตขึ้นมาด้วยความทรมานอันขมขื่น ตั้งแต่เด็กหรือเปล่า?
อย่างไรก็ตามจากการประเมิน เขาสามารถบอกได้ว่าพลังการต่อสู้ของเซียเสี่ยวจ้านนั้นแข็งแกร่งที่สุดในบรรดานักเรียนทั้งหมดแม้ว่าเขาจะผสานกับสัตว์วิญญาณของเขาแล้วเขาก็ยังพอสูสีกับเธอดูเหมือนว่าเขาควรจะฝึกร่างกายของเขาต่อไป!
ที่โต๊ะอาหารค่ําหม้อไฟซึ่งยังไม่ได้เริ่มทําอาหารและเซียเสี่ยวจ้านก็แบกสังข์วัวยาวสองเมตรกลับมา
จางซวนหยูอุทาน “โห!เซียเสี่ยวจ้านคุณขโมยสังข์วัวของอาจารย์เสี่ยวฉานมาหรือเปล่าเนี่ย?”
เซียเสี่ยวจ้านยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ก็ถ้าเอามาจริง เขาจะได้ไม่จําเป็นต้องขายมันให้เสียเวลา คืนนี้มากินหม้อไฟหอยสังข์กันเถอะ”
หานเฟยมองไปที่เซียเสี่ยวจ้านอย่างแปลกประหลาดและพูดโดยแสร้งทําเป็นสบายๆ “ของอย่างนี้ทําอาหาร ไม่ง่ายเลย! เนื้อตุ้นมันไม่ง่าย”
เซียเสี่ยวจ้านตะคอก “ตราบใดที่หม้อและไฟใหญ่พอมันก็ทําได้นั่นแหละ”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงโบกกริชของเธอประกายไฟปลิวว่อนและเปลือกหอยสังข์ก็แตกโดยเธอ เธอถือกริชอย่างเชี่ยวชาญและเนื้อสังข์ชิ้นใหญ่ถูกสับเป็นชิ้น ๆ หลายร้อยชิ้นในพริบตาและมันก็ตกลงไปในหม้อใบใหญ่
หานเฟยมองไปที่หม้อที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ “ดูเหมือนว่าเราต้องเปลี่ยนเป็นหม้อที่ใหญ่กว่านี้!”
เลอเหรินกวงพยักหน้าเห็นด้วย
ลู่เสี่ยวไป๋กล่าวอย่างเย็นชา “ยิ่งเราฝึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการพลังงานมากขึ้นดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เราจะกินมากขึ้น”
หานเฟยสงสัยในเรื่องนี้ “แต่ฉันได้ยินมาว่าเราสามารถรับพลังวิญญาณแทนการกินอาหารได้นี่”
เซียเสี่ยวจ้านยิ้มขณะที่ผัดซุปในหม้อ “แม้ว่าพลังวิญญาณจะสําคัญ แต่ก็มีหลายสิ่งที่พลังวิญญาณไม่สามารถทดแทนได้อย่างน้อยก็ตอนนี้เรายังต้องกินอาหารเพื่อที่เราจะได้ฝึกได้เร็วกว่าคนอื่นๆ”
หานเฟยไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเขาคิดว่าพลังวิญญาณคือทุกสิ่งทุกอย่างและการกินอาหารก็เพื่อตอบสนองความอยากอาหารของคน ๆ หนึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าเขาคิดผิด
หานเฟยส่ายหัวและยิ้มใช่แล้วความหิวทําให้เกิดความไม่พอใจ กฎนี้ใช้ได้ทุกที่
ที่โต๊ะอาหารเย็น
ทุกคนต่างก็อิ่มเอมกับอาหารอันโอชะ
ลู่เสี่ยวไป๋ทําลายความเงียบขึ้นมา “เนื่องจากเรารู้ความลับของกันและกันดังนั้นเราจึงควรคุ้นเคยกับทักษะการต่อสู้ของกันและกัน หานเฟยพวกเราทั้งสี่คนมาเร็วกว่าคุณดังนั้นเราจึงคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามคุณเพิ่งมาและยังไม่ได้แสดงให้เราเห็นความสามารถและทักษะการต่อสู้ของคุณมากมายเท่าไหร่เลย”
หานเฟยพยักหน้าและถามว่า “เราลืมอะไรไปหรือเปล่าทีมเราต้องมีชื่อด้วยมั้ย?”
เลอเหรินกวงพยักหน้า “ใช่เราควรตั้งชื่อไหมเราเป็นทีมนะ! ทีมคนบ้าล่ะเป็นไง?”
