Chapter 151: ซองผ้าแรก
คําพูดของเสี่ยวฉานทําให้คนทั้งห้าตกใจ ในตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่สี่คนเท่านั้น และอีกคนหนึ่งยังไม่ได้เป็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่เลยพวกเขาจะเอาชนะ นักตกปลาในตํานานได้อย่างไร?
แต่ลู่เสี่ยวไป๋กล่าวโดยไม่ลังเลว่า “ตกลง”
ดวงตาของเซียเสี่ยวจ้านสว่างขึ้น “เยี่ยมเลย ฉันอยากลองดูมานานแล้ว”
หานเฟยก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกันเขาอยากรู้ว่าความแข็งแกร่งของนักตกปลาในตํานานเป็นอย่างไร
มีเพียงเลอเหรินกวงเท่านั้นที่พึมพํา “ฉันเป็นแค่เกราะขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้วว่าจะสู่รึเปล่า”
เหวินเหรินหยูมองไปที่เฒ่าไป๋ “ถ้าใช้พลังถึงระดับหนึ่งแล้วจํานวนจะไม่สร้างความแตกต่างใช่ไหม?”
เฒ่าไป๋ตอบว่า “คุณไม่เคยสัมผัสกับการต่อสู้ที่เราเคยสัมผัสมา ช่องว่างของระดับไม่ใช่เรื่องใหญ่! การมีทั้งห้าอาชีพหลักพวกเขาควรจะสามารถฆ่านักตกปลาในตํานานได้ ไม่ต้องพูดถึงการทนการโจมตีเป็นเวลาสิบนาทีด้วยซ้ํา”
เหวินเหรินหยูขมวดคิ้ว”แต่ฉันไม่เคยเห็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่คนไหนเอาชนะนักตกปลาในตํานานได้เลยนะ …”
ในสนามพวกเขาทั้งห้าคนพร้อมสําหรับการต่อสู้
ลู่เสี่ยวไป๋ประกาศการเริ่มต้นของการต่อสู้ “เริ่ม!“ขณะที่ลู่เสี่ยวไป๋ตะโกนการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น
ทุกคนตะโกนพร้อมเพรียงกัน” ผสาน” หานเฟยพึมพํา”เชื่อม” แม้ว่าตอนนี้หานเฟยจะสามารถควบคุมการผสานของเขากับปลากลืนวิญญาณแฝดหยิน – หยางได้ แต่ก็ยังไม่เพียงพอเขาจึงไม่ได้ผสานกับพวกมันตั้งแต่แรกเริ่ม
ลู่เสี่ยวไป๋เริ่มการโจมตี “พันธนาการ”
เถาวัลย์ดอกไม้นับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากทุกทิศทางมัดแขนขาเอวและคอของเสียวฉาน
ลู่เสี่ยวไป๋กล่าวเสริม “เขมือบวิญญาณ”
เซียเสี่ยวจ้านเป็นคนต่อไป”สังหารเงา.. “จากนั้นก็เป็นเลอเหรินกวง “พายุใบมีด”
จางซวนหยูกล่าวในเวลาเดียวกันว่า”เจ็ดคลื่นทะเลคลั่ง หานเฟยทําการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้าย”โซ่เจ็ดดวงดาว.. “ทันใดนั้นพวกเขาทั้งห้าก็โจมตีเสี่ยวฉานในเวลาเดียวกันเถาวัลย์ของลู่เสี่ยวไปโซ่ของหานเฟยดาบและมีดพุ่งออกมาจากกล่องอาวุธของเลอเหรินกวงและทั้งหมดพุ่งเข้าใส่เสี่ยวฉาน เซียเสี่ยวจ้านปรากฏตัวขึ้นด้าน หลังเสี่ยวฉานและแทงมีดสองเล่มที่คอของเสี่ยวฉานและจางซวนหยูก็ยังโจมตีเขาต่อจากนั้น
ในพริบตาเสี่ยวฉานถูกล้อมรอบด้วยทักษะการต่อสู้ที่แตกต่างกัน
ตูม!
ทันใดนั้นเสี่ยวฉานก็ระเบิดคลื่นพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งออกมาซึ่งทันใดนั้นก็ระเบิดขึ้นพร้อมกับเขาที่ศูนย์กลาง
จางซวนหยูและเซียเสี่ยวจานกระเด็นไปในทันทีดาบและมีดของเลอเหรอนกวงยังคงพุ่งเข้าไปและกระทบเสียงดัง แต่ไม่มีใครสามารถทะลุผ่านเกราะป้องกันพลังวิญญาณของเสี่ยวฉานได้
หานเฟยและเลอเหรอนกวงสบตากัน “กระแทก”
นี่เป็นทักษะการต่อสู้แบบผสมผสานที่สร้างขึ้นโดยหานเฟยและเลอเหรินกวงทั้งสองคนเป็นประเภทพลัง และเมื่อพวกเขาชนใครบางคนด้วยพละกําลังทั้งหมดของพวกเขามันก็เหมือนกับภูเขาที่ถล่มลงมาทับคนคนนั้น
ตูม!
หมัดของเสี่ยวฉานถูกห่อหุ้มด้วยพลังวิญญาณและเขาก็ชกไปที่ทั้งสองคนเลอเหรินกวงกระเด็นถอยหลังไปเจ็ดหรือแปดเมตรก่อนที่จะถูกเถาวัลย์มาช่วยจับไว้ แต่หานเฟยปกป้องร่างกายของเขาเองด้วยเกราะป้องกันพลังวิญญาณในทันที ในช่วงเวลาที่เขากําลังจะถูกโจมตีอีกครั้งเบ็ดไม้ไผ่สีม่วงพุ่งเข้าที่เข่าของเสียวฉาน
เสี่ยวฉานงอขาซ้ายเล็กน้อย หานเฟยใช้โอกาสนี้ดึงมีดสองเล่มที่เอวของเขาและแทงเข้าที่หน้าอกของเสี่ยวฉาน “โจมตีเกลียว!”
เซียเสี่ยวจ้านใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาเกราะป้องกันของเสี่ยวฉานหายไปอ้อมไปทางด้านซ้ายของเสี่ยวฉานเหมือนเงาและแทงที่เอวของเสี่ยวฉาน
จางซวนหยู”เผาผลายเลือดและชื่”ลู่เสี่ยวไป๋กล่าวในเวลาเดียวกัน “แม้เงา… “
ทันทีที่พวกเขาถูกป้องกันในครั้งแรกพวกเขาก็เริ่มการระดมการโจมตีรอบที่สองทันที
เสี่ยวฉานคําราม “เกราะ”
เกราะเงาห่อหุ้มร่างกายของเขาจากนั้นเขาก็ต่อยกริชของเซียเสี่ยวจ้านออกไปและโบกมือในแนวนอนเพื่อขวางมีดสั้นสองเล่มของหานเฟย
แต่หานเฟยมาถึงแล้วและการโจมตีเกลียวของเขาก็พุ่งเข้ากลางซี่โครงของเสี่ยวฉาน
ในเวลาเดียวกันเถาวัลย์ขนาดใหญ่ฟาดลงบนขาซ้ายของเกี่ยวฉานและพวกเขาก็ตะโกนว่า “เจ้าอ้วนจัดการเลย”
ขณะที่เลอเหรินกวงตะโกนมีดของหานเฟยก็ได้พุ่งออกมาและเจาะท้องของเสี่ยวฉาน
แกร้ก!