จางซวนหยูมองอย่างน่ารังเกียจ “มันฟังดูไม่มีวัฒนธรรมและเรียบง่าย! ฉันคิดว่าทีมตํานานก็ดีนะ”
เซียเสี่ยวจ้านกล่าวเสริมว่า “ทีมแห่งความลับ”
จางซวนหยูทําอะไรไม่ถูก “ไม่สิ มันฟังดูแปลก ๆ แล้วทีมอันธพาลล่ะมันสะท้อนชื่อโรงเรียนของเราด้วยนะ”
หานเฟยพยักหน้า “นี่ดีนะ แต่คําว่า “ทีม” ฟังดูธรรมดาเกินไปถ้าเป็นอันธพาลในตํานานล่ะเราจะกลายเป็นตํานานในเมืองทะเลครามในอนาคต…”
จางซวนหยูยกมือขึ้นและพูดกับหานเฟยว่า”ฉันชอบชื่อนี้นะเซียเสี่ยวจ้านขมวดคิ้ว “อันธพาลงั้นหรอ”
เลอเหรินกวงพูดอย่างมีความสุขว่า”ชื่อนี้ก็ดีนะอันธพาลตํานานดูเหมือนพวกเราจะเป็นพวกอันธพาลร้ายกาจสุดๆเลย”จางซวนหยูหัวเราะเบาๆ”ฉันไม่ได้ชอบส่วนที่เป็น “อันธพาล” เป็นพิเศษแต่ฉันชอบคําว่า “ตํานาน”
“มาโหวตด้วยมือกัน”
เด็กชายทั้งสามยกมือขึ้นทันที
เซียเสี่ยวจ้านหยิบกริชของเธอขึ้นมา”กวงกวงคุณเก่งขึ้นมากแล้วนี่ เชื่อมั้ยว่าฉันสามารถแทงคุณให้ตายได้ ในขณะที่พวกเขาหัวเราะและพูดคุยกันชื่อทีมของพวกเขาก็ถูกตัดสินว่าเป็นอันธพาลในตํานาน และในอีกหลายปีข้างหน้าพวกเขาจะทะเลาะกันเรื่องนี้กันนับครั้งไม่ถ้วน…”
หลังจากการประชุมพวกเขาสนิทกันมากขึ้น แต่ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้าทุกคนจะถูกอีกสี่คนทุบตีอย่างรุนแรงด้วยทักษะการต่อสู้ที่หลากหลายและสัตว์วิญญาณ
วันหนึ่งที่สุดแสนจะธรรมดา
วันนี้ถึงคราวที่หานเฟยจะถูกอีกสี่คนรุมโจมตีอีกครั้ง ในขณะนี้ฝุ่นละอองปลิวว่อนไปทั่วสนามขนาดใหญ่ที่เชิงเขา
เลอเหรินกวงโกรธ”นั่นมากเกินไปพลังป้องกันของผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป”จางซวนหยูเหวี่ยงเม็ดยาวของเขาไปที่หานเฟย”เผาผลาญเลือดและชื่“การถูกโจมตีโดยจางซวนหยูนั้นทําให้หานเฟยรู้สึกร้อนไปทั่วราวกับว่าเลือดของเขากําลังเดือดเขารู้สึกได้ถึงเลือดของเขาและพลังชี่ของเขาก็สูญเสียทุกครั้งที่เขาถูกโจมตี
หานเฟยพูดอย่างตัดพ้อ” ให้ตายสิมันขี้โกงไปแล้ว“เซียเสี่ยวจานตะโกน “ระเบิดเงา…”
มีเงาอยู่เต็มพื้นดินและในอากาศซึ่งเป็นเงาของเซียเสี่ยวจ้าน จํานวนมากปรากฏขึ้น และมีประกายแวววาวของมีดสั้นที่นับไม่ถ้วน
เสียงดังสนั่น!
เกราะป้องกันน้ําที่อยู่ใต้เท้าของหานเฟยแตกเป็นเสี่ยง ๆ และเขาโบกเบ็ดไผ่สีม่วงอย่างรวดเร็ว แต่ยังถูกแทงหลายสิบครั้งโดยเซียเสี่ยวจ้าน
ตอนแรกเซียเสี่ยวจ้านกลัวที่จะทําร้ายหานเฟยเธอจึงแค่ตั้งใจเจาะการป้องกันของเขา แต่ต่อมาเธอพบว่าพลังป้องกันของหานเฟยนั้นแข็งแกร่งมากเธอจึงเริ่มโจมตีเขาแรงขึ้น
โชคดีที่เขามีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งไม่อย่างนั้นเขาคงตายไปแล้ว
แต่เซียเสียวจ้านจะไม่ใช้พละกําลังทั้งหมดของเธอเมื่อเธอต่อสู้กับคนอื่นแม้แต่เลอเหรินกวงก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีที่เหมือนพายุของเซียเสี่ยวจ้านได้
หานเฟยฉวยโอกาสและแทงจางซวนหยูด้วยเบ็ดของเขาทันใดนั้นใบหน้าของจางซวนหยูก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อมีเถาวัลย์ที่พันรอบตัวเขาอยู่รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันทีราวกับว่าเขาต้องการจะเยอะเย้ยว่าคุณจะไม่สามารถโจมตีฉันได้หรอก
หานเฟยรู้สึกรําคาญในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไมนักควบคุมหรือผู้นําต้องเป็นคนแรกที่ถูกฆ่าคนควบคุมจัดการยากเกินไปตราบใดที่เขายังอยู่ใกล้ ๆ เขาสามารถสนับสนุนเพื่อนร่วมทีมจากระยะไกลได้ตลอดเวลา
“น้ําตก…”
หานเฟยจงใจปล่อยให้เลอเหรินกวงกระแทกเขาขึ้นไปในอากาศและในเวลาเดียวกันเขาก็เปิดใช้งานเทคนิคการควบคุมน้ําและละอองน้ําก็พุ่งมาที่ลู่เสียวไป๋”บาน … “ทันใดนั้นปากขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของลู่เสียวไป๋ และดอกไม้มนุษย์กินคนขนาดใหญ่ก็กลืนกินเธอแล้วปิดปากของมัน
หานเฟย: “….”
“ฮ่า ๆ ๆ “
หานเฟยที่บินอยู่บนท้องฟ้าหน้าซีดเผือดทําไมเซียเสียวจ้านถึงนั่งยองๆบนท้องของฉันได้ล่ะ!
“ให้ตายเถอะ ฉันตายแน่”
จากนั้นหานเฟยก็ถูกทุบลงกับพื้นและอีกสี่คนก็สบโอกาสและขึ้นมาโจมตีเขา
หลังจากนั้นสักครู่
หานเฟยพูดอย่างตัดพ้อ “ทําไมคุณถึงตีหน้าฉันล่ะเสี่ยวจานมันมากเกินไป! ฉันไม่เคยตบหน้าคุณเลยนะ”
เซียเสี่ยวจ้านแสร้งทําเป็นว่าบอบบาง “เฟยเฟยคุณอยากจะตีหน้าฉันหรอ?”
หานเฟยโบกมืออย่างร้อนรน”เซียเสี่ยวจ้าน ถ้าคุณทําแบบนี้อีกฉันจะจูบคุณ! “เซียเสี่ยวจานเบิกตากว้าง” ก่อนที่คุณจะทําแบบนั้นฉันจะแทงคุณให้ตายเลย!“เมื่อพวกเขานอนอยู่บนพื้นเพื่อพักผ่อนจู่ๆเสี่ยวฉานก็โผล่ออกมา จากป่าเขามองไปที่นักเรียนที่เหนื่อยล้าและพูดอย่างเรียบเฉยว่า “หมดเวลาพัก ถ้าคุณสามารถทนสักสิบนาที ภายใต้การโจมตีของฉันได้คณจะได้ซองแรก..”
ทุกคนตาสว่างพวกเขาสามารถได้ซองผ้าชิ้นแรกได้แล้วหรอ?
เลอเหรินกวงถามว่า”อาจารย์ช่วยออมแรงหน่อยไหม”เสี่ยวฉานยิ้ม “ฉันจะใช้ความแข็งแกร่งของนักตกปลาในตํานาน…”
“ทุกคน: “
จางซวนหยูคร่ําครวญไม่นะอาจารย์ ฉันยังไม่ได้เป็นปรมาจารย์ตกปลาเลย!“เสี่ยวฉานหัวเราะเบา ๆ”คุณอยากเป็นปรมาจารย์ตกปลาหรอ คุณอยากไปตกปลาหรอ คุณต้องการจับสัตว์วิญญาณหรอ คุณต้องการไปล่าหาสมบัติหรอ…ถ้าคุณต้องการแบบนั้นลองทนการโจมตีของฉันสักสิบนาที่สิ”