เกราะเงาแตกและเกราะป้องกันของเขาก็แหลกเช่นกัน
เสี่ยวฉานเหมือนจะล้มลง แต่มือของเขาไม่หยุดเขาจับเบ็ดของหานเฟยไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งของก็จับเซียเสี่ยวจ้านแล้วเหวี่ยงทั้งสองออกไปในเวลาเดียวกัน
สิ่งเดียวที่เสี่ยวฉานพบว่ายากที่จะต้านทานคือการโจมตีทางจิตของจางซวนหยูเขาสามารถรับมือกับการโจมตีจากทุกทิศทาง แต่ไม่ใช่การโจมตีด้วยพลังวิญญาณ
หลังจากหกหรือเจ็ดนาทีเลอเหรินกวงเป็นคนแรกที่เลิกใช้ทักษะการต่อสู้ของเขา เขาใช้พลังวิญญาณมากเกินไปแม้ว่าหานเฟยจะให้พลังวิญญาณเพียงพอ แต่เขาก็หน้าซีดอย่างน่ากลัว
เสี่ยวฉานใช้โอกาสนี่ตบจางซวนหยออกไปและทําให้เขานอนลงบนพื้นและไม่เคลื่อนไหว
หานเฟยให้สัญญาณ”เซียเสี่ยวจ้านพายุใบมีด“ด้วยมีดสองเล่มในมือของหานเฟยและเซียเสี่ยวจ้าน ในเวลาเดียวกันท้องฟ้าเต็มไปด้วยมีดแวววาวและเสียงของมีคนตกกระทบไม่หยุดหย่อน
ในฐานะนักล่าการโจมตีของเซียเสี่ยวจ้านมีความรุนแรงมากโดยทิ้งรอยสีขาวไว้มากมายบนร่างกายของเสี่ยวฉานและแม้ว่าหานเฟยจะช่วยเธอโจมตีอยู่ด้านข้างแต่พวกเขาก็ล้มเหลวในการโจมตีไปที่ผิวหนังของเสี่ยวฉาน
เสี่ยวฉานเริ่มหมดความอดทน”เสร็จแล้วหรือยัง นี่ถึงตาของฉันแล้วนะ“ทันใดนั้นเสี่ยวฉานก็คํารามและไม่ไกลจากนั้นกล่องเกราะของเขาเองก็เปิดออกดาบและมีดอยู่บนท้องฟ้าทันที ไม่มีใครต้านทานการโจมตีของเขาได้เถาวัลย์ของลู่เสี่ยวไป๋ถูกทุบและเธอไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ด้วยซ้ํา
อา..
สถานะนี้กินเวลาเกือบสามนาทีและหานเฟยพบว่า ผ้าของเขาขาดอย่างหมด ทางเซียเสี่ยวจ้านอาเจียนเป็นเลือดและถอยกลับไปเธอไม่มีพลังป้องกันที่มากผิดปกติแบบหานเฟย
ลู่เสี่ยวไป๋ขอร้อง” หานเฟยถึงเวลาแล้ว” ผสาน“เมื่อเขาเปิดใช้งานดวงตาศักดิ์สิทธิ์หยิน – หยางหานเฟยก็เปลี่ยนเป็นท่าทีและแสยะยิ้มอย่างดุร้าย
หานเฟยและเสี่ยวฉานกําลังฟาดฟันกันอย่างเจ็บแสบและทั้งคู่ก็โจมตีอย่างรวดเร็ว แต่แล้วสิ่งที่ทําให้เกิดความตกใจคือมีดของเสียวฉานไม่สามารถเข้าถึงหานเฟยได้เลยซึ่งมันถูกหลบในมุมที่แปลกประหลาดทุกครั้ง
ในระยะไกลเฒ่าไป๋หรี่ตาของเขา”ห้ามเขาใช้ดวงตาศักดิ์สิทธิ์หยิน – หยางในอนาคต “เหวินเหรินหยูพยักหน้า”มันทรงพลังเกินไปใครบางคนอาจอยากได้มัน”ใช่ เก็บไว้เป็นความลับตอนนี้เขายังอ่อนแอเกินไป”
เหวินเหรินหยูพยักหน้า”พวกเขาผ่านการทดสอบแล้วใช่มั้ย “เฒ่าไปไม่ประทับใจนัก”..พวกเขาผ่านการทดสอบ! พวกเขาร่วมมือกันอย่างดีในการต่อสู้อย่างไรก็ตามการใช่สัตว์วิญญาณนั้นน่าสงสารมาก”เฮ้หานเฟยหมดเวลาแล้ว” เลอเหรินกวงตะโกน
เซียเสี่ยวจ้านลูบผมให้เรียบและพูดว่า”ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ที่จะหยุดเขาคุณต้องรอให้เขาสนุกมากพอก่อน”จางซวนหยลุกขึ้นจากพื้นและอุทานว่า”ดวงตาศักดิ์สิทธิ์หยิน – หยางนั้นยอดเยี่ยมมาก อาจารบย์ดูเหมือนจะไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเขาได้ “ปล่อยให้ฉันจัดการดูนะ”
จากนั้นเถาวัลย์นับสิบก็พุ่งไปที่หานเฟยอย่างไรก็ตามเขาบิดตัวเล็กน้อยและด้วยรวดเร็วเถาวัลย์ทั้งหมดก็ร่วงลงสู่พื้น
จางซวนหยูตะโกนว่า”ก็อย่างที่ฉันบอกคุณแตะต้องเขาไม่ได้หรอก! “เซียเสียวจ้านเก็บมีดของเธอและเล็กสนใจ”เอาล่ะวันนี้เราจะกินอะไรดี หม้อไฟมั้ยล่ะ?“เลอเหรินกวงพยักหน้า”ฉันเห็นด้วยแล้วก็ขอบาร์บีคิวด้วยนะ“จางซวนหยูหัวเราะเบา ๆ”คุณไม่ได้กินมาทุกวันแล้วเหรอ?”เซียเสี่ยวจ้าน”ฉันจะไปที่ไร่เพื่อเก็บผลไม้ วิญญาณนะ“เลอเหรินกวงตามเธออย่างรวดเร็ว”ฉันจะไปด้วย“ครึ่งชั่วโมงต่อมาเซียเสี่ยวจ้านและเลอเหรินกวง แบบผลไม่วิญญาณกลับมาห่อใหญ่และพบว่าหานเฟยนอนอยู่บนพื้นมองดูพวกเขาอยู่
“ใจร้ายมากปล่อยฉันให้ต่อสู้อยู่ที่นี่ แต่คุณสองคนไปเลือกผักงั้นหรอ?”
เซียเสี่ยวจ้านพูดอย่างเฉยเมย”ไม่มีใครขอให้คุณสู้ต่อสักหน่อย ดูสิคุณไม่สามารถควบคุมสัตว์วิญญาณของตัวเองได้คุณจะโทษเราได้ยังไง หานเฟย: “, “ซองผ้าอยู่ไหน”ลู่เสี่ยวไป๋ยกมือขึ้น
เซียเสี่ยวจ้านรีบวิ่งไปคว้าซองผ้าและอ่านว่า”ชัยชนะร้อยครั้งในสนมาประลองทะเลคราม?“ลู่เสี่ยวไป๋กล่าวว่า”ฉันได้ยินมาว่านับตั้งแต่ที่มีสนามประลองทะเลครามมามีอยู่มีเพียงสองทีมเท่านั้นที่ชนะร้อยครั้ง ครั้งสุดท้าย คือ 30 ปีที่แล้วและผู้ชนะคือสถาบันอันธพาลของเรา“จางซวนหยูนั่งอยู่บนหีบถอนหายใจ”อาจารย์บอกว่านี่เป็น ซองผ้าที่ง่ายที่สุดในบรรดาซองผ้าหกชิ้นถ้าเราต้องการไปตกปลาเราจะทําสิ่งนี้ให้เสร็จก่อน